Zabytki Wersalu przyciągają tu turystów o każdej porze roku. Nic w tym dziwnego: zespół znajduje się zaledwie 20 km od Paryża. Możesz tu dotrzeć w niecałą godzinę. A wchodząc do parku, odwiedzający odczuwają zakłopotanie: tak wiele piękności jest obok siebie. Ale warto się skoncentrować, poprawnie skompilować trasę i wszystko od razu się układa. Przechodząc od jednego obiektu do drugiego, realistyczne jest wyobrażenie sobie, jak żyli ostatni monarchowie Francji. A może poczujesz się jak jeden z nich. Opowiemy Ci, co możesz zobaczyć w Wersalu w jeden dzień na własną rękę.

Pałac w Wersalu

Nie ma na świecie rezydencji rządowej, która luksusem przewyższałaby Pałac Wersalski. A wszystko zaczęło się od tego, że król Francji Ludwik XIII polubił tereny łowieckie wokół wioski Wersal, dokąd przybył na polowanie w posiadaniu rodowitego Florencji, Gondiego. Ludwik natychmiast nakazał odbudować pobliski domek myśliwski. Po śmierci Gondiego wszystkie okoliczne ziemie zaczęły należeć do korony. Domek myśliwski został nieco rozbudowany i znacznie wzmocniony, po czym zaczął przypominać małą fortecę. To tutaj Ludwik 14 mieszkał od 5 roku życia do początku swojego urzędowego panowania.

Ludwik bał się mieszkać w stolicy, wolał dobrze ufortyfikowaną wiejską rezydencję. Jej pozycja była wyjątkowo szczęśliwa: tylko 20 km od Paryża. Będąc z dala, król jednocześnie inwigilował arystokratów. Ale Ludwikowi 14 nie są obce kwestie prestiżu: rozumiał, że majestat pałacu pozwoli mu na podniesienie autorytetu wśród własnych poddanych i sąsiadów, więc nie szczędzili pieniędzy ze skarbca na zagospodarowanie Wersalu.

Zarezerwuj prywatny transfer z Paryża do Wersalu za 5 031 RUB

Pałac rozbudowano, zagospodarowano teren wokół niego, utworzono zespół ogrodowo-parkowy. Po aresztowaniu ministra finansów Fouqueta cała skonfiskowana fortuna ruszyła do akcji, a architekci Leveau, Lebrun, Lenotre, którzy pracowali przy pałacu Fouquet, otrzymali polecenie ukończenia budowy rezydencji królewskiej: monarchę uderzył luksus rezydencji zhańbionego ministra. Nawet wojny prowadzone przez Francję nie były przeszkodą w pracach: budowa została jedynie zawieszona, a następnie kontynuowana.

Potomkowie Ludwika 14 również kontynuowali ulepszanie pałacu, ale skala była już zupełnie inna. Prace dotyczyły głównie przebudowy wnętrz i projektowania krajobrazu. Pałac wersalski to centralna część miasta, w której arystokraci francuscy byli zmuszeni osiedlać się, aby nadążyć za królem. I każdy z nich zbudował mniej lub bardziej okazałe mieszkania, które teraz zdobią przedmieścia Paryża.

galeria lustrzana

Wyjątkowa sala z czasów panowania Króla Słońca. Ta wspaniała galeria powstała jako uwiecznienie zwycięstw monarchy:

Ale Król Słońce nie byłby sobą, gdyby nie realizował całkiem prozaicznych celów: bogato zdobiona galeria miała na celu wygodne przejście rodziny królewskiej z pałacu do kościoła. Nawet we Francji pogoda jest nieprzyjemna. A cały ten luksus służył państwu: odbywały się tu przyjęcia, szykowne bale, podpisywane były ważne dla państwa umowy. Część bogatego wnętrza była w różnym czasie usuwana i przetapiana na potrzeby armii francuskiej. Ale do dziś wielkość Galerii Lustrzanej zadziwia turystów. A rząd francuski nadal wykorzystuje tę część Wersalu na przyjęcia państwowe.

