Pałac Wielkiej Katarzyny w Petersburgu
W historycznej części miasta Puszkin znajduje się wspaniały pomnik dziedzictwa Rosji, zwany Pałacem Carskiego Sioła, Pałacem Wielkiej Katarzyny w Petersburgu. W swojej historii architektura, dzieła wielkich mistrzów trzech epok życia państwa rosyjskiego, są na zawsze odciśnięte. Trzy wielkie cesarzowe Rosji (Katarzyna I, Elizaweta Pietrowna, Katarzyna II) przyczyniły się do powstania wyjątkowego zespołu.
Historia budowy
Początek budowy carskiej rezydencji Katarzyny I nastąpił w 1717 r. (zakończenie budowy w 1724 r.) według projektu słynnego niemieckiego architekta Braunsteina. Był to budynek piętrowy, składający się z 16 pomieszczeń, zwanych Kamiennymi Komnatami. W tym samym czasie we wschodniej części terenu pałacu założono ogrody Górny (składający się z trzech tarasów) i Dolny. Zachodnią część otoczenia pałacu przeznaczono na utworzenie Menażerii (wówczas pojawił się tu Ogród Aleksandrowski).
Panowanie każdej cesarzowej znalazło odzwierciedlenie w zmianach, uzupełnieniach kierunków architektonicznego stylu ostatecznego wyglądu pałacu. Za główne uważa się następujące etapy budowy nowoczesnego stylu architektonicznego pałacu:
Architektura
Pałac zyskał nowoczesny wygląd za panowania Elżbiety Pietrownej. W lipcu 1756 r. pojawił się w całej okazałości przed cesarzową i licznymi gośćmi. Złocony ornament mienił się na lazurowej fasadzie ze śnieżnobiałymi kolumnami. Dekoracje stiukowe, postacie Atlantów nadały pałacowi uroczysty, elegancki wygląd. Nad północną częścią 325-metrowej konstrukcji błyszczało pięć kopuł kościelnych. Główne wejście znajdowało się po południowej stronie pałacu. Jej ganek zdobiła iglica ze złotą gwiazdą. Do wykończenia elewacji pałacu potrzeba było ponad 100 kg złota.
Luksusowe komnaty (umeblowane przez Rastrelli) zostały rozmieszczone na całej długości pałacu, tworząc apartament frontowy, mieniący się złoconymi rzeźbami. Za panowania Katarzyny II szkocki architekt Charles Cameron nadzorował powstanie wielu pomieszczeń pałacu (Srebrna, Błękitna, Chińska Sala, Salony Lyonu, jadalnia Arabesque Dome). Koneser i zwolennik starożytnej architektury rozwiązał problem z niezwykłym wyrafinowaniem, wyrafinowaniem i pięknem.
Schody frontowe (drugi rokokowy styl) pojawiły się według projektu architekta I. A. Monighettiego w 1863 roku i są uważane za ostatnie ogniwo przebudowy zespołu. Na miejscu Hali Chińskiej umieszczono marmurowe schody. Barometr, duże zegary, wazony, naczynia porcelanowe z Japonii, Chin. Rzeźbiarskie postacie „Budzący się Kupidyn”, „Śpiący Kupidyn”, rzeźbione stiuki tworzą jej oryginalny strój.
sale ceremonialne
Podążając za wymaganiami dominującego stylu architektonicznego, Rastrelli stworzył wnętrze budynku według jednoliniowego planu, kiedy jedna hala przechodzi w drugą bez dodatkowych przejść, nadproży (enfilady). Obfitość złota w dekoracji dawała prawo nazywać ją Złotą Enfiladą. W latach wojny zrabowano i zniszczono 53 hale. Obecnie 32 pokoje zostały całkowicie odnowione. Prace aktywnie trwają.
Duża sala
W przeciwnym razie Galeria Światła (Sala Tronowa) jest uważana za okazałą salę budynku. Znajduje się na powierzchni około 1000 mkw. m, obejmuje całą szerokość pomieszczenia. Rastrelli stworzył go na uroczyste przyjęcia, bale, imprezy towarzyskie. Złoty połysk dekoracji sali, oryginalny projekt niekończącej się sali podkreślał potęgę i wielkość cesarzowej. Rastrelli zrealizował ten efekt dzięki dobrze rozmieszczonym rzędom (dwóm) wysokich okien (po 13 z każdej strony), pomiędzy którymi zamontowane są lustra w złoconych ramach.
Każdy dźwięk w sali powtarzany jest 32 razy, co nadało głosowi cesarzowej niezwykle władczy dźwięk. Efektu akustycznego przez długi czas nie udało się odtworzyć podczas renowacji, ale pewnego dnia pojawił się sam. Parkiet z bielonego dębu bagiennego, niesamowity plafon, który ma swoją skomplikowaną historię, tworzy atmosferę dawnej świetności. Wygląda na to, że zabrzmią nuty walca i pojawi się cesarzowa w złotej szacie.
