Zamki nad Loarą są integralną częścią doliny, wpisanej na listę dziedzictwa przyrodniczego UNESCO. Jak to się stało, że na niewielkim obszarze zgrupowano około 50 fortec? Odpowiedź jest prosta: w IX-XII wieku obszar ten służył jako granica z wojowniczymi Normanami, więc panowie feudalni starali się chronić swoje posiadłości, budując forty. Na twierdze wybrali stromy brzeg rzeki, skalisty klif. Rzeka zapewniała naturalną ochronę, a z wysokości dolina była bardzo widoczna. Budynki były nieestetyczne: ich głównym przeznaczeniem było schronienie garnizonu i rycerza z rodziną. Ale w XV wieku sytuacja zmieniła się diametralnie. Kampanie włoskie pokazały francuskiej szlachcie, że życie w twierdzy może być nie tylko bezpieczne, ale także całkiem wygodne. Feudalni panowie zaczęli odbudowywać swoje majątki: zamiast brzydkich domów wznoszono pałace, wokół zakładano ogrody i parki.

Chambord

Zbudowany pod wpływem kaprysu Franciszka 1. Król wybrał miejsce, jego zdaniem, najbardziej odpowiednie do życia: rozległe tereny leśne, niekończące się pola. Ale terytorium, które przyciągnęło monarchę, okazało się bagniste, więc najpierw trzeba było je osuszyć. Ale nawet po zakończeniu prac stosy dębowe służyły jako fundament: w przeciwnym razie w pokojach byłaby woda. Chambord był średniowieczną budowlą wieloletnią: wznoszono go przez 28 lat. Nawiasem mówiąc, Franciszek 1 nie czekał na wykonanie swojego rozkazu.

Chambord należał do rodziny królewskiej: mieszkali w nim spadkobiercy Franciszka. Potem przez jakiś czas budynek był opuszczony. Ale potem zaczęli dostarczać różne osoby, które przybyły do Francji: Stanisław Leshchinsky, Saint-Germain, był tu też szpital polowy. W latach 30-tych XX wieku stał się własnością państwową, został udostępniony dla turystów. Tutaj możesz obejrzeć piękny pokaz muzyczny i świetlny. I możesz odwiedzić las w ramach grupy wycieczkowej we wrześniu-październiku.

Niestety tylko kilka z 500 pokoi zostało zrekonstruowanych. Odtwarzają klimat średniowiecza. Główną atrakcją są schody, wykonane w formie podwójnej helisy. Przypuszczalnie zaprojektował go Leonardo da Vinci. W sumie jest tu ponad 70 zawiłych schodów: badacze uważają, że w ten sposób Franciszek 1 starał się uniknąć konfliktów między faworytami, których otrzymał w tym samym czasie.

Villandri

Pałac ma trudną historię: zmienili się właściciele, zmieniono wygląd budynku:

Początkowo był to dobrze ufortyfikowany fort, którego nie udało się zdobyć od XIII do XVI wieku. Ale konstrukcja była surowa, a wnętrza doskonale przystosowane do potrzeb garnizonu. To w jego niegościnnych murach podpisano traktat z Azay-le-Rideau.
W połowie XVI wieku Villandry został przejęty przez Bretona, sekretarza stanu Franciszka 1. Nadzorował budowę Chambord i Fontainebleau i dlatego chciał zatrzymać swoją osobistą rezydencję w przepięknym miejscu. Rozebrano wszystkie nieprzedstawialne budynki (poza wieżą centralną) i wzniesiono nowy budynek w kształcie podkowy. A dziedziniec był ozdobiony galeriami-łukami. Na prośbę Bretona kamienne mury zastąpiono żywopłotem, a park zaczął harmonijnie uzupełniać budowlę.
W połowie XVIII wieku Villandry stało się własnością markiza Castellane. Uważa, że pałac trzeba radykalnie zmienić. Villandry otrzymało nowe lokale (galeria, balkony), zmniejszyły się otwory okienne. Tak więc budynek żył przez 2 wieki.
Jednak w XX wieku dr Carvallo zaapelował do opinii publicznej o przywrócenie Villandry historycznego wyglądu. Pomysł został wsparty: ponownie zmieniono kształt okien, przebudowano galerie. Historycy twierdzą jednak, że przebudowa nie dotknęła znacznej części parku i elewacji południowej.

Wnętrza zachwycają szykiem i wyrafinowaniem: autentycznie odtwarza się tu klimat XVIII wieku. A niektóre elementy wnętrza są oryginalne. Możesz wejść do środka z przewodnikiem, a wieża oferuje niesamowity widok, który jest wpisany na Listę Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO.

Ambuaz

Początkowo pełniła funkcję ochronną: była nie do zdobycia fortecą wznoszącą się 40 metrów nad Loarą.Taka fortyfikacja mogła wytrzymać długie oblężenie. W XIII wieku twierdza zaczęła należeć do rodu Amboise, a później do korony. Twierdza została całkowicie przebudowana wraz z dojściem do władzy Karola 8. Kochał luksus, dlatego postanowił całkowicie przebudować posiadłość. To właśnie Karol 8 wpadł na pomysł stworzenia na terenie fortyfikacji słynnych ogrodów włoskich.