Apartamenty Królewskie

Jest to część zamku w Wersalu 6, który osobiście należał do Króla Słońca. Walorem mieszkań jest to, że wnętrza zachowały się niemal w całości. A dziś turyści chętnie odwiedzają pomieszczenia, w których kiedyś mieszkał wielki monarcha.

Wszystkie pokoje są ze sobą połączone, jeden zastępuje drugi:

Pierwsza sala to loggia. Właściwie jest to pozorne pomieszczenie, które otacza komnaty Ludwika 14. Ale nawet ten mały pokój jest luksusowo ozdobiony marmurem.
Niemożliwe jest natychmiastowe wejście do osobistej kwatery Króla Słońca: będziesz musiał pokonać pomieszczenie straży. Ochrona osobista monarchy znajdowała się w nim przez całą dobę. Sala ta jest bardzo skromna, ściany pomalowane na biało.
Następny pokój to początek mieszkania. W nim król jadł i odpoczywał. Na ścianach można zobaczyć malowidła przedstawiające słynne sceny batalistyczne. Autorami obrazów są Courtois i Parrosel.
Bull's Eye to najpiękniejszy pokój w mieszkaniu. Pomieszczenie to tak nazwano ze względu na okno od strony południowej, które ma kształt oka kopytnego. Jest tu wiele ogromnych luster (ogromna rzadkość w czasach Króla Słońca), na ścianach wiszą obrazy Veronese. Sala ozdobiona jest kratą, która przedstawia tańczących chłopców.
Sypialnia to ważne pomieszczenie dla monarchów. Tutaj nie tylko spali, ale także prowadzili prywatne negocjacje, przyjmowali ambasadorów. Nic dziwnego, że pokój jest bogato zdobiony: zasłony i gobeliny, obrazy wielkiego Van Dycka, Caravaggia, Domenichino, Reni. Król Słońca zmarł w tym pokoju.
Ostatnim pomieszczeniem jest sala Rady Królewskiej. Wnętrza odzwierciedlają przeznaczenie pomieszczenia. Znajduje się tam popiersie Aleksandra Wielkiego, wazony z wizerunkami Wenus i Marsa. Na ścianach znajdują się rzeźby w drewnie.

Aby zobaczyć apartamenty, należy kupić bilet jednorazowy: jest to część programu wycieczek.

kaplice

Za panowania Króla Słońce budowa kaplic była nie tylko modna, ale i dochodowa: jeśli klient od razu zapłacił za pracę, to później był zwolniony z podatku od nieruchomości.

W różnym czasie zbudowano 5 kaplic:

Pierwsza kaplica została zbudowana przez ojca Króla Słońce – króla Ludwika 13. Była to nie dająca się zaprezentować drewniana konstrukcja, wysoka na 2 piętra. Został złamany podczas budowy groty Tetydy.
Drugim klientem był sam Król Słońca. Został wzniesiony zaraz po ukończeniu nowej części pałacu. Początkowo z kaplicy korzystała rodzina królewska, a następnie odbywały się w niej sesje sądowe. W miarę powiększania się parku potrzebne były miejsca na budynki gospodarcze, więc tę kaplicę rozebrano, aby zbudować koszary dla strażników.
Ludwik 14 obok drugiego wzniósł kolejny: dla siebie i członków rodziny, a później dla dworu królewskiego. Ale wkrótce ta kaplica również przestała odpowiadać monarchie: była zbyt ciasna i niewygodna. Losy tej budowli są bardziej pomyślne niż jej poprzedników: przebudowano ją na salę koronacyjną.
Po zakończeniu prac przy III skrzydle budynku dobudowano także IV kaplicę. Zgodnie z tradycją konieczne było zburzenie groty Tetydy. Ta kaplica była lubiana przez rodzinę królewską: służyła zgodnie z przeznaczeniem do początku XVIII wieku.
Ostatnia kaplica jest przykładem budowy długoterminowej: prace rozpoczęto w 1689 r. i zakończono w 1798 r. To prawda, że na wojnie nastąpiła przerwa. Gotowa konstrukcja Kott. Poziome linie budowli przeważają nad pionowymi, dlatego niektórzy historycy nazywają kaplicę św. Ludwika ogromnym karawanem. Budynek jest jednak bogato zdobiony na zewnątrz, a okazałe wnętrza robią wrażenie.

