Jedno z najbardziej imponujących zdjęć duchów zostało zrobione w 1936 roku przez fotografa Indrę Shayrę i jego asystenta Provanda w Raynham Hall. Na tle schodów wyraźnie widać sylwetkę tzw. Brązowej Damy. Zdjęcie wydrukowane w czasopiśmie zrobiło wówczas prawdziwą furorę wśród czytelników i do dziś cieszy się dużym zainteresowaniem specjalistów od zjawisk anomalnych. Eksperci, którzy go zbadali, nie znaleźli śladów podróbki.
Kapitan Frederick Marryat, słynny powieściopisarz, spotkał się w jednym z pokoi z Brązową Damą. Tak naprawdę nie wierzył w duchy, myśląc, że to kłusownicy, albo po prostu bandyci, więc na wszelki wypadek nosił ze sobą broń. Na spotkaniu kapitan nie był zagubiony i strzelił z bliskiej odległości, do czego nieznajomy po prostu się uśmiechnął i zniknął za drzwiami. Nad ranem kula została znaleziona w ścianie, przeszła przez cień i wbiła się w drewniany panel.
Pułkownik Loftus w noc przedświąteczną również spotkał się z tajemniczą damą, ale swoją przygodę przypisywał ilości wypitego alkoholu, to wciąż było święto. Jednak następnego wieczoru zobaczył ją ponownie, bardzo wyraźnie, aby móc opisać ją swoim towarzyszom, a nawet narysować. Według niego była to dostojna kobieta, o dumnej postawie, ubrana w luksusową brązową brokatową sukienkę, z czapką na głowie, tylko puste oczodoły przestraszone. Zeszła po schodach, trzymając w rękach zapaloną lampę.
Opis był bardzo podobny do portretu Doroty, żony drugiego markiza Townshend, Karola, który zdobił jedną ze ścian. Sam portret przeraził także domowników. W dzień, w słońcu, obraz przedstawiał najpiękniejszą kobietę o miłych oczach i słodkim uśmiechu na twarzy. W nocy zamieniła się w blady grymas, przerażający czarnymi, pustymi oczami.
Historia samej posiadłości zaczyna się od małego właściciela ziemskiego w Norfolk, Rogera Townshenda. Przez jakiś czas podróżował po Europie, zyskał sławę i doskonałe wykształcenie. W 1627 otrzymał tytuł baroneta. Budowę rozpoczęto w 1619 roku według rysunków Inigo Jonesa, słynnego architekta, który był twórcą brytyjskiej tradycji architektonicznej. Niektórzy badacze wątpią w autorstwo projektu ze względu na włoskie dekoracje budynku. Ale Jones odbył specjalną podróż do Włoch w 1613, aby studiować dzieła Palladia. Nie ma więc nic dziwnego w kilku charakterystycznych dla tego kraju inkluzjach. Wspaniały budynek z wysokimi oknami i wykwintną elewacją okazał się wspaniałym przykładem włoskiego stylu w Anglii.
Trzeci baronet Townshend, Horatio, został w 1682 r. wicehrabią za jego aktywną rolę w przywróceniu monarchii z 1660 r. A już jego syn Karol zaprosił słynnego architekta Williama Kenta do ukończenia północnej części budynku i zaprojektowania dekoracji wnętrz. Osiedle stało się prawdziwym dziełem sztuki. Ogród wokół domu wyróżniał się wyrafinowaniem form i linii. Nic dziwnego, że królowie lubili odwiedzać gospodarzy, organizując tu różne spotkania i uroczystości. Nadal jest schludny i schludny.
Karol miał bogatą historię na dworze. Z powodu różnych intryg politycznych został odwołany, po czym ponownie znalazł się w łaskach i został lordem przewodniczącym Tajnej Rady w 1720 roku. Jego drugą żoną była Dorothy Walpole, siostra Roberta Walpole'a, szefa rządu Anglii. Obecnie nazywa się go pierwszym premierem, wtedy takich terminów jeszcze nie było.
Dorothy, zamężna w wieku 26 lat, była jedną z pasji księcia Philipa Whartona. Nie ma jednoznacznej opinii na temat tego, kogo naprawdę kochała, męża czy księcia. Ten ostatni zasłynął w tym czasie z utworzenia „Klubu Piekielnego Ognia”. Niewiele jest wiarygodnych informacji o jego działalności. Wiadomo, że członkinie klubu przyjmowały także kobiety, co nie było typowe dla tamtych czasów. Nie zrobili nic przestępczego, ale też nie zrobili nic pożytecznego. Pili, hulali, bluźnili… Skandal wywołany spotkaniami Doroty i Filipa zakończył się zlikwidowaniem klubu przez Walpole'a.
Markiz Toutshend nigdy nie wybaczył swojej żonie, uwięził ją w jednym z pokoi swojego domu. A rok później zmarła. Dokładna przyczyna jej śmierci nie jest znana. Ale po wspaniałym pogrzebie rozeszły się pogłoski, że nie są prawdziwe, markiza była żywa i uwięziona. Walpole oczywiście nie lubił tego wszystkiego, w końcu pokłócił się ze swoim zięciem.
W 1730 r. Karol zrezygnował i zajął się rolnictwem w swojej posiadłości. Jego druga żona mogła rzeczywiście umrzeć w 1726 lub znacznie później z wycieńczenia w północnej wieży lub piwnicach Rainham Hall. Prawdziwa historia nie zachowała się do dziś. Ale czasami na schodach we frontowych drzwiach pojawia się sylwetka Brązowej Damy, przerażając domowników i gości.
W ciągu czterech wieków swojego istnienia mury te były świadkiem wielu wydarzeń, które przytrafiły się ich właścicielom. Czwarty wicehrabia Jerzy został bohaterem wojny siedmioletniej. Tytuł hrabiego Leicester został stworzony specjalnie dla jego syna.
Drugiemu hrabiemu Leicester i trzeciemu markizowi Townshend przydarzyła się głośna historia. Ożenił się w 1807 roku z Sarą Gardner, która dwa lata później uciekła z piwowarem Johnem Margetsem. Dziecko, które urodziło się nieco później, Sarah chciała nadać tytuł hrabiowski, ale sąd odmówił jej tego.
Posiadłość jest teraz własnością siódmego markiza Townshend, Charlesa. Jego spadkobiercą jest syn Thomas, wicehrabia Rainham. Kto wie, co jeszcze wydarzy się w posiadłości słynącej z tajemniczych i znanych kronik. Jedno jest pewne – Raynham Hall to jeden z historycznych i architektonicznych zabytków starej Anglii, godny czci i uważnego studiowania.
Polecane do oglądania Whitby Mystic Abbey, Anglia.