10 najlepszych muzeów w Piatigorsku – lista, zdjęcia, opis, ceny 2021, mapa
Miasto, otoczone 5 górami i licznymi legendami, nie na próżno rozbudzało wyobraźnię Lermontowa, który poświęcił mu wiele wierszy poetyckich i prozą. Niezwykle malownicze, różnorodne miasto Piatigorsk urzeka swoim niepowtarzalnym pięknem każdego, kto przyjeżdża tu po raz pierwszy. Słynne jezioro „Proval”, góra Mashuk, park „Flower Garden”, jaskinia Groty Diany znane są na całym świecie. Miasto jest nie tylko uzdrowiskiem balneologicznym, słynącym z wód mineralnych, ale także uznanym ośrodkiem kulturalno-edukacyjnym Kaukaskich Wód Mineralnych. Muzea Piatigorsk odgrywają ważną rolę w kulturalnym i historycznym rozwoju miasta.
Piatigorsk Muzeum Krajoznawcze
Najstarsza instytucja na Kaukazie Północnym (1903) w swoich ekspozycjach uosabiała szczegółową historię regionu od czasów starożytnych do współczesności. W jego funduszach przechowywanych jest ponad 134 tysiące różnych eksponatów. Pracownicy tej wyjątkowej organizacji to prawdziwi pasjonaci i profesjonaliści w swojej dziedzinie. Dzięki ich staraniom każda wizyta tutaj zamienia się w ekscytującą „podróż” w czasie. Regularnie odbywają się tu zmieniające się wystawy, są 3 wystawy stałe.
Pierwsze piętro zajmują ekspozycje „Cechy przyrodnicze CMS” i „Kartki historii Piatigorye”. Znajdują się tu bogate kolekcje minerałów, modele górskie, próbki minerałów, mapy reliefowe itp. Znaleziska paleontologów cieszą się dużym zainteresowaniem: fragmenty szkieletu słonia południowego, czaszki zwierząt kopalnych, wypchane zwierzęta rzadkich ptaków. Wystawionych jest wiele artefaktów archeologicznych z różnych epok: przedmioty gospodarstwa domowego, unikalne przykłady broni palnej i zimnej stali, dokumenty historyczne, mapy i fotografie.
Ekspozycje na drugim piętrze odzwierciedlają ekscytującą historię V.O.V., udział obywateli Piatigorska (od szeregowców po Bohaterów ZSRR) w wielkim zwycięstwie. Wystawione są tu przedmioty osobiste, mundury żołnierzy, zdjęcia, nagrody, broń, dokumenty historyczne. Otwarte w 2017 roku wystawy na III piętrze przedstawiają osoby, które odegrały znaczącą rolę w tworzeniu funduszy. W placówce znajduje się Sala Sztuk Pięknych, w której organizowane są wymienne wystawy sztuki.
Забронируйте индивидуальный трансфер от аэропорта до вашего отеля за 900 RUB
Muzeum Starożytności Kamiennych
Nowe życie rozpoczął całkiem niedawno, bo w 2018 roku. Niesamowity magazyn na wolnym powietrzu, który stał się pierwszym tego typu na Kaukazie Północnym i w Europie, został otwarty w 1850 roku i istniał do 1881 roku. Z inicjatywy miejscowego muzeum historycznego postanowiono go ożywić, wybierając miejsce na Góra Goryachaya obok chińskiej altany, na okrągłej platformie. Uroczyste otwarcie zrealizowanego projektu odbyło się 22 czerwca 2018 r. Kamienne artefakty – świadkowie odległej przeszłości, uosabiają wspólną przeszłość historyczną wszystkich narodów Północnego Kaukazu.
Wszystkie umieszczone tutaj przedmioty mają wartość poznawczą i edukacyjną, będąc łącznikiem między przeszłością a przyszłością. Ciekawe informacje o eksponatach można przeczytać na stoiskach rozmieszczonych na całym obwodzie terenu. Koło obszarowe podzielone jest na sektory tematyczne. Każda z nich poświęcona jest historii rozwoju określonej narodowości regionu od epoki kamienia do współczesności. Środek koła wieńczy kompletna kopia pomnika Etok – posągu Duka-Bek, którego oryginał znajduje się w Moskwie. Przypuszczalnie czas powstania pomnika o wysokości 2 m. 65 cm odnosi się do IV-V wieku. n. mi.
Wzdłuż promieni wokół kręgu znajdują się unikatowe rarytasy kamienne, oryginały i kopie. Znajduje się tam płyta dolmen (II tysiąclecie pne), kamienna stupa (I tysiąclecie pne), prehistoryczny posąg scytyjskiego wojownika (VI-V wiek pne), “Drzewo Życia” – artefakty z IV-III tysiąclecia pne. mi.