Nabożeństwa w kaplicy trwały do końca XIX wieku. Dziś jest używany przez rząd do spotkań z urzędnikami. Kaplica ma doskonałą akustykę: regularnie odbywają się tu koncerty.

Kościół Najświętszej Marii Panny

Notre-Dame Versailles to kościół parafialny, który służył również jako dom właścicieli pałacu. Ludwik 14, Ludwik 15 i Ludwik 16 wzięli w nim ślub, komunię i pochowali. W księgach parafialnych katedry dokonywano ewidencji ślubów, urodzeń i zgonów członków rodziny królewskiej. Autorem projektu jest Jules Hardouin-Mansart. Zaprojektował budynek w modnym na owe czasy stylu francuskiego klasycyzmu. Budowa przebiegała szybko: od wmurowania pierwszego kamienia do konsekracji katedry upłynęło około 2 lat.

Ale patrząc na Notre Dame Versailles, pozostaje dziwne wrażenie: katedra wydaje się zbyt przyciśnięta do ziemi. Nie jest to błąd architekta: Ludwik 14 nałożył zakaz wysokości okolicznych budynków, by nie zepsuć panoramy otwierającej się z okien jego rezydencji. W XVIII, XIX i XX wieku przeprowadzono prace konserwatorskie, dodano nowe detale elewacji i wnętrz. Ostatnia zmiana dotyczyła ołtarza głównego: został wymieniony w 1999 roku.

Konserwatorium Wersalskie

Król Słońca chciał przewodzić we wszystkim, łącznie z botaniką. W jego imieniu ogrodnicy utrzymywali ogromną kolekcję owoców cytrusowych, które (jak w ich ojczyźnie) jednocześnie kwitły i owocowały. W tym celu wykorzystano specjalnie zaprojektowany system podlewania, szczypania i nawożenia. Szczególnym osiągnięciem było to, że rośliny trzymano w donicach z ziemią i umieszczano w szklarni tylko w zimnych porach roku. W miesiącach wiosenno-letnich Pomorzan wystawiano w ogrodzie (na straganach).

Budynek został zbudowany bardzo sprawnie: światło przenika przez ogromne okna południowe, strop ma sklepiony profil. Wszystko po to, aby akumulować wchodzące do środka ciepło. Ale szklarnia była nie tylko modnym dodatkiem do parku: tutaj trupa teatru królowej Marii Antoniny dawała przedstawienia podczas budowy stałej siedziby. A w czasie trwania gminy szklarnia służyła do przetrzymywania więźniów.

Gdy nadeszło zimno, rozstrzelano więźniów w celu (zgodnie z tradycją) wniesienia do środka wanny pomarańczy. Dziś w szklarni można spojrzeć na ogromną kałużę marmuru. To wszystko, co pozostało z Pawilonu Łazienkowego. Do pałacu zakupiono ośmiokątną wannę o głębokości 1m i długości 8m. I pasowała tylko do szklarni. Przypuszczalnie Król Słońca mył zmęczone stopy w basenie po powrocie z polowania.

