Zabytki Madrytu – 30 najciekawszych miejsc
Madryt to jedno z najpiękniejszych miast w Hiszpanii. Harmonijnie łączy nowoczesne centra biznesowe i starożytne średniowieczne dzielnice, wiele świątyń i katedr, prawdziwe zabytki światowej sztuki architektonicznej, dodają miastu szczególnej atmosfery. Nasz przewodnik opowie o najciekawszych miejscach. Podróżnemu będzie bardzo wygodnie poruszać się po mieście, ponieważ system transportu publicznego działa ściśle według harmonogramu, łącząc ze sobą odległe części miasta.
Plaza Mayor
Jeden z najbardziej znanych europejskich placów. Teraz nazywa się to głównym, a poeta Lope de Vega nazwał go „Pępkiem Hiszpanii”. Plaza Mayor został zbudowany na początku XVII wieku za panowania Filipa III. Teraz pomnik króla stoi w centrum tej atrakcji miasta i jest integralną częścią jego zespołu architektonicznego.
Plac znajduje się w centralnej części stolicy. Jest to skrzyżowanie Calle de Toledo i Calle de Atocha Plaza Mayor 2801. Obszar ten nazywa się „Austriacki Madryt”. Plaza Mayor jest otoczona starymi trzypiętrowymi budynkami z wieloma balkonami. To miejsce mieści ogromną liczbę osób – do pięćdziesięciu tysięcy. W czasach Habsburgów plac był sceną miasta. Odbywały się tu największe imprezy rozrywkowe: turnieje rycerskie, śluby szlachty, walki byków i publiczne egzekucje.
Teraz jest to tętniące życiem miejsce, w którym mieszkańcy i goście miasta bardzo lubią wypoczywać. Jest wiele sklepów z pamiątkami, kawiarenek z pysznymi wypiekami i pachnącą kawą, uliczni muzycy i artyści. W weekendy na plac przywożone są antyki, monety i inne kosztowności.
Забронировать индивидуальный трансфер из аэропорта до отеля за 3 517 RUB
Bazylika św. Michała
Wyjątkowy zabytek architektury w stylu barokowym. W listopadzie 1984 r. król Hiszpanii wydał dekret, w którym obiekt ten otrzymał tytuł Narodowego Pomnika Historii Hiszpanii. Obiekt znajduje się w centralnej części „Starego Madrytu”, wybudowanego w 1739 r. na polecenie arcybiskupa Toledo, który zapewnił finansowanie budowy w wysokości 1421 tys. reali.
Bazylika była budowana przez 7 lat przy udziale kilku architektów. Najważniejszym z nich jest Włoch Santiago Bonavia, który został osobiście zaproszony przez króla Hiszpanii Filipa V w 1731 roku. Architekt Teodoro Ardemans rozpoczął prace nad projektem, stworzył pierwsze szkice przyszłego arcydzieła i poprowadził ostatni etap budowy przez Virgilio Rabaglio.
Bazylika św. Michała ma niezwykłą architekturę – kształt krzyża łacińskiego, kopułę fasady, która łączy w sobie kilka kompozycji rzeźbiarskich. Nad fasadą wznoszą się dwie iglice, które zdobią wieże w stylu orientalnym. Wewnątrz bazylika jest bogato zdobiona freskami, obrazami wielkich malarzy, starożytnymi rzeźbami, sztukateriami i rzeźbami. Pod koniec XX wieku budynek ozdobiono witrażami i obrazami rzeźbiarskimi.
Pałac Królewski
Główna atrakcja metropolii. Jest to jedna z największych działających europejskich rezydencji rodziny królewskiej. Został zbudowany na miejscu twierdzy miejskiej, która była nie tylko budowlą obronną, ale także miejscem stałego pobytu królów hiszpańskich. Po pożarze, który zniszczył ten budynek, najlepszy architekt Hiszpanii, Filippo Juvarra, opracował projekt budowlany, który przewyższał rozmiarami zarówno Wersal, jak i Pałac Buckingham.
Budowa rozpoczęła się za panowania króla Filipa Piątego, pierwszego przedstawiciela Burbonów. Nowy pałac powstał w latach 1738-1751. Jego budowę ukończono za panowania Karola III. Ten monarcha był wielkim wielbicielem i koneserem sztuki i kultury swojego rodzinnego królestwa. Dlatego w salach pałacu zgromadzono najlepsze wytwory kultury europejskiej.
Teraz to wyjątkowe arcydzieło kultury hiszpańskiej jest używane przez rodzinę królewską wyłącznie do oficjalnych ceremonii i przyjęć. Odbywają się tutaj oficjalne uroczystości. Przez resztę czasu sale Pałacu Wschodniego (jak nazywa się go w Hiszpanii) są otwarte dla turystów przez cały rok.
