Zabytki Como – 20 najciekawszych miejsc

Nad to cudowne jezioro zjeżdżają się turyści z całego świata. Kusi niesamowita przyroda, łagodny klimat i bogactwo zabytków. I tak było zawsze. Przedstawiciele szlacheckich rodów Europy przez długi czas mieszkali w nadmorskich willach. Nawet cesarzowa Maria Fiodorowna Romanowa wynajmowała jedną z posiadłości na całe 2 lata. Lekarz zalecił jej klimat góralsko-jeziorny dla poprawy stanu zdrowia. Widoki Como nie pozostawiają nikogo obojętnym: wszystko tutaj jest przesiąknięte duchem średniowiecza.

Zamek Baradello

Castello Baradello to zabytkowa budowla, dokładna data nie jest nazywana przez historyków. Ale wieża stale uczestniczyła we wszystkich znaczących bitwach, które miały miejsce na terytorium Włoch:

1. W fortecy wzniesionej na wysokim wzgórzu w VI wieku miejscowy garnizon obronił się przed wojowniczymi Longobardami. Obrońcy przetrwali około 20 lat.
2. W XII wieku wybuchła wojna między Mediolanem a Como. Mediolańczycy pokonali przeciwników, miasto zostało spalone i splądrowane. Ale Baradello skutecznie odpierał wszystkie ataki i stawiał opór.
3. Pod koniec XII wieku garnizon obronił się przed wojskami Ligi Lombardzkiej. W 1778 roku z rozkazu Fryderyka Barbarossy Baradello zostało dodatkowo ufortyfikowane i przebudowane. To właśnie wieże tej twierdzy widzą dziś turyści.
4. W XIII wieku piwnice Baradello stały się więzieniem dla przegranych kolejnej wojny Della Torre. A zwycięski Visconti po raz kolejny odbudował zamek.
5. W XVI wieku Baradello ponownie znalazło się w centrum uwagi. W czasie wojny między Francją a Świętym Cesarstwem Rzymskim nakazano go zniszczyć, aby armia francuska nie korzystała z doskonałych fortyfikacji. Na szczęście pozostało kilka wież.

Zmienili się także właściciele Baradello. Początkowo zamek należał do miasta, następnie do kościoła rzymskokatolickiego, a następnie ponownie do miasta. Dziś turyści chętnie odwiedzają malownicze miejsce na szczycie wzgórza. Ale należy pamiętać: goście wchodzą do twierdzy w zorganizowanych grupach co najmniej 10 osób.

Buy a train ticket from Milan to Como

Willa Olmo

Pierwszym właścicielem pałacu był markiz Odescalchi. To on nazwał posiadłość Olmo od wiązu zasadzonego przez Pliniusza Młodszego. Budowa dworu trwała około 20 lat. Efektem jest bardzo skromny wygląd zewnętrzny i bogato zdobione wnętrze budynku. Architekt podczas projektowania hołdował tradycjom neoklasycyzmu, ale wnętrza stworzył słynny Fontana. Jego freski zostały doskonale zachowane, a stiuki i złocenia zostały zaktualizowane podczas renowacji.

Ogólnie park przy willi przyciąga turystów jeszcze bardziej niż sam budynek. Zbudowano w nim małą domową świątynię, płynie sztuczny strumień. A w samym domu gości wita niezwykła fontanna: małe dzieci bawią się z ożywieniem morskim potworem. Park jest bardzo czysty i zadbany, jedna z alejek schodzi do malowniczego jeziora. Miło jest pospacerować i odpocząć od zaduchu w ciągu dnia. W różnych okresach Olmo odwiedzały Napoleon Bonaparte, królowe Sardynii, Sycylii, Giuseppe Garibaldi. Dodaje to uroku willi.

Katedra Duomo

Świątynia ta słynie nie tylko w Como, ale także w Lombardii. Nic dziwnego: zbudowano go prawie 4 wieki. Rezultatem jest wyjątkowy budynek, który łączy w sobie cechy gotyckie i barokowe. To prawda, historycy uważają, że niektóre szczegóły w ogóle nie harmonizują ze sobą. Barokowa kopuła przy gotyckich ścianach wygląda brzydko, rzeźby odstają od ogólnego obrazu.