Franciszek I spędził dzieciństwo w Amboise, później monarcha poświęcił wiele czasu pałacowi i zaprosił Leonarda da Vinci po rozwiązania techniczne. Następnie rodzina królewska opuściła Amboise, pałac został opuszczony. A w czasie Rewolucji Francuskiej była tu fabryka guzików. W tym okresie Amboise omal nie umarł: członek parlamentu zaproponował rozbiórkę części twierdzy, sprzedając kamienie na pokrycie kosztów utrzymania masywnej konstrukcji.

Wnętrza doskonale oddają klimat średniowiecza. Oto kolekcja mebli z tamtego okresu. A pokoje noszą nazwy słynnych kobiet, które mieszkały w jego komnatach w różnych czasach. Turyści chętnie odwiedzają ekspozycję poświęconą Leonardo da Vinci.

Blois

Historia Blois zaczyna się w IX wieku. To właśnie wtedy na skale nad Loarą zbudowano pierwszą cytadelę. Absolutnie nie była to budowla atakująca: z jednej strony wysoki klif, z drugiej głęboka rzeka. Ale budowa na dużą skalę rozpoczęła się w czasach Louisa d'Orleans. Następnie w Blois mieszkał Karol Orleański, patron artystów i poetów, którzy wrócili z angielskiej niewoli. Zamek był także miejscem narodzin króla Francji Ludwika XII.

Ludwik XII uczynił stolicę swojego rodzinnego miasta i przystąpił do urządzania swojej osobistej rezydencji. W tym czasie nie było już potrzeby na dobrze ufortyfikowane twierdze, więc monarcha skierował wszystkie swoje wysiłki i środki na budowę nowego skrzydła. Sprawa oczywiście została nazwana imieniem twórcy. Budynek ten znacznie różni się od pozostałych budynków Blois: króluje tu luksus i wyrafinowanie. Nawiasem mówiąc, po przyjęciu arcyksięcia Austrii w nowej rezydencji dalekowzroczny Ludwik XII zapobiegł konfliktowi zbrojnemu z Austrią. Monarcha sąsiedniego mocarstwa uległ uprzejmości i zaślepiony bogactwem Blois.

Pałac kochał też Franciszek I. Zbudował własne skrzydło, na fasadzie którego uwiecznił motto: zachęcam do dobra, ale nienawidzę też duszy zła. Aby potomkowie dobrze zapamiętali lekcję, nagrano ją 12 razy.

Niestety po wyjeździe Franciszka I z Blois rezydencja została opuszczona i zaczęła niszczeć. Przez pewien czas mieszkał tu zhańbiony Gaston z Orleanu, który rozpoczął budowę własnego skrzydła. Budowa budynku została dość szybko przerwana.

Blois cudem przeżył za panowania Ludwika XVI: król chciał sprzedać rezydencję, a jeśli nie znaleziono kupca, zniszcz fortecę. Na szczęście wasale odwiodły króla od barbarzyństwa: monarcha nakazał umieszczenie garnizonu w Blois.

Rewolucja Francuska zakończyła upadek twierdzy. Dopiero w XVIII wieku rozpoczęła się pierwsza przebudowa, którą architekci ostro potępili za dodanie nieistniejących elementów. Dziś Blois przywrócono do swojej pierwotnej formy: to niesamowity zabytek, który łączy w sobie cechy kilku epok historycznych.

Shannon

Zamek ten jest jednym z nielicznych we Francji, które są własnością prywatną. Ale właściciele chętnie wpuszczają turystów do wnętrza budynku i okolic. Historycy nazywają Chenonceau zamkiem kobiet. I jest na to logiczne wytłumaczenie, w aranżacji wzięły czynny udział znane kobiety z różnych epok:

Żona właścicielki zamku Ekaterina Boye w imieniu męża przebudowała twierdzę, pozostawiając jedynie centralną wieżę i wznoszący się most. Założyła też ogromny park wokół nowego domu.
Po śmierci pary Boye Francis 1, który dużo wiedział o pięknie, zabiera majątek spadkobiercom, ogłaszając tych ostatnich zdrajcami. A jego spadkobierca, Henryk II, podarował królewską rezydencję swojej ulubionej, Dianie de Poitiers. Pani miała wyrafinowany gust: zajęła się reorganizacją ogrodu, sadziła egzotyczne rośliny. Diana zbudowała kamienny most na rzece Cher.
Pozostawiona wdową, Katarzyna Medycejska uznała za swój obowiązek odebranie zamku rywalowi. Królowa Matka niewiele zajmowała się projektowaniem krajobrazu, ale intuicyjnie przekształciła park: na moście pojawia się niesamowicie piękna galeria. Ponadto Katarzyna przerywa drugi park, który powinien przysłaniać ogrody Diany de Poitiers.
Następnie król Henryk III mieszkał z żoną w Chenonceau. Plotka nazywała ją białą królową, ponieważ żałobna szata wdów jest biała.
Po śmierci białej królowej Chenonceau stopniowo podupadało. Smutny los odmienił zakup przez Dupina rezydencji dla swojej żony. Madame Dupin zamieniła nudny budynek w salon, który chętnie odwiedzał Jean Jacques Rousseau. Warto zauważyć, że Madame Dupin była miłosierna dla służby, dlatego podczas Rewolucji Francuskiej Chenonceau nie zostało splądrowane i zniszczone. Nie został nawet skonfiskowany.
Ale główna zasługa w stworzeniu wyglądu, który ma teraz Chenonceau, należy do Madame Pelouze. Ale ta dama była kochanką przez krótki czas: majątek został zaciągnięty do skarbu państwa za długi.