Katedra Almudeny
Majestatyczny budynek, który jest uważany za część kompleksu pałacowego. Nawiązuje do stylu Pałacu Królewskiego, który stoi obok Placu Zbrojowni. Budowa tej katedry była skomplikowana, długa, podczas wojny secesyjnej była na ogół zawieszona. Od wmurowania pierwszego kamienia (lata 80-te XIX wieku) do zakończenia prac w latach 90-tych XX wieku upłynęło dużo czasu: władcy, architekci zmieniali się gusta i upodobania.
Dzięki temu katedrę można uznać za wyjątkowy twór klasycyzmu, a jej wspaniała kopuła jest wzorem nowego baroku. Ma spore wymiary – długość przekracza 100 m, wysokość ponad 70 m, ale nie robi uciążliwego wrażenia, a jedynie podkreśla wielkość katolicyzmu. To jedyna hiszpańska katedra konsekrowana przez papieża Jana Pawła II. Świątynia posiada bogatą dekorację: neogotycki styl wnętrz, marmurowy ołtarz, krucyfiks z XVII wieku oraz obrazy, rzeźby i dekoracje wielkich mistrzów minionych epok (Francisco Rizzi, Juan z Burgundii itp.).
Ogrody Sabatini
Stworzenie mistrza krajobrazu Fernando Mercadal, które poświęcone jest pamięci innego genialnego Hiszpana – architekta Francesco Sabatini. Ogrody zajmują znaczną powierzchnię – 2,5 ha i znajdują się po północnej stronie Pałacu Królewskiego. Ta zielona wyspa wykonana jest w stylu neoklasycystycznym – zachwyca perfekcją i formami, surowością geometrii nasadzeń i alejek, nienagannym wystrojem terenów zielonych: nasadzenia iglaste są profesjonalnie przycinane, krzaki czarnego bzu i bukszpanu zamieniane są w idealne labirynty, ogród pachnie liliami i magnolią, daje chłód w upalny dzień i wypełnia przestrzeń dźwięczącymi ptasimi głosami.
Budowa Ogrodów Sabatini rozpoczęła się w 1933 r. i trwała z różnym nasileniem do 1978 r., kiedy król Hiszpanii Juanos Carlos I zorganizował uroczystą ceremonię otwarcia. W jednej części ogrodu znajduje się piękny staw. Zainstalowano tu posągi królów hiszpańskich, malownicza klatka schodowa prowadzi na ulicę Madrytu. To malownicze miejsce, zdaniem większości turystów, nadaje się przede wszystkim na niezapomniane zdjęcia.
Plac Hiszpanii
Znajduje się w centralnej części miasta i służy nie tylko jako miejsce wypoczynku dla mieszkańców i gości miasta, ale także jako dogodny węzeł komunikacyjny. Decyzję o utworzeniu placu miejskiego na powierzchni 36 900 metrów kwadratowych, oczyszczającego to miejsce ze starej zabudowy, podjęto na początku XX wieku.
Plaza de España to jeden z najpiękniejszych zabytków. Zdobią ją fontanny podświetlane nocą, piękna Stela oraz kompozycja rzeźbiarska poświęcona słynnemu Cervantesowi i jego postaciom (Don Kichot i Sancho Pansa). Dopełnieniem zespołu architektonicznego są dwa wieżowce. Są to „Wieża Hiszpanii” i „Wieża Madrytu”, które są uważane za wizytówkę miasta.
Na placu jest wystarczająco dużo miejsc do wypoczynku: wygodne ławki i potężne drzewa z bogatą zieloną koroną, które dają chłód w upalny dzień. To jedno z ulubionych miejsc rekreacji i rozrywki – w okresie świąt odbywają się tu targi i wyprzedaże.
Klasztor Descalzas Reales
Wyjątkowość tego klasztoru polega na tym, że znajduje się w pałacu królewskim, w stolicy Hiszpanii. Założony w XVI wieku (1559) w jego budowie brali udział najsłynniejsi ówcześni hiszpańscy architekci. Osiedlił się tu Zakon Św. Klary, a zespół klasztorny przeznaczony był wyłącznie na potrzeby elity arystokratycznej.
Klasztor ten uważany jest za najbogatszy w Europie, ponieważ wszystkie jego kosztowności nie mogą zostać wydane ani sprzedane. Dlatego dzieła sztuki, inne wartości, którymi dysponuje Zakon, pozostają tu na zawsze. Zwykli turyści mogą zobaczyć skarby zgromadzone w tych murach przez ostatnie cztery stulecia. Oto unikalna kolekcja starożytnych przedmiotów sakralnych, rzeźb, obrazów, unikalnych mebli itp.
Budynki klasztorne przetrwały 400-lecie i obecnie znajdują się na liście obiektów architektonicznych szczególnie cennych dla kultury Hiszpanii – na Liście Skarbów Narodowych.
Narodowe Muzeum Prado
Ten kompleks muzealny jest mniejszy od słynnego Luwru i Ermitażu, ale pod względem liczby arcydzieł sztuki światowej staje obok nich. Mimo niewielkich (stosunkowo) rozmiarów – zaledwie 53 tys. To w tych murach gromadzona jest cała kolekcja europejskiej szkoły sztuk pięknych – obrazy Boscha, El Greco, Velazqueza i innych genialnych artystów światowej klasy.
Kolekcja zaczęła się tworzyć w XVI wieku, za panowania Karola V. Od tego czasu monarchowie zaczęli kolekcjonować arcydzieła i przekazywać je swoim spadkobiercom. W 1775 r. pod kierunkiem architekta Juana de Villanueva rozpoczęto budowę budynku, w którym wystawiano dzieła sztuki. Otwarcie sal wystawowych dla publiczności miało miejsce w 1819 roku. Uroczystość odbyła się z udziałem żony króla Ferdynanda VII Izabeli Braganzyjskiej.
Brama Toledo
Budynek ten powstał na miejscu bram fortecznych, z których w XV wieku prowadziła droga z Madrytu do miasta Toledo. Mur forteczny, który otaczał miasto w średniowieczu był stopniowo rozbierany jako niepotrzebny, a bramy przebudowano z rozkazu króla Filipa IV (1625).Nowe
bramy stały się ozdobą miasta, znajdowały się bliżej centrum i pełnił wyłącznie funkcję dekoracyjną.
W 1817 roku obiekt ten przeszedł gruntowną przebudowę. Architekt A. L. Aguado zaproponował wspaniały projekt, nad którego realizacją budowniczowie pracowali przez dziesięć lat. Rezultatem jest majestatyczny zabytek architektury. Ta granitowa konstrukcja to półkolisty łuk, który z obu stron uzupełniają prostokątne przęsła.
Nad środkową częścią bramy znajduje się napis w języku łacińskim. Mówi, że ten majestatyczny zabytek architektoniczny został zbudowany na cześć króla Ferdynanda VII, pod którego przywództwem toczyła się wojna wyzwoleńcza przeciwko francuskiej uzurpacji. To jest wdzięczność ludu dla ich zwycięskiego króla.
Brama Alcala
Zbudował je słynny włoski architekt XVIII wieku – Francesco Sabatini, który brał udział w innych ważnych projektach budowlanych – m.in. przy realizacji pałacu królewskiego. Początkowo ten obiekt architektoniczny był obecnym głównym wejściem do stolicy. A u zwykłych ludzi bramy te nadal nazywane są „bramami dla owiec”, ponieważ droga prowadziła z nich na pastwiska dla zwierząt gospodarskich.
Styl tego zabytku architektonicznego to mieszanka baroku i klasycyzmu, co przejawia się w doskonałości proporcji, kształtów, surowych linii, wdzięcznym pięknie zdobień i detali kompozycji. Brama posiada kilka przejść: trzy znajdują się od frontu, a dwa – po bokach. Zdobią je rzeźby Francisco Gutierreza, który umieścił postacie Chwały i Geniusza nad nawą środkową oraz rzeźbiarskie wizerunki Odwagi, Mądrości, Sprawiedliwości i Zaufania nad nawami bocznymi.
Ten zespół architektoniczny wygląda szczególnie imponująco nocą, kiedy każdy element projektu pomnika jest wyeksponowany. Przed bramą odbywają się różne uroczystości, parady i procesje. Miejsce to słynie z tego, że w 1921 roku z rąk anarchistów zginął tu premier Hiszpanii Eduardo Dato.
Teatr Królewski
To jedna z najlepszych europejskich scen, na której rozbrzmiewają nie tylko arie operowe, ale także popularni współcześni wykonawcy – Sting, Pet Shop Boys itp. Royal Opera House została zbudowana w 1850 roku w zaledwie sześć miesięcy naprzeciwko Pałacu Królewskiego w kierunku Elżbieta II. Jest to sześciokątny budynek z doskonałą akustyką i dodatkowymi salami prób, salonikami i kawiarniami.
Architekci Don Antonio Lopez Aguado i Don Custodio Moreno z powodzeniem rozwiązali problem budowy teatru, który nie ustępuje słynnej La Scali (Mediolan) i San Carlo (Neapol). Stylowo budynek doskonale komponuje się z Pałacem Królewskim i jest przykładem spektakularnej mieszanki stylów. Ten zabytek architektoniczny łączy w sobie klasyczną surowość linii i bogatą dekorację, odpowiadającą statusowi Pałacu Królewskiego.
Ostatnia przebudowa i naprawa została przeprowadzona w 1997 roku. Od tego czasu wszystko pozostało niezmienione: sala na 1854 widzów, 28 bogato zdobionych loży dla elitarnej publiczności i jedno dwupoziomowe loże dla rodziny królewskiej. Co ciekawe, pudełko Royal ozdobione jest elementami ozdobnymi z naturalnego złota. Wejście do teatru jest łatwe. Są przedstawienia, na które można przyjść bez umówionego spotkania.
Klasztor Encarnacion
Założona w 1611 roku z inicjatywy królowej Małgorzaty Austriackiej, dlatego w Hiszpanii nosi nazwę Las Margaritas. Jest to czynny klasztor, który ma przypominać tragedię 1609 r. – wypędzenie morysków z Madrytu. Otwarcie klasztoru nastąpiło w 1616 roku. Było to uroczyste wydarzenie, w którym uczestniczył król i jego rodzina. Klasztor jest domem nowicjuszy z najwyższych warstw społecznych, posiada znaczne walory i jest uważany za jeden z najbogatszych w kraju. W sensie architektonicznym jest to przykład architektury hiszpańskiej połowy XVII wieku.
Architekci trzymali się stylu ściśle lakonicznego, nie stosowali elementów dekoracyjnych z ornamentami. W XVIII wieku po pożarze kościół klasztorny został nieco przebudowany, w projekcie pojawiły się elementy klasycyzmu. Encarnacion posiada ogromną kolekcję bardzo cennych dzieł sztuki: ściany świątyni są namalowane przez Luca Giordano i ozdobione dziełami Francisco Bayeu. Są obrazy Jose de Ribera i Vincenzo Carducci itp.
Targ San Miguel
Znajduje się w centrum i służy nie tylko do kupowania świeżych produktów z całego świata, ale także do przyjemnej rozrywki – nie tylko goście miasta, ale także lokalni mieszkańcy lubią tu „przesiadywać” w tapas barach. Godziny pracy marketu są praktycznie nieograniczone – o każdej porze dnia jest przytulny „kącik” z aromatyczną, specjalnie nalewaną kawą i świeżymi wypiekami.
Rynek zyskał swój nowoczesny wygląd w XIX wieku, kiedy zbudowano żelazną ramę. Wcześniej terytorium wielkości bloku miejskiego nie było zadbane, brud z półek sklepów psuł życie mieszkańcom sąsiednich domów. Teraz ten teren został zagospodarowany: stragany mają ceramiczny wystrój, włączone są lampy gazowe, lady sprzedażowe mają efektowne oświetlenie i ciekawy design.
Rynek składa się z trzech części. Pierwsza to sprzedaż wyrobów piekarniczych i wszelkiego rodzaju wypieków. Drugi to owoce morza. Od kupców można kupić najświeższe przysmaki z owoców morza, czerwony i czarny kawior itp. Trzeci to sektor tapas, gdzie można skosztować tradycyjnych hiszpańskich potraw (paella, sery z oliwkami, małe kanapki pintxos).
Biblioteka Narodowa Hiszpanii
To zabytek architektury Europy. Niepowtarzalne neoklasycystyczne piękno tej instytucji sprawia, że wygląda jak pałac. Fasada ozdobiona jest rzeźbami – odwiedzających bibliotekę witają wizerunki wielkich postaci kultury światowej klasy. Wewnątrz budynek zdobią wspaniałe obrazy, wyszukane detale dekoracyjne i kompozycje rzeźbiarskie. Biblioteka jest bardzo duża – powierzchnia wnętrza to 1400 metrów kwadratowych.
Podzielony jest na 8 sal tematycznych. Najcenniejsze egzemplarze bibliograficzne prezentowane są w holu głównym. Sala Cervantesa poświęcona jest twórczości wielkiego pisarza i jego dziełom. Sala Goya zawiera nie tylko obrazy i reprodukcje, ale także stare mapy, fotografie oryginałów rzadkich książek i literaturę referencyjną. Sala Barbary poświęcona jest muzyce, a sala historii poświęcona jest historii samej Biblioteki Narodowej.
W swojej trzystuletniej historii biblioteka zgromadziła ogromną liczbę rzadkich publikacji bibliograficznych, unikatowych książek i innych kosztowności. W sumie przechowywanych jest tutaj ponad 27 milionów egzemplarzy (książek, gazet, czasopism, obrazów itp.) Jest to najbardziej autorytatywna biblioteka w kraju.
Katedra Królewska Franciszka Wielkiego
Budynek, dość skromny z zewnątrz, stoi na miejscu zrujnowanego starego klasztoru franciszkanów. Klasztor ten został założony przez św. Franciszka na początku XIII wieku. Przy budowie katedry pracowali znani hiszpańscy architekci, która w 1760 roku otworzyła swoje podwoje dla parafian: Francisco Cabezas, Antonio Plo i Francesco Sabatini. Budynek jest okrągły.
Wykonane w powściągliwym stylu – typowy neoklasycyzm. Wystrój wnętrz uderza wyrafinowaniem i bogactwem. A ogromna kopuła (58 metrów wysokości, 33 metry średnicy), uważana za największą w Hiszpanii i jedną z największych w Europie, podkreśla wielkość tej katedry. Wejście centralne wykonane jest z orzecha włoskiego. Bazylika jest ozdobiona siedmioma kaplicami, które przechowują unikatowe dzieła sztuki (dzieła Goi, Zurbarana itp.).
Wystrój wnętrz zachwyca nawet wyrafinowanych podróżników. Katedra jest stale odnawiana (prace remontowe trwają już od trzydziestu lat), starając się w jak największym stopniu zachować jej pierwotną świetność. Katedra Królewska jest honorowym miejscem pochówku hiszpańskich osobistości – znanych polityków, bohaterów narodowych, znaczących postaci kultury i sztuki, osób publicznych.
Królewska Akademia Sztuk Pięknych w San Fernando
W sercu miasta znajduje się wyjątkowo piękna budowla, będąca prawdziwą świątynią sztuki. Teraz Królewska Akademia Sztuk Pięknych w San Fernando to nie tylko instytucja edukacyjna, muzeum, ale także siedziba Akademii Sztuk Pięknych w Madrycie. Znajduje się na ulicy Alcala. Ta starożytna budowla (1689) jest dziełem słynnego Hiszpana tamtych czasów – architekta José de Churriguera (1665-1725). Powstała w czasach świetności baroku, zachwyca więc bogactwem wystroju i elegancją form. Z biegiem czasu przednia część nieco się zmieniła.
W 1774 roku hiszpański architekt Diego de Villanueva postanowił usunąć elementy dekoracyjne typowe dla stylu barokowego. W tym czasie mieściła się już tu Akademia Sztuk Pięknych. Uczono tu malarstwa, architektury i rzeźby. Z czasem w tej placówce oświatowej otwarto wydział muzyczny (1873), a w XX w. Akademia otworzyła wydziały fotografii (1987), telewizji i kinematografii.
Akademią kierowały wybitne postacie kultury i sztuki, wśród jej najlepszych studentów byli Rubens, Salvador Dali i wiele innych osobistości światowej sławy. Akademia posiada własne muzeum sztuki, w którym znajdują się obrazy Francesco Goyi, Rubensa, Juana de Zurbarana, Dalego i innych wybitnych artystów światowej rangi.
Świątynia San Andreas
To jedna z części kompleksu świątynnego, znajdującego się w antycznej dzielnicy stolicy Hiszpanii – La Moreria. Ten zespół architektoniczny obejmuje również kaplice San Isido i Obisto. San Andres to jeden z najstarszych kościołów w stolicy. Po raz pierwszy wspomniano o nim w dokumentach historycznych z początku XIII wieku.
Został zbudowany w stylu barokowym, więc od razu przykuwa uwagę bogatym wystrojem. Kopułę świątyni zdobią figurki cherubinów. Wystrój wnętrz łączy umiejętne stiuki, drogocenną dekorację marmurową i wspaniałą część ołtarzową. Uważa się, że stoi na miejscu starszego kościoła z islamskiego okresu historii miasta. San Andreas znajduje się na placu o tej samej nazwie w stolicy.
Kompleks San Andreas jest miejscem spoczynku św. Izydora (patrona miasta) oraz słynnego hiszpańskiego pisarza i muzyka Vicente Espinel (znanego również jako „ojciec” hiszpańskiej gitary). Wizyta w tym kompleksie będzie ciekawa, zarówno pod względem historii i estetyki architektury, jak i ogólnego zainteresowania religijnymi świątyniami chrześcijaństwa.
Kościół San Pedro el Viejo
Świątynia San Pedro el Viejo znajduje się na ulicy Nuncino w stolicy Hiszpanii. Jest to bardzo ciekawy historyczny budynek, ponieważ wieża świątyni to budynek, który zachował się ze starej arabskiej fortecy Maherit, kiedyś historycznie ta część miasta była dzielnicą mauretańską. Nazwa San Pedro el Viejo została nadana kościołowi pod koniec XIX wieku, wcześniej znany był jako San Pedro el Real.
Na przestrzeni wieków świątynia była kilkakrotnie przebudowywana i zmieniana, jedynie wieża pozostała praktycznie niezmieniona, dziś wygląda tak samo jak setki lat temu, a jej „islamska przeszłość” można uchwycić w jej rysach. Miłośników architektonicznych tajemnic zainteresuje fakt, że szczyt wieży jest lekko odchylony od osi centralnej.
Jako budowla sakralna kościół został ufundowany przez Alfonsa XI z Xtile i Leona w XIV wieku, po podboju Algeciras kościół stał się wdzięcznością monarchy do wyższych mocarstw. Podobnie jak wiele starożytnych budynków, ta świątynia nie została wzniesiona z pustego miejsca, ale przebudowana ze starszego budynku (meczetu Mesquita de la Morelia).
Kościół Sacramento
Niedaleko katedry Almudena i Pałacu Królewskiego, na małym placu przy Cale Mayor, znajduje się mały, ale bardzo malowniczy kościół Sacramento. Ta świątynia jest zabytkiem architektury XVII wieku, ta budowla to wszystko, co przetrwało do dziś z zespołu klasztornego Santimo Sacramento.
Klasztor został założony przez księcia Useda, później ucierpiał w wyniku hiszpańskiej wojny domowej, a później został zburzony, aby zbudować dzielnicę mieszkalną. Dopiero fakt, że była to główna świątynia klasztoru, pozwolił kościołowi przetrwać. Na fasadzie Sacramento wyróżnia się postać anioła (zainstalowano ją na pamiątkę tragicznych wydarzeń z 31 maja 1906 r.). Trzydzieści osób zginęło z winy anarchisty Mateo Morrala, który rzucił bombę w orszak ślubny króla Alfonsa XIII (para królewska nie została ranna).
Elewacja w całości wykonana jest z granitu, a budynek z cegły. Dekoracją fasady jest również płaskorzeźba, której autor nie jest znany, a jej wykonanie datuje się na XVIII wiek. Płaskorzeźba przedstawia świętych Benedykta i Bernarda przy sakramencie Zwiastowania. Wewnątrz kościoła znajduje się atrium ozdobione malowidłami.
Kościół San Isidro
Zanim katedra w Amulden stała się katedrą w Madrycie w 1993 roku, ten honorowy tytuł posiadała kolegiata San Isidro. Ta struktura architektoniczna znajduje się w odległości spaceru od głównego placu stolicy – Plaza Mayor. Świątynia nosi imię św. Izydora, słynącego z cudów. Najbardziej znanym cudem św. Izydora jest zmiana poziomu wody w studni, do której wpadł jego syn.
Chłopiec został uratowany dzięki modlitwom ojca, poziom wody w studni podniósł się, a dziecko mogło wydostać się na powierzchnię. Świątynia została zbudowana w wykwintnym stylu barokowym. Klientami budowy byli zakonnicy z zakonu jezuitów. Po wypędzeniu masonów z kraju król Karol III nakazał całkowitą zmianę wnętrza i wnętrza świątyni. Zmieniono retablo ołtarza i prezbiterium kościoła. Podczas hiszpańskiej wojny domowej katedra ucierpiała w ciężkim pożarze, a wiele dzieł sztuki zostało zniszczonych.
Po tych tragicznych wydarzeniach katedra została całkowicie odrestaurowana, ukończono nawet dwie wieże świątynne, które od dawna były niedokończone. Kształt wykonany w formie krzyża. W centralnej części znajduje się kopuła, a fasada od strony Calle del Toledo wykonana jest z granitu i zachwyca przechodniów monumentalnością.
Ogrody Las Vistallas
Rozprzestrzenia się na powierzchni ponad półtora hektara. Miejsce to jest szczególnie piękne w letnie dni, jednak w innych porach roku ogród nie traci swojego uroku. Ogród został zaprojektowany przez dwóch hiszpańskich architektów Fernando Garcia Mercadal i Manuel Herrero Palacios.
Projekt obiektu był następujący – główna część ma niskie ogrodzenia, do tej części ogrodu prowadzą schody. Oto teren rekreacyjny i fontanna, klomby. Ogród Las Vistalas spleciony jest z granitowymi ścieżkami, które o zmierzchu oświetlają latarnie. Nazwa ogrodu pochodzi od hiszpańskiego słowa oznaczającego „widoki”, taka nazwa wydaje się dość prosta, ale mówi, że to miejsce trzeba zobaczyć na własne oczy.
Widoki, które otwierają się na rzekę Manzanares i pobliski park Casa de Campo są niezwykle piękne. Po spacerze można spędzić czas i obejrzeć wspaniały zachód słońca z kawiarni lub baru na świeżym powietrzu, które znajdują się na terenie.
Park Buen Retiro
To jedno z ulubionych miejsc mieszkańców i gości miasta na niedzielne spacery relaksu. Ten starożytny park znajduje się w homonimicznej dzielnicy miasta – Retiro. Jest to jeden z największych parków w stolicy Hiszpanii, zajmuje około 120 hektarów. Na terenie parku można odpocząć nad jeziorkiem lub spacerować alejkami w cieniu drzew.
Pod koniec XIX wieku w parku zbudowano kryształowe i murowane pałace na wystawy międzynarodowe, które posłużyły jako nowa dekoracja tego miejsca. Za czasów króla Filipa IV park przylegał do jego pałacu i był miejscem zabaw dworzan, odbywały się tu nawet bale i pokazywano przedstawienia teatralne.
Dziś z pałacu pozostały tylko budynki, w których mieści się muzeum wojska i część kolekcji Muzeum Prado. Przed wojną z Napoleonem zniszczył pałac Filipa IV, park był jego częścią, gościł przedstawienia teatralne dla króla i jego świty oraz imprezy rozrywkowe dla dworu hiszpańskiego.
Targ El Rastro
Niezwykle jasny, niezapomniany, prawdziwie hiszpański targ znajduje się w starej dzielnicy La Latina, obok stacji metra Puerta de Toledo. Ten kolorowy obiekt rozmieszczony jest na kilku placach miasta. Należy zauważyć, że sam kwartał, podobnie jak nazwa rynku, ma bogatą i ciekawą historię. Takich fascynujących historycznych wycieczek w Madrycie jest wiele.
Lubisz oryginalne pamiątki i gadżety z „historią”? Jeśli odpowiedź brzmi tak, to powinieneś odwiedzić najsłynniejszy pchli targ w Hiszpanii – El Rasto. Sprzedaje się tu absolutnie wszystko: od porcelanowych figurek i biżuterii w stylu vintage po zestawy antycznych mebli i ekskluzywne antyczne gadżety hiszpańskich mistrzów. To idealne miejsce na zakup prawdziwych pamiątek z podróży lub prezentów dla najbliższych.
Te centra handlowe są najstarszym rynkiem w mieście. Nawet jeśli nie jesteś zainteresowany zakupami, warto go odwiedzić, aby „odetchnąć” prawdziwym życiem Hiszpanów, poczuć smak i targować się z lokalnymi kupcami. Na rynku wydaje się być wyczuwalna atmosfera pewnej teatralności: emocjonalne dialogi, jaskrawe aranżacje sklepów, gra ulicznych muzyków – barwne i ciekawe życie południowego miasta.
Muzeum Morskie
Hiszpania ma chwałę kraju niezrównanych żeglarzy i stoczniowców. Wielokrotnie w swojej historii otrzymywała honorowy tytuł „Królowej Mórz”, nieustannie rywalizując z Portugalią i Anglią oraz dominacją na morzu. Nic dziwnego, że w takim kraju Muzeum Morskie będzie niezwykle ciekawe i trzeba je zobaczyć. W salach tego muzeum szczegółowo i bardzo ciekawie opowiadają o tradycjach i historii podboju mórz przez różne pokolenia Hiszpanów.
Muzeum Morskie powstało dawno – pod koniec XVIII wieku. Ekspozycja muzeum obejmuje dzieła sztuki związane ze sprawami morskimi w Hiszpanii, broń, którą wyposażono w okręty korony hiszpańskiej, mundury dla marynarzy oraz artylerię. W zbiorach muzeum znajduje się wiele unikatowych eksponatów. Na przykład przechowywana jest tutaj prawdziwa Mapa Juan de la Cosa, która przedstawia Amerykę. Historycy twierdzą, że jest to najstarszy obraz kartograficzny kontynentu amerykańskiego ze wszystkich, które przetrwały do dziś.
Narodowe Muzeum Romantyzmu
Nie ma już w Europie muzeów, które całą swoją ekspozycję poświęciłyby epoce romantyzmu. Unikatowe Narodowe Muzeum Romantyzmu zgromadziło pod swoim dachem najwybitniejsze przykłady sztuki tego nurtu. Romantyzm dotknął głównie sztuk pięknych i literatury, dlatego wystawa, która zaczęła działać na początku XX wieku, prezentuje twórczość artystów i grafikę XVIII-XIX wieku, rozkwitu tego nurtu w Europie.
Narodowe Muzeum Romantyzmu wybrało oryginalną rezydencję z XVIII wieku, aby zaprezentować swoje zbiory. Został zbudowany w niezwykłym stylu barokowym, wygląda arystokratycznie i bogato. W ścianach budynku znajduje się wiele obrazów, miniatur, unikatowych mebli reprezentujących najróżniejsze dziedziny romantyzmu: empir, romantyczny klasycyzm, romantyczny modernizm.
Oprócz stałej ekspozycji w muzeum odbywają się wystawy czasowe i ekspozycje tematyczne. Prowadzi ciekawe życie, przyciągając do miasta naukowców, gości i po prostu miłośników epoki Byrona.
Stadion Santiago Bernabeu
Sporty europejskie są dumne z tego wyjątkowego obiektu – to jedna z najlepszych aren sportowych na świecie. Słynny Real Madryt i reprezentacja Hiszpanii grają na stadionie, więc trybuny nigdy nie są puste. Fani sportu nie mogą przegapić takiego widowiska. Stadion otrzymał swoją nazwę od szanowanego przez Hiszpanów prezesa klubu piłkarskiego Santiago Bernabeu. Jego zasługi są ogromne – hiszpańscy piłkarze sześciokrotnie zdobywali Puchar Europy, stali się najbardziej utytułowanymi sportowcami w tym sporcie.
„Santiago”, jak czule nazywają stadion mieszkańcy, służy nie tylko do rozgrywek sportowych. Jest to również jedna z największych sal koncertowych w Europie. Na stadionie wystąpił Frank Sinatra i inni znani artyści. W 1982 roku Papież przyjechał do Hiszpanii. Jego spotkanie z mieszkańcami odbyło się również na tym ogromnym stadionie, który pomieścił wówczas dziesiątki tysięcy katolików. Stadion znajduje się blisko centrum miasta i można do niego łatwo dojechać metrem lub innymi dogodnymi środkami transportu.
Centrum Sztuki im. Królowej Zofii
To jedna z atrakcji „Złotego Trójkąta Sztuki” w stolicy Hiszpanii. Nie tylko turyści, ale także studenci, naukowcy, krytycy sztuki przyjeżdżają tu nieustannie, aby studiować światowe arcydzieła gromadzone w muzealnych magazynach. Centrum Sztuki Reina Sofia, zwane też Sophidou, ma jedną z największych kolekcji sztuki XX wieku. Tutaj gromadzone są arcydzieła malarstwa i rzeźby, dzieła takich światowych postaci jak Salvador Dali, Pablo Picasso, J. Miro.
