Droga Appijska w Rzymie – historia, zdjęcie, opis, mapa

Prymitywni ludzie planety komunikowali się za pomocą gwizdów, dźwięków bębnów, dymu, ognia, wody. Dużo później drogi stały się niezbędnym środkiem komunikacji w starożytnym świecie. Przesyłki pocztowe, pędziły karety z ludźmi, rozwijał się handel. W pobliżu rozrastały się miasta, rodziło się życie, tworząc szczególną rolę dróg w rozwoju gospodarczym i kulturalnym każdego kraju.

Historia budowy

Potrzeba niezawodnej, prostej, niczym włócznia wojowniczych Rzymian, drogi była spowodowana militarnymi celami imperium. Rzymianie jako pierwsi spośród państw śródziemnomorskich rozwiązali problem wprowadzenia lądowych metod handlu. Kupcy szybko docenili wygodę dostarczania towarów nie zawsze drogą morską, rzekami, ale także szybko drogą lądową. Istniał związek między Rzymem a krajami Afryki, Azji, miastami europejskimi. Droga została zbudowana na podstawie rozkazu, pod aktywnym kierownictwem cenzora Appiusa w 312 rpne. mi.

W tym okresie istniała stara łacińska droga prowadząca z Rzymu do Cala. Jej dodaniem było początkiem nowej drogi. Cechą wyróżniającą „drogę królewską” było to, że stała się ona pierwszą w Rzymie drogą utwardzoną, wykonaną z zachowaniem najwyższej jakości na całej swojej długości. Droga nosi imię twórcy.

W okresie panowania Republiki Rzymskiej sieć takich dróg pojawiła się na terenie Półwyspu Apenińskiego. Łączna długość rzymskich dróg wynosi około 300 tys. km. Budowę każdej drogi rozpoczęto od starannie wytworzonej infrastruktury osiedli, przez które planowano prowadzić drogę. Są to kanalizacja, wodociągi, przydział miejsc do transportu, przechodnie.

W przyszłości pojawiły się chodniki. Poza miastem przy budowie dróg zastosowano zatwierdzone normy, np. szerokość prostego odcinka drogi wynosi co najmniej 2,45 m, na zakrętach 4,9 m. W takich miejscach bez problemu jeździły dwa rydwany. Obowiązkiem właścicieli najbliższej działki było odgrodzenie drogi, jeśli nie było kamienia. Pod jej nieobecność podróżnicy mogli jechać, jechać, gdzie chcą.

Czas budowy drogi składa się z trzech głównych faz:

1. IV wiek p.n.e. mi. Odcinek o długości 195 km łączył Rzym i Kapuę w celach ważnych w 30-letniej wojnie z Samnitami. Na utwardzonej drodze prędkość przemieszczania się wojsk, karawan z towarami stała się znacznie wyższa.
2. III wiek p.n.e. mi. Odcinek drogi prowadzący do Benewentu znacznie wzmocnił pozycję Rzymu we wszystkich sprawach.
3. Druga połowa II wieku p.n.e. mi. Po dotarciu do Brundisium droga połączyła Rzym ze szlakiem Egnacjusza. Istniała ważna okazja do handlu, dostarczania niewolników.

W czasach bizantyjskich wiele odcinków zostało odnowionych. Wypełniła pierwotną rolę. Wydarzenia średniowiecza osłabiły funkcje handlowe unikatowej budowli. Znacznie częściej był używany przez pielgrzymów i podróżników. Grzegorz III dokonał poważnych zmian w pierwotnej wersji układu dróg. Zgodnie z rozkazem na drodze położono nową nawierzchnię. W kolejnych wiekach droga królewska ucierpiała od barbarzyńskich zniszczeń zabytków, drogi.

Wiele starożytnych artefaktów przeszło w prywatne posiadanie, zostało wywiezionych do innych stanów. Zwłaszcza w momencie narodzin „mody” na wydobywanie szczątków świętych męczenników, na które poszukiwały muzea w różnych krajach. Nawiasem mówiąc, pozwolenie na prowadzenie wykopalisk dał papież Pius VI w XIX wieku. Droga została odrestaurowana pod koniec XVIII wieku.

Opis

Zaskoczenie jakością wykonania drogi nie maleje nawet teraz. Nie ma kłopotów współczesnych dróg w postaci dołów, wybojów, pęknięć. Gładkie, równe płyty zachwycają swoim uporządkowaniem, siłą i wiecznością. Starożytne tajemnice techniki polegały na następujących etapach budowy:

Wzdłuż całej Drogi Appijskiej zbudowano wygodne znaki używane przez podróżnych. Należą do nich następujące elementy infrastruktury drogowej:

