Waitomo Glowworm Cave w Nowej Zelandii – opis, zdjęcie, mapa
Cudowna natura stworzyła tak cudowne cuda, że patrząc na nie, mimowolnie myślisz o jakiejś nadprzyrodzonej tajemniczej mocy, która może zadziwić nawet najbardziej ortodoksyjnych sceptyków. A takich naturalnych niespodzianek jest wiele, które mogą konkurować z legendarnymi 7 cudami świata na naszej planecie.
Jak powstała Jaskinia Świetlików?
Miliony lat temu w miejscu obecnych jaskiń rozprysnął się ocean, którego dno poprzecinały wapienne labirynty. Po globalnych zmianach w skorupie ziemskiej ocean ustąpił miejsca suchemu lądowi, a unikalne jaskinie ze stalagmitami i stalaktytami w Waitomo powstały z podwodnego zakrętu wapiennego. Jest ich 150: Ruakuri, Gardnes Gat, Aranui – nie sposób wymienić ich wszystkich. Ściany jaskiń zbudowane są z wapienia formowanego przez tysiąclecia z koralowców, szkieletów ryb, małych i dużych muszli oraz niezliczonych różnych małych organizmów morskich.
Najbardziej niesamowita, pełna tajemnic i szczególnego uroku jest Jaskinia Świetlików, do której starają się dotrzeć turyści przebywający w Nowej Zelandii. Pomimo tego, że dosłownie każdy zakątek jest tu spektaklem fantastycznej urody, wizyta w jaskini z tajemniczym blaskiem przyprawia o osłupienie cichą rozkoszą wywołaną tak niezwykłą kontemplacją.
Jest to naprawdę niezwykłe, wręcz magiczne, bo kto wchodzi do tej jaskini, widzi pod ziemią jakby obraz gwiaździstego nieba z małymi migoczącymi światłami. Jedyną różnicą jest to, że wszystkie są nawleczone w rodzaj girland zwisających z sufitu jaskini i jeśli wyciągniesz rękę, możesz dotknąć tych świetlistych punktów. Urzekający spektakl jest jak z bajki, więc z roku na rok rośnie liczba osób, które chcą go zobaczyć.
Odniesienie do historii
Starożytne plemiona Maorysów nadały jaskiniom nazwę Waitomo, co oznacza otwór na wodę: „wai” w ich języku to woda, „tomo” to dziura. Przez wiele stuleci nikt w nich nie pływał: Maorysi odstraszali jaskiniowe ciemności, ludzie bali się nawet zbliżyć do tajemniczych obiektów. Ale im bardziej cywilizacja rozwinęła się pod wpływem Europejczyków, tym ostrzejsze było pragnienie penetracji niezbadanych głębin jaskiń.
Pierwszy prawdziwy sondaż miał miejsce w 1887 roku, zorganizowany przez przywódcę plemienia Maorysów, Tane Tioranu, wraz z angielskim przyrodnikiem Fredem Mace. Wyposażono kilka niezawodnych łodzi, wybrano silnych ludzi, którzy mieli wiosłować. Wyprawa została przeprowadzona przy świetle setek świec w celu szczegółowego zbadania osadów wapiennych w jaskiniach. Słowa nie są w stanie opisać zdumienia każdego, kto widział jaskinię przypominającą gwiaździste niebo: strach, zachwyt, radość.
Organizatorzy zdali sobie sprawę, że w przyszłości miejsce to przyniesie znaczne dochody jako unikalna atrakcja turystyczna. Od tego momentu rozpoczęła się walka o prawo do posiadania niezwykłej jaskini między oficjalnym rządem Nowej Zelandii a plemionami Maorysów, na których terytorium jaskinia się znajduje.
W rezultacie w 1904 roku rząd ogłosił ten obiekt tajemnicą natury własnością państwową, z zastrzeżeniem, że przywódca plemienia otrzyma jako odkrywca procent odpłatnych wizyt w jaskini. Teraz dalecy potomkowie Tiorano otrzymują procent dochodów z branży turystycznej. Geolodzy, speleolodzy, biolodzy i zoolodzy ruszyli z różnych stron świata, by odkryć tajemnicę niezwykłego blasku jaskini.
Tajemnica świetlików
Każdy cud ma bardzo realne wytłumaczenie: niebieskawo-zielonkawa poświata w Jaskini Waitomo również ją ma. Dokładne badania wykazały, że przyczyną poświaty są… malutkie świetliki, które tu żyją. Według jednej naukowej wersji uważa się, że poświata jest sposobem na zwabienie owadów wlatujących w światło i wpadających do pokarmu świetlików.
Kiedy są głodne, ich brzuch świeci jasno i przyciąga ofiarę do zaspokojenia. Im bardziej głodne świetliki, tym jaśniejszy blask; gdy są nasycone, blask słabnie. Tysiące pajęczyn zwisają z sufitu jaskini, do której ci świetliści mieszkańcy przyczepiają się lepką śliną i strzegą swojej ofiary. Zauważono, że w momencie ich dotknięcia blask ustaje, a świetliki stają się niewidoczne.
Według innej wersji to wcale nie jest sposób na przyciąganie pokarmu, który sprawia, że owady świecą. Obserwacje wykazały, że świetliki żywią się również zarodnikami grzybów, których nie trzeba wabić, a blask nie ustaje w tym czasie. Niezależnie od tego, czy istnieje dokładne wyjaśnienie, czy nie, nie jest tak ważne, najważniejsze jest to, że zjawisko to podoba się ludziom, przyciąga ich uwagę i prowadzi do zrozumienia, że Matka Natura jest pełna wielu tajemnic, których tajemnica jest czasami niemożliwa do ujawnienia. Po prostu trzeba ich podziwiać!
Innym ciekawym miejscem w Nowej Zelandii jest Bridge to Nowhere.