Fontanna Apolla

W miejscu sadzawki, w której znajduje się fontanna, pod pierwszym budowniczym rezydencji (Ludwik 13) wykopano staw. Nazywało się to łabędziem. Nie wiadomo, czy znaleziono tu łabędzie, czy nie. Ale w przypadku fabuły fontanny przydała się dawna nazwa: te skrzydlate stworzenia były częścią orszaku matki Apolla. Bóg jedzie rydwanem po niebie, powtarzając drogę ciała niebieskiego: w końcu to Apollo oświetla ziemię. Ale w trosce o udaną konstrukcję kompozycji, ruch wózka idzie w zupełnie innym kierunku.

Ale zmarszczki na wodzie, światło słoneczne tworzą pełne poczucie ruchu. Apollo prowadzi rydwan wzdłuż wielkiego kanału i dlatego ruch boga jest nieskończony. Strumienie fontanny tworzą lilię: heraldyczny symbol monarchów Francji. Środkowy potok wypływa na 20 m, a boczne tylko na 15. Ale to też robi wrażenie. Fontanna Apollo opisał La Fontaine. Pisarz był zszokowany równoczesnym połączeniem ognia i dymu, które tworzą zwykłe strumienie wody.

Muzeum Lambine

Budynek wybudował dla jego rodziny wykonawca Louis 15 Blanchard. Sam zaprojektował projekt. Ale historia centrum zaczyna się w połowie XIX wieku, kiedy to Lambinet kupił budynek. Zaczął zbierać kolekcję, w skład której wchodziła porcelana, stare bibeloty.W latach 30. XX w. spadkobiercy Lambineta przekazali dwór gminie, a następnie postanowiono umieścić w nim ekspozycję. Za podstawę przyjęto kolekcję Blancharda, która została uzupełniona artefaktami przechowywanymi wcześniej w bibliotece.

Dziś Lambin przedstawia możliwość zapoznania się z:

Specjalny dział opowiada o wydarzeniach Rewolucji Francuskiej i roli w nich miasta. Warto zauważyć, że w Lambin jest niewielu odwiedzających, więc istnieje możliwość spokojnego spaceru po halach i studiowania bezcennych artefaktów.

Opera Królewska

Ta wyjątkowa budowla z końca XVIII wieku przez długi czas była w stanie ruiny i została prawie zapomniana. Ale od otwarcia opery zachwyca wykwintnymi wnętrzami i innowacyjnymi produkcjami. Wyposażenie techniczne hali było najnowocześniejsze. Balkony pozbawione były przegród, dzięki czemu można było pomieścić większą liczbę widzów: 700 osób. Salę oświetlał ogromny plafon, wykonany w formie Apolla, wieńczący wybitnych artystów.

Centralną lampę otacza 12 lampionów z amorkami, ich rozmiar jest mniejszy. Duma architektów: niesamowita akustyka. Widz w pierwszym i ostatnim rzędzie słyszał równie dobrze. Ale wkrótce muzykę i tańce w operze zastąpiły namiętne przemówienia polityków: upadła monarchia, powstała republika. A potem całkowicie to porzucili. W czasie okupacji hitlerowskiej budynek został poważnie uszkodzony. Teatr został zapamiętany w XX wieku. Aby jednak przywrócić mu utracony wygląd, konieczna była odbudowa.

Zakończył się dopiero w 2009 roku. Konserwatorzy wykonali świetną robotę: Royal Opera House ma swój pierwotny wygląd. Wnętrza zostały całkowicie odrestaurowane. Obsługa techniczna spektakli jest najnowocześniejsza. Royal Opera gości światowe gwiazdy. Repertuar można znaleźć na oficjalnej stronie internetowej.

Wielki Trianon

Oficjalna rezydencja Króla Słońca mianowała zamek w Wersalu. Ale z biegiem czasu monarcha zdał sobie sprawę, że byłoby miło mieć wokół siebie mniej pompatyczne, ale wygodniejsze środowisko. Ale nie odmówił budowy na dużą skalę, więc kupił ziemię we wsi Trianon. Wszystkie domy zostały zburzone, a na wolnym terenie wzniesiono zamek, który nazwano Trianon. Zagospodarowano teren wokół: ułożono alejki, kwietniki.