Muzeum Owadów
Fascynujący świat entomologiczny otwiera się przed oczami zwiedzających w ekspozycjach poświęconych owadom. Organizatorem niezwykłej instytucji był entomolog Tichonow V.V., który zebrał dużą kolekcję motyli, przedstawicieli lokalnej fauny. Kupował egzotyczne skrzydlate osobniki w Tajlandii na Kostaryce, uzupełniając kolekcję tropikalnymi motylami. Od otwarcia w 1995 roku jego kolekcje obejmują ponad 1000 różnych owadów.
Wśród eksponatów znajdują się suszone okazy, które mają ponad 100 lat. Oprócz żywych i suchych owadów reprezentowane są tutaj małe płazy. Szczególnie bogata jest kolekcja suchych motyli: nagietki, wścibstwa, gołębie, danaidy, ptaszki itp. zachwycają oko kalejdoskopowym ubarwieniem. Dzięki starannej postawie stworzenia wszystkie egzemplarze są w doskonałym stanie. Znajduje się tu hala żywych motyli, w której panuje specyficzny mikroklimat, z określoną temperaturą, wilgotnością powietrza i odpowiednią roślinnością. W ekspozycjach reprezentowane są skorpiony, wśród których żyje skorpion cesarski – największy przedstawiciel tego gatunku. W kolekcji pajęczaków znajduje się tarantula.
Ci, którzy zechcą, będą mogli zrobić zdjęcie z wężem o cienkich ogonach, biorąc go w ręce. Tutaj w oddali widać węża królewskiego i inne gady. Ciekawe osobniki jaszczurek, wyróżniające się najbardziej nieoczekiwanymi kolorami. Na przykład scynk z niebieskim językiem, który żyje w Australii, jest niesamowity. Wizyta w placówce entomologicznej to przyjemność dla każdego.
Muzeum Historii Milicji-Policji w Piatigorsku
Otwarta w 2001 roku instytucja kulturalno-historyczna, poświęcona strażnikom prawa i porządku, cieszy się dużym zainteresowaniem mieszkańców Piatigorska i gości miasta. Dokładna historia powstania Piatigorskiej Dyrekcji Spraw Wewnętrznych znajduje odzwierciedlenie w stałych i zmieniających się wystawach. Regularnie odbywają się tu wycieczki dla młodzieży szkolnej miasta, organizowane są spotkania z weteranami policji. Dokumenty, przedstawione w porządku chronologicznym, wprowadzają w konkretne fakty rozwoju organizacji.
Istnieje możliwość zapoznania się z pierwotną decyzją pierwszego ludowego komisarza spraw wewnętrznych Piatigorska A. Rykowa o utworzeniu milicji robotniczej w mieście. Dokumenty fotograficzne przedstawiają biografię pierwszego wodza Iwana Szuchowieckiego. Wśród eksponatów znajdują się próbki mundurów policyjnych z różnych okresów, różne rodzaje broni. Prezentowany jest tu pierwszy motocykl serwisowy, który niezmiennie wzbudza zainteresowanie zwiedzających. Uwagę zwraca mundurowa tunika starszego porucznika Taplinsky'ego, który stał się prototypem „Wujka Styopy” Michałkowa.
Ekscytację wywołuje podziurawiony kulami hełm żołnierski – dowód udziału policjantów w wojnie. Jest tu wiele fotoreportaży z iście heroicznej codzienności policjantów, którzy unikali niebezpieczeństw. Muzeum jest zarządzane przez weterana Dyrekcji Spraw Wewnętrznych, pracownika instytucji V. D. Sabelnikov, który osobiście prowadzi ciekawe wycieczki. Przy wejściu do budynku instytucji znajduje się pomnik poległych policjantów – radiowóz VAZ na metalowym cokole.
Narodowe Muzeum Chwały Wojskowej
Historia instytucji historyczno-kulturalnej rozpoczęła się od zorganizowania w 1973 r. Poczty nr 1 przy Ogniu Wiecznej Chwały. Od 10 lat w siedzibie Poczty pojawia się wiele ekspozycji i eksponatów, opowiadających o wyczynach okolicznych mieszkańców.. W 1983 roku Muzeum Chwały Wojskowej Poczty N 1 uzyskało honorowy status Muzeum Ludowego. Na 7 lat placówkę skazano na zapomnienie, eksponaty przeniesiono do miejscowego muzeum historycznego.
Ale w 1997 roku weterani Wielkiej Wojny Ojczyźnianej zwrócili się do Dumy Miejskiej o wznowienie Poczty nr 1, a zatem do Narodowego Muzeum Chwały Wojskowej. Został nie tylko odrodzony, ale stał się także ośrodkiem wychowania wojskowo-patriotycznego młodzieży. Pierwsze 3 ekspozycje ze zdjęciami i fotokopiami poświęcone były historii narodzin Piatigorska, jego rewolucyjnej i militarnej przeszłości. Jesienią 2000 roku powierzchnia użytkowa znacznie wzrosła. Na II piętrze budynku zorganizowano ekspozycję „Czeczeński krzyż”. W sąsiedniej sali odbyła się wystawa „Edukacja ludowa”.