Przed rozpoczęciem prac na tym miejscu stał mały kościół Santa Maria Maggiore. Popadł w ruinę, nie mogąc już pomieścić wszystkich parafian, i postanowiono zbudować okazałą katedrę. Jako model wybrano Duomo w Mediolanie. Konstrukcja okazała się okazała: 87x56x75 m. Niezwykły jest portal, który otaczają posągi Pliniusza, Młodszego i Starszego, rodaków z Como. Fotografują go wszyscy bez wyjątku turyści. Przestrzenie wewnętrzne zaplanowano tak, aby zwiedzający znalazł się wewnątrz katolickiego krzyża podzielonego akordami.

Wnętrza są niesamowite:

Pomimo dziwacznej mieszanki stylów, Duomo jest ostatnią katedrą zbudowaną w tradycji gotyckiej w prowincji Lombardia.

Świątynia Volta

Alessandro Volta urodził się i całe życie mieszkał w Como. Nie tylko wynalazł baterię elektryczną, ale zrobił wiele przydatnych rzeczy dla mieszkańców miasta:

Napoleon Bonaparte tak bardzo szanował Voltę, że kiedyś na znalezionym wieńcu laurowym kazał zmienić dedykację Wielkiego Woltera na Wielką Woltę.

Życie Volta jest dość niezwykłe. Jest nieślubnym synem arystokraty i księdza, wychowywany przez pielęgniarkę do 3 roku życia. Dopiero w wieku 7 lat Volta wszedł pod opiekę swojego wuja, księdza, który zaczął uczyć dziecko nauk ścisłych. Alessandro celował we wszystkich naukach, ale szczególnie pociągała go muzyka i fizyka. Młody człowiek studiuje kometę Halleya, czyta prace Izaaka Newtona. Mimo zamiłowania do nauk ścisłych Volta przez pewien czas kierował Wydziałem Filozoficznym w Padwie.

A jednak to odkrycie chemicznych baterii elektrycznych przyniosło sławę naukowcowi. Świątynia (pomnik) została wzniesiona na brzegu jeziora w setną rocznicę śmierci Volty. Architekt wziął za podstawę Panteon, ale dodał elementy neoklasyczne. Dziś w budynku mieści się muzeum naukowca. Tutaj można zobaczyć listy, rzeczy osobiste, dokumenty, modele wynalazków wielkiego fizyka.

Muzeum Historyczne Giuseppe Garibaldiego

Ekspozycja mieści się w zabytkowym budynku: Olginati House, w którym często gościł Giuseppe Garibaldi. Ale sam zapaśnik posiada niewielką liczbę artefaktów. Turyści zainteresowani historią kraju zainteresują się stoiskami.

Ponadto w centrum wystawione są przedmioty gospodarstwa domowego okolicznych chłopów. Znajdują się tu meble, ceramika, tkaniny, ubrania, dekoracje, które były w codziennym życiu mieszkańców XVIII-XIX wieku. Niestety niektóre eksponaty posiadają tablice informacyjne tylko w języku włoskim.

Bazylika św. Abbondio

Na miejscu świątyni znajdował się kiedyś kościół św. Piotra i Pawła. A bazylikę zbudowano w celu przechowywania relikwii chrześcijańskich przywiezionych z Rzymu przez biskupa Amancjusza. Wkrótce do miasta przeniesiono stolicę biskupią z rozkazu Alberyka. bazylika była własnością benedyktynów.

W tym czasie budowla zyskała detale charakterystyczne dla stylu romańskiego. I konsekrowali bazylikę na cześć następcy Alberica – Abbondio. Nabożeństwo sprawował sam Urban II.W XI w. bazylika składała się z nawy głównej pośrodku i naw bocznych (4 sztuki). A w średniowieczu do świątyni dołączono klasztor. W XIV wieku wnętrza budynku ozdobiono freskami.

Dziś bazylika przyciąga turystów:

Przy odrobinie szczęścia można w bazylice posłuchać chóru dziecięcego. Remontowane są zabudowania klasztorne, wówczas zostanie tu ulokowany wydział prawa miejscowego uniwersytetu.