Skromną elewację wykończono płytkami fajansowymi. Taki pstrokaty budynek nazwano porcelanowym Trianon. Za panowania Ludwika 14 nie widzieli różnicy między porcelaną a fajansem. Technologia wykonania okładziny zewnętrznej była niedoskonała: Trianon wkrótce popadł w ruinę, płytki pękały i fruwały. Król Słońca nakazał zburzyć brzydki budynek, a na jego miejscu wybudować nowy zamek. Jej elewację wykończono trwałym marmurem. Budynek nazwano Marble Trianon.

Po pewnym czasie w pobliżu zbudowano Mały Trianon. Następnie zmieniono nazwę Marble na Bolszoj. Wnętrza, choć skromne (według koncepcji Ludwika 14), nadal robią wrażenie. A kochający monarcha wykorzystywał budynek do spotkań z licznymi faworytami. Następnie spadkobiercy mało odwiedzali zamek i stopniowo o nim zapomniano.

Mały Trianon

Od Grand Trianon do Małego prowadzi zadbana aleja parkowa. Są ławeczki, na których można odpocząć. Nieźle sobie wyobrazić, jak samo Słońce cieszyło się spokojem i samotnością w cieniu drzew. Ten zamek został zbudowany dla swojego ulubieńca przez spadkobiercę Króla Słońca. Ale Madame de Pompadour zmarła, nie czekając na prezent. Dlatego pałac najpierw otrzymał nowy faworyt, a następnie Maria Antonina (po śmierci królewskiej małżonki). Wnętrza nie są tak bogate jak w oficjalnej rezydencji, raczej ascetyczne. Wydaje się, że celem architekta jest zapobieganie przypadkowym spotkaniom.

Do tego pomysłu skłaniają krzywe korytarzy, nagłe zakręty i ślepe zaułki, wąskie, strzeliste okna. A sceneria jest dość skromna, odmienna od innych rezydencji królewskich. Nie ma tu śladu wyzywającego luksusu Wersalu, wnętrze jest raczej ascetyczne. Ale z oględzin widać wrażenie spokoju. Aby docenić wszystkie budynki znajdujące się na terenie parku, warto kupić bilet, który jest ważny przez 2 dni. Wtedy wielkość głównej rezydencji nie będzie w stanie przyćmić skromnego uroku małego Trianon.

Wioska Marii Antoniny

Ludwik 15 używał Grand i Petit Trianon do swoich przyjemności. A królowa Maria Antonina również potrzebowała miejsca na odpoczynek. Z jej rozkazu pod koniec XVIII wieku nad brzegiem jeziora w posiadłości Trianon wybudowano prawdziwą wieś. Dachy domów były trzcinowe, ściany sztucznie postarzane. Przy każdym domu założono ogród, posadzono drzewa owocowe.

Okna ozdobiono kwiatami posadzonymi w niebiesko-białych doniczkach. Na terenie kopano sztuczne potoki, piętrzyły się kopce. Aby zrealizować wszystkie plany królowej, ogród botaniczny musiał zostać zniszczony. Ta akcja oburzyła wszystkich europejskich botaników. Zewnętrznie budynki całkowicie kopiowały domy wiejskie, a wewnątrz były wyposażone w królewski luksus. Marie Antoinette uwielbiała tu przychodzić, aby odpocząć od życia towarzyskiego.

Włożyła chłopską sukienkę i spacerowała po idealnie czystych ulicach wsi. Czasem towarzyszyły jej dzieci, czasem kilkoro przyjaciół. Mimo dekoracyjnego przeznaczenia wieś przynosiła znaczne dochody: produkowane tu warzywa, owoce i nabiał dostarczano na królewski stół. Do obsługi ziemi wybudowano domy Millera i pracowników farmy mlecznej.
Królowa posiadała osobiście:

Budynki są rozrzucone na dość dużym obszarze, dlatego warto przygotować się na długie przejścia. Zaleca się założenie wygodnych butów i zaopatrzenie się w wodę pitną. Aby zwiedzić wioskę, warto kupić bilet jednorazowy na wejście do posiadłości Trianon.