Ostatnimi właścicielami jest rodzina Meunier. Potomkowie Meuniera brali udział w ruchu oporu, na zamku odbywały się spotkania partyzanckie. Ta rodzina nadal posiada Chenonceau.

Buteon

Pierwsi właściciele, hrabia du Forez, dbali o bezpieczeństwo swoich posiadłości, dlatego wybudowali nad Loarą znakomitą fortyfikację. Budynek był surowy, ale doskonale spełniał swoje zadanie. W XIV wieku budowla zmieniała właścicieli: najpierw była to Fay, potem Shalu. W XV wieku książę Jan Burbon kupuje majątek, aby podarować go swojej kochance. W tym okresie rozpoczyna się odbudowa Buteonu, zgodnie z potrzebami pań.

Syn księcia Jeana dziedziczy pałac po śmierci matki. Kontynuuje wyposażanie twierdzy, buduje skrzydło północne. Ale Mathieu de Bourbon nie miał dzieci, więc po jego śmierci właścicielem została jego kuzynka: Suzanne de Bourbon. W XVIII wieku podczas oblężenia Lyonu zginął kolejny właściciel Buteonu, Claude Antoine. Majątek był rozdrobniony: sama twierdza przeszła w ręce barona Montaima, a ziemię i lasy sprzedano w częściach.

W XIX wieku Buteon pozyskuje bogatego filantropa i przekazuje majątek swojej żonie. Następuje kolejna rekonstrukcja: dodawane są nowe części i zwracane są stare. Podczas II wojny światowej w Buteon ukryli się Francuzi, którzy uciekli z Lotaryngii. W 1995 roku pałac kupiła gmina. Buteon jest ponownie rekonstruowany, tym razem starając się przywrócić mu pierwotny wygląd. Teraz jest miejscem odwiedzanym przez turystów. Ponadto Buteon organizuje wystawy tematyczne i wydarzenia muzyczne.

La Roche

Pierwsi właściciele wybrali, jak im się wydawało, dogodne miejsce do kontrolowania Doliny Loary. Skalista wyspa była nie do zdobycia z lądu, wieże La Roche zapewniały doskonały widok na granice hrabstwa. Ale drugą stroną tej lokalizacji było to, że La Roche było nieustannie niszczone przez duże (i nie tak) powodzie. Właściciele wydali dużo pieniędzy na uporządkowanie budynku.

W końcu w XVII wieku kolejny cios żywiołów tak zniszczył pałac, że właściciele odmówili jego renowacji. Przez długi czas La Roche stało opuszczone: niewiele zostało z gotyckiej fasady. Była to raczej zapomniana zaniedbana posiadłość.

Na początku XX wieku mieszkaniec Rouen kupuje nudny budynek i zaczyna go odbudowywać. Ale projekt stworzenia zbiornika (1930) zakłada całkowite zalanie średniowiecznego zamku. W sprawie interweniowała opinia publiczna powiatu, projekt został zmieniony. Ale groźba powodzi nadal pozostawała.

Dziś jest to malownicze miejsce, gdzie od wiosny do późnej jesieni jest wielu turystów. Są wieczory muzyczne, bale kostiumowe, zabawy dla dzieci i dorosłych. W salach prezentowane są stroje średniowieczne, odbywają się kursy mistrzowskie kulinarne i rzemieślnicze.

Pałac Książąt Nevers

Budynek powstał pod koniec XV wieku. Klientem był hrabia Jean de Clamensi. Ale już w połowie XVI wieku nowy właściciel (Francois I z Kleve) dokonał zmian w pierwotnym projekcie. Następnie kolejny właściciel (hrabia Gonzago) zmienił wygląd budowli:

Jednak północna część pałacu zachowała pierwotne cechy gotyckie. Najbardziej elegancką salą była sala sądowa, którą osobiście zaprojektował kardynał Mazarin. Dziś w pałacu działają instytucje państwowe, znajduje się salon i sala, w której rejestrowane są śluby. W pozostałych pomieszczeniach odtworzono wnętrza średniowiecza, można je obejrzeć.