Muzeum Jedwabiu

W dzielnicy miasta znajdują się aż 3 duże muzea jedwabiu:

Najczęściej turyści odwiedzają 2. miejsce. Do tej pory współpracowała z nim szkoła tekstylna Pietro Pinkettiego. Jedwabniki skradzione przez mnichów pojawiły się we Włoszech w XV w., ale produkcję rozpoczęto dopiero w XVI w. Aby praca szła pełną parą, okoliczni rolnicy zmuszeni byli sadzić morwy i karmić na nich gąsienice. Kokony wywieziono do budowanych fabryk.

W XVI wieku w powiecie istniało bardzo dużo dużych i małych manufaktur. Ale w XX wieku przemysł jedwabniczy zaczął podupadać: niektóre budynki techniczne zostały przekształcone w budynki mieszkalne lub biurowe. Przetrwały tylko najbardziej dochodowe przedsiębiorstwa. Produkcja miała pełny cykl: od wytworzenia surowców do barwienia gotowych tkanin. W tej ostatniej operacji szczególne sukcesy odnieśli miejscowi tkacze: wykonywali szablony z drewna i drukowane wzory przy użyciu naturalnych barwników.

Boom jedwabiu trwał do połowy XX wieku. Ale nawet teraz dzielnica produkuje wykwintne i modne tkaniny z magicznych nici jedwabników. Dziś w centrum można zobaczyć maszyny i narzędzia, których używano do wyrobu eleganckich tkanin w XIX i XX wieku, próbki barwników i szablony, z których wykonywano smutne rysunki. W muzeum działa sklep, w którym turyści kupują produkty z unikalnych tkanin. Wybór jest niezwykle szeroki.

Willa Balbianello

Tę willę można zobaczyć zarówno w Gwiezdnych Wojnach, jak i Bondu. Oszałamiająca przyroda, oryginalne budynki wydają się być tworzone do wykorzystania jako sceneria do filmów.

Balbianello kilkakrotnie zmieniał właścicieli:

1. Został zbudowany dla siebie w 1787 roku przez kardynała Duriniego. W tym miejscu kiedyś znajdował się klasztor.
2. Po śmierci prałata willę odziedziczył jego bratanek Porro-Lambertiani.
3. Sprzedał majątek bogatemu kupcowi Arconati.
4. Następnie willa zyskała nowego właściciela (amerykański oficer Ames). Prowadził prace przy rewaloryzacji osiedla i parku.
5. W 1974 kolejna zmiana właścicieli. Tym razem willę kupił podróżnik i odkrywca Monzino.
6. Zgodnie z testamentem Balbianello staje się własnością Fundacji Włoskiej.

Położenie osiedla jest malownicze: zbudowane jest na przylądku, głęboko wcinającym się w jezioro. Łódź oferuje wspaniałe, ciągle zmieniające się widoki. W pobliżu znajduje się wiele jachtów rekreacyjnych: niektórzy turyści wolą podziwiać Balbianello z wody. Widać znakomite molo, tarasy z kamiennymi rzeźbami oraz fasady domów.

Park jest ogólnodostępny, należy jednak pamiętać, że wejście gości kończy się o godzinie 17:00. A muzeum jest otwarte tylko latem (maj-październik). Aby podziwiać oryginalne wnętrza, warto kupić bilet. I jeszcze jedna opcja: osiedle można wynająć na uroczystą uroczystość (ślub, urodziny). Ale to dość drogie.

Willa Erba

Niektórzy turyści uważają posiadłość Erba za najbardziej malowniczą na wybrzeżu jeziora. Ale żeby stać się takim, potrzebna była zmiana kilku właścicieli. I każdy miał swoje własne wyobrażenia na temat piękna:

1. Początkowo u zbiegu Brejgii z jeziorem znajdował się klasztor należący do zakonu św. Benedykta. Ale mnisi wycofali się, gdy Austria zajęła ten obszar. Cały majątek benedyktynów (grunt i budynki) znajdował się w rękach osób prywatnych.
2. Na początku XIX wieku markiza Calderara wykorzystała fundamenty klasztoru do własnych celów. Zbudowała luksusowy budynek i przekształciła ogrody benedyktynów w park angielski.
3. Pod koniec XIX wieku majątek kupuje bogaty przemysłowiec Erba. To rozpoczyna nową kartę w historii pałacu. Erba burzy budynki i zatrudnia Borsaniego i Salvoni do zaprojektowania nowego kompleksu. Architekci wznoszą budynek w tradycjach renesansu. A wnętrza stworzyli słynni Lorenzoli i Fontana.
4. Pod koniec XX wieku posiadłość przeszła w posiadanie AO Villa Erba. Konsorcjum pracuje nad tworzeniem nowoczesnych kompleksów wystawienniczych. Wykorzystując nowoczesne materiały budowlane, architektom udało się organicznie wkomponować budynki w istniejący krajobraz. Teraz szklane budynki wyglądają jak eleganckie szklarnie.

