Czy kiedykolwiek widziałeś prawdziwą nordycką kołdrę? To on przypomina zabytki Irkucka, znajdujące się w różnych obszarach miejskich. Muzea, lokale rozrywkowe, zabytki, dzieła współczesnych rzeźbiarzy, entuzjaści tworzą szczególne środowisko, w którym przyjemnie jest przebywać, zastanawiać się nad odwiecznymi wartościami, rozmawiać z podobnie myślącymi ludźmi i po prostu relaksować swoją duszę.

130 kwartał

Przestrzeń publiczna w kształcie trójkąta ma drugie imię: Irkuck Sloboda. To od niej zaczęła się historia miasta. Na terenie 130. kwartału znajduje się tylko 7 prawdziwych zabytków architektury.Pozostałe domy osady zostały zbudowane w XXI wieku według przedrewolucyjnych rycin, rysunków lub przeniesione z innych części miasta, gdzie znajdują się wieżowce wstać dzisiaj.

Zakupoholicy, smakosze i miłośnicy kina uwielbiają centrum handlowe Modny Kvartal znajdujące się na terenie osady. Miłośnicy sztuki najchętniej spędzają czas w sąsiednim budynku – galerii sztuki DiaS, w której odbywają się wystawy o znaczeniu regionalnym, państwowym i międzynarodowym. Na terenie kwartału znajdują się 2 muzea: „Noosfera” i „Okno do Azji”.

Kolejną atrakcją zabytkowej zabudowy jest planetarium. Ważną częścią niesamowitej osady są również rzeźbiarze z brązu tygrysa i psa Ussuri, metalowy „Krąg pragnień”, któremu Syberyjczycy przypisują magiczne właściwości.

Dolny nasyp Angara

900-metrowa ulica, której piękno fascynuje o każdej porze dnia, słynie z zabytków historii i kultury, licznych kawiarni. Jest uważany za znak rozpoznawczy miasta. Od kilku stuleci małe molo, przy którym cumują statki handlowe, zamieniło się w główną ulicę, na której odbywają się wielkie festyny, festyny ludowe i różne święta.

Płonie tu Wieczny Płomień, Katedra Objawienia Pańskiego i Kościół Zbawiciela lśnią złotymi kopułami, dumnie wznoszą się Moskiewskie Bramy Triumfalne. Każdą z umieszczonych na skarpie rzeźb można śmiało nazwać symbolem syberyjskiego miasta. Postacie odkrywcy Jakowa Pochabowa, geodetów, mierniczych, nauczyciela z dziećmi, Świętych Piór i Fevronii, wybitnego sowieckiego dowódcy wojskowego A.P. Beloborodov przyciąga uwagę.

Ulica składa się z 2 głównych części: komunikacyjnej i pieszej. Jej kondygnacje, budynki, rzeźbiarze, wraz z majestatyczną Angarą, tworzą harmonijny zespół pomników przyrody i pomników stworzonych przez człowieka.

Most Głazkowskiego

Najstarszy 1245-metrowy most miejski, z którego otwiera się piękny widok na rzekę i brzegi Angary, powstał w latach 30. ubiegłego wieku. Jego poprzednicy – przeprawa promowa i konstrukcja pontonu – byli nieustannie ścigani awariami. Przed rewolucją rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na budowę nowego mostu, powstał projekt inżynieryjny, ale I wojna światowa, zmiana władzy w państwie wstrzymała jego realizację.

Kolejna próba mieszczan zebrania pieniędzy w latach 20. w celu zbudowania mostu, utrwalając tym samym pamięć przywódcy światowego proletariatu V.I. Lenin znalazł poparcie państwa, ale projekt znów był zagrożony. Nawet rzeźby, które mogłyby podkreślić majestat konstrukcji, postanowiono nie instalować, a pozostawić tylko tymczasową postać Włodzimierza Iljicza.

Ten sam architekt pracował nad projektami mauzoleum Lenina i mostu. Podczas budowy drugiej konstrukcji na 2000 pracowników nikt nie zginął. Drugi fakt uważa się za nie mniej zaskakujący, ponieważ budowie trwałych mostów nad pełnymi rzekami, zgodnie z powszechnymi przekonaniami, zawsze towarzyszą wyrzeczenia. Wspaniały budynek jest czynny do dziś, podzielony jest na strefy dla pojazdów i pieszych.

Pomnik Jakowa Pochabowa

Historycy niewiele wiedzą o wielkim odkrywcy, założycielu miasta. Obrazy z jego życia nie zachowały się. Jednak nazwisko Jakow Pochabowa na zawsze weszło do historii Syberii. Istnieje wersja, w której był krewnym słynnego Jenisejskiego Kozaka Iwana Pochabowa. Drugi wniósł wkład w badania Bajkału, do 1902 r. historycy błędnie uważali, że to on założył Irkuck.

Późniejsze znalezione dokumenty obaliły tę wersję, ale opis wyglądu Iwana, znaleziony w jednym ze źródeł pisanych, stał się ważnym punktem wyjścia do stworzenia pomnika Jakowa. Na dolnym nabrzeżu Angary postać wielkiego odkrywcy została zainstalowana stosunkowo niedawno: w 2011 roku. Wygląda szczególnie realistycznie, gdy nad miastem zapada zmierzch.

Naukowcy prawie nic nie wiedzą o Kozakach z oddziału Jakowa. Można więc śmiało powiedzieć: rzeźba symbolizuje zarówno legendarną osobowość, jak i zapomnianych przez historię wolnych ludzi. Jak potoczyły się ich losy? Nikt nie wie. A figura z brązu przypomina, że są rzeczy, które są poza czasem, bo opowieści o czynach niesamowitych osobowości od wieków przechowywane są w pamięci ludzi.

Katedra Objawienia Pańskiego

Cerkiew w historycznej części miasta była niegdyś kościołem Piotra i Pawła i została „przesłuchana” do rangi katedry. Jest to najstarszy zachowany kamienny budynek w mieście, którego historia sięga XVII wieku. Pierwszy budynek nie przetrwał: został zniszczony przez pożar ponad 300 lat temu. Nowo wybudowana świątynia ucierpiała podczas poważnego trzęsienia ziemi, ale przetrwała.

W 1746 r. po remoncie został konsekrowany, a później wielokrotnie niszczony przez trzęsienia ziemi. Budowa dzwonnic, naw katedry, rezydencji biskupiej trwała w różnych wiekach. Budynki były wielokrotnie przebudowywane i restaurowane, ale kompleks świątynny prezentuje się bardzo harmonijnie. Jej śnieżnobiałe ściany fascynują swoją mocą.

W architekturze katedry dominuje styl rosyjskiego klasycyzmu. Świątynia nazywana jest jedną z pereł Syberii. Po dziesięcioleciach dominacji ateizmu wznowiono w nim nabożeństwa. To tutaj pochowane są prochy świętego czczonego przez wielu Sybiraków: Sofroniusa z Irkucka, którego niezniszczalne relikwie spłonął w 1917 roku – na krótko przed przepowiedzianą przez Boga rewolucją.

Bramy Moskwy

Słynny łuk triumfalny na skarpie wzniesiono na cześć 10. rocznicy panowania rosyjskiego cesarza Aleksandra I, postaci legendarnej i tajemniczej. Ludzie nie wierzyli w jego śmierć. Istnieją wersje, w których prawdziwy cesarz przyjął monastycyzm, wziął na siebie duchowe wyczyny starszeństwa, pustelnię, post i zakończył swoje życie na Uralu.

W latach władzy sowieckiej zniszczone Bramy Moskiewskie zostały rozebrane, a unikalny zabytek architektoniczny zniknął z mapy Irkucka. Na początku tego stulecia postanowiono go odrestaurować i przekazać do muzeum miejskiego.

W ciągu 3 miesięcy konserwatorom udało się odtworzyć wygląd i układ budynku, który przed rewolucją posiadał herbaciarnię, biura dozorców placówek, archiwum i stację Towarzystwa Ratownictwa Wodnego. Zasadniczo profesjonaliści dokonali niemożliwego: w końcu wszystkie dokumenty inżynieryjne i architektoniczne związane z łukiem w tajemniczy sposób zniknęły 100 lat temu.

Adres: ulica Nasyp Niżnyja.

Kościół kazański

Słynna świątynia została zbudowana w stylu neobizantyjskim. Kompleks architektoniczny wydaje się być odtworzoną częścią Konstantynopola – podobne budowle kościelne można było zobaczyć na ulicach chrześcijańskiego miasta, zanim stało się częścią Imperium Osmańskiego. Kościół kazański prowadzi swoją historię od końca XIX wieku.

To ceglany budynek o bardzo trudnym losie, wielokrotnie niszczony i niczym feniks odradzał się. Do cerkwi przybywają pielgrzymi z całej Rosji, aby modlić się przed świętymi ikonami.

