Droga Olbrzyma (Droga Olbrzyma) w Irlandii: legendy, historia, opis, zdjęcia

Tajemnicza Irlandia Północna obfituje w wiele cudów. Jednym z nich jest niesamowita Ścieżka Gigantów. Wygląda na to, że nieznany rzeźbiarz pracował przez tysiące lat, budując drogę z kamiennych kolumn. Ta wyjątkowa atrakcja przyrodnicza została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i nie można polemizować z tą decyzją.

Ciekawostki o Irlandii w naszym artykule.

Dziesiątki tysięcy umiejętnie rzeźbionych bazaltowych kolumn tworzą niepowtarzalny krajobraz. Większość z nich ma sześć rogów, ale uważny podróżnik może znaleźć te z czterema, pięcioma, siedmioma lub ośmioma rogami. Wszystkie razem naprawdę przypominają gigantyczną drogę. Omija klify i schodzi do morza, a różnice w wysokości kolumn od 6 do 12 metrów wywołują wrażenie niedbale wykutych przez olbrzymów schodów.

Legenda

Patrząc na Ścieżkę Olbrzymów trudno uwierzyć, że jej pochodzenie można wytłumaczyć najzwyklejszymi naturalnymi procesami, dlatego dla romantyków i miłośników mitów istnieje legenda o tym miejscu.

W starożytności te surowe ziemie były zamieszkane przez gigantów. Gigantyczny wojownik Finn Mac Kumalo miał trudny temperament, a silni rywale go nie przerażali. Wręcz przeciwnie, wywoływały chęć zmierzenia siły. Jednooki olbrzym, który mieszkał za morzem, był właśnie takim rywalem. Odległość nie powstrzymała Finna i postanowił zbudować most, ale nie prosty, ale kamienny. Swoim mieczem niestrudzony olbrzym wyrzeźbił z bazaltu gigantyczne kolumny i wbił je w ziemię.

Dalszy folklor się nie zgadza. Niektórzy mówią, że Finn zmęczył się i zasnął, a sam jednooki wojownik podszedł do niego. Inni uważają, że gdy zobaczyli potężnego przeciwnika, główny bohater ogarnął strach i uciekł. Ale w finale obu opcji żona Finna staje się zbawcą.

Jak zwykle w legendach, pokonała jednookiego wojownika nie siłą, ale sprytem i pomysłowością. Inteligentna kobieta otulała męża jak dziecko, a swojego przeciwnika spotkała z otwartymi ramionami i smakołykami – ciastami z zapieczonymi w nich patelniami. Sama usiadła, by ukołysać dziecko i nakarmić go tym samym przysmakiem, tylko bez nadzienia. Nieproszony gość, nie podejrzewając niczego, zobaczył gigantyczne dziecko, które niestrudzenie żuło żelazo, prosząc o więcej, i zdał sobie sprawę, że zdecydowanie nie warto zadzierać z ojcem tego dziecka. Przestraszony przeciwnik uciekł na oślep. Zdejmując nogi, zniszczył most i od tego czasu kamienne kolumny są zanurzone.

Pochodzenie

W rzeczywistości pochodzenie Ścieżki Gigantów ma naukowe wyjaśnienie. Obszar ten zyskał sławę dopiero pod koniec XVII wieku, a ponad sto lat później zaczęli tu licznie pojawiać się turyści. Oprócz niepowtarzalnego krajobrazu, odwiedzający lubią to miejsce za to, że ich ruch tutaj jest całkowicie nieograniczony. Pomimo tego, że Ścieżka Olbrzymów jest rezerwatem przyrody, nie ma tu terenów zamkniętych.

Zaciekawieni turyści mogą znaleźć podobne formacje w innych częściach świata, ale to właśnie tutaj znajduje się ich największe nagromadzenie. Nic więc dziwnego, że Ścieżka Gigantów jest przedmiotem zainteresowania nie tylko amatorów, ale także naukowców. Przez kilka stuleci starali się uzgodnić wspólną opinię, wysuwając różne hipotezy. Niektórzy wierzyli, że filary były kryształami, które rosły pod wodami starożytnych oceanów od tysięcy lat. Inni wierzyli, że kolumny to nic innego jak skamieniały bambusowy las.

Większość współczesnych naukowców przyjęła inny punkt widzenia. Według ich wersji, miliony lat temu erupcja pradawnego wulkanu utworzyła tu rozległą równinę lawy, której podstawą był bazalt. Stopniowo twardniejąc, pękał, tworząc niesamowity wzór. Gdy magma zestalała się, pęknięcia stopniowo pogłębiały się, tworząc regularne sześciokątne kolumny. W ten sposób naukowcy wyjaśnili pochodzenie Ścieżki Olbrzyma. Ale kto wie, może na wyspie pośrodku zimnego morza przestraszony jednooki olbrzym wciąż siedzi sam…

osobliwości miasta

Kolumny Ścieżki Gigantów tworzą trzy platformy. Pierwsza z nich nazywana jest Wielką Ścieżką i pochodzi z gór skalistych. Ta platforma to monumentalne schody, których stopnie osiągają wysokość sześciu metrów. Schodząc do morza ścieżka staje się łagodniejsza i wygląda jak droga dla olbrzymów. Druga platforma to szlak średni i mały.

Kolumny z tej grupy znajdują się w pobliżu głównej ścieżki, ale nie przypominają już ścieżki, ale oddzielne kopce. Obserwując środki ostrożności, można je zbadać, przechodząc z jednego filaru do drugiego. Trzecia strona jest najbardziej tajemnicza i najmniej odwiedzana. To niezamieszkana wyspa Staffa, położona 130 km od wybrzeża. Jej nazwa tłumaczy się jako „Wyspa Filarów”. Pomiędzy kolumnami wyspa kryje swoją główną atrakcję – Jaskinię Fingala, która ma około 80 metrów długości.

Giganci położyli początek swojej drogi wzdłuż klifów. Później ludzie docenili ich dziwaczny kształt i nadali im oryginalne imiona. Są też instrumenty muzyczne – Harfa i Organy oraz zapomniane przez gigantów kamienne akcesoria – Krosno, Armaty, a nawet Trumna Olbrzyma. Nieznany olbrzym i jego but zapomnieli tutaj. Tak wygląda jeden z bruków. Ciekawi goście zorientowali się, że właściciel tego buta miał co najmniej 16 metrów wzrostu.

Oddzielne filary Ścieżki Olbrzymów nie tylko wznoszą się, ale wyglądają z morza jak kominy surowego północnego zamku. Wiąże się z tym ciekawy przypadek w historii kraju. „Niezwyciężona armada” Hiszpanów, zbliżając się do wybrzeża, postanowiła ostrzelać teren, który stanowił zagrożenie i zaatakowała. Stratę poniosły tylko kolumny bazaltowe, gdyż na brzegu nie było zamku. Statek Hiszpanów rozbił się na skałach, a armia poniosła spore straty na zimnych wodach. Zatopione skarby zostały podniesione z dna i nadal są przechowywane w jednym z ich muzeów w Irlandii.

Szlak Olbrzyma w Irlandii Północnej to wyjątkowe widowisko. Surowa północna przyroda urzeka swoją niezłomnością i beznamiętnością. Gigantyczna droga przesiąknięta jest duchem starożytności. Krążą o niej legendy, turyści z ich świata nie męczą się podziwianiem jej. To miejsce zdecydowanie warto odwiedzić.