Erbo gościło gwiazdy: wielki Visconti mieszkał tu w dzieciństwie i dorosłości. Tym wydarzeniom poświęcona jest niewielka ekspozycja. Dziś na terytorium odbywają się wystawy i prezentacje. Turyści chętnie odwiedzają niezwykły kompleks.

Willa Carlotta

To, co dziś podziwiają turyści, na przestrzeni wieków stworzyli właściciele posiadłości:

1. Pod koniec XVII wieku bankier Clerici postanowił wybudować dla siebie posiadłość na malowniczym brzegu jeziora. Nie wcześniej powiedziane, niż zrobione. Zbudowali dom i założyli modny włoski park.
2. Na początku XIX wieku majątek kupił przemysłowiec i polityk Sommariva. Z samym Napoleonem Bonaparte miał krótki związek, więc z łatwością zaspokajał swoją kolekcjonerską pasję. Sommariva nabyła dzieła sztuki z całego świata.
3. W latach 50. XIX w. majątek kupiła księżna Marianna. Natychmiast podarowała go swojej córce Carlotcie na jej małżeństwo. Przydał się prezent: mąż Carlotty, Jerzy II, lubił botanikę, a luksusowy ogród służył jako pole do eksperymentów księcia.

W pałacu zachowały się wnętrza z XVII-XIX wieku. Tutaj można podziwiać wystawę rzeźb Canovy. Niektóre są oryginalne, inne gipsowe. Każdy eksponat ma znak. Z werandy roztacza się wspaniała panorama jeziora. Dla wygody gości znajdują się ławki, na których można odpocząć i podziwiać widoki. Park zajmuje ogromne terytorium: najkrótszy spacer zajmie 1,5-2 godziny. W kasie przy zakupie biletu wydawana jest mapa z trasami, więc nie sposób się zgubić. Alejki niespodziewanie wychodzą na strome brzegi, na których rozmieszczone są platformy obserwacyjne.

Willa d'Este

Posiadłość została zbudowana w XVI wieku przez kardynała d'Este w 1550 roku. Ale ostateczna koncepcja budowy ukształtowała się dopiero w 1560 roku. Rodzina d'Este wywodziła się od Herkulesa. Dlatego architekci otrzymali zadanie stworzenia schronu dla Hesperydów.

Głównym elementem zespołu był posąg bohatera, a cały kompleks był ucieleśnieniem mitów w naturalnym środowisku. Było to dość powszechne w okresie renesansu. Wnętrza pałacu stworzyli słynni Agresti i Zuccaro. Pomieszczenia oddzielono flamandzkimi gobelinami, ściany i sufity ozdobiono sztukaterią i freskami, a w salach stały antyczne posągi. Niestety część wnętrz zaginęła.

Następnie willa zmieniała właścicieli z godną pozazdroszczenia regularnością:

1. Aranżacją parku zajął się spadkobierca d'Este, kardynał Alessandro. Przyciągnął Berniniego do pracy.
2. Na początku XIX wieku zaniedbany majątek nabył Franz Habsburg.
3. Na początku XX wieku właścicielem d'Este był arcyksiążę Franciszek Ferdynand, który zginął później w Sarajewie.
4. Po wybuchu I wojny światowej majątek przeszedł na własność państwową. W latach 20. konieczna była przebudowa na dużą skalę (osiedle zniszczone bombami lotniczymi).

Dziś na terenie d'Este znajduje się modny (i drogi) hotel: dla wygody gości wstęp nieznajomych jest ograniczony. Ale nadal możesz iść do parku: po prostu zamów obiad w lokalnej restauracji Sporting Grill.