La Bussière

W przeciwieństwie do większości zamków Loary, La Busciennes jest własnością prywatną. Zamek Rybacki został zbudowany w XII wieku jako fortyfikacja, ale później został przekształcony w przyjemną i malowniczą rezydencję. Potomkowie hrabiowskiej rodziny Chaseval, para rodzinna Cheysval, w 1962 roku udostępnili zrekonstruowany pałac dla turystów.

Gościom oferujemy:

A wszystko to wiąże się ze sztuką łowienia ryb w słodkiej wodzie. Projekt rodziny Chaiswal jest tak udany, że La Bussière znalazło się na liście zabytków UNESCO.

Siostrzeniec

Rezydencja należała do rodziny Gien od czasu budowy aż do Rewolucji Francuskiej. Pierwotnym celem jest ochrona mienia przed barbarzyńcami.

Twierdza ma bogatą historię:

Po rewolucji francuskiej Gien stało się gminą. Mieściła się w nim prefektura, sąd, więzienie. W XVIII wieku budynek zyskał nowe skrzydło. Podczas II wojny światowej Gien został częściowo zniszczony. W 2012 roku rząd francuski przeznaczył środki na odbudowę pałacu. Budynek uzyskał swój pierwotny wygląd, a na terenie przeprowadzono badania archeologiczne. Od 1952 roku w murach mieści się Międzynarodowe Muzeum Łowiectwa. Zajmuje cały lokal, obszerna ekspozycja liczy ponad 15 000 pozycji.

Sully-sur-Loire

Twierdza ta została zbudowana w XII wieku przez rodzinę Sully w celu kontrolowania mostu nad Loarą. Ale w XV wieku przeprawa została zniszczona, ale fort pozostał. A właściciele stopniowo przystosowali go do własnego życia:

Nie do zdobycia Sully-sur-Loire chronił zagrożonych: w XVII wieku młody Król Słońce ukrywał się tu przed Frondą, a w XVIII wieku Voltaire. Sully-sur-Loire kilkakrotnie omal nie zginął: mocno spłonął na początku XX wieku, a podczas II wojny światowej jego budynki zostały częściowo zniszczone przez niemieckie pociski. Książęta Sully byli właścicielami twierdzy do 1962 roku, następnie budynek został przejęty przez departament Loary. Sully-sur-Loire zostało zrekonstruowane i przekształcone w obiekt turystyczny.

W centrum odbywa się coroczny Międzynarodowy Festiwal Muzyki Klasycznej. Ponadto w komnatach znajduje się ekspozycja poświęcona życiu panów feudalnych. Ciekawy jest również zespół architektoniczny: oba zespoły znajdują się na różnych terenach, które otoczone są wspólnym kanałem. Ta fosa jest częścią systemu, który chroni budynki przed ewentualnymi powodziami. Na terenie znajdują się ogrody zaprojektowane przez księcia Bethune.

Maine-sur-Loire

Niezwykłe jest to, że twierdza ta została zbudowana w XII wieku na polecenie biskupa Orleanu. A cel był ten sam: ochrona posiadłości ziemskich kościoła św. Lifara i przyległego klasztoru przed wrogami. Początkowo twierdza posiadała 2 wieże obserwacyjne z otworami strzelniczymi, zwieńczające niepozorną, kwadratową konstrukcję. Ale kolejni biskupi zwracali uwagę na budowlę: rozbudowano ją, dobudowano wieże, wartownię, piwnice i most zwodzony. To prawda, że po pewnym czasie zamiast mostu zbudowano wieżę wjazdową.

Maine-sur-Loire było oficjalną rezydencją biskupów Orleanu, więc tu przyjmowano Franciszka 1, Karola VII, Ludwika XI. Twierdza była w dobrym miejscu: jej mały garnizon całkowicie kontrolował dolinę rzeki. Dlatego podczas wojny stuletniej Maine-sur-Loire zostało zdobyte przez Brytyjczyków, którzy uczynili fortecę całkowicie nie do zdobycia.

Po tym, jak Dziewica Orleańska odbiła od Brytyjczyków Maine-sur-Loire, w fortecy zostaje wyposażone więzienie. Tutaj więźniowie czekali na proces biskupów lub króla. Najsłynniejszym „gościem” twierdzy był poeta i zbrodniarz Francois Villon. Przed Rewolucją Francuską Maine-sur-Loire posiadali biskupi Orleanu. Wtedy pałac kupił bankier. Kompleks należy do niego do dziś, ale tak jest otwarte dla zwiedzających.Obecnie w trakcie renowacji, dostęp jest dozwolony w 30 pokojach ze 131.

