Most Capilano w Kanadzie: zdjęcie, opis, rozrywka, mapa
Most Capilano to dziś cały kompleks rozrywkowy, który rocznie odwiedza ponad 900 tysięcy turystów. Zapraszamy do wspólnej podróży i dowiedzenia się, dlaczego jest tak sławna.
Historia mostu
Pod koniec XVIII wieku szkocki inżynier George Grand Mackay kupił 24 kilometry kwadratowe ziemi w Kolumbii Brytyjskiej. Miejsca te są bogate w zasoby naturalne, ale najważniejszym i najbardziej dochodowym z nich jest las. Cedr czerwony, daglezja, choina zachodnia – wszystkie te drzewa są bardzo cenne w budownictwie, zwłaszcza że ich wysokość sięga 90-100m.
Tutejszy wilgotny klimat nie pozwala na rozprzestrzenianie się pożarów i stwarza wszelkie warunki do ich pełnego rozwoju. McKay zajął się wylesianiem na swojej posiadłości. Aby stworzyć wygodniejszą pracę, w 1883 roku zbudował wiszący most nad kanionem, który dzielił teren.
Szkot wtedy nawet nie podejrzewał, że taka, prosta na pierwszy rzut oka kreacja ze zwykłych desek i konopnych lin, przyniesie mu sławę nie tylko w Vancouver, ale na całym świecie. Najdłuższy w Kanadzie, 136 m, na wysokości 70 m, most zamiast pomocnika wyrębu stał się wielką atrakcją. Zrozumiał to kolejny właściciel Makikran.
Od 1935 roku w pobliskim parku zaczęły pojawiać się przedmioty gospodarstwa domowego miejscowych Indian, ich totemy. Most stał się pokazem dziwaków na świeżym powietrzu, punktem orientacyjnym miasta. Od 1983 roku kolejnym właścicielem jest Nancy Stibbard.
Wspomnienia plemienia Indian Squamish
Dziś jest to cały kompleks rozrywkowo-rekreacyjno-rozrywkowy, który rocznie odwiedza ponad 900 tysięcy turystów. I naprawdę jest tu coś do zobaczenia. Duża kolekcja totemów plemienia Squamish Indian, ich naczynia, których można dotknąć rękami, zapoznają się z warunkami ich życia, ich pracą.
To plemię miało przywódcę o imieniu Joe Capilano. Ten człowiek, według jego ludu, znał język ptaków, zwierząt, umiał nawet z niebem negocjować o dobrej pogodzie. W pewnym sensie mieli rację, ponieważ Joe odwiedził Ottawę, a nawet Londyn, aby porozmawiać z królem Kanady Edwardem VII o losie rdzennej ludności, jej prawach. Osiągnął zachowanie pamięci plemienia, utrwalił swoje imię. „Capilano” nazywa się w Vancouver jeziorem, rzeką, wyżyną, drogą, parkiem, mostem wiszącym.
Spacer po moście
Teraz ten most odgrywa bardziej zabawną rolę. Spacerując po nim, jak mówią, „łaskocze nerwy”. Oczywiście liny z deskami już dawno zostały zastąpione trwalszymi materiałami. Inżynierowie biorący udział w naprawie obliczyli ładowność na 100 ton. Jest nawet żart o 96 słoniach, które bez strachu mogą przejść na drugą stronę. Ale nawet wiara w niezawodność konstrukcji nie eliminuje napływu adrenaliny podczas spaceru po powierzchni zataczającej się nad przepaścią.
Wiekowe sosny, których wierzchołki znajdują się w pobliżu, kołyszą się w rytm wiatru, a jego szum pozostawia niezatarte wrażenie potęgi natury. Głęboko w dole rzeka zamienia kamienie w burzliwe strumienie, wstrząsając sercami podróżników, którzy postanowili sprawdzić swoją odwagę. Oczywiście w spokojny, pogodny dzień jest bardzo pięknie i można powiedzieć spokojnie.
Warto zatrzymać się, popatrzeć na skaczące po gałęziach wiewiórki, wsłuchać się w szmer wody, podziwiać muskaną promieniami słońca zieleń, zlać się z naturą, że tak powiem, póki nie ruszy kolejny potok turystów most. Znowu drżenie, chwianie się i „wychodzenie” spod nóg, podziwianie okrzyków i śmiechu dzieci. Przed odbudową miejscowi Indianie nazywali most „Śmiechem” z powodu dźwięków, jakie wydawał, gdy poruszał się od wiatru lub spacerowali ludzie. Tak „zabawy” pozostał do dziś.
Przygody w koronach drzew
W 2004 roku park zyskał kolejną atrakcję – Treetops Adventures. To siedem torów na zachodnim wybrzeżu, zawieszonych na wysokości 30m. Turyści przemieszczają się od drzewa do drzewa, oglądając próbki i modele wszystkiego, w co bogate są tutejsze ziemie. Coś jak muzeum historii lokalnej, tylko na pniach trzystuletnich jodeł. A wokół fascynujące obrazy gęstego lasu z bajki. Rolę „chaty na udkach kurczaka” pełnią tu naturalnej wielkości modele indyjskich domostw.
Najodważniejsi odwiedzają Cliffwalk. To niezwykła ścieżka przyczepiona bezpośrednio do skały kanionu. Niektóre jego części są wykonane z przezroczystego materiału, co oznacza, że pod stopami widać otchłań. Takie wrażenia nie są dla osób o słabych nerwach, choć bardzo ciekawe. Na końcu tej ścieżki odważnych turystów czeka niespodzianka – urokliwy wodospad.
Istnieje również wiele drewnianych ścieżek wzdłuż ziemi, ostrożnie wyginających się wokół każdego pnia, który jest po drodze. Wiele pawilonów, miejsc rekreacji, platform widokowych, z których roztaczają się wspaniałe widoki na dziewiczą przyrodę, zachowanych dla potomnych jako przykład szacunku dla ekosystemu. Nawet sklep z pamiątkami i kawiarnia są tu zaaranżowane bardzo harmonijnie.
Park i most Capilano są ściśle związane z historią podboju tych miejsc przez „białych ludzi”, losami plemienia Squamish, jego przywódcy. Cieszy widok, jak echa odległych czasów żyją i zachwycają współczesnych, rozgrzewając ich dusze miłością do otaczającego ich świata.