Spacer po Hongkongu

Kształtowanie się kultury Hongkongu opiera się na tradycjach ludu Chin. Rdzenni mieszkańcy zachowują kulturę swoich przodków i często w ich domach można znaleźć elementy kantońskie, tanka, hokklo, hakka i inne narodowości. Hongkong jest jak gigantyczny salon wystawowy, w którym kultura angielska i brytyjska prezentuje owocną interakcję przeciwieństw.

W Hongkongu dozwolone są loty nad miastem. Prawdopodobnie dlatego, że siła jego koncepcji architektonicznej ujawnia się dopiero z wysokości. Nowoczesne budowle, arcydzieła projektowania i myśli technologicznej, wzniesiono tutaj, ściśle przestrzegając praw starożytnych azjatyckich nauk feng shui, a Hongkong uważany jest za jego światową stolicę. Na przykład, pamiętając legendę o smoku śpiącym w górach, architekci projektują kwadratowe otwory w kilkupiętrowych budynkach mieszkalnych. Kiedy gad się obudzi, może lecieć do morza najkrótszą drogą przez te dziury. Jeden z najbardziej niezwykłych budynków w Hongkongu, Bank of China Tower, ze względu na swoje asymetryczne krawędzie i ciemnoniebieskie szkło, wygląda jak kryształ akwamarynu i nie sprawia, że ​​mieszkańcy miasta czują się najprzyjemniej, właśnie dlatego, że architekci podczas projektowania zaniedbali feng shui to. Ludzie myślą,

Półgodzinna wycieczka helikopterem nad miastem kosztuje 150 euro, punktem odlotu jest dach hotelu Pennisula. Ale są też tańsze sposoby na podziwianie panoramicznych widoków. Na przykład bezpłatny taras widokowy na 43. piętrze China Bank Tower. Albo galerie handlowe na Półwyspie Kowloon: stoliki przy oknach na wyższych piętrach już zajęte jest przez szóstą wieczorem, chcącą obejrzeć codzienny pokaz świetlny drapaczy chmur w Hongkongu, który zaczyna się o godzinie 20:00. Albo taras widokowy na Victoria Peak: musisz wsiąść do tramwaju, aby dotrzeć do znaku 550 metrów, a następnie skorzystać z ruchomych schodów, aby dostać się do niego przez szereg barów z przekąskami. Z dobrym obiektywem można tu stać przez cały dzień, wisząc nad wieżowcem i Zatoką Wiktorii, na której wodach roją się barki, promy i żaglówki jak ryby w akwarium, jakby wywodzące się ze starożytnych rycin.

Albo kolejka linowa, która biegnie nad zatoką Tang Chang i wyspą Lantau, gdzie można zamówić kabinę ze szklanym dnem. Trasa ciągnie się od stacji metra Tang Chang na 900-metrowy szczyt Mount Lantau na wyspie o tej samej nazwie, do wioski turystycznej Ngong Ping do stóp 24-metrowego brązowego Buddy. W pobliżu znajduje się świątynia buddyjska Po-Lin. Pomimo antycznego otoczenia rzeźba pojawiła się tu w 1993 roku, a zespół świątynny na początku XX wieku.

Jeszcze 150 lat temu na terenie Hongkongu nie było nic poza górami i wioskami rybackimi. Dziś istnieje nowoczesna metropolia z populacją siedmiu milionów ludzi. Wraz z 260 sąsiednimi wyspami utworzyła Specjalny Region Administracyjny Chińskiej Republiki Ludowej, autonomiczny region, który przedkłada innowacyjność w tradycji i języku angielskim nad mandaryński. Historia Hongkongu określa jego choleryczny temperament i obcy wygląd, utkany z azjatyckich innowacji i wiktoriańskich reliktów. W połowie XIX wieku Anglia potrzebowała szlaków morskich w Azji i stosunków handlowych z Chinami. Chińczycy niechętnie sprzedawali swoje towary obcokrajowcom i odrzucali próby Brytyjczyków kuszenia ich europejskimi urokami. Cesarz Qianlong zabronił brytyjskim kupcom opuszczania portu, a poddanym nauki języka chińskiego.