Cheverny

W historii Cheverny jest wiele niezwykłych momentów:

Twierdza od momentu budowy do chwili obecnej należy do tej samej rodziny Gyuro. Można wykluczyć okres krótszy niż rok, kiedy majątek był własnością osób postronnych.
Henryk II skonfiskował Cheverny od Guro, oskarżając wasala o zdradę stanu. A forteca została podarowana Dianie de Poitiers. Pani poczuła się urażona, ponieważ uważała brzydką strukturę za niewartą jej osoby. Kilka miesięcy później sprzedała majątek rodzinie Guro. Czy to nie wspaniały powrót!
Rewolucja francuska i późniejsze wojny nie spowodowały znacznych zniszczeń w posiadłości. Dzięki temu udało się zachować oryginalne wnętrza i wyposażenie dworu.
Cheverny otworzył swoje podwoje dla gości w 1922 roku. Mimo własności prywatnej stał się pierwszą atrakcją turystyczną wśród zamków Loary.

Pierwszy właściciel fortyfikacji, Jacques Guro, postanowił bronić siebie i swoich posiadłości. W tym celu zbudował fortecę na miejscu zwykłego młyna. Młyn zamienił się w budynek otoczony murami, najeżony strzelnicami. Dla pełnego bezpieczeństwa wykopano głęboki rów i napełniono go wodą. Taka fortyfikacja pozwalała odeprzeć nagły atak, a w razie potrzeby przetrwać długie oblężenie. Ale nikt nie zaczął atakować Gyuro i wkrótce potomkowie dzielnego rycerza zaczęli odbudowywać brzydkie mieszkanie.

Rozebrano wszystkie pierwotne budynki: zamiast murów i wież wzniesiono pomieszczenia gospodarcze. Do budowy budynków centralnych użyto miejscowego wapienia. Ma osobliwość: z czasem staje się lżejszy. Dlatego dziś turyści nazywają Cheverny olśniewającym pałacem. Pomimo dostępności darmowych środków finansowych, sprawy posuwały się powoli: Heinrich i Margarita Guro zmarli ze starości, nie czekając na zakończenie budowy. Ale zaprojektował Cheverny Bougier, który stworzył Chambord i Blois.

Dziś turyści mogą zobaczyć zbrojownię, jadalnię, salę trofeów, salony. Na szczególną uwagę zasługuje atrakcja „psa zupa”. W Cheverley znajduje się hodowla, w której żyje ponad 60 rasowych zwierząt. Wielu turystów gromadzi się codziennie, aby je nakarmić.

Boregar

Pierwotna fortyfikacja została wzniesiona w XV wieku przez hrabiego Dulce. Następnie wuj Franciszka I był właścicielem twierdzy, ale nie wniósł znaczącego wkładu w przekształcenie zamku. Twierdzę odbudował Jean de Thiers, który kupił ją w 1545 roku. De Thiers zbudował nowe lokale, umiejętnie łącząc je z istniejącymi. Niestety nazwisko architekta, który ucieleśniał ideę de Thierry'ego, nie jest znane. Wnętrza stworzyli nadworni malarze i rzeźbiarze: na taki luksus mógł sobie pozwolić finansista Henryka II.

Od strony południowej posesję ozdobiono ogrodem, w którym kwitły i owocowały egzotyczne rośliny. Powierzchnia parku to 70 hektarów. Dziś można tu zobaczyć pozostałości XV-wiecznej kaplicy. Kolejny właściciel zamku, Paul Ardier, zajął się generalną przebudową budowli: zamiast starych dobudował budynki symetryczne. Założył także galerię portretów. Wszystkie obrazy są kopiami z płócien znanych artystów przedstawiających mężów stanu Francji.

W 1864 r. Prosper Mérimée wystosował wezwanie do uznania Beauregard za miejsce dziedzictwa kulturowego Francji. Dziś właścicielem zamku jest du Pavillon. Dumą Beauregard jest czerwony pokój. Wszystkie detale w niej wykonane są z mahoniu. Turyści chętnie odwiedzają galerię portretów, w której prezentowane są portrety ponad 300 królów i mężów stanu Francji.

Chaumont-sur-Loire

Pierwsza drewniana forteca została zbudowana przez hrabiego de Blois, aby chronić ziemie przed atakami agresywnego sąsiada hrabiego Anjou. Wkrótce zamek kupuje hrabia d'Amboise: jego rodzina jest właścicielem majątku od prawie pięciu wieków. Ludwik XI oskarżył d'Amboise o zdradę, nakazał więc zniszczenie rodzinnej rezydencji. Ale każda chmura ma srebrną podszewkę: rodzina d'Amboise ponownie odbudowuje zamek, ale już w kamieniu. Budowę rozpoczęto od skrzydła zachodniego: wygląda jak najbardziej nie do zdobycia. Odbudowę twierdzy przeprowadziły 3 pokolenia d'Amboise, więc surowy styl nabrał elegancji.

W XVI wieku Chaumont-sur-Loire ponownie przeszło z rąk do rąk: stało się własnością Katarzyny Medycejskiej. Królowa długo mieszkała w zamku, zapraszała tu astrologów: urządzono dla nich nawet obserwatorium w wieży. Zachowała się kolekcja gobelinów Katarzyny, królowa była ich koneserem i miłośnikiem.