Wnętrze świątyni uderza swoim pięknem i wielkością. Zaskakujące jest to, że pomimo wszystkich katastrof historycznych i naturalnych zachowało się wiele oryginalnych elementów jego zewnętrza. Mistycy uważają, że budynek wzniesiono na miejscu mocy, i na dowód tej wersji dają przykład, że po wielogodzinnych modlitwach w świątyni nawet osoby o słabym zdrowiu nie odczuwają zmęczenia.

Plac nazwany imieniem Kirowa

Publiczne miejsca do rekreacji o tej nazwie istnieją w całej Rosji. Rewolucjonista Kirow nie ma nic wspólnego z wyglądem głównego placu miejskiego, do którego przylega (jest też jego częścią). Tyle tylko, że po 1917 r. nowy rząd zrobił wszystko, co możliwe, aby historyczne nazwy tego wyjątkowego pomnika krajobrazu odeszły w niepamięć.

Stopniowo plac i plac zamieniły się w węzeł komunikacyjny. Dopiero w XXI wieku znaleźli nowe życie. Ale podróżnik z nazwiskami, granice obiektów architektonicznych pozostały, bo obiekty miejskie były wielokrotnie dzielone, przebudowywane, przemianowywane (12 razy!). Wszystko to nie przeszkodziło w zachowaniu niepowtarzalnej atmosfery przytulnego miejsca, w którym na początku tego stulecia zainstalowano prawosławną kaplicę, prowadzono zakrojone na szeroką skalę prace związane z kształtowaniem i kształtowaniem terenu.

Dom-Muzeum Wołkońskiego

Atrakcja jest częścią regionalnego muzeum historyczno-pamiątkowego dekabrystów. Wcześniej majątek był częścią lokalnego muzeum krajoznawczego, ale zmiana statusu niewiele zmieniła w temacie ekspozycji muzealnych. Do dziś są poświęcone życiu, życiu, losowi uczestników powstania na Placu Senackim zesłanych na Syberię.

Po 1917 r. nowy rząd wykorzystał informacje o nieudanej próbie zamachu stanu pałacu, a ponadto uczynił wszystko, co możliwe, aby utrwalić pamięć o kontrowersyjnym wydarzeniu historycznym. Dom-muzeum Wołkońskiego zawiera rzeczy osobiste, listy i portrety dekabrystów.

W jego pokojach panuje cisza, w której dosłownie rozpływają się słowa przewodników i zwiedzających ekspozycję. Dom przyciąga romantyków, miłośników starożytności. Losy uczestników powstania na Placu Senackim są tragiczne, ale (po przekreśleniu polityki) jest w nich szczególne światło, które przyciąga wszystkich, którzy interesują się prawdziwą historią Rosji.

Dom-Muzeum Trubetskoy

Słynna posiadłość jest częścią regionalnego muzeum dekabrystów, jest jednym z najważniejszych miejsc świąt literackich i muzycznych. W domu można zobaczyć autentyczne rzeczy rodziny książęcej, bliskiej cesarskiej dynastii Romanowów. Trubeckojowie słynęli z lojalności wobec swoich zasad.

To właśnie ta cecha popchnęła przedstawicieli słynnej szlacheckiej rodziny do militarnych wyczynów, szalonych romantycznych czynów, beznadziejnych przygód. Powstanie na Placu Senackim Trubetskoy rozważało szansę na dojście do władzy, ale los postanowił inaczej. Zamiast balów i przywilejów buntownicy mieli iść na ciężkie roboty na Syberii.

Żony nie poszły za wszystkimi zesłańcami. Jeśli dzieci rodziły się w legalnych małżeństwach z małżonkami na północy, ci ostatni otrzymywali od państwa status poddanych. Dom-muzeum zawiera wiele ciekawych dokumentów przypominających tamte straszne lata, a także unikatowe listy, eksponaty świadczące o tym, że duch dekabrystów nie został złamany.

Pomnik Piotra i Fevronii

Rzeźby starożytnych rosyjskich świętych znajdują się w różnych częściach kraju. Historia miłosna księcia Piotra i plebsu Fevronii już dawno zamieniła się w bajkę, legendę, mit. Letnie wakacje na cześć małżonków są często nazywane „naszą odpowiedzią na św. Walentego”. W patriarchalnej Rosji idealne małżeństwo wiązało się z wiernością małżeńską do grobu.

Dziś ten pogląd na relacje wydaje się wielu naiwny, ale to on pomógł utrzymać instytucję rodziny pomimo wszystkich prób. Pomnik został wzniesiony w 2010 roku w pobliżu murów kościoła Zbawiciela. Figurki z brązu na granitowym cokole okazały się bardzo wzruszające.

Święci trzymają w rękach gołębie, obok nich czai się brązowy króliczek. U stóp Piotra i Fevronii o każdej porze roku można zobaczyć płonące świece, świeże kwiaty. A obok króliczka liczni pielgrzymi zostawiają monety. Wielu wierzy, że dotknięcie nosa zwierzęcia przynosi szczęście. Dlatego jest wypolerowany przez gości, mieszkańców do lustrzanego połysku.

Muzeum „Na składowisku”

Ekspozycja składowiska odpadów stałych jest uważana za jedną z najpopularniejszych atrakcji regionu. Jest otwarty codziennie. Co więcej: w przeciwieństwie do wszystkich SanPiNam, muzeum działa na terenie prawdziwego wysypiska. Historyk amator Aleksander Rastorguev podsunął pracownikom składowiska odpadów stałych ciekawy pomysł: uwiecznić śmieci, z których można stworzyć wiele ciekawych rzeczy. Tak rozpoczął się wielki projekt.

Dla zwiedzających muzeum zorganizowano specjalny obszar oddzielony od miejsca zbiórki śmieci. Na terenie kompleksu muzealnego można zobaczyć żywe niedźwiedzie, prawdziwą scenerię stworzoną z odpadów stałych do kręcenia filmu o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, gigantyczne rzeźby, zredukowane kopie znanych na całym świecie zabytków, dziwne abstrakcyjne kompozycje wykonane z metalu, plastiku, drewna. Unikalne ekspozycje muzealne poświęcone są głównie ochronie środowiska, recyklingowi odpadów i ochronie przyrody.

Dom aktora

Budynek jest miejscem przyciągania twórczych osobowości, wielbicieli i ministrów muz. Dom aktora został otwarty 40 lat temu. Znajduje się obok teatru dramatycznego i nie przyciąga uwagi swoją skalą. Ale wciąż jest w tym szczególna magia. Każe ci zwolnić przy budynku, by podziwiać dziwaczną harmonijną fasadę, a on (szczerze mówiąc) przydałby się profesjonalny remont.

W domu mieści się filia organizacji społecznej: Związek Pracowników Teatru. Nawet podróżnicy, którzy nie przepadają za hipokryzją, chcą zobaczyć ten słynny budynek. Na zewnątrz i wewnątrz jest ozdobiona wspaniałymi rzeźbami, na które można patrzeć godzinami. W Domu Aktora regularnie odbywają się imprezy kulturalne, panuje nostalgiczny duch lat 80-tych.

Cyrk

Państwowe centrum rozrywki ma swoją historię w latach 60. ubiegłego wieku. Obejmuje nie tylko największe miejsce cyrkowe na Syberii. W ośrodku znajduje się 5-piętrowy kameralny hotel. Działa przez całą dobę i cieszy się dużą popularnością wśród artystów ze względu na europejską jakość usług, dogodną lokalizację. Jednocześnie w budynku cyrku spektakl może oglądać ponad 1600 widzów.

Ma tradycyjną średnicę areny: 13 metrów, bo właśnie ta liczba uchodzi za najszczęśliwszą wśród aktorów. W centrum rozrywki regularnie odbywają się festiwale na poziomie rosyjskim i międzynarodowym. Koszt biletów dla dzieci i dorosłych do cyrku jest taki sam. W niedalekiej przyszłości będzie miał program lojalnościowy, dzięki któremu będziesz mógł kupować bilety ze zniżkami.

Muzeum Krajoznawcze

Bardziej słusznie byłoby nazwać regionalną instytucję kultury zespołem muzealnym. Co roku odwiedza go 300 tys. gości. Instytucja składa się z 7 oddziałów, posiada własne biuro informacji turystycznej oraz flotę pojazdów. Muzeum zostało stworzone przez miejscową szlachtę około 250 lat temu, aby przekazać potomnym dowody chwalebnych czynów ich przodków. Przed rewolucją był prywatny, a następnie państwo znacjonalizowało budynek i umieszczone w nim eksponaty.

Dziś muzeum przyczynia się do ochrony przyrody, aktywnie prowadzi działalność naukową i edukacyjną. Obejmuje bibliotekę z rzadkimi książkami, popularne centrum dla dzieci, studio, muzeum V.G. Rasputin, lodołamacz Angara. Instytucja kultury regularnie organizuje wydarzenia w formacie interaktywnym, jest platformą wystaw objazdowych. Ekspozycje muzeum przeznaczone są dla różnych grup wiekowych zwiedzających.

Pomnik Aleksandra III

Cesarz zrobił wiele dla rozwoju Syberii. Przed rewolucją postawiony mu pomnik był wizytówką miasta. Postać Aleksandra III stała na piedestale przez 18 lat, a następnie została zniszczona przez przedstawicieli nowej władzy, a dokładniej: przetopiona na pomnik V.I. Lenina.

Kamienny cokół pozostał na swoim pierwotnym miejscu, po 40 latach dobudowano do niego betonową iglicę, a dziwny twór nazwano pomnikiem pionierów Syberii. Na początku tego stulecia władze miasta postanowiły przywrócić przedrewolucyjną wersję pomnika. Wykonano wspaniałą pracę, aby stworzyć 4-tonową rzeźbę cesarza, ubranego w kozacki mundur atamana, cokół pomnika (którego wysokość przekracza 5 metrów) ozdobiono emblematami carskiej Rosji, Syberii, jej prowincji i obwód Jakucka, portrety Jermaka, Speransky'ego, Muravyova-Amursky'ego.

Jednak szczęśliwe zakończenie pomnika było daleko. Zabytek nieustannie cierpi z powodu wandalów, a konserwatorzy regularnie muszą przywracać mu pierwotny wygląd.

Akwarium z fokami bajkalskimi

Pierwszy nerpinary pojawił się w mieście pod koniec ubiegłego wieku za sprawą słynnego naukowca, ekologa Jewgienija Baranowa. Miejsce rozrywki cieszyło się ogromną popularnością, dlatego postanowiono otworzyć kolejną podobną instytucję. Obie nerpinaria (w Irkucku i wsi Listwianka) funkcjonują do dziś i przyjmują gości z całego świata.

Instytucja wystawia spektakle co tydzień od czwartku do niedzieli. Na wystawie można podziwiać najbliższych krewnych fok, zrobić z nimi zdjęcia. Przedstawienia z fokami trwają 45 minut. Wszyscy artyści to zwierzęta uratowane przed kłusownikami, którym nerpinary stwarzają warunki zbliżone do ich naturalnego środowiska.

Muzeum-lodołamacz „Angara”

Legendarny statek został zbudowany przed rewolucją. Wszystkie części łodzi są produkowane w Wielkiej Brytanii. Rosyjscy specjaliści mogli jedynie złożyć części statku w jedną całość i wypuścić statek do wody. Zawartość lodołamacza dla prywatnych firm okazała się bardzo nieopłacalna. Po rewolucji państwo znacjonalizowało statek i wyposażyło go w broń wojskową.

Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej lodołamacz utorował drogę dla barek z rybami, a następnie wykonywał podobne zadania do 1960 roku. Statek miał tylko jeden los: zostać kiedyś pociętym na metal. Ale działacze społeczni proponowali utworzenie w nim oddziału lokalnego muzeum historycznego.

Lodołamacz znalazł więc nowe życie wypełnione wystawami, koncertami, wakacjami. W jego kabinach znajdują się unikatowe eksponaty poświęcone rozwojowi Syberii. Statek został umieszczony na wiecznym parkingu w zbiorniku irkuckim.

Kościół Świętego Krzyża

Autor: Rafael (fotokto.ru/id112965)

Cerkiew przy ulicy Sedowej została zbudowana w stylu baroku syberyjskiego. Ten wyjątkowy kierunek artystyczny jest mieszanką włoskich i rosyjskich tradycji architektonicznych. Kamienne świątynie w stylu syberyjskiego baroku budowano na prowincji przed rewolucją 1917 roku. Większość budynków niestety nie zachowała się, gdyż budowle sakralne nie mieściły się w ramach panującej w ZSRR ideologii ateistycznej.

Początkowo kościół był drewniany, następnie na jego miejscu wzniesiono kamienną świątynię. Swoją historię prowadzi od 1717 roku. Budowa kompleksu świątynnego trwała ponad 40 lat. Budynek prezentuje się szczególnie wdzięcznie ze względu na swój wyjątkowy wygląd zewnętrzny. Jej zewnętrzne ściany ozdobione są licznymi ornamentami.

Wystrój wnętrza świątyni pozostaje niezmieniony od wieków. To jedyny przypadek na Syberii, kiedy wnętrze cerkwi nie ucierpiało z powodu wandalizmu, przebudowy, przebudowy na potrzeby gospodarstwa domowego i usunięcia przez władze sowieckie obiektów sakralnych.

Muzeum Sztuki. wiceprezes Sukaczew

Muzeum regionalne jest często porównywane do skarbca syberyjskiego. Instytucja wywodzi się z prywatnej galerii sztuki, którą w XIX wieku utworzył burmistrz, wybitny rosyjski działacz społeczny Władimir Platonowicz Sukaczew. Dziś muzeum zajmuje kilka budynków: 2 dwory i 2 majątki ziemskie. W jego kolekcji znajdują się próbki obrazów neolitycznych, dzieła wybitnych artystów rosyjskich i zagranicznych.

W salach muzealnych można dowiedzieć się wielu nowych, ciekawych rzeczy o sztuce krajów Wschodu i tajemniczej kulturze rdzennych ludów syberyjskich, zapoznać się z osobliwościami północnego życia szlacheckiego, podziwiać obrazy Szyszkina, Repin, Levitsky, Rotary, Tropinin, wyroby dekoracyjne i sztuki użytkowej tworzone w pojedynczych egzemplarzach, oryginalne obrazy graficzne, dania orientalne. Łączna liczba eksponatów przechowywanych w muzeum: ponad 23 tys. sztuk.

Kościół Nikolo-Innokentievsky

Zbudowany na wzgórzu. Uważa się, że święty patronuje podróżnikom. Dlatego bardzo symboliczne jest to, że pasażerowie pociągu jako pierwsi widzą kościół wjeżdżając do miasta od strony Angary. Budynek w stylu klasycyzmu powstał dzięki datkom miejscowego kupca Malkova. W 1943 r. świątynię zamknięto dla publiczności, a nabożeństwa w niej zakazano. Budynek odnalazł swoje drugie życie dopiero pod koniec ubiegłego wieku, kiedy został zwrócony Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.

Wielotonowe dzwony świątynne, luksusowe oryginalne dawne wnętrza nie zostały zachowane. Wykonano wiele pracy, aby przywrócić wygląd sanktuarium. Wszystkie malowidła i ikony kościelne zostały stworzone przez współczesnych mistrzów zgodnie ze starożytnymi kanonami kościelnymi. Zewnętrznie świątynia wygląda bardzo surowo, jej projekt łączy 2 podstawowe kolory: biały i żółty. Symbolizują czystość i słońce.

Posiadłość muzealna V.P. Sukaczewa

Zabytek architektoniczny jest częścią Regionalnego Muzeum Sztuki im. Władimira Platonowicza Sukaczewa. Gospodarstwo położone w parku miejskim. Jej budynki do dziś wyglądają imponująco. Trudno sobie wyobrazić, że obiekt nie miał praktycznie żadnych szans na przetrwanie do dziś.

Miejscowe władze planowały doszczętnie rozebrać drewniane domy osiedla i to właśnie tutaj rozpoczęła się historia jednej z najsłynniejszych kolekcji dzieł artystów rosyjskich i syberyjskich. Sukaczew wniósł ogromny wkład w rozwój miasta i regionu, ale dobra pamięć o nim kłóciła się z państwową ideologią sowiecką.

Jego naturalnym przejawem było ignorowanie próśb społeczeństwa o przywrócenie majątku przez lokalne władze. Na przełomie wieków sytuacja zmieniła się diametralnie, a majątki filantropa ponownie stały się centrum życia kulturalnego. Stosunkowo niedawno konserwatorom udało się całkowicie odrestaurować główny dom, przyległe do niego budynki i altany. Na osiedlu regularnie odbywają się koncerty, wystawy, spotkania twórcze.

Gaj Kai

Zabytkowy las jest unikalnym pomnikiem przyrody położonym na terenie pomiędzy rzekami. Na terenie zagajnika rosną drzewa tajgi, żyją oswojone wiewiórki, które chętnie przyjmują smakołyki od ludzi. Obszar leśny porównuje się z płucami Irkucka. W istocie jest to cudownie ocalały kawałek tajgi. Główny skarb Gaju Kai: stuletnie sosny.

Las między rzekami uważany jest za tajemnicze, mistyczne miejsce. Oto słynna nekropolia Glazkovsky z pochówkami szczątków starożytnych ludzi. Istnieją wersje, w których żyli w tym miejscu dalecy przodkowie współczesnych ludów azjatyckich i po gwałtownej zmianie klimatu przeszli na koczowniczy tryb życia.

Niestety gaj Kai jest teraz zagrożony wyginięciem. Nielegalne wycinanie drzew zmienia ekosystem, zaczynają zanikać rzadkie gatunki roślin. Publiczność bije na alarm, ale zatrzymanie procesu niszczenia pomnika przyrody jest poza jego mocą.

Czołg „Irkuck Komsomolec”

Pamięć o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej jest przechowywana na ulicach i placach syberyjskiego miasta. Na front poszło 200 tysięcy mieszkańców obwodu irkuckiego. Ponad 100 tysięcy z nich nie wróciło z pól bitewnych. Po wojnie 30 000 osób zmarło z powodu urazów i poważnych chorób. Wiele pomników na Syberii zostało zbudowanych nie z funduszy państwowych, ale z datków tych, którzy przeżyli te ogniste lata.

Pomnik „Irkuck Komsomolec” jest niemym świadkiem pamięci ludu o pierwszej kolumnie pancernej. Ludzie pracowali na tyłach, głodowali, ale zbierali pieniądze na budowę sprzętu wojskowego. To właśnie zrobili członkowie komsomołu z zakładów ciężkiej inżynierii i miliony obywateli sowieckich.

Chłopcom i dziewczętom udało się zebrać pieniądze na sprzęt wojskowy dla dwóch kolumn. Zbiornik zamontowany na cokole jest prawdziwy. Brał udział w bitwach wojskowych. Samochód nie był częścią kolumny irkuckiej, jednak według miejscowych historyków powstał również dzięki datkom obywateli.

Muzeum Straży Pożarnej

Unikalna kolekcja powstała dzięki staraniom pasjonatów i pracowników rosyjskiego Ministerstwa ds. Sytuacji Nadzwyczajnych. Pomysł otwarcia takiego muzeum w mieście był wielokrotnie zgłaszany przez przedstawicieli różnych organizacji. W 2014 roku hale wystawiennicze przyjęli pierwsi zwiedzający. Budynek, w którym odbywa się spotkanie, jest zabytkiem architektury.

To w nim znajdowała się przed rewolucją jednostka straży i policji. W pobliżu remizy zachowała się prawdziwa wieża, z której strażacy monitorowali miasto. Do lat 90. ubiegłego wieku w starym budynku służyli radzieccy strażacy, a pierwszy zespół strażaków powstał ponad 200 lat temu.

Dopiero w tym stuleciu odrestaurowano zabytek architektury i umieszczono w nim muzeum ochrony przeciwpożarowej. Dziś w muzeum znajdują się próbki starożytnego inwentarza, sprzętu przedrewolucyjnego, kolekcja wozów strażackich i wiele innych rarytasów. W muzeum można się wiele dowiedzieć o nowoczesnych technologiach przeciwpożarowych oraz bohaterach, którzy oddali życie, aby ratować ludzi w pożarach.

ogród zoologiczny

Otwarte codziennie dla dorosłych i dzieci. Obiekt rozrywkowy powstał 10 lat temu. Historia zakątków mieszkalnych w mieście zaczyna się dużo wcześniej, ale prywatne kolekcje nie zdołały urosnąć do poziomu ogrodów zoologicznych (jak miało to miejsce w wielu rosyjskich ośrodkach regionalnych).

W mieście znajdują się małe ogrody zoologiczne dla małych zwierząt i jest tylko jedno pełnoprawne zoo. Jest otwarty na bazie ogrodu botanicznego. Na terenie placówki znajdują się: strefa rekreacyjna, ośrodki edukacyjne, stacja dla młodych przyrodników, klub gier interaktywnych. Co roku zoo odwiedza 50 tys. Sybiraków i goście regionalnego ośrodka. Zoo jest domem dla 50 gatunków przedstawicieli świata zwierząt.

W nim można zobaczyć zwierzęta domowe i dzikie. Niewiele jest tu ptaków i gadów, ale wśród mieszkańców zoo: biały paw, struś, nietoperz nilowy, genet. Przedstawiciele świata zwierząt są dość przyjaźnie nastawieni do ludzi, a strusie uznawane są za najbardziej kontaktowych mieszkańców zoo.

Eksperymentarium muzealne

Atrakcja uwielbiana przez dorosłych i dzieci. To w tym muzeum można dotykać eksponatów, przeprowadzać prawdziwe eksperymenty, studiować prawa fizyki, uczyć się, jak działa świat. Pierwsze interaktywne muzeum nauki otwarte w 2005 roku.

Jego rosnąca popularność wśród mieszkańców i gości regionalnego centrum spowodowała, że organizatorzy projektu potrzebowali dodatkowej drugiej lokalizacji. Dziś Eksperymentarium ma 2 filie: w Academgorodoku iw 130. kwartale. W zbiorach muzeum znajduje się 300 eksponatów. Technologie interaktywne pozwalają dużym i małym odwiedzającym poczuć się jak prawdziwi pionierzy.

Większość programów edukacyjnych muzeum przeznaczona jest dla dzieci w wieku szkolnym. Eksperymentator bierze czynny udział w poradnictwie zawodowym, na jego podstawie odbywają się wydarzenia naukowe dla młodych Sybiraków, działają kółka dziecięce, stworzono specjalne przestrzenie na pokazy, wakacje, questy.

Teatr Dramatyczny im. N.P. Ochlopkowa

Instytucja kultury powstała w 1850 roku. Jest uważany za jeden z najstarszych w Rosji. Mieści się w majestatycznym kamiennym budynku. Ale kiedyś los po prostu uśmiechnął się do wędrującej trupy aktorów, których występy spodobały się pierwszym osobom w mieście.

Teatrowi natychmiast nadano status „profesjonalisty”, zbudowano dla niego tymczasową drewnianą konstrukcję. Nie każda trupa aktorska miała tyle szczęścia! Status ten pozwolił pożegnać się z na wpół zagłodzonym koczowniczym życiem i skoncentrować wysiłki aktorów na ich rozwoju zawodowym. Scena teatru wabiła i wabiła sławy europejskiej, światowej wielkości.

Do jego rozwoju przyczyniły się legendarne osobistości: choreograf Petipa, genialna Komissarzhevskaya, dramaturg Yuzhin, reżyser filmowy Gaidai, pisarze Vampilov i Rasputin, ogromna liczba ludowych, zasłużonych artystów ZSRR i RSFSR. Teatr do dziś pozostaje sercem kultury miasta. Jego repertuar obejmuje dzieła klasyków i współczesnych, a na widowni praktycznie nie ma pustych miejsc.

Fabryka sztuki „Dorenberg”

Energię centrum kultury trudno porównać z czymś konkretnym. Takie instytucje są bardzo popularne w Niemczech, Austrii, społecznościach niemieckojęzycznych, kantonach Szwajcarii, Luksemburgu. Moda na przekształcanie budynków dawnych browarów w przestrzenie sztuki napłynęła do Rosji z Europy.

Mieszkańcy regionalnego centrum byli entuzjastycznie nastawieni do nowego projektu, tym bardziej, że budynki starego browaru idealnie nadawały się na nowy projekt kulturalny. Na terenie „Dorenberg” znajdowało się miejsce na warsztaty artystyczne, pomieszczenia biurowe, salony, do których dostęp jest otwarty 24 godziny na dobę, kawiarnia, kino, deptak.

Istnieje wiele miejsc plenerowych zaprojektowanych specjalnie na pikniki, spotkania z przyjaciółmi, koncerty, festiwale gastronomiczne i romantyczne wyznania. W fabryce sztuki każdy znajdzie zajęcia, które mu odpowiadają. Twórcy kompleksu nie zapominają o palących problemach kreatywnych ludzi. Wspierają programistów, uczestników różnych projektów, pomagają organizować kreatywne biznesy, promują niestandardowe, ciekawe pomysły i koncepcje.

Teatr Lalek „Bocian”

Teatr Państwowy został otwarty w 1935 roku. Jeśli spojrzysz, artyści dokonali niemożliwego: zagrali tylko jeden występ i odnieśli spektakularny sukces. Lalkarze dostali swój szczęśliwy los: przedstawiciele ZSRR poparli pomysł stworzenia teatru lalek, nazywając go „Czerwoną Pietruszką”. W ZSRR nie było wówczas takich obiektów rozrywkowych.

Szczególne miejsce w jego repertuarze zajmowały przedstawienia o tematyce rewolucyjnej. I wtedy zaczęła się wojna. Aktorzy „Czerwonej Pietruszki” wystąpili przed żołnierzami i dziećmi, wspierali morale publiczności. Później teatr zmienił nazwę, ale aktorów nowych pokoleń cechowała też szczególna pogoda ducha, otwartość i miłość do życia.

To właśnie te cechy pomogły „Aistence” przetrwać w trudnym dla sztuki rosyjskiej czasie. Dziś teatr jest stałym uczestnikiem festiwali krajowych i międzynarodowych. Lokalne władze przekazały mu budynek kina, wewnątrz którego nie ma tradycyjnego podziału na strefy. Foyer, scena, audytorium są połączone w jedną przestrzeń, w której dzieci komunikują się z bohaterami spektakli i aktorami.