Wtedy Brytyjczycy zaczęli importować opium z przemytu, co oczywiście ucieszyło rybaków, ale wcale nie podobało się władzom, które i tak były już nieprzyjazne dla obcokrajowców. W 1840 roku wybuchła I wojna opiumowa. W rezultacie Anglia, oprócz prawa do swobodnej sprzedaży swoich towarów na chińskiej ziemi, otrzymała upragniony Hongkong i stopniowo przejmowała okoliczne wysepki. Królowa Wiktoria zamieniła wyspę w strategiczny port na wschodzie i od tego czasu jej rozwój przebiegał błyskawicznie.

P

Powietrze Hongkongu pełne jest wydarzeń rozgrywających się na różnych poziomach na chodnikach, gdzie koncepcyjne samochody, jeszcze nie wprowadzone do masowej produkcji, toczą się obok brzęczących brytyjskich tramwajów; na dziesięciu ostatnich piętrach, gdzie współistnieją hostele z gabinetami masażu; na piętrach drugiej dziesiątki, w dziurach, przykrytych zwęglonymi szmatami, gromadzą się pracownicy-gości; na wyższych kondygnacjach drapaczy chmur cofających się pod chmurami, gdzie urzędnicy szeleszczą papierami, generując światowe wiadomości finansowe.

Wieczorami ludzka rzeka wypływa z biurowych wieżowców i zalewa ulice. Wygląda na to, że neonowe witryny sklepów i restauracji zaraz utopią w jego falach. „Kto chce siedzieć w swojej klatce po pracy? Wracają do domu tylko spać – wyjaśnia wieczorne pandemonium, 30-letnia Rainbow Wong, koordynatorka centrum wycieczkowego. Miss Wong twierdzi, że jej prawdziwe imię tylko myli Europejczyków, ponieważ oznacza „czerwony, zielony, niebieski” i dlatego jest przyzwyczajona do nazywania siebie „tęczowym” po angielsku.

Hongkong jest pełen rozrywek na każdy gust, ale z tego powodu ludzie wracają późno do domu. Kolejną cechą, sprzyjającą długim spacerom, są malutkie mieszkania, w których łóżko opiera się o szafę, a stół sąsiaduje z kabiną prysznicową.

Skromne rozmiary mieszkań wyjaśniają, co mieszkańcy wysp jedzą poza domem, ponieważ często nie mieszczą się w nich ani kuchenka, ani lodówka. Każdy zna szykowną restaurację na ważną okazję, prostsze miejsce na obiad z przyjaciółmi i knajpki na co dzień, gdzie miska makaronu wołowego kosztuje dwa lub trzy euro. Rynki działają również w trybie „kup-zjedz”: sprzedawca również pokroi wybraną rybę na sashimi, a ptaka posieka na kawałki i dusi na szpikulcu, aby wygodniej było zjeść w drodze do kina .

Na terenie San Kung znajduje się ulica restauracji z owocami morza. Zaczyna się od rzędów akwariów ze zwierzętami fantasmagorycznymi, gigantycznymi krabami, homarami, ostrygami i największymi mięczakami świata, geodakami. Podczas gdy turyści są podekscytowani, niczym dzieci w zoo, biegające między oknami, mieszkańcy Hongkongu nieustraszenie wybierają gada, który im się podoba, patrząc mu w wyłupiaste oczy, a dziesięć minut później zarzynają jego przypieczone ciało w najbliższej jadłodajni.

Kuchnia kantońska jest odpowiednia dla miłośników minimalnej obróbki żywności, czyli gotowania na parze lub szybkiego smażenia na dużym ogniu. Ta kuchnia używa sosów zamiast przypraw. Głównym daniem kuchni pekińskiej jest makaron. Można obejrzeć jego przygotowanie, bo często całe koncerty odbywają się od wyrabiania ciasta po krojenie na cienkie paski. Najsłynniejszą kaczkę po pekińsku podaje się z naleśnikami i sosem śliwkowym. Spróbuj kurczaka żebraka.
Kuchnia Chiu-chow obfituje w słodkie sosy i owoce morza. Jeśli wolisz przyprawy i zioła, nie omijaj kuchni syczuańskiej, pieprz, anyż, kolendra, czosnek, koper włoski i wiele innych przypraw to podstawa tej kuchni. Gotowanie zajmuje dużo czasu. Jeśli kochasz ryż, zwróć uwagę na kuchnię Hunan.