Kantyna kawalerii
Po obu stronach Schodów Głównych znajdują się dwie przytulne sale restauracyjne. W kameralnej sali kawaleryjskiej odbywały się małe grupy ważnych gości, bale. Jego głównymi elementami są piec kaflowy, ogromny stół jadalny. Piec ozdobiony jest kaflami, wykonanymi na wzór ceramiki Delft (odrestaurowanej po wojnie). Stół graficzny zastawiony jest elementami z trzech usług porządkowych. Naczynia zostały wykonane na specjalne zamówienie Katarzyny II w fabryce Gardnera, na których widnieją wstążki, ordery świętych Włodzimierza, Jerzego, Andrzeja Pierwszego Powołanego. Służył do przyjmowania posiadaczy tych orderów. Na stole widać obrus z eleganckimi wstążkami. Ogólny typ architektoniczny jadalni jest utrzymany w stylu barokowym z dużą ilością elementów ze złoconymi zdobieniami.
Biała jadalnia od frontu
Odbywały się w nim obiady rodziny cesarskiej, „wieczorne posiłki” cesarzowej w wąskim gronie, oficjalne uroczystości. Ściany pokoju pokryte są białym adamaszkiem, ozdobionym złotymi ornamentami. Pośrodku jadalni znajduje się figurowy stół, zastawiony luksusowymi naczyniami z usług cesarzowej Marii Fiodorowny, wykonanymi w fabryce w Miśni. Szczególnie tajemniczo wyglądają fałszywe olejarki, ozdobne wazony – „smakowe bułeczki z przetargu”.
Na środku stołu znajduje się wyjątkowa porcelanowa kopia altany Parku Katarzyny („Surt de Table”). W głównej jadalni wszystkie uroczystości odbywały się z wykorzystaniem skomplikowanych elementów nakrycia stołu, obfitości naczyń, fontann wina i szampana. Meble ze złoconymi konsolami wykonane są w starym stylu. Ściany pokoju zdobią obrazy autorstwa I.F. Groot (wprowadził w malarstwie kierunek „polowania na martwą naturę”). Obrazy przedstawiają chwile polowania, jasne martwe natury, trofea myśliwskie. Architektem białej frontowej jadalni jest N.P. Krasnow.
pokój obrazkowy
W centralnej części Złotej Enfilady znajduje się oryginalna sala. Na jej ścianach wiszą jasne płótna z obrazami pozyskanymi w 1745 roku. Jest to kolekcja obrazów z pięciu szkół europejskich (Hiszpania, Włochy, Francja, Holandia, mistrzowie flamandzcy). Ułożone są zgodnie z popularnym w XVIII wieku rodzajem gobelinu, który jest ciągłym kobiercem obrazów oddzielonych ramami. Wśród licznych obrazów znanych artystów Europy Zachodniej z XVII i XVIII wieku znajduje się obraz „Bitwa pod Połtawą”, zamówiony przez Piotra I.
Nad dekoracją sali czuwał Rastrelli. Wszystkie obrazy są harmonijnie połączone wielkością, kolorem, tworząc niepowtarzalną mozaikę. Głównym przeznaczeniem sali były spotkania dyplomatyczne i ważne przyjęcia. W czasie wojny hala została zniszczona, ale obrazy zostały wywiezione.
Sala Arabeska
Ulubiony salon Katarzyny Wielkiej, urodzony najpierw z jej prywatnych komnat. Projektem hali kierował architekt C. Cameron. Z powodzeniem wykorzystał w tworzeniu paneli złożony średniowieczny ornament krajów wschodnich, składający się z geometrycznych, kwiatowych wzorów. Przedstawiają sceny z życia starożytnego Rzymu. Postacie mężczyzn, kobiet, potworów z legend, mitów przechodzą w siebie tajemniczymi wątkami, otoczone są kwiatowymi ornamentami, tworząc wykwintną atmosferę sali.
Kapryśny wzór w powściągliwych kolorach na dywanie (przedstawiający zwycięstwo Potiomkina nad Turkami), naczynia, meble, ściany i każdy element wystroju tworzą w tej sali szczególny komfort. Tutaj cesarzowa uwielbiała urządzać przyjęcia, myśleć o grze w szachy, warcaby, podziwiać fantastyczne arabeski.