Ogród króla

Ludwik 14 dużo wiedział o urokach kuchni. A żeby się tym wszystkim cieszyć, trzeba było stale zaopatrywać pałac w świeże warzywa i owoce. Ale ogród nie powstałby, gdyby nie ascetyczny Jean-Baptiste de la Quintini. Początkowo nie zamierzał zajmować się ogrodnictwem: studiował na prawnika. Po ukończeniu kursu Quintini z powodzeniem praktykował w swojej specjalności, dopóki nie został zaproszony do wychowania syna przez Ministra Izby Obrachunkowej.

Quintini nie tylko uformował spadkobiercę, ale także poszerzył swoje horyzonty: podróżując po Włoszech poznawał nowe odmiany roślin, studiował technologię uprawy warzyw i owoców. Po powrocie do Francji Quintini zrezygnował ze sporu i zaczął studiować botanikę. Jego studia nie kryły się przed uważnym spojrzeniem Ludwika 14. Monarcha zaprosił naukowca do zajęcia ogrodu. Quintini okazał się utalentowanym inżynierem: przemyślał podziemne ogrzewanie łóżek, po czym warzywa zaczęły śpiewać przez cały rok.

Louis wybrał miejsce absolutnie nieodpowiednie dla ogrodu warzywnego: bagnista nizina o ubogiej glebie torfowej. Quintini również rozwiązał ten problem: osuszył to miejsce i nawoził je obornikiem ze stajni. Wkrótce niestrudzony monarcha zapragnął mieć na stole banany i ananasy. Quintini zbudował kilka szklarni. Pomysł z ogrodem przyniósł korzyści nie tylko członkom rodziny królewskiej: szlacheckie panowie zaczęli uprawiać warzywa w pobliżu swoich domów. Dziś jest ogród. Nadal uprawia się tu egzotyczne owoce i lokalne warzywa, ale skala jest już zupełnie inna.

Królewska Hala Tenisowa

W tej hali Ludwik 16 grał w piłkę (prototyp współczesnego tenisa). A sala ta zasłynęła w czasie Stanów Generalnych z tego, że siedzieli w niej przedstawiciele III stanu, których nie wpuszczano do sali wspólnej. Odbyli własne zebranie i przysięgli, że pozostaną na terenie, dopóki monarcha nie podpisze konstytucji.

Katedra św. Ludwika

Ta katedra ma niezwykłą historię. Jeszcze przed budową zespołu, na miejscu dzisiejszej katedry, znajdował się mały kościółek Juliana Briudskiego. Ale aby obsłużyć wspaniały projekt, potrzebnych było coraz więcej nowych budynków, więc kościół został zburzony. Po pewnym czasie wybudowano drewnianą kaplicę dla mieszkańców tej części miasta, co nie przetrwało długo. I w tym samym miejscu ponownie rozpoczęła się budowa świątyni.

Tym razem zaprojektował go Jacques Hardouin-Mansart. Prace nad budową katedry trwały 12 lat. Ale wynik przekroczył wszelkie oczekiwania. Świątynia została zbudowana w tradycyjnym katolickim (łacińskim) stylu: ma kształt krzyża. Nawa główna jest otoczona nawami bocznymi, które są połączone z kilkoma kaplicami. Ściany wykonane są z żółtawego wapienia. Nie malowali tego: w ten sposób katedra wyglądała bardziej majestatycznie.

Dumą katedry św. Ludwika są masywne organy. Został zamówiony (a także opłacony) przez Ludwika XV. Organy ważą ponad 50 ton, dźwięk wydobywa się z 131 piszczałek. Narzędzie jest sprawne, podczas serwisowania słychać jego dźwięk.