Po śmierci Henryka II Katarzyna Medycejska postanowiła zemścić się na Diane de Poitiers: zmusiła swojego dawnego faworyta do wymiany Chenonceau na Chaumont-sur-Loire. Diana spędziła pozostałe lata przed śmiercią w nowej rezydencji. Zachowała się jej sypialnia, którą łatwo rozpoznać po herbie i monogramie.

Sytuacja zmienia się, gdy rezydencję kupuje rodzina d'Aramont. Hrabia wynajmuje architekta Morandiera do renowacji budynku. A po 100 latach Chaumont-sur-Loire staje się stanem. Jest ponownie odrestaurowywany i przekształcany w centrum turystyczne. Co roku odbywa się tu Międzynarodowy Festiwal Sztuki Krajobrazu.

Montgeoffroy

Ten zamek całkowicie odtworzył XVIII-wieczne wnętrza. Los sprzyjał Montgeoffroyowi:

Zamek został zbudowany przez marszałka Francji, markiza de Contade, pod koniec XVIII wieku. Do budowy wykorzystano miejscowy piaskowiec, który ma ciekawą właściwość: z biegiem lat staje się lżejszy. Budynek wykonany w kształcie podkowy, styl budowy określa się jako renesansowy.

Marszałka nie ograniczały żadne ograniczenia: meble zamawiano u najlepszych mistrzów. Ale był też miłosierny dla chłopów. Taka życzliwość powróciła stokrotnie: pospólstwo uratowało Montgeoffroy przed grabieżą podczas rewolucji. Został nawet pozostawiony w rękach właścicieli.

Podczas II wojny światowej Montgeoffroy nie zostało dotknięte ostrzałem artyleryjskim ani bombardowaniem. Jedyną rzeczą, której zamek nie mógł się oprzeć, był czas. Kiedy pod koniec XX wieku właściciele postanowili odrestaurować budynek, stanęli przed całkowitym zniszczeniem wnętrz.

Sytuację uratowała doskonale prowadzona przez poprzednich właścicieli dokumentacja: znaleziono faktury od dostawców tkanin i mebli. Niektóre firmy działają do dziś. Konserwatorzy zamówili tapicerkę według zachowanych próbek. Kierowali się przy tym zasadą: meble, zasłony i ściany powinny mieć tę samą tkaninę. Właściciele nie przesunęli Montgeoffroy, więc turyści mogą zobaczyć odtworzone wnętrza w XVIII-wiecznych pokojach.

Zamek książąt Bretanii

Twierdza ta została zbudowana w XIII wieku przez księcia Bretanii Guy de Toiret, aby chronić się przed wojowniczymi Normanami. Jednocześnie zagarnął część majątku biskupa Geoffroya. Sprawa była rozpatrywana na dworze królewskim, podczas gdy zwykła biurokracja przeciągała się, Guy de Thouare wykopał prostokątny rów i położył fundament pod wieżę.

Pierwsza twierdza składała się z jednej wieży otoczonej murem. Gdy tylko lokal był gotowy do zamieszkania, rodzina księcia przeprowadziła się do nowej rezydencji. Następnie potomkowie Guy de Toire dokończyli budowę twierdzy według własnego gustu: dobudowano wieże, wpisane w mur twierdzy, zwodzony most, zbudowano duży pałac. Uwzględniono przy tym nie tylko wygodę, ale także obronne znaczenie budowli: księstwo bretońskie pozostało w izolacji.

Nie tylko właściciele zamku dbali o jego umocnienie: Anna z Bretanii i jej córka Klotylda, będąc królowymi Francji, zrobiły wiele dla rozkwitu rodzinnej rezydencji. W połowie XVI wieku twierdza stała się na pewien czas rezydencją królewską. To wpłynęło na losy zamku podczas Rewolucji Francuskiej: buntownicy zaproponowali miastu odkupienie splądrowanego pałacu. Ale gmina nie miała takiej sumy, więc ludzie zamienili twierdzę w więzienie dla szlachty i rojalistów.

W 1800 roku w twierdzy eksplodował prochownia: budynki zostały zniszczone lub uszkodzone. Przeprowadzono prace konserwatorskie, a następnie miasto wykupiło rezydencję. W odrestaurowanym lokalu otwarto ekspozycję rzemiosła artystycznego. II wojna światowa oszczędziła twierdzę. Ale przez długi czas był opuszczony, więc budynki popadły w ruinę. Odbudowę rozpoczęto dopiero pod koniec XX wieku. Dziś gościom proponujemy wystawy stałe i tematyczne. Możesz po prostu spacerować po terytorium, obejść fortecę wzdłuż szczytu muru.

Shatodyon

Pierwsza wieża twierdzy została zbudowana w XII wieku przez hrabiego de Blois Thibault V. Cel jest zwyczajny: ochrona posiadłości przed atakami Normanów. Chateaudun jest najsilniejszą fortyfikacją nad Loarą. Donjon to budynek mieszkalny i jednocześnie fortyfikacja. Obok znajduje się kaplica, chroniona murem twierdzy.