Willa Pizzo

Osiedle to wielokrotnie zmieniało właścicieli w swojej historii:

1. Rodzina Raimondi posiadała dom i rozległe terytorium od brzegu jeziora do podnóża gór. To wszystko kupił w XV wieku bogaty kupiec Mujaska.
2. W XVI wieku, po zwycięstwie w wojnie, majątek przeszedł w ręce przedstawiciela rodu Sforzów, Speciano. Nowi właściciele zaczęli budować dom na starym fundamencie i jednocześnie oczyszczać park.
3. W XVII wieku Pizzo powraca do klanu Mujaska. Tutaj rodzina czeka na zarazę. Nowi (starzy) właściciele sadzą winnice i gaje oliwne, urządzając park w modnym włoskim stylu.
4. Ostatni Mujaska nie miał spadkobierców. Majątek powierzył szpitalowi św. Anny. Zakon sprzedaje Pizzo arcyksięciu Austrii. Monarcha lubił botanikę, więc ogród stał się pod nim szczególnie piękny. Włoski park uzupełniał regularny angielski.
5. W XIX wieku Pizzo należało do Francuzki Muzard, a następnie stało się własnością rodziny Volli. Wally-Bessany do dziś są właścicielami posiadłości.

Turyści mogą spacerować po niesamowitym parku, w którym sadzi się egzotyczne rośliny, odwiedzić dom i budynki gospodarcze.

Willa Monastero

Dwór powstał w wyniku przebudowy klasztoru cystersów. Prace rozpoczęto w 1208 roku. Następnie od połowy XVI do połowy XIX wieku Monastero należał do rodziny Mornico. Następnie majątek należał do:

Oczywiście zabudowania zostały dostosowane do potrzeb właścicieli, ale zachowany został ogólny duch średniowiecznego domu. Marmurowe schody z elementami gipsowymi organicznie wpisują się w ogólną kolorystykę. Nie ma innych takich schodów nigdzie na świecie. Niezwykła łazienka nazywa się Pompeian. W 1918 r. Monastero został skonfiskowany przez rząd i sprzedany dr. Marchi. Naukowiec przekazał majątek Instytutowi Hydrobiologii. Dziś turyści mogą spacerować po ogromnym parku, odwiedzić dom. Możesz kupić jednorazowy bilet wstępu lub osobno zapłacić za usługi.

Willa Cipressi

Ta posiadłość została zbudowana w XV-XVI wieku przez szlacheckie rody Włoch. Następnie był przebudowywany do XIX wieku przez nowych właścicieli. Ale każdy miał dość taktu, aby zachować niesamowitą atmosferę średniowiecznego domu. W 1980 roku Cipressi przeszło na własność komunalną. Miała miejsce ostatnia przebudowa, a na terenie otwarto dobry hotel 3 *. Ale turyści przebywający w innych miejscach mogą przespacerować się po parku cyprysowym, zejść na brzeg na molo. Za tę przyjemność trzeba będzie zapłacić kilka euro.

Wodospad i wąwóz Nesso

Nesso to małe miasteczko położone u zbiegu Nozé i Tuf. Energię wody spadającej z wysokości 200 m wykorzystywali miejscowi rzemieślnicy. Dziś w tym sennym miejscu nie ma przemysłu, ale malowniczy wodospad pozostał. Strumienie wody można obserwować z Piazza Castello lub z rzymskiego mostu Chivero. Piękno wąwozu, przeszytego w skałach rzekami Tuf i Nose, zachwyciło Leonarda przed Vincim, Loze, Bazzonim. Wszyscy odzwierciedlili to w swojej pracy.

Wąwóz Orrido

Ten uskok powstał 15 milionów lat temu. Teraz wśród skalnych półek wije się rzeka Pioverna, której wody tworzą malowniczy wodospad. Początkowo energia wody wykorzystywana była w warsztatach kaletniczych, przędzalni, olejarniach. Ale po pewnym czasie liczba placówek handlowych zmniejszyła się, a patroni nabyli ziemię.

Oczyścili i uszlachetnili terytorium oraz urządzili miejsce spoczynku w wąwozie. Dla wygody turystów wzdłuż stromego klifu wytyczono ścieżkę z podjazdami i zjazdami. Schody są drewniane, a balustrady metalowe. Na całej długości trasy zorganizowane jest oświetlenie: można tu chodzić nawet po zmroku. Poniżej płynie krnąbrna Pioverna. Na końcu ścieżki znajduje się platforma widokowa.