W przeddzień 30. rocznicy powstania Placówki nr 1 zorganizowano zbiórkę przedmiotów ilustrujących historię placówek Yunarmiyi. Dziś jest tu mundur członków Yunarmiyi z lat 70., zdjęcia, dokumenty, odznaki itp., jest 6 sal. 5 wspaniałych dioram – autentyczne dekoracje instytucji ukazują wielkie militarne wyczyny. Były tam sekcje poświęcone 200-leciu CMV, 100-leciu tramwaju miejskiego, 60-leciu Zwycięstwa. W 2011 roku powstał tu interaktywny spacer po obiektach.
Twierdza Konstantynogorsk
Na terenie dawnego wysypiska śmieci (8 hektarów), dzięki wysiłkom Kozaków Terek, obecnie realizowany jest wspaniały projekt – odbudowa starożytnej twierdzy Konstantynogorsk. Na podstawie źródeł archiwalnych dyrektor miejscowego muzeum historycznego S. Savenko opracował plan rekonstrukcji miejsca historycznego. Dziś wyposaża się altany do rekreacji na świeżym powietrzu, zbudowano dwa sztuczne jeziora i wylano mocne tamy.
Wzdłuż obwodu wykopano rów o długości 700 metrów o tych samych wymiarach (4×5) co poprzedni. Po napełnieniu fosy wodą hoduje się tu karpie. Do tej pory zakończono aranżację etnograficznego osiedla, w którym trzymane są zwierzęta. W tutejszej stajni jest 10 koni, organizowany jest klub jeździecki, odbywają się lekcje jazdy konnej. Wyposażono tor przeszkód i strzelnicę do treningu sportów wojskowych młodzieży.
Obecnie trwają aktywne prace nad odtworzeniem obiektów twierdzy. Powstaje wieża strażnicza, sale lekcyjne, koszary, stołówka, ambulatorium, warsztaty, stołówka itp. Pośrodku buduje się drewnianą kaplicę z białoruskiego szkieletu. Muzeum-twierdza obsługuje 30 osób. W niedalekiej przyszłości twierdza Konstantynogorsk stanie się popularną atrakcją kulturalną i turystyczną miasta.
Dom generała Verzilina
Ostatnie ziemskie schronienie Lermontowa – Piatigorsk – jest świętym hołdem dla pamięci wielkiego poety. Jest tu wiele miejsc połączonych w muzeum-rezerwat i związanych z geniuszem rosyjskiej poezji. Na wielu budynkach miejskich można zobaczyć tablice pamiątkowe poświęcone Lermontowowi. Jednym z nich jest Dom generała Verzilina, w którym Martynow pokłócił się z poetą, który zakończył się tragiczną śmiercią tego ostatniego. Lermontow, który przybył do Piatigorska na leczenie na wodach, odwiedził dom Verzilinów jako gość.
Martynow zamieszkał w małej oficynie obok domu, więc odbyło się ich brzemienne w skutki spotkanie. Po wojnie postanowili zamienić budynek w budynek pamięci, drewniane ściany pokryli cegłami, chroniąc je przed ogniem. W połowie XX wieku dokonano remontu elewacji budynku i odtworzono wszystkie pomieszczenia. Dziś wszystkie pomieszczenia mają swój pierwotny wygląd, jaki miał za życia poety. Ekspozycje zajmują 8 sal.
6 z nich zawiera materiały przybliżające zwiedzającym życie i twórczość poety. W VII sali znajduje się dział literacki, utworzony w 1948 r. w celu studiowania twórczości Lermontowa „okresu kaukaskiego”. Salon pamięci znajduje się w ósmej sali, w której lubił odwiedzać Michaił Juriewicz. Podczas jego pobytu odbywały się w nim wieczory taneczne, spory i rozmowy. To tutaj pewnego wieczoru, zraniony ostrym żartem poety, Martynow wyzwał go na pojedynek. Wszystkie ekspozycje Domu Verzilina szczegółowo odzwierciedlają ogromną twórczą i krótką drogę życiową największego talentu rosyjskiej poezji i prozy.
Dom Lermontowa
Na widok małego domku pod trzcinowym dachem przypomina się wers z „Bohatera naszych czasów”, od którego zaczyna się opowieść „Maryja”. Opisują miejsce, w którym Pieczorin wynajął mieszkanie. To właśnie w takim domu, na wysokim zboczu Maszuk, sam poeta wynajął dom. Dziś w tym skromnym budynku mieści się „Dom Lermontowa”, który jest częścią rezerwatu muzealnego. W 1841 r. osiedlił się w nim Michaił Juriewicz wraz z przyjacielem kapitanem Stołypinem.
W dzień poeta był dowódcą „latającego oddziału” w napadach na górali, a wieczorami odbywały się tu przyjęcia oficerskie, których duszą był Lermontow. Według pamiętników współczesnych, wieczorem w domu Verzilinów poeta, zapraszając do tańca córkę generała, wypowiedział proroczą frazę o ostatniej rundzie walca w swoim życiu. W 1884 r. z inicjatywy A. N. Ostrovsky'ego w domu zainstalowano tablicę pamiątkową, aw 1912 r. posiadłość kupiła administracja miejska i rozpoczęto gromadzenie eksponatów. Rodzina Shan-Gireev sprowadziła meble z Petersburga i przekazała poety rzeczy osobiste.
W 1973 roku skromna instytucja uzyskała status Państwowego Rezerwatu Muzeów. Konserwatorzy ciężko pracowali, aby przywrócić pierwotny wygląd domu, wewnątrz odtworzyli atmosferę tamtej epoki. Obecnie mieści się tu Dział Literacki rezerwatu. Ostatnie schronienie zhańbionego poety otaczają malownicze trawniki, ściany również bielone wapnem, zachowane okiennice. Dziedziniec, po którym przechadzał się geniusz rosyjskiej poezji, wyłożony jest kamiennymi płytami – we wszystkim odczuwa się miłość i szacunek dla pamięci o cudownym synu Rosji.
Dom Alyabieva
Dla większości ludzi Alyabyev kojarzy się z 2 znanymi na całym świecie romansami „Słowik” i „Dzwony wieczorne”. Wchodząc do Domu Alyabyeva, znajdującego się w dzielnicy Lermontov, zwiedzający dowiedzą się, że kompozytor skomponował ogromną liczbę dzieł muzycznych różnych gatunków. Wśród nich jest wiele romansów napisanych na podstawie dzieła Lermontowa. To nie przypadek, że dom Alyabyeva znajduje się w rezerwacie Lermontowa. Po zesłaniu na Syberię, gdzie kompozytor zakończył się nieudowodnionym morderstwem, przyjechał na leczenie do Piatigorska (1832).
Po osiedleniu się w domu zmarłego majora Karabutowej, Alyabyev mieszkał tam przez nieco ponad rok. W tym czasie napisał dziesiątki romansów opartych na wierszach Lermontowa poświęconych Kaukazowi. W 1997 roku w odrestaurowanym budynku otwarto jedyny w naszym kraju pomnik Alyabyeva. Lokalne ekspozycje odzwierciedlają fakty pobytu kompozytora na Kaukazie i odzwierciedlenie tego w jego twórczości.
Osobna wystawa poświęcona jest twórczości Lermontowa, uchwyconej w muzyce Alyabyeva. Prezentuje autentyczne wydania nut z epoki Lermontowa, stare litografie z widokami stolicy Rosji. Znajduje się tu autorski obraz Lermontowa artysty „Atak Huzarów Życia pod Warszawą.
Dom W.F. Umanowa
Inny obiekt rezerwatu Lermontowa – najstarszy budynek domu Umanowa – świadczy o pełnym czci stosunku mieszkańców Piatigorska do pamięci poety. Parterowy drewniany budynek o typowej architekturze XIX wieku został przetransportowany przez właściciela do Piatigorska w 1823 r. z miasta Aleksandrowa w guberni kaukaskiej. Spadkobiercy domu przez wiele lat wynajmowali go na wynajmowane mieszkania.
Latem 1841 r. jeden z mieszkań wynajmował tu kolega Lermontowa, husarz Arnoldi. Poeta kilkakrotnie go odwiedzał. Fakt ten stał się podstawą do otwarcia w 1974 roku w domu Umanowa instytucji pamięci poświęconej utalentowanemu twórcy. Dom został przeniesiony na saldo Państwowego Rezerwatu Muzealnego. Lokatorzy zostali przesiedleni, budynek przywrócono do wyglądu z 1841 roku, jak to było podczas pobytu Michaiła Juriewicza.
Drewniany budynek z czterospadowym metalowym dachem wznosi się na kamiennym cokole, w którym są wyposażone pomieszczenia gospodarcze. Pięknie zaprojektowana otwarta galeria, ograniczona z trzech stron rzeźbionymi balustradami, zdobi południową elewację domu. Do głównego wejścia, znajdującego się od strony dziedzińca, prowadzą wysokie kamienne schody. Ekspozycja wystawiennicza „M. Y. Lermontow w sztuce” znajduje się na II piętrze.