Wiele zrobiono dla budowy Chateaudun przez jego najsłynniejszego właściciela: Bastard Jean de Dunois, współpracownika Joanny Dziewicy. Nieślubny syn hrabiego wychowywał się razem z przyszłym królem Francji Karolem VII. Został poinstruowany, aby odkupić Karola Orleańskiego z angielskiej niewoli. Za pomyślne zakończenie zadania Bastard otrzymał Chateaudun. Na jego polecenie wzniesiono skrzydło zachodnie.

Pod koniec XV wieku Francois Orleans-Longueville zbudował północne skrzydło twierdzy. Styl budowli łączy tradycje renesansu i kanonów gotyckich. Podczas Rewolucji Francuskiej Chateaudun zostało splądrowane przez rebeliantów, a później twierdza zamieniła się w koszary. Od 1938 roku twierdza należy do państwa. Dziś Chateaudun jest otwarte dla turystów. Gości zapraszamy do obejrzenia wnętrz z XVIII wieku, ekspozycji ceramiki, fresków kaplicy. Perłą Shitoden jest kolekcja gobelinów z hrabstwa Alençon.

Montuar

Chateau de Montoire został zbudowany w XI wieku przez rodzinę Montoire. Udane położenie geopolityczne twierdzy spowodowało, że pomiędzy rodziną Montoir i Lavardin toczyła się walka o majątek. W XII-XIV wieku twierdza została przebudowana. Obecnie twierdza należy do gminy Montoir-sur-le-Loire, ale pozostały z niej malownicze ruiny. Chateau de Montoire to zabytek kultury, turyści mogą go zwiedzać całkowicie swobodnie.

Ludzie

Pierwszymi właścicielami Lud są książęta Andegawenii. Zbudowali drewnianą fortecę, aby oprzeć się wojownikom normańskim. Ale wkrótce budynek został zastąpiony kamieniem. Ale pewnego dnia forteca poddała się Brytyjczykom. Zwrócił go do Francji marszałek Gilles de Retz, któremu król podarował Ludowi. To prawda, że wkrótce zhańbiony zamek wojskowy został skonfiskowany.

Pod koniec XV wieku Lud kupuje Jeana de Dion. Był wystarczająco bogaty, aby odbudować fortecę według własnych upodobań. A bardziej niż cokolwiek na świecie Jean uwielbiał zabawę i rozrywkę. W tym okresie, który trwał prawie 100 lat, hrabia i jego potomkowie udekorowali fort, zamieniając go w prawdziwy pałac. Wokół założono ogród i park, w którym pachniały dziwaczne kwiaty i rosły egzotyczne rośliny.

W XVIII wieku Lud zaczął należeć do rodziny Vieville. Właściciele Kompanii Wschodnioindyjskiej mieli wystarczająco dużo środków, aby rezydencja była luksusowa. W miejscu fosy zbudowano płaskorzeźbę, a wokół pałacu zasadzono ogród. W czasie Rewolucji Francuskiej garnizon Lud nie mógł się oprzeć buntownikom, twierdza została zdobyta, splądrowana i zniszczona. Jednak w połowie XIX wieku zamek powrócił do rodziny Vieville. Rozpoczęto odbudowę. Teraz posiadłość przyjmuje turystów, odbywają się festiwale sztuki krajobrazowej.

Ange

Pierwsza fortyfikacja została zbudowana w IX wieku na wysokim brzegu rzeki Men przez księcia Anjou Fulk 3. Cel jest standardowy: ochrona przed agresywnymi Normanami. A nie do zdobycia fortyfikacja w tym miejscu została wzniesiona przez św. Ludwika IX. Mury o wysokości 50m łączą 17 wież. Niewielu odważyło się szturmować taki fort.

Ale za nie do zdobycia mury kryły się eleganckie pałace, w których książęta Andegawenii prowadzili luksusowe życie. Regularnie odbywały się tu turnieje rycerskie, w menażerii trzymano zwierzęta, a teren ozdobiono parkiem. Obok pałacu założono ogród, w którym uprawiano warzywa na książęcy stół, przekopywano grządki pod rośliny lecznicze i korzenno-aromatyczne.

W XVI wieku z rozkazu Henryka II próbowali zniszczyć Angers. Ale udało się tylko zmniejszyć wysokość wszystkich 17 wież. Nawiasem mówiąc, taka zmiana była korzystna: po połączeniu wież galerią z armatami fort stał się absolutnie nie do zdobycia. Twierdza stała na wysokim brzegu rzeki Men, a z pozostałych stron chronił ją sztucznie przekopany kanał, więc do murów nie można było podejść drogą lądową. Wejście lub wjazd do środka możliwy był tylko przez most zwodzony.

Dziś Angers jest otwarte dla turystów. Na dnie osuszonej fosy urządzono rekonstrukcję obozu średniowiecznych rycerzy. Możesz obejrzeć namioty, dotknąć broni, wspiąć się po ścianie i zobaczyć obrzeża miasta. Teren jest zadbany: jest ogród, ogród aptekarski, winnica. W pałacu znajdują się ekspozycje.

