Druga stolica Ziemi Świętej, jak nieoficjalnie nazywa się Tel Awiw, ma ciekawą historię swojego powstania. Na początku XX wieku zaczęło się od nowej żydowskiej dzielnicy starożytnego miasta Jaffa. Mieszkańcy dzielnicy nazywali ją Tel Awiw, co oznacza „wiosenne wzgórze”, gdzie słowo „wiosna” jest synonimem „odnowy”. Z biegiem lat dzielnica rozrastała się, przyjmując coraz więcej gości z Polski i Rosji, a wraz z nadejściem Hitlera napłynęły tu tysiące niemieckich Żydów.

Znaczące wydarzenie w zjednoczeniu dwóch miast (nowego Tel Awiwu i starożytnej Jaffy) miało miejsce w 1949 r., a Tel Awiw stał się gospodarczym centrum błogosławionej Ziemi Izraela. Teraz zróżnicowane miasto zawiera ultranowoczesne drapacze chmur, niskie budynki z lat 30-40 ubiegłego wieku i bardzo stare budynki. Porozmawiajmy o najważniejszych zabytkach Tel Awiwu.

Centrum Azrieli

Do współczesnych zabytków bez wątpienia należą trzy wyjątkowe drapacze chmur – centrum Azriela, nazwane na cześć projektanta architektonicznych drapaczy chmur. Budowę sfinansował biznesmen z Kanady, Żyd narodowości David Azriel, który podarował miastu taki dar. Z daleka drapacze chmur wyglądają jak gigantyczne trójwymiarowe modele o geometrycznych kształtach: trójkąt, walec i kwadrat.

W takiej właