Skała Shiprock w USA – zdjęcie, opis, legendy, mapa

Pomimo tego, że minęły wieki odkąd Ameryka przestała być ojczyzną Indian, wciąż jest w niej wiele miejsc związanych z życiem starożytnych plemion tubylców. Wszystkie owiane są legendami, pełnymi tajemnic i mistycyzmu, przekazywanymi z pokolenia na pokolenie, choć pochodzenie każdego z nich (miejsc) ma całkowicie prozaiczne, naukowo potwierdzone wyjaśnienie. Nie traci to jednak romantycznego i niewytłumaczalnie tajemniczego uroku ciekawostek powstałych w wyniku pewnych naturalnych anomalii.

Historia pojawienia się

Przykładem tego jest niezwykły Shiprock Rock, który w tłumaczeniu brzmi jak „skrzydlata skała”, wznoszący się samotnie na środku pustyni Navajo w Nowym Meksyku, w USA. Według sejsmologów ogromny skalisty monolit pozostał na powierzchni po najsilniejszym trzęsieniu ziemi, które miało miejsce ponad 30 milionów lat temu. W rezultacie odsłonięte zostały solidne skały, a potężne strumienie lawy, które wypłynęły z ujścia wulkanu, rozlewając się wokół ich stóp, zamarzły w ciągłą pokrywę misternie zarysowanych złóż magmy.

Rozciągając się po powierzchni, wypełniał pęknięcia i zagłębienia, tworząc podczas chłodzenia sześć swoistych progów, których masa nie podlega erozji i wpływowi opadów atmosferycznych. Od tego czasu Shiprock stoi jak potężny wartownik, przypominając o potężnych siłach wnętrza Ziemi. Wymiary skały są imponujące: jej wysokość sięga 600 metrów, szerokość średnicy to pół kilometra.

Istnieje inny punkt widzenia na pochodzenie unikalnego wzniesienia: według geologów była to „szyja” krateru ogromnego wulkanu, nad którym działała erozja wietrzna i wahania temperatury klimatycznej, pozostawiając najtrwalszą monolityczną część, która sprawiła, że ​​ludzie uwierz w to.

Legendy Shiprock

Wokół kamiennego monolitu, przez pogańskie przesądy Indian, powstało wiele legend, które nadal żyją wśród ludzi. Według jednego z nich, mieszkańcy spokojnych osad Indian Navajo, poddawani ciągłym najazdom wojujących plemion, modlili się do swoich Duchów o zbawienie. Ci, usłyszawszy modlitwy i zaklęcia szamanów, rozdzielili ziemię i wraz z ludźmi wznieśli kamienne schronienie, dla którego nazwano skałę uskrzydloną. Tak więc Navajo mieszkali cały czas na górze, tylko mężczyźni czasami schodzili na dół, żeby zaopatrzyć się w żywność.

Kolejna już współczesna legenda związana jest z autostradą numer 666, przejeżdżającą obok urwiska, które nazwano diabelskim nie tylko ze względu na symboliczny numer, ale także z powodu częstych wypadków, w których zginęło wiele osób. Tajemnicze historie opowiadały o kierowcy-widmo-mordercy, który sprowokował wypadki samochodowe, a którego rzekomo widzieli ocaleni z wypadków.

Autostrada stała się głośna, ludzie bali się nią jeździć, plotki o dziwnych świecących kulach na niej zniechęciły właścicieli samochodów do pojawienia się na okropnej drodze. Władze zostały zmuszone do podjęcia decyzji o zastąpieniu fatalnej liczby cyframi diabła z „491″, ponieważ autostrada ta łączyła trzy duże stany. Wydaje się, że od 2003 roku, po jego zmianie, wypadki ustały, ale „diabelska droga” stała się bardzo „popularna” wśród twórców filmów fabularnych, dokumentalnych i animowanych.

Do tej pory współcześni Indianie ubóstwiali górę, uważając ją za świętą i czcili ją. Nie akceptują tych, którzy próbują wspiąć się na skałę, jak to było po raz pierwszy w 1939 roku, kiedy na szczyt wspięło się kilku kalifornijskich śmiałków – członków klubu wspinaczkowego Sierra. Ich wspinaczka została ostro potępiona przez Navajos, a administracja dystryktu, wiedząc, jak oni (Indianie) w sposób święty szanują skałę, oficjalnie zabroniła wspinania się, aby nie pogorszyć stosunków międzyetnicznych.

Jednak pomimo zakazu, ekstremalni ludzie nadal uprawiają wspinaczkę skałkową, często kończącą się tragicznym skutkiem – śmiercią wspinaczy, o czym ostrzega napis na tablicy pamiątkowej zainstalowanej u podnóża. Istnieje przekonanie, że sama Shiprok kontroluje los tych, którzy się na nią wspięli i decyduje o ich losie.

Polecamy również:

krajobraz i krajobraz

W zależności od pory dnia wygląd skały przybiera inny kolor, co stwarza wrażenie wielu jej twarzy: wygląda albo jak posępny stos kamiennych bloków, albo jak wielki, starożytny zamek pędzący szlachetnie w górę. Na tle jasnoniebieskiego nieba, oświetlonego ze wszystkich stron hojnymi promieniami, Shiprock wygląda świątecznie i przyjaźnie, wydaje się niegroźny i dostępny. W ponury deszczowy dzień pojawia się zupełnie inny obraz: pod szarym niebem pokrytym ciężkimi chmurami góra jest ucieleśnieniem mistycznego horroru; patrząc na nią w takich chwilach, wszyscy mimowolnie przywołują martwych wspinaczy i indyjskie mity.

Ale skała może być też pięknym widokiem, gdy w wieczornych promieniach zachodzącego słońca wszystko robi się szkarłatne, przypomina luksusowy pałac padyszacha, wykonany z barokowego, czerwono-brązowego granitu. W mgle przedświtu wszystko wokół „skrzydlatej skały” nabiera srebrzystych odcieni, a wtedy jej niebieskawe półki wydają się być czymś w rodzaju marsjańskiego obiektu, pełnego kosmicznej tajemnicy i zniewalającego uroku.

Widok na okolice Shiprock zimą jest piękny, kiedy biel śniegu kontrastuje z niebiesko-fioletowymi niesamowicie fantastycznymi zarysami góry. Jesienią brunatno-rdzawy kamienny monolit łączy się kolorystycznie z brązowymi krzakami karłowatej roślinności i niejako gubi się na ich tle, łącząc się w jeden jesienny krajobraz. Z góry, z lotu ptaka, legendarna skała wydaje się być małą nieszkodliwą wysepką wśród żółtych pustynnych przestrzeni.

Wznosi się dumnie i majestatycznie, przyciągając uwagę wspinaczy; którzy mimo zakazów i niemiłych plotek nadal podbijają jego nierówne szczyty, mając nadzieję, że zobaczą na własne oczy coś niezwykłego, rozbudzającego wyobraźnię i przyspieszającego bicie serca i wyrzucającego adrenalinę. Nie tylko mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, ale także cudzoziemcy przyjeżdżają tu celowo, aby podziwiać świętą górę rdzennych mieszkańców Ameryki.