Wraz z kwitnącym przemysłem restauracyjnym, który wprowadził naiwny Hongkong do kuchni świata na zewnątrz, piąta godzina pozostaje niezmieniona dla miejscowych, odziedziczona po rządach wiktoriańskich. Lobby hotelu Penissula od godziny trzeciej po południu jest pełne ludzi; ludzie są gotowi stać w kolejce godzinami, aby dostać się do prawdziwej brytyjskiej herbaty, która odbywa się w hotelowej restauracji. Tu wszystko jest jak za królowej Wiktorii: kelnerzy w białych rękawiczkach nalewają herbatę do porcelanowych filiżanek, panie wkładają trójkątne kanapki do kapelusza, angielskie bułeczki z gęstego ciasta, naleśniki, muffinki, muffinki czają się na eleganckich stołach.

Poczucie przestrzeni w Hongkongu jest dla Europejczyków bardzo niezwykłe ze względu na fakt, że istnieją wszystkie trzy osie współrzędnych, czyli ruch postępuje nie tylko do przodu i na boki, ale także w górę iw dół, jak w wielu azjatyckich megamiastach. Podczas spaceru nagle odkrywasz, że całe miasto jest pod twoimi stopami; Albo, patrząc w górę, zdajesz sobie sprawę, że teraz całe miasto wisi nad tobą: na pierwszym piętrze jest knajpka, na drugim salon kosmetyczny, na trzecim hostel, a na dwudziestym fan Jackie Chana, który ma wklejono w okna plakaty swojego idola.

Wycieczka z przewodnikiem po wyspie Kowloon piętrowym autobusem Big Bus pomaga rozwinąć nowe zrozumienie Hongkongu. Pasażerowie otrzymują słuchawki i płaszcz przeciwdeszczowy. Chociaż hełm by nie zaszkodził: turyści, zahipnotyzowani perspektywą i szaleństwem kolorów, często zapominają się schylić i uderzyć czołem w chaotycznie zawieszone znaki-hieroglify.

Wiele budynków w Hongkongu, głównie płynnie łączących centra handlowe i biznesowe, jest połączonych podwyższonymi chodnikami. To najlepsze miejsce na spacery w upalne dni: klimatyzatory działają na pełnych obrotach, zgiełk pozostaje pod stopami, ale jednocześnie widać, słychać i czuć rytm miasta.

Posiadanie prywatnego samochodu jest drogie w Hongkongu, więc miejscowi wolą korzystać z metra i promów. Co więcej, przez wiele godzin ulice stoją w korkach. Główny ruch, podobnie jak w Londynie, tworzą czerwone piętrowe autobusy i różnokolorowe taksówki. Ale w przeciwieństwie do stolicy dawnej metropolii, istnieje taksówka powietrzna, dla której nie ma korków. Dotarcie do dowolnego miejsca w mieście zajmuje dziesięć minut, co jest szczególnie ważne w biznesie Hongkongu oraz punktualności cen w Chinach i Wielkiej Brytanii. Taksówki powietrzne nie stały się jeszcze codziennością, głównie ze względu na brak miejsc lądowania. Ale biuro burmistrza aktywnie negocjuje z zarządem drapaczy chmur, zamierzając wkrótce „podnieść” przynajmniej pasażerów biznesowych.

Miasto tymczasem dąży coraz dalej w górę. Ritz-Crlton, najwyższy hotel na świecie, został otwarty wiosną w 118-piętrowym wieżowcu.

Najlepszy czas na wakacje w Hongkongu to okres od października do kwietnia, aż do pory deszczowej i tajfunu. Temperatury wahają się od 18 stopni zimą do 26 stopni latem. Wiosną zwykle utrzymuje się na poziomie 24 stopni.