Ene-le-Vieux

Aisne-le-Vieuil jest własnością prywatną, która ma status prywatnego zabytku historycznego. Ponadto otaczający go park otrzymał status Cudownego Ogrodu, który rząd francuski przyznaje najlepszym zespołom. Fort pełnił ważne funkcje obronne: blokował drogę wojskom książąt Akwitanii, którzy trzymali rękę Anglii. Aigne-le-Vieuil jest zbudowane na równinie, więc miało 2 linie umocnień. Obecnie granice zewnętrzne zostały zniszczone.

W czasie wojny stuletniej twierdza nigdy nie została zdobyta, garnizon wytrzymał szturmy i długie oblężenia. Dziś część lokalu jest wykorzystywana na stałe miejsce zamieszkania właścicieli. Pozostałe posiadają oryginalne wnętrza i są dostępne dla turystów. W królewskiej sali wszystko pozostało niezmienione od chwili, gdy para królewska odwiedziła pałac. Dodano jedynie monogramy L i A (Ludwik i Anna), emblematy królewskich małżonków: lilie i gronostaje.

Lambrekin

Pierwszy budynek na miejscu współczesnej Walencji pojawił się w X-XI wieku. Była to niepozorna samotna wieża. W XIII wieku Sir Gauthier de Valençay zbudował wokół niego małą fortecę. Ale jako posag Valence stał się własnością Chalons-Tonnerów, którzy ukończyli budynki wewnątrz fortecy. W tym czasie powstała Sala Gwardii, połączona z murami twierdzy podziemnym przejściem.

W XV wieku rodzina d'Etampes odbudowuje posiadłość: powstaje galeria, rozpoczynają się prace nad pałacem. Architektura przedstawia charakterystyczne cechy zamku Chambord. Na początku XIX wieku Valençay było bogatą i luksusową posiadłością. Ostatni właściciel sprzedał posiadłość Talleyrandowi. Minister napoleoński nie miał dość pieniędzy, więc część kwoty wpłacił sam Bonaparte. To Talleyrand uczynił Valençay takim, jakim dziś widzą go turyści.

Warto zauważyć, że książęta hiszpańscy odbywali w majątku honorowy areszt. Aby zabawiać jeńców, Napoleon zaprosił Talleyranda do zorganizowania teatru. W 1810 roku po raz pierwszy wystąpili aktorzy. Przez ćwierć wieku wszyscy szlachcice Europy szukali zaproszenia do luksusowej Valence. Po śmierci Talleyranda zamek odziedziczył jego daleki krewny, który otrzymał tytuł księcia de Valance. A od 1980 roku majątek należy do państwa. Dział monitoruje stan kompleksu, prowadzi prace konserwatorskie.

Champigny

Twierdza została zbudowana w XII wieku przez rycerza Bukiet. Następnie zaczął należeć do książąt orleańskich. W XVII w. majątek nabył kardynał Richelieu na mocy umowy zamiany. Nowy właściciel zaczął niszczyć wszystkie istniejące budynki, pozostawiając nienaruszony tylko pawilon Jupitera. Richelieu planował zburzyć kaplicę, ale papież zapobiegł barbarzyństwu. Po 3 dekadach księżna Orleanu wygrała dwór i otrzymała zrujnowany majątek oraz rekompensatę pieniężną, którą wykorzystała na zorganizowanie parku.

Wiek XX przyniósł niestety kolejne rozczarowania: Champigny kupiła firma z Japonii. Nieumiejętne zarządzanie doprowadziło do utraty części elementów architektonicznych i wnętrz. Wiek XXI okazał się dla Champigny bardziej pomyślny: przejęła je amerykańska rodzina, która już część lokalu odrestaurowała i umieściła ekspozycję w holach. Prace konserwatorskie trwają, ale turyści zapraszani są do oglądania zrekonstruowanej części budynku i ekspozycji.

Montreux- Belle

Twierdza została założona przez Fulka 3 z Anjou w XI wieku i wkrótce przekazał ją swojemu poddanym, du Bellay. Od tego czasu zamek nosi imię rycerza: Montreuil-Belle. Twierdza posiadała podziemne przejście, które umożliwiało komunikację z La Mothe-Bourbon. Niestety galerie są zniszczone. W XIV wieku właściciele przekształcili zamek w niezdobytą twierdzę, aw XV wieku przebudowali ją zgodnie z tradycjami renesansu. W tym okresie zbudowano Château Neuf (nowy zamek), przebudowano stare i dodano nowe pomieszczenia.

Podczas wojen religijnych Montreuil-Belle było oblegane, ale odpierało wszelkie ataki. Ponadto właściciele twierdzy przekazywali żywność obu walczącym stronom. Podczas Rewolucji Francuskiej przetrzymywano tu rojalistki, a podczas II wojny światowej utworzono szpital. Od 1979 roku Montreuil-Belle jest zabytkiem kultury Francji. Otwiera się tu ekspozycja, której perłą jest fresk Ukrzyżowania. Jej autorem jest uczeń da Vinci.