Malina i zieleń filarowa
Taką nazwę nadano lokalowi ze względu na oryginalny wygląd ścian. Na nich znajdują się szklane filary z wielobarwną folią (wówczas była wykonana z czystego srebra), imitujące podkładki z kamieni szlachetnych. Rastrelli opracował te elementy architektoniczne, aby imitować kolumny podtrzymujące strop w postaci płaskich pilastrów (lub filarów). Wesołe gry planszowe odbyły się w Raspberry Stolbovaya. Centrum zajmuje zabytkowy stół do gry w karty z rzadkimi figurami szachowymi wykonanymi przez chińskich mistrzów w XVIII wieku (skomplikowane kształty wykonane są z kości, a plansza pokryta jest talerzami z masy perłowej).
Teraz w przedpokoju znajduje się rzadki przykład sekretarza z XVIII wieku (w Europie jest bardzo niewiele przykładów mebli do składu w stylu „pierzastego rocaille”). Został wykonany przez słynnego niemieckiego producenta mebli A. Roentgena. Spiżarnia Katarzyny II z bogatą kolekcją sreber znajdowała się w Zelenaya Stolbovaya. Rozbiór gotycki, wzniesiony około 1770 r., po działaniach wojennych nie został odrestaurowany.
sala portretowa
Pierwotny obraz lokalu został w całości przywrócony w wyniku skomplikowanych prac konserwatorskich na podstawie fotografii, zachowanych fragmentów dekoracji. Na ścianach sali, pokrytych białym adamaszkiem, ceremonialne portrety cesarskich osób ponownie mieniły się luksusową, złotą dekoracją. Wśród nich są wizerunki Katarzyny I, Elżbiety Pietrownej. Portrety Wielkiej Księżnej Natalii Aleksiejewnej, Katarzyny II. Na suficie sali znajduje się plafon „Merkury i Chwała”, stworzony przez D. Scaiario (szkoła wenecka) w 1792 roku. Portrety osadzone są w ogromnych ramach, ozdobionych monogramami, koronami, złotymi ornamentami. Śledzą ścieżkę zmiany ceny cesarskich strojów.
Stają się bogatsze, bardziej imponujące, podkreślając ogromną wielkość cesarzowych. Po śmierci Elżbiety Pietrownej liczba strojów przekroczyła 15 tysięcy sztuk. Zabytkowe przybory toaletowe znajdują się w specjalnych lustrzanych gablotach przy oknie. Są to torby podróżne, garnitury szlachciców, wachlarze, tabakierki, suknia ślubna ze srebrnego brokatu. Podczas remontu sali jeden (z dwóch pieców kaflowych) został zastąpiony wersją luksusowego kominka wyłożonego marmurem.
Bursztynowa Komnata
Niesamowita sala pojawiła się na polecenie Elizavety Petrovny Rastrelli, aby ozdobić ściany bursztynowymi panelami (dziedzictwo jej ojca). Zostały stworzone przez rzemieślnika Schlutera dla króla Fryderyka I i podarowane Piotrowi I. Praca z bursztynem (delikatnym, światłoczułym materiałem) była uważana za rzadką i trudną. Sala stała się arcydziełem sztuki XVIII wieku, perłą pałacu, najważniejszym bursztynem. Przeciągi, nagrzewanie się pieca, wahania temperatury szkodziły pracy bursztynu. Pomieszczenie istniało w pałacu przez prawie 200 lat. Panele były często odnawiane.
Kolejny zaplanowano na 1941 rok. Wojna zmieniła wszystko w życiu pałacu. Zniknięcie Bursztynowej Komnaty zadało mu ciężki cios. Nie mogłem jej znaleźć. Ale wszystkie panele bursztynowe w latach 190. zostały całkowicie odrestaurowane w warsztacie bursztynniczym Carskie Sioło dzięki umiejętnościom własnych konserwatorów. Po 20 latach żmudnych poszukiwań technologii, stworzeniu szkoły mistrzów, nowa Bursztynowa Hala w 2003 roku pojawiła się przed koneserami piękna. Dokonano tego na cześć obchodów 300-lecia najpiękniejszego miasta świata, Petersburga.
Godziny otwarcia i ceny biletów
Pałac, który jest obiektem dziedzictwa kulturowego Rosji, wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, jest otwarty od 10:00 do 18:00 (kasa zamykana jest o 16:45). Dzień wolny w pałacu w każdy wtorek i ostatni poniedziałek miesiąca. Od kwietnia do października można zwiedzać pałac z biletem do parku. Kosztuje 120 rubli. Uczniowie, studenci, kadeci, członkowie związków projektantów, artystów, architektów płacą za bilet 60 rubli. Emeryci (w tym z Republiki Białoruś) mają prawo do zakupu biletu ulgowego za 30 rubli. Dzieci do lat 16 wstęp do pałacu jest bezpłatny.
Gdzie się znajduje i jak się tam dostać
Pałac Wielkiej Katarzyny znajduje się w mieście Puszkin. Dojazd na dworzec miejski jest prosty w następujący sposób: