Zabytki Włodzimierza – 30 najciekawszych miejsc

W 1108 r. na brzegach Klyazmy pojawiła się twierdza, która położyła podwaliny pod biały kamień Włodzimierza. Miasto to przez wiele lat było ważnym ośrodkiem politycznym i prawosławnym Rosji. Został uhonorowany przez wielkich książąt – Andrieja Bogolubskiego, Wsiewołoda Wielkiego Gniazda, Aleksandra Newskiego i Jurija Dołgorukiego, a Andriej Rublow pracował nad dekoracją głównej katedry. Do średniowiecza Władimir rywalizował z Moskwą.

Plac Katedralny

W samym sercu miasta znajduje się Plac Katedralny, nazwany tak ze względu na pobliskie katedry Dmitriewskiego i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. To miejsce w swoim życiu widziało wiele wydarzeń. Odbywano tu Veche, odmawiano modlitwy, zbierano milicję, odbywały się wiece. W XVIII i XIX wieku przez plac rozciągała się „Vladimirka” – droga, którą trzepocząc kajdanami tysiące skazańców zmierzało na Syberię.

Stylistyczne centrum Placu Katedralnego stanowi pomnik wzniesiony z okazji 850-lecia miasta, czyli imponująca 22-metrowa ścięta piramida. U jego stóp siedzą figury z brązu wojownika, architekta i robotnika. W zamyśle autorów rzeźby powinny symbolizować przeszłość i teraźniejszość Włodzimierza. Ludzie jednak inaczej ocenili: miejscowi nazywają pomnik „Trzej Głupcy” lub „Trzy Lazybones”.

Podobnie jak setki lat temu, dziś kameralny Plac Katedralny jest centrum życia publicznego. Odbywają się tu festyny ​​ludowe, z rozmachem obchodzone są święta miejskie i państwowe. W sylwestra odbywa się wesoły jarmark bożonarodzeniowy, a obok Domu Przyjaźni mieni się wielokolorowymi światłami wysoka jodła.

Katedra Wniebowzięcia NMP

Od ponad 850 lat katedra Wniebowzięcia NMP z pięcioma kopułami obnosi się nad brzegiem Klyazmy. Jej założyciel Andrei Bogolyubsky marzył o budowie najbardziej majestatycznego kościoła w Rosji. Spełniło się życzenie najwybitniejszego księcia. Błyszcząca złotymi kopułami, konstrukcja z białego kamienia, przy której budowie wzięli udział najlepsi architekci, wzniosła się na 32,3 m, przewyższając tym samym kijowski Sobór św. Zofii.

Wspaniała świątynia była wielokrotnie przebudowywana. Ale nawet po licznych rekonstrukcjach zachwyca elegancją kamiennej rzeźby, półkolistymi kapitelami fasady i portalami wykonanymi ze złoconej blachy miedzianej. Dekoracja wnętrza też wygląda niesamowicie. Od dziewięciu wieków kolory bezcennych fresków Andrieja Rublowa i Daniiły Czernego nie wyblakły. Nie mniej imponujące są przedziwne sztukaterie, luksusowe żyrandole i idący pod łukami ikonostas.

Nie tylko wierzący mogą odwiedzić wspaniały zabytek starożytnej rosyjskiej architektury. Kościół jest otwarty codziennie (oprócz poniedziałków) od 10:00 do 17:00. Do obejrzenia dostępne są przedsionki i środkowa część katedry, a także nekropolia, na której pochowany jest Andriej Bogolubski z synami Izyasławem i Glebem oraz innymi szlachetnymi książętami. Świątynia jest zamknięta dla turystów podczas nabożeństw.

Katedra Demetriusza

Inicjatorem budowy katedry Dmitriewskiego był Wsiewołod Wielkie Gniazdo. W 1194 roku wielki książę chciał wybudować na swoim dziedzińcu kościół ku chwale św. Demetriusz z Tesaloniki – niebiański patron pana. Do 1917 r. w świątyni odbywały się modlitwy i nabożeństwa. Po rewolucji dom Boży stał się własnością Muzeum Włodzimierza, pod którego skrzydłami pozostaje do dziś.

Ze względu na obfitość wzorzystych kamiennych płaskorzeźb Katedra Dmitriewskiego została nazwana „księgą z białego kamienia”. Setki wizerunków postaci historycznych, mitologicznych stworzeń, biblijnych bohaterów i heraldycznych symboli zdobią trójpoziomową fasadę. Wystrój wnętrz zaskakuje powściągliwością linii i brakiem pompatycznych detali. Ascetyczne mury wyznacza jedynie kopulasty ażurowy 4-metrowy krzyż oraz kilka zachowanych ikon i fresków z XII wieku.

Głównymi skarbami świątyni są relikwiarz ze srebra gonionego z kawałkami św. Demetriusz z Tesaloniki i ikona świętego. Wizerunek wielkiego męczennika siedzącego na tronie, ubranego w czerwone szaty książęce, został stworzony przez mistrzów bizantyjskich w XII wieku. Relikwia nie jest oryginałem: oryginał jest przechowywany w moskiewskiej Galerii Trietiakowskiej.

złota Brama

Za panowania Andrieja Bogolubskiego Władimira otaczał pierścień twierdzy, który miał siedem bram. Do dziś zachował się tylko jeden strażnik starożytnego miasta – Złota Brama, zbudowana w 1164 roku, której dębowe drzwi pokryto połyskującymi w słońcu złoconymi blachami miedzianymi. Przez cztery stulecia szlachetni książęta przeszli przez łuk triumfalny, przygotowując się do wstąpienia na tron.

Złota Brama służyła nie tylko jako drzwi wejściowe, ale również jako bastion. W dniach oblężenia w 1238 r. armia Batu nie mogła szturmować niezdobytej twierdzy i zaatakowała Włodzimierza od strony murów miejskich. Nawiasem mówiąc, miejscowi, którzy przygotowywali się do obrony, ukryli przed wrogiem pozłacane tablice, które zdobiły bramy. Bezcenna relikwia nie została jeszcze odnaleziona.

W czasach sowieckich wewnątrz budynku mieściło się archiwum KGB. W połowie lat 90. XX wieku nad łukiem ponownie pojawiły się ikony Zbawiciela i Matki Boskiej. Dziś wybitny twór starożytnych architektów zachowuje rarytasy Wojskowej Wystawy Historycznej. W górnej części budynku wystawione są próbki broni z różnych czasów oraz diorama przedstawiająca napaść na Włodzimierza przez Mongołów.

Muzeum Historyczne

Pomysł stworzenia ekspozycji przybliżającej historię ojczyzny należał do sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Włodzimierza Tichonrawowa. Staraniem etnografa i przy wsparciu miejscowych mecenasów w 1869 roku w jednej z sal gimnazjum męskiego umieszczono zbiór 300 obiektów. Muzeum Historyczne otrzymało własny budynek, znajdujący się niedaleko katedry Dmitrievsky'ego, dopiero w 1906 roku.

Na uwagę zasługuje sam budynek, w ścianach którego przechowywane są gromadzone przez lata artefakty. Zbudowany w stylu pseudorosyjskim, dwukondygnacyjny budynek z czerwonej cegły przypomina bojarską wieżę. Wewnątrz znajdują się znaleziska archeologiczne, freski, ikony, broń, monety, ubrania, artykuły gospodarstwa domowego i dokumenty archiwalne, które opowiadają o etapach formowania się regionu Włodzimierza – od czasów starożytnych do początku XX wieku.

Wystawione eksponaty przypadną do gustu nie tylko okolicznym mieszkańcom. Każdego, komu nie jest obojętna historia Rosji, zainteresuje zobaczenie narzędzi pracy prymitywnego ludu Sungirów, a także odkrytej w 1993 roku skrzyni z dekoracjami z XII wieku oraz próbek czcionek z nielegalnej drukarni RSDLP. Kolekcję można oglądać codziennie od 10:00 do 17:00. Dzień wolny to środa.

Władimir Centralny

Dla tych, którzy kiedykolwiek słyszeli piosenki Michaiła Kruga, nazwa niesławnego rosyjskiego więzienia jest znana. „Władimir Centralny”, którego budowa kosztowała prowincjonalny skarbiec 145 rubli, otworzył swoje niegościnne podwoje w 1783 roku. Zgodnie z wolą cesarzowej Katarzyny II pierwszymi osadzonymi w kazamatach byli recydywiści i niebezpieczni przestępcy. Na początku XX wieku więzienie stało się politycznym izolatorem.

W pewnym momencie lochy odwiedzili rewolucjonista Michaił Frunze, pisarz Daniil Andreev, aktorka Zoya Fedorova, piosenkarka Lidia Ruslanova i syn Stalina Wasilij Iosifowicz. Dzisiejszy Vladimir Central to specjalne więzienie reżimowe. Skazani za morderstwo, przemoc i rabunek trafiają do jej cel. Większość więźniów została skazana na wieloletnie kary lub dożywocie.

W 1996 r. w domu rządowym otwarto ekspozycję przedstawiającą losy i proste życie więźniów: rzeczy osobiste, domowe karty do gry, figurki z chleba, fotografie i rysunki skazanych. Odwiedzający musieli uzyskać specjalne pozwolenie na wejście na teren więzienia. Muzeum jest obecnie niedostępne dla turystów.

Centrum Muzealne „Komnaty”

Rzut kamieniem od Placu Katedralnego znajduje się imponująca trzypiętrowa budowla wybudowana w 1790 roku w stylu klasycystycznym. Śnieżnobiałe półkolumny, granitowe stopnie, pilastry i ażurowe ogrodzenie nadają mu wygląd pałacu. Do 1993 roku „Izby” służyły potrzebom administracji wojewódzkiej, a następnie wojewódzkiej. Dziś w salach ceremonialnych eksponowane są różne eksponaty Centrum Muzealnego.

Dolne piętro zajmuje sekcja dziecięca. Młodzi miłośnicy historii i sztuki mogą odnaleźć się w przeszłości, odwiedzić kraj zabawek i podróżować do różnych miast planety. Piętro wyżej znajduje się Galeria Sztuki – kolekcja ikon, kopie fresków z cerkwi Włodzimierza i obrazy rosyjskich artystów z XVIII – XX wieku. Istnieje również ekspozycja rzucająca światło na życie posiadłości rodzin Woroncowów i Chrapowickich.

Oprócz wystaw stałych i czasowych kompleks oferuje swoim gościom udział w programach kulturalnych i rozrywkowych. Muzeum regularnie wystawia przedstawienia teatralne, organizuje święta dla dzieci i rodzin, prowadzi wykłady, organizuje wieczory tematyczne. Dla zwiedzających „Izby” są otwarte od poniedziałku do soboty. Godziny otwarcia: od 10:00 do 17:00.

Muzeum „Stary Włodzimierz”

Patrząc na niezwykły trzykondygnacyjny budynek, zbudowany według kanonów stylu pseudorosyjskiego, trudno uwierzyć, że pierwotnie przeznaczony był na potrzeby wodociągów miasta. Zbyt elegancko i uroczyście prezentują się mury z czerwonej cegły, wysokie okna, wałki gzymsowe i ostrołukowe łuki wieży ciśnień wzniesionej w 1912 roku.

Wieża pełniła swoją główną funkcję do lat 50. ubiegłego wieku. W 1971 roku dość zniszczony budynek odrestaurowano, a cztery lata później umieszczono w nim muzeum. Około 800 eksponatów ukazuje karty codziennego życia miasta na przełomie XIX i XX wieku: jakie reklamy drukowano w gazecie małżeńskiej, co nosili fashioniści, co zachwycało klientów w sklepach i jakie przedstawienia grano w teatrach.

Oprócz artefaktów codziennego i kulturowego kolekcja obejmuje całe zespoły. Więc tutaj można zobaczyć typową tawernę, sklep przykościelny i komisariat policji. Na najwyższym piętrze, gdzie kiedyś znajdował się zbiornik na wodę, znajduje się taras widokowy pokryty namiotem. Stąd rozciąga się majestatyczna panorama miasta z katedrami z białego kamienia, historycznymi budynkami i bezgranicznymi przestrzeniami Klyazmy.

Ekspozycje można oglądać od 10:00 do 18:00 (wtorek-niedziela) oraz od 10:00 do 19:00 (sobota).

Muzeum „Kryształ. Lakier miniaturowy. Haft”

W 1916 roku w pobliżu Złotej Bramy pojawił się ceglany Kościół Świętej Trójcy, którego budowa zbiegła się w czasie z 300-leciem rodziny Romanowów. Ostatnia liturgia w Kościele Staroobrzędowców, przez lud nazywany „Czerwonym”, została odprawiona w 1928 roku. W 1974 roku w jego murach otwarto muzeum, w którym przechowywane są piękne wyroby rękodzielnicze.

Dzieła o niesamowitej urodzie mogą tworzyć nie tylko czarodzieje Murano. Rosyjscy mistrzowie szkła nie rodzą się z łykiem. Fakt ten potwierdzają kruche wytwory rzemieślników z miasta Gus-Khrustalny. W gablotach ustawionych pod sklepionymi sufitami mienią się i mienią różnokolorowe wazony, wspaniałe kielichy, rzeźbione kieliszki, wystawne naczynia i eleganckie figurki. Szczególną wartość mają prace powstałe w XVIII wieku.

Drugą częścią muzealnych skarbów są szkatułki ozdobione miniaturowym malowidłem lakowym. A w pomieszczeniach zajmowanych wcześniej przez chóry kościelne eksponowane są próbki tkanin z umiejętnymi wzorami bez lica i wewnątrz. Jest to haft Mstyorski, unikalny rodzaj ludowej sztuki i rzemiosła, zapoczątkowany w XVIII wieku przez nowicjuszy z klasztoru św. Jana Miłosiernego. Przepiękną kolekcję można podziwiać codziennie (oprócz wtorków) od 11:00 do 19:00.

Pomnik księcia Włodzimierza i św. Fedora

W 2007 roku w starożytnym mieście obchodzono znaczącą datę – 850. rocznicę przeniesienia stolicy ziemi rosyjskiej z Kijowa do Włodzimierza. I nic dziwnego, że uroczyste otwarcie pomnika Chrzcicieli Księstwa Włodzimierz-Suzdal: Władimira Światosławowicza (Czerwone Słońce) i św. Fiodora (arcybiskupa Rostowa) zbiegło się z tym wydarzeniem.

Rzeźbiarska kompozycja Siergieja Isakowa i Siergieja Gerasimowa wznosi się na tarasie widokowym Parku Puszkina, skąd otwiera się malownicza panorama miasta. Na cokole, ozdobionym płaskorzeźbami z imionami postaci historycznych i wizerunkami świętych, na koniu bojowym siedzi książę Włodzimierz. Nad głową Chrzciciela Rosji, ubranego w zbroję wojskową, powiewa sztandar z twarzą Zbawiciela.

W pobliżu Księcia Równego Apostołom stoi św. Teodor, ubrany w szaty metropolity. Arcypasterz, dzięki któremu poganie suzdalscy i rostowscy przyjęli wiarę prawosławną, trzyma w lewej ręce Pismo Święte; palce prawej dłoni są złożone w geście błogosławieństwa. Oczy obu baptystów zwrócone są na pełną Klyazmę.

Centralny Park Kultury i Wypoczynku

Największy park w mieście, założony w 1951 roku, zajmuje powierzchnię 15,5 ha. Do początku XXI wieku większość tutejszego terytorium była strefą zieloną. Po przebudowie w 2015 roku pojawiły się tu nowe latarnie, brukowane ścieżki i zadbane trawniki. Miejsce przestarzałych pawilonów i rzeźb z czasów sowieckich zajęły centra rozrywki i obiekty sztuki.

Aleje brzozowo-lipowe ciągną się od głównego wejścia, znajdującego się przy ulicy Mira. Ścieżki spacerowe i rowerowe są wytyczone między gęstymi drzewami, gdzieniegdzie rozstawione są wygodne ławki. W Miasteczku Rozrywki znajdują się karuzele dla dużych i małych: od huśtawek po gigantyczny diabelski młyn. W ciepłym sezonie czynna jest kawiarnia na świeżym powietrzu.

Rozrywka w parku nie ogranicza się do spacerów po zacienionych alejkach i jazdy na karuzeli. Znajduje się tu kompleks prozdrowotny, kort tenisowy i boisko do piłki nożnej, popularne wśród mieszkańców Włodzimierza, gdzie latem rozpoczynają się miejskie mistrzostwa w minipiłce nożnej. Na otwartej scenie naprzeciwko fontanny odbywają się koncerty, obchodzone są święta, odbywają się imprezy społeczne i polityczne.

Diabelski młyn „Sky33″

Władimir ze swoimi starożytnymi budynkami, bezkresnymi opolami i bagnistymi lasami Meshchersky to jedno z najpiękniejszych miejsc w Rosji. W mieście i okolicach jest co podziwiać, więc jest tu wystarczająco dużo platform obserwacyjnych. Najlepsze widoki są z budek na diabelskim młynie, zainstalowanych obok fontanny Central Parku.

Wysokość 50 m czyni Nebo33 jednym z największych diabelskich młynów w Rosji. Możesz cieszyć się 15-minutową jazdą w każdą pogodę – każda z 32 przezroczystych kabin wyposażona jest w system split, który utrzymuje komfortową temperaturę. Ci, którzy chcą zobaczyć miasto szczegółowo, mogą skorzystać z lornetki. Turyści, którzy zdecydują się na przejażdżkę atrakcją po zachodzie słońca, doznają jeszcze większych wrażeń, gdy setki opalizujących świateł rozświetli gigantyczną konstrukcję.

Obok Neboma33 znajduje się pawilon wystawienniczy. Wewnątrz znajduje się niezwykła ekspozycja o powierzchni 16 m², będąca modelem historycznej i centralnej części Włodzimierza. Stworzenie kościołów, klasztorów i starożytnych domów z biżuteryjną precyzją zajęło około roku. Obok miniaturowych obiektów miejskich otwarty jest sklep z pamiątkami.

Planetarium

Na ulicy Bolshaya Moskovskaya znajduje się kościół Nikolo-Kremlin, którego historia sięga ponad 250 lat. Dawno, dawno temu, w żółto-białym budynku, zwieńczonym cebulastą kopułą, odprawiano liturgie i odmawiano modlitwy do św. Mikołaja Cudotwórcy. Dziś w dawnej świątyni mieści się planetarium otwarte w 1962 roku.

W holu znajduje się małe muzeum, w którym przechowywane są eksponaty, takie jak wahadło Foucaulta i modele sztucznych satelitów Ziemi. Następnie zwiedzający wchodzą do sali obserwacyjnej, na której kopule ożywają okrągłe malowidła marsjańskich zagłębień i kraterów księżycowych. Pracownicy planetarium nie lekceważą żadnego wydarzenia o „uniwersalnej skali”. Zaćmienie Słońca, parada planet, deszcz meteorów – wszystkie te zjawiska pojawiają się na oczach gości Gwiezdnego Domu.

Planetarium to nie tylko ekspozycja muzealna i oglądanie „niebiańskich” filmów. Prowadzone są tu wykłady z astronautyki, astronomii i geografii, odbywają się wieczory muzyczne i
organizowane są wystawy. Możesz poznać tajniki Wszechświata i wziąć udział w ciekawych wydarzeniach w dni powszednie od 08:45 do 17:15, w soboty od 10:00 do 14:00. Niedziela to dzień wolny.

Teatr lalkowy

W 1967 roku do zespołu Włodzimierskiego Towarzystwa Filharmonicznego dołączyła grupa lalkarska, która dwa lata później położyła podwaliny pod nowy teatr. W 1973 roku świątynia Melpomene otrzymała własny budynek, mieszczący się przy ulicy Gagarina. Budynek, wybudowany na początku XX wieku, wymagał jednak gruntownej przebudowy, dlatego po raz pierwszy kurtyna najmłodszego teatru miejskiego podniosła się dopiero w grudniu 1977 roku.

Od tego czasu na kameralnej scenie odbyło się ponad 150 spektakli. Repertuar oparty jest na baśniach narodów świata, dziełach klasyków obcych i rosyjskich, dziełach autorów literatury współczesnej. Mali widzowie poznali już surowego Moidodyra, zaradnego Ali Babę i tajemniczą Aelitę. Oprócz lalek w produkcjach często biorą udział aktorzy na żywo.

Działalność zespołu nie ogranicza się do wystawiania spektakli. Pracownicy kreatywni regularnie spotykają się, organizują wystawy, uczestniczą w regionalnych i ogólnorosyjskich festiwalach sztuki. Coraz większą popularnością cieszą się Dni Szkolne, podczas których młodzi mieszkańcy Włodzimierza próbują swoich sił w dekorowaniu kącików teatralnych i pisaniu scenariuszy.

dom przyjaźni

Uwagę niezmiennie przyciąga dwupiętrowy ceglany budynek przy ulicy Bolszaja Moskowska. Oko raduje się, gdy patrzy się na ostrogi opaski, rzeźbione gzymsy, potrójne łuki i narożną wieżyczkę zwieńczoną wiatrowskazem. Twórcą budynku był architekt Jakow Revyakin, wybudowany w 1907 roku. Szczególną dumą architekta są dwa bogato zdobione namioty wznoszące się nad czterospadowym dachem.

Budynek, przypominający bajeczną rosyjską wieżę, przed rewolucją służył jako siedziba Dumy Miejskiej, sądu sierot i towarzystwa ubezpieczeniowego, które zajmowały ostatnie piętro budynku. Poniżej znajdowały się centra handlowe. Po 1917 r. lokale, które wcześniej należały do ​​urzędników i kupców, przekazano Radzie Deputowanych Ludowych, a następnie Pałacowi Pionierów.

W 1985 roku młodzież szkolną została przeniesiona do nowego budynku. Hale dawnej Dumy Miejskiej przez 20 lat były puste, stopniowo popadały w ruinę i wymagały remontów na dużą skalę. Długotrwały remont zakończył się w 2008 roku. Po renowacji otwarto tu Dom Przyjaźni, w którym dziś odbywają się koncerty, przyjmowani są goście honorowi, odbywają się negocjacje i wręczenia nagród.

Kościół Św. Różańca Najświętszej Maryi Panny

Jedyny regionalny przedstawiciel Kościoła katolickiego – pseudogotycki kościół Różańca Świętego – znajduje się przy ulicy Gogola. Swój wygląd zawdzięcza byłym żołnierzom pułku polsko-litewskiego, przeniesionym do Włodzimierza z terenów ziem ruskich Królestwa Polskiego. Świątynia, zbudowana kosztem osadników, została konsekrowana w 1894 roku.

Kościół murowany składa się z trzech części: dzwonnicy, ołtarza i budynku głównego. Wejście poprzedzone jest wielopoziomową wieżą z ostrołukowymi oknami. Wystrój wnętrz różni się od luksusowych wnętrz dużych kościołów katolickich: surowe białe ściany, rzędy drewnianych ławek, kilka obrazów ściennych i złoty krucyfiks nad tronem otwierają się na spojrzenie parafian.

Po rewolucji cerkiew Różańca Świętego spotkał los większości kościołów rosyjskich. W 1930 r. parafia została zamknięta, a w latach 70. na jej terenie umieszczono ekspozycje Muzeum Włodzimierza-Suzdala. Świątynia została zwrócona parafianom w 1992 roku. Obecnie odprawiane są tu nie tylko liturgie, ale także organizowane są koncerty muzyki organowej.

Muzeum „Stara Apteka”

W starym domu przy ulicy Georgievskaya, gdzie w XIX wieku na mocy dekretu gubernatora otwarto aptekę miejską, obecnie prezentowane są eksponaty muzeum farmaceutycznego. Starożytne mury zdobią archiwalne dokumenty i fotografie. Różnorodne zlewki, probówki, palniki, kolby i fiolki ustawione w schludnych rzędach na autentycznych półkach i stołach.

Muzeum posiada trzy sale. W holu głównym znajdują się kasy fiskalne, rzadkie wagi, broszury medyczne. W gabinecie aptekarza współistnieją walizki lekarskie, szafa, antyczne liczydło i klatka z kanarkiem. Atmosferę starego bogatego domu odtwarza niewielka sala kominkowa wypełniona luksusowymi europejskimi meblami, ozdobnymi lustrami i malowanymi lampami sufitowymi.

Oprócz stałej kolekcji ekspozycja obejmuje produkty jednej z najstarszych włoskich aptek Santa Maria Novella. Historia Domu Perfum i Farmacji otwartego przez florenckich monarchów ma ponad 400 lat. Muzeum posiada również własny fitobar, który sprzedaje napary ziołowe, herbaty lecznicze i kosmetyki.

Godziny otwarcia: wtorek-niedziela od 10:00 do 19:00.

Teatr dramatyczny

Weteran życia kulturalnego Rosji, Teatr Dramatyczny Włodzimierza pojawił się w 1848 roku. Jej założycielom – aktorowi Iwanowi Ławrowowi i przedsiębiorcy Borysowi Sołowiowowi – udało się przekonać gubernatora o potrzebie stworzenia w prowincjonalnym mieście własnej świątyni Melpomeny. Pierwsze występy odbywały się na prostej drewnianej scenie, publiczność siedziała na pospiesznie przewróconych ławkach.

Popularność młodego teatru szybko rosła: trupa występowała nie tylko w domu, ale także aktywnie koncertowała w kraju. W 1905 roku zespół urządził parapetówkę przenosząc się do Domu Ludowego. W czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej aktorzy zamienili scenę na improwizowane scenę frontową, tworząc mobilną brygadę teatralną.

Uderzającym wydarzeniem w życiu Teatru Dramatycznego była przeprowadzka do nowego budynku przy ulicy Dworianskiej, gdzie funkcjonuje do dziś. Na scenie lokalnej nie ograniczają się do wystawiania sztuk autorów rosyjskich i zagranicznych. W 2020 roku już po raz szósty rozpoczął się tu festiwal „Pod Złotymi Wrotami”, o główną nagrodę rywalizowały zespoły najlepszych rosyjskich teatrów.

Klasztor Matki Bożej Narodzenia Pańskiego

Klasztor Narodzenia Bogurodzicy, założony przez Wsiewołoda III w 1191 r., przez wiele stuleci pozostawał prawosławnym centrum Rosji. Do XIV wieku Metropolia znajdowała się w męskim klasztorze, a w 1722 r. pierwsza szkoła cyfrowa we Włodzimierzu. Na łonie sanktuarium odpoczął Aleksander Newski, którego relikwie pod Piotrem I zostały przeniesione do Ławry Aleksandra Newskiego.

Miejscowi nazywają starożytny klasztor „Kremlem Władimira”. Za wysokim murem, zbudowanym z białego kamienia, znajduje się cały kompleks budowli, które zachowały wygląd późnośredniowieczny. W centrum życia duchowego klasztoru znajduje się Sobór Narodzenia NMP, obok znajduje się cerkiew Aleksandra Newskiego i Święta Brama. Od strony zachodniej do kościołów ciągną się w długim szeregu cele braterskie i komnaty biskupie.

Epoka sowiecka stała się dla klasztoru czasem zachodu słońca. Przez 70 lat mieściły się tu dyrekcje służb GubChK, KGB i NKWD. W latach stalinowskich represji w świętych murach rozstrzeliwano wrogów ludu. Odrodzenie zespołu architektonicznego rozpoczęło się po rozpadzie ZSRR. W 2004 roku wzniesiono zniszczoną przez bolszewików katedrę Narodzenia NMP, a dwa lata później dzwonnicę. Starożytny klasztor znów zaczął działać.

Klasztor Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny

W 1200 roku żona Wsiewołoda III Marii założyła Klasztor Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny. Po jej śmierci klasztor stał się ostatnim schronieniem żeńskiej połowy domu Wielkiego Księcia. Pierwszą pochowaną w grobie była sama Maria, która na kilka dni przed śmiercią przyjęła schemat z imieniem Marta. Pochowane są tu także dzieci i żony Wsiewołoda III i Aleksandra Newskiego.

Losu klasztoru nie można nazwać łatwym. W swoim długim życiu przetrwał kilka niszczycielskich pożarów i perfidny najazd Tatarów w 1411 i 1238 roku. W 1923 klasztor został zlikwidowany. Nowicjusze wylądowali na ulicy, ich majątek skonfiskowano na rzecz państwa. Klasztor powrócił na łono kościoła w 1992 roku. Siostry ponownie osiedliły się w celach.

Duchowym centrum klasztoru Knyaginin jest Katedra Wniebowzięcia, do której obrazu został zaproszony najlepszy moskiewski malarz ikon, Mark Matveev. Do dziś przetrwały jego barwne dzieła – Sąd Ostateczny, freski na kolumnach, łuk ołtarza i Akatysta. W murach świątyni znajdują się dwie największe świątynie: cudowna ikona „Matki Bożej Bogolubskiej” namalowana w XII wieku oraz świątynia z relikwiami męczennika Abrahama Bułgarii.

Ogród patriarchalny

Istnieje legenda, że ​​historia jednego z najbardziej malowniczych miejsc Włodzimierza rozpoczęła się w XII wieku. Andrey Bogolyubsky, który chciał założyć pachnącą oazę obok swojej wieży, przywiózł sadzonki wiśni z Kijowa. Od tego czasu uprawa tych owocujących drzew na dworach książęcych i klasztorach stała się tradycją. Sama wiśnia z czasem stała się żywym symbolem miasta.

Pierwsze dokumenty archiwalne wspominające o strefie zielonej pochodzą z XVI wieku. Ponieważ duchowieństwo metropolitalne lubiło swoją troską czcić zadbany ogród, otrzymał on nazwę „patriarchalny”. Park zachwycał okolicznych mieszkańców do lat 30. XX wieku. Potem drzewa zaczęto bezlitośnie wycinać, a ci, którzy uniknęli siekiery, ginęli z zimna. Na szczęście w 1948 roku podjęto decyzję o przywróceniu terenu rekreacyjnego.

Nowoczesny Ogród Patriarchalny to obszar o powierzchni 2,5 ha, na którym swobodnie rosną drzewa ozdobne i ogrodowe. Jest ich tu około 100 rodzajów. Centrum parku stanowi fontanna wielostrumieniowa, do której prowadzą kamienne schody. Oprócz roślin, pachnących kwiatów, rzeźb i alejek znajduje się tu Stacja Młodego Przyrodnika. Jej pracownicy proponują udział w zwiedzaniu kolorowego arboretum.

muzeum łyżek

Wydawałoby się, o czym może mówić tak banalny przedmiot, jak zwykła łyżka? Okazuje się bardzo dużo! Fakt ten potwierdza Muzeum Łyżek, znajdujące się przy ulicy Oktiabrskiej. Jego kolekcja, gromadzona przez 26 lat, obejmuje ponad 20 000 próbek: srebra, brązu, drewna, cyny, porcelany, a nawet kokosa. Nie cały fundusz jest prezentowany w halach: zwiedzający zobaczą „tylko” 3000 egzemplarzy.

Zabytkowe i nowoczesne sztućce eksponowane w witrynach pochodziły ze 150 krajów świata. Znajdują się tam egipskie artefakty, akcesoria koronacyjne angielskich monarchów, niemieckie „róże Hildesheim”, walijskie łyżki miłosne i amerykańskie „inchers” z wyrytymi na nich fragmentami baśni Andersena. Osobne stoisko dedykowane jest produktom producentów Vladimira.

Świetnym uzupełnieniem poznawania kolekcji będą wycieczki tematyczne, które rzucają światło na historię, obrzędy, tradycje i znaki związane z łyżką. Kursy mistrzowskie na temat serwowania, etykiety na stole i malowania drewnianych łyżek pomogą Ci spojrzeć świeżym okiem na tak znajomą rzecz. Muzeum chętnie odwiedza swoich gości codziennie od 11:00 do 18:00.

Muzeum Piernika

Domek z piernika istnieje nie tylko w magicznym lesie braci Grimm. Malowana chata ze słodkich ciast i dziesiątek innych miodowych wyrobów cukierniczych o różnych kształtach i kolorach ustawiła się w oknach Muzeum Piernika, które znajduje się przy ulicy Bolszaja Moskowska. Wszystkie eksponaty są przygotowywane przez rzemieślników Pokrovsky'ego, przy użyciu drewnianych szablonów drukarskich i jadalnej farby.

Zbiory muzeum przybliżają historię przysmaku i starożytne rytuały związane z tym ciastem. W sali stylizowanej na królewskie komnaty eksponowane są odlewane, rzeźbione, drukowane i sylwetkowe okazy pierników, a także niesamowite słodkie obrazy. I oczywiście samowary różnej wielkości, bo bez nich nie można sobie wyobrazić picia rosyjskiej herbaty.

Ukoronowaniem programu wycieczki jest prowadzenie kursów mistrzowskich, zanurzanie się w tradycjach robienia przysmaków. Tutaj każdy wybiera zajęcie według własnego upodobania, czy jest to malowanie królewskich pierników, modelowanie kóz pomorskich, czy tworzenie zabawnej lalki-amuletu. Jeśli nie chcesz gotować słodkich arcydzieł własnymi rękami, możesz je kupić w sklepie z pamiątkami.

Otwarte od 10:00 do 19:00 (w dni powszednie) i od 10:00 do 20:00 (w weekendy).

Kuźnia-Muzeum Borodinów

Do rodziny niezwykłych wystaw należy także pracownia przy ulicy Georgievskaya. Pracuje tu Jurij Borodin, dziedziczny kowal, który brał udział w renowacji i dekoracji kilkudziesięciu muzeów miejskich i regionalnych. W biznesie mistrzowi pomaga jego syn Aleksiej. Tworząc kute arcydzieła, rzemieślnicy wykorzystują unikalne starożytne technologie i tradycje swojej dynastii.

Podobnie jak wiele lat temu warsztat Borodinów wydmuchuje węgle do „ognistej pracy” powietrzem ogrzanym do 1500 °C. Na kowadle z dwoma nosami kowale tworzą nie tylko wyroby kute, ale i prawdziwe dzieła sztuki. Piękne figurki i ażurowe świeczniki wystawione są na stołach warsztatowych, ściany ozdobione są efektownymi metalicznymi kwiatami i ozdobnymi panelami.

Unikalne produkty można kupić na pamiątkę lub wykonać własne.
Warsztaty kowalskie zapraszają do poczucia ciężaru młotka w dłoniach i zrobienia gwoździa z żelaznego pręta. Częstymi gośćmi studia są nowożeńcy wykuwający podkowy na szczęście. Warsztaty są otwarte dla zwiedzających w soboty i niedziele (od 10:00 do 18:00) oraz w piątki (od 12:00 do 18:00).

Kościół Trójcy Świętej

Kościół Trójcy Świętej wznosi się w pobliżu Złotej Bramy od 1912 roku. Świątynia, popularnie nazywana „Czerwoną” ze względu na jasny kolor ceglanej elewacji, pojawiła się w mieście dzięki społeczności kupców staroobrzędowców. Budowa domu Bożego przez staroobrzędowców zbiegła się w czasie z obchodami 300-lecia panowania rodziny Romanowów.

Wśród wielu świątyń we Włodzimierzu Kościół Trójcy Świętej wyróżnia się oryginalnym wyglądem. W swoim wyglądzie połączyły się tradycje rosyjskiej architektury i techniki architektoniczne Bizancjum. Główny budynek i przylegająca do niego dzwonnica zwieńczone są hełmowymi hełmami. Czerwona elewacja przyjemnie kontrastuje z białymi kamiennymi skosami okiennymi, cokołem i portalem. Wspaniała konstrukcja jest ozdobiona dziwacznymi pasami i grodziami.

Nabożeństwa w kościele odbywały się do 1928 roku. Następnie na mocy dekretu nowego rządu, który wypowiedział wojnę wyznaniu prawosławnym, świątynię zamknięto dla parafian. Do budynku przeniosło się biuro archiwalne. W 1960 r. pojawiło się pytanie o zniszczenie parafii i tylko dzięki działaczom miasta udało się uniknąć rozbiórki. Dziś eksponaty muzeum „Kryształ. Lakier miniaturowy. Haft”.

Kościół Nikicki

Kościół Nikitskaya wyróżnia się w zespole architektonicznym historycznego centrum miasta. Biało-zielony budynek, noszący charakterystyczne cechy prowincjonalnego baroku, powstał w 1765 roku za pieniądze zamożnego kupca Siemiona Łazariewa. Filantrop poświęcił dom Boży pamięci cudotwórcy Peresława – św. Nikity Słupnika.

Pierwotna konstrukcja w niewielkim stopniu przypominała budowlę znajdującą się dziś po lewej stronie Złotej Bramy. W 1849 r. cerkiew Nikicka uzyskała dwie granice, wzniesione kosztem magnata mydlanego Piotra Kozłowa. A obecny wygląd, z wysokimi oknami z barokowymi architrawami przywodzącymi na myśl zabudowę pałacową, świątynia uzyskała pod koniec XIX wieku. Stało się to po renowacji zorganizowanej przez jednego z „ojców” miasta, Nikołaja Fiłosofowa.

Po wydarzeniach z 1917 r. władze sowieckie wielokrotnie próbowały zamknąć parafię, co miało miejsce w 1938 r. Wszystkie trzy piętra zajmowały warsztaty konserwatorskie. Wierni ponownie otrzymali dostęp do świątyni dopiero w 2015 roku. Nawiasem mówiąc, niewiele osób wie, że w dzwonnicy znajduje się mały taras widokowy, na którym kręcono odcinek filmu „Lata we śnie i w rzeczywistości”.

warsztaty czekoladowe

Główna atrakcja dla tych, którzy nie wyobrażają sobie życia bez słodyczy, znajduje się na ulicy Bolshaya Moskovskaya. Warsztaty Czekolady to popularne miejsce, w którym zawsze jest pysznie, ciekawie i przyjemnie. Pracownicy Muzeum posiadają wszystkie informacje o produkcie kochanym przez miliony i hojnie dzielą się nimi ze swoimi gośćmi.

Każdy szanujący się słodycz powinien znać wszystkie tajniki tego upragnionego przysmaku. Dlatego podróż w świat Pracowni Czekolady rozpoczyna się od krótkiej wycieczki. Przewodnik zdradzi uczestnikom tajemnice pachnącego deseru; opowie o zaletach produktu, zawiłościach jego produkcji oraz znanych osobistościach, którym czekolada nie jest obojętna.

Tylko domowa czekolada może być smaczniejsza niż czekolada. Podczas zajęć mistrzowskich początkujący cukiernicy uczą się podstaw tworzenia najwyższej jakości płytek i słodyczy. Ponadto w muzeum można uczcić urodziny, zorganizować przyjęcie, przejść quest i oczywiście kupić słodycze lub zamówić dziwaczną czekoladową fontannę.

Godziny otwarcia: od 10:00 do 19:00 (od poniedziałku do piątku) i od 10:00 do 20:00 (w weekendy).

Kościół Kazańskiej Ikony Matki Bożej

W 1782 roku w Jamskiej Słobodzie pojawiła się kamienna świątynia, która zastąpiła drewnianą cerkiew kazańską. Budynek, wzniesiony w stylu prowincjonalnego baroku, wzniesiono przy użyciu najnowocześniejszych w tym czasie technologii inżynierskich: nie było kolumn podporowych, zamknięte ceglane sklepienie składało się z ośmiu ostrzy.

W 1938 r. zaprzestano nabożeństw. Po 12 latach w miejscu ołtarza zainstalowano ekran, zamalowano twarze świętych, w nawie głównej otwarto kino. W 1970 r. pomimo nalegań architektów i okolicznych mieszkańców kościół został zrównany z ziemią. Starożytny mur był tak potężny, że trzeba go było niszczyć za pomocą żeliwnych szpul i czołgów. Na miejscu zniszczonej świątyni władze wzniosły Pomnik Zwycięstwa.

Swoje drugie narodziny kościół przeżywał na początku XXI wieku. Otwarcie nowej parafii ze złoconą kopułą i niską dzwonnicą miało miejsce w listopadzie 2008 roku, w dniu uczczenia ikony Matki Bożej Kazańskiej. Od tego czasu świątynia, znajdująca się za Pomnikiem Zwycięstwa, jest częścią kompleksu pamięci poświęconego pamięci tych, którzy zginęli za Ojczyznę.

Świątynia Księcia Włodzimierza

W 1785 r. na terenie cmentarza miejskiego wzniesiono cerkiew, nazwaną imieniem baptysty Rosji – Równego Apostołom księcia Włodzimierza. Fundusze na budowę zbierano z całego świata. Miejsce wybrane dla parafii owiane było wieloma legendami. Według jednego z nich przed narodzinami Chrystusa znajdowała się tutaj pogańska świątynia, w której czcili boga Jarili.

Świątynia Księcia Władimirskiego to jedyny kościół miejski zbudowany w stylu klasycyzmu. Główny, zadbany budynek pozbawiony jest zewnętrznego połysku: zdobi go jedynie duża zielona kopuła z jedną kopułą. Zupełnie inaczej wygląda dzwonnica. Wspaniały trójkondygnacyjny budynek zdobią pilastry, a także ustawione w kilku rzędach fryzy i wzorzyste gzymsy.

Warto zauważyć, że nabożeństwa w kościele księcia Włodzimierza nigdy się nie skończyły. Nawet we wspaniałych latach dwudziestych ubiegłego wieku, kiedy w całej Rosji parafie były zamknięte, a księża padali ofiarą surowych prześladowań, drzwi cerkwi przy ulicy Bolszaja Niżegorodskaja były otwarte dla parafian. Tutaj do dziś odmawia się modlitwy, odprawia się liturgie, odprawia się rytuały i sakramenty.

Centrum naukowo-edukacyjne „Evrika”

Wszystkie dzieci w wieku szkolnym, które uważają lekcje fizyki za nudną rozrywkę, powinny odwiedzić Centrum Eureka. Około 150 eksponatów wyraźnie pokaże, że nie ma nic ciekawszego niż elektrodynamika, optyka, mechanika i magnetyzm. Zasadą kolekcji muzealnej jest przekazywanie nowej wiedzy poprzez eksperymenty, w których biorą udział dzieci i ich dociekliwi rodzice.

W Eurece jest wystarczająco dużo obiektów do badania otaczającego świata. Tutaj możesz dotknąć tęczy, sprawdzić przewodność elektryczną swojego ciała, wystrzelić piorun, zagrać na gitarze elektrycznej, rysować w przestrzeni lub usiąść na krześle z gwoździami. A jeśli nadal masz pytania, odpowiedzi na nie znajdziesz w kinie 3D, sali grawitacyjnej i galerii naukowych złudzeń.

Dla młodych eksperymentatorów w kompleksie muzealnym odbywają się kursy mistrzowskie, takie jak „Magia koloru”, „Historie szpiegowskie” i „Nauka w kuchni”. W każdy weekend w Eurece odbywać się będą ekscytujące pokazy naukowe. Tematem są eksperymenty chemiczne i fizyczne. Na głodnych czeka przytulna kawiarenka, a na tych, którzy chcą zrobić niezwykłe zdjęcia, czekają zabawne atrakcje optyczne.

Centrum Evrika przyjmuje gości codziennie od 10:00 do 20:00.