Stąd bardzo dobrze widać wodospad. Poniżej (w miejscu, w którym spada woda) jest krystalicznie czyste jezioro. Ale przejście do tego jest trudne. Poeci i artyści przyjeżdżają do Orrido w oczekiwaniu na inspirację. Dużo czasu spędzają tu także zwykli turyści, wdychając najczystsze powietrze i ciesząc się otaczającą przyrodą.

Tor Monza

Turyści przyjeżdżają tu, by podziwiać wyjątkowy tor Formuły 1. Eksperci twierdzą, że obecność długich prostych odcinków pozwala wygrać nawet niewykwalifikowanemu zawodnikowi z samochodem z mocnym silnikiem. Turystów witają pracownicy, przewożeni autostradą.

Pokaż małą działkę zbudowaną w 1922 r.: pozostawiono ją bez zmian. A w sklepach z pamiątkami można kupić pamiątki Formuły 1. Dla głodnych jest kawiarnia serwująca dania kuchni narodowej. Jeśli wrażenia z toru wyścigowego to za mało, można wybrać się na spacer po luksusowym parku położonym bardzo blisko.

Wieża Viscontiego

Wieża to wszystko, co pozostało z twierdzy Lecco. Został zbudowany przez Azzone Visconti w XIV wieku. Fortyfikacja z powodzeniem spełniała swoje funkcje: kwaterował w niej garnizon iberyjski. W XV wieku ukończono wieżę: pojawił się szczyt z eleganckim ornamentem i przejazdem. W XVIII wieku twierdza zaczęła ingerować w rozwój miasta i na rozkaz Józefa 2 została rozebrana. Opuszczone tereny sprzedano pod budowę domów. Z dawnych fortyfikacji pozostała jedynie wieża.

Na początku XIX w. budynek odrestaurowano i zaadaptowano na więzienie. A na początku XX wieku wieża stała się własnością miasta. Obecnie na I piętrze odbywają się wystawy i prezentacje, a II i III piętro przeznaczono na muzeum. Istnieje stała ekspozycja poświęcona turystyce górskiej i alpinizmowi. Zwiedzający mogą zobaczyć pomieszczenia socjalne dla strażników i zbrojownię. Przedstawia kamienne muszle z XIV-XVI wieku.

Wioska Brunate

Ta górzysta wioska położona jest na wysokości około 800 m n.p.m. Ale dotarcie tam jest dość proste: od 1800 roku regularnie wysyłano do niego kolejkę linową. Podejście zajmuje nieco ponad 8 minut. We wsi na pewno warto zobaczyć świątynię św. Andrzeja Pierwszego Powołanego. Ten święty patronuje Brunate. Niestety świątynia była często przebudowywana i przebudowywana.

Niewielkie pozostałości oryginalnej elewacji. Ale wnętrza przetrwały. W kościele można podziwiać niesamowite freski z XVII wieku stworzone przez Recchiego. I koniecznie posłuchaj władz lokalnych. Został zbudowany przez mistrzów Prestinari w 1827 roku. W ołtarzu przechowywane są święte relikwie Marii Magdaleny Albrichi. Z ostatniego przystanku otwiera się wspaniała panorama: jezioro, wille, dolina z ogrodami i winnicami.

Ale jeśli chcesz zobaczyć coś jeszcze, powinieneś wspiąć się jeszcze wyżej: do latarni Volta. Ale trzeba iść po śliskich kamieniach cały czas w górę przez 1,5 km. Ta wspinaczka nie jest dla wszystkich. Odważni turyści powinni pomyśleć o wygodnych butach. Ale widoki z platformy latarni morskiej są niesamowite: można zobaczyć ośnieżone szczyty majestatycznych Alp.

Opactwo piwonii

Pierwsze budynki opactwa wzniesiono w VI wieku. Kościół św. Mikołaja stoi na ruinach wczesnochrześcijańskiej świątyni. Było to centrum przyszłego opactwa. W przyszłości kościół otoczono dodatkowymi budynkami. Kompleks otoczony jest nietkniętą przez człowieka przyrodą: przyjemnie spędzić tu kilka godzin w samotności i spokoju.

Dumą opactwa są:

Niektórzy podróżnicy twierdzą, że odpoczynek w opactwie jest lepszy niż w klasztorach Tybetu. Atrakcyjne jest również to, że sprzedają miód z własnej pasieki oraz likiery wyrabiane przez mnichów według starych receptur.

Atrakcje Como na mapie