Oprócz artystów zachodnioeuropejskich znajdują się tam ekspozycje artystów awangardowych z czasów sowieckich. W kolekcji sztuki współczesnej znajdują się dzieła radzieckich autorów awangardowych – A. Rodczenki, L. Popowej. Centrum Sztuki Reina Sofia obejmuje kilka budynków oraz zespół pałacowo-parkowy. Oprócz dzieł sztuki przechowywanych jest tu 40 tys. egzemplarzy funduszu bibliotecznego. Kompleks posiada również sale wykładowe, salę koncertową i restaurację Aorla Madrid z pięknymi widokami panoramicznymi.
Forum Kaishy
Kiedyś ten budynek był obiektem przemysłowym – elektrownia w 1990 roku. Architekci Jesus Carrasco i Ensign stworzyli projekt, który przekształcił ją w nowoczesną salę wystawową w stylu secesyjnym z początku XX wieku. Posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla budownictwa przemysłowego początku XX wieku: szerokie ceglane ściany, okno pośrodku dachu, podwójna konstrukcja elewacji, surowość form i prostota linii. Z zewnątrz na ściany nakładane są metalowe płytki, które są sztucznie postarzane.
Mur, który znajduje się od strony Królewskich Ogrodów Botanicznych, zdobi wertykalny ogród o wysokości 24 metrów. Na ścianie jest ponad piętnaście tysięcy roślin. Oprócz wyjątkowego wykończenia zewnętrznego Kaisha-Forum imponuje samą ekspozycją. Tutaj gromadzone są najciekawsze i najdroższe instalacje współczesnych modernistów.
Sale obserwacyjne znajdują się na trzech kondygnacjach naziemnych i dwóch podziemnych, które są połączone unikalną klatką schodową, która słusznie uważana jest za najciekawszą strukturę architektoniczną tego kompleksu. Forum Kaisha jest bardzo popularne. Są to nie tylko wystawy stałe, ale także wystawy czasowe, koncerty i inne wydarzenia kulturalne.
Muzeum Tissen-Boremis
Do końca XX wieku, a dokładniej do 1993 roku, kolekcja malarstwa Muzeum Thyssen-Boremisza była największą na świecie kolekcją należącą do osoby prywatnej. Kolekcja Thyssen-Boremisza, Centrum Reina Sofia i Muzeum Prado nazywane są „Złotym Trójkątem Madrytu”, wyznaczają obszar, w którym znajdują się najsłynniejsze muzea i galerie hiszpańskiej stolicy. Obiekt ten harmonijnie uzupełnia kolekcje swoich sąsiadów w „trójkącie”. Ekspozycję muzeum można podziwiać godzinami.
Tutaj zebrane są płótna z różnych epok, stylów i szkół. W salach wystawowych można znaleźć unikatowe dzieła włoskich prymitywistów, obrazy szkoły holenderskiej i angielskiej, dzieła impresjonistów i ekspresjonistów. W kolekcji muzeum znajdują się płótna z ponad ośmiowiekową historią oraz dzieła amerykańskich artystów drugiej połowy ubiegłego (XX) wieku.
Niektóre arcydzieła z kolekcji Thyssen-Boremisza można zobaczyć w Barcelonie – znajdują się one w Muzeum Narodowym Katalonii. Położony w pobliżu stacji metra Banko de Espana w malowniczym budynku pałacu książęcego.
Pałac Linares
W 1884 roku jeden z zamożnych bankierów miasta zbudował na placu Sibelis wspaniały budynek. To prawdziwy pałac, który pod względem urody i bogatej dekoracji nie ustępuje komnatom królewskim. Tę kreację stworzył genialny architekt Carlos Colubi. Należy zauważyć, że właściciel Pałacu, José de Murga, nie był szlachcicem i otrzymał od króla tytuł markiza znacznie później, jako wyraz szacunku i uznania jego zasług dla ojczyzny.
Budynek wykonany w stylu neobarokowym, ozdobiony wykwintnymi dekorami, uderza urodą i lapidarnością form. Miała ona trzy kondygnacje mieszkalne, parter przeznaczono na kuchnię i pomieszczenia gospodarcze, a na IV piętrze umieszczono pokoje gościnne, ogród zimowy, galerię i łazienki. Wszystkie pokoje miały kosztowny wystrój z jedwabiu i aksamitu, wnętrza uderzały swoim przepięknym pięknem – unikatowe meble najlepszych hiszpańskich rzemieślników. W pałacu znajdowało się wiele dzieł sztuki znanych autorów.
Niestety pałac przetrwał czasy dewastacji i spustoszeń, które rozpoczęły się tragiczną śmiercią właściciela domu. Pałac został szczególnie mocno zniszczony podczas wojny secesyjnej. Ale w 1976 roku postanowiono przywrócić piękną kreację architektoniczną. Pałac został całkowicie odrestaurowany zgodnie z opisami i zdjęciami. Teraz jest otwarty dla turystów i bardzo lubiany przez Hiszpanów.