1. Rodzaj oznaczenia w postaci mili rzymskiej (1478 m). W pewnej odległości ustawiono słupy z tablicami wskazującymi czas panowania cesarzy, inne ważne daty kraju, drogę do najbliższej osady. Teraz został zachowany kamień milowy pierwszego kilometra z datą zakończenia budowy drogi. Nawiasem mówiąc, znaki wykonano w formie cylindrycznych kolumn o wysokości 4 m, grubości 80 cm i wadze ponad 2 ton. Zostały one zamontowane na mocnych sześciennych podstawach osadzonych w ziemi.
2. Stacje zmiany koni, noclegów i odpoczynku znajdowały się co 15 km. Jednocześnie trzy proste stacje stanowiły jedną z możliwością noclegu. Dla ich odróżnienia pomalowano je na czerwono. Były wygodne stajnie, kowal, karczma, karczma. Często w pobliżu stacji powstawało nowe miasto. Prawa gościnnej ludności pozwalały podróżnikom osiedlać się w domach okolicznych mieszkańców. Wzdłuż drogi zbudowano specjalne stodoły, magazyny do przechowywania żywności dostarczanej do Rzymu.
3. Organizacja poczty, kurierów, służby ochrony. Dobrze ugruntowany system wiadomości umożliwiał dostarczanie wymaganych listów do dowolnego zakątka imperium. Kurierzy mogli pokonywać dystans 75 km dziennie. Możliwości innych dróg nie przekraczały wówczas 45 km dziennej podróży. Do szybkiej dostawy wykorzystywano jazdę konną. W tym samym czasie kurier musiał nosić charakterystyczne nakrycie głowy. Podczas podróży specjalnym rydwanem poczta znajdowała się w skrzynce. Służba kurierska w tym czasie charakteryzowała się niebezpieczeństwem napadu rabusiów. Aby zapobiec takiej zbrodni, Rzymianie zbudowali wzdłuż drogi wojskowe, obronne struktury. Często zamieniały się w twierdze, a służący w nich żołnierze zajmowali się naprawą i utrzymaniem drogi.
4. Tworzenie miejsc kultu, pomników sakralnych wzdłuż drogi wiąże się z prawem, zgodnie z którym zabroniono chowania zmarłych wzdłuż granic miasta. Wzdłuż drogi znajdowały się kolumbaria, majestatyczne grobowce, nekropolie, świątynie, mauzolea. Ich głównym celem było uwielbienie wielkich osobistości imperium, zwycięstwo wojsk, kształtowanie pokarmu duchowego dla podróżnych. Mieli okazję modlić się do boga handlu Merkurego, Diany strzegącej drogi i innych bogów. Obecnie wiele z nich należy do starożytnych zabytków Włoch, goszcząc ogromną liczbę turystów z różnych krajów. Na jednej (kolumna Trojana) można zobaczyć budowę słynnej Drogi Appijskiej.

osobliwości miasta

Na dokładne przestudiowanie zabytków Włoch, położonych po bokach Drogi Appijskiej, potrzeba dużo czasu. Wstępne zapoznanie się, sporządzenie planu ich zwiedzania może odbywać się wraz z wycieczkami organizowanymi po określonych kilometrach drogi.

Atrakcje mile:

1. Grobowce Scypiona, Gety, Pryscylli.
2. Brama Kapensky, port Appia lub brama św. Sebastiana.
3. Kolumna pierwszej mili.
4. Kolumbaria Pomponiusz Gila, wyzwoleńcy z Libii.
5. Kościół Domine Quo Vadis.

Atrakcje II mila:

1. Pogański pochówek hypogeum w Vibii w formie katakumb ze starożytnymi malowidłami.
2. Grobowce Romulusa, wyzwoleńców z rodu Woluzjanów.
3. Katakumby św. Kaliksta, Vigny Randanini, św. Sebastiana.
4. Cyrk Maksencjusza.
5. Kolumna Piusa IX.

Atrakcje pozostałe kilometry drogi:

1. Wieża Capo di Bove.
2. Heroiczna ulga.
3. Katakumby chrześcijańskie, żydowskie, krypty cmentarne bogatych rodzin, ruiny średniowiecznych twierdz, budowle architektoniczne typu renesansowego, barokowego, ciekawe muzea. Kolumbaria, unikalne podziemne budowle hypogeum, katakumby, monumentalne grobowce, nowoczesne wiejskie wille rzymskich arystokratów.

Gdzie się znajduje i jak się tam dostać

Obecnie Via Appia to droga krajowa Strada Statale 7 Via Appia, której część pokryta jest asfaltem. Działki z zabytkowym chodnikiem, na którym zachowały się ślady dawnych rydwanów, wchodzą w skład regionalnego parku Włoch. Przemieszczanie jakiegokolwiek transportu w weekendy, święta na drogach jest zabronione. Wzdłuż niej przebiegają trasy ciekawych wycieczek. Rozpoczynają się w centrum Rzymu przy Via Appia Antica 42 – 00179 Roma. Początek pracy, koszt biletów na wszystkie miejsca zwiedzania jest inny. Pełne informacje można uzyskać na stronie internetowej, w dowolnym hotelu. Autobus numer 118 kursuje wzdłuż starej drogi.

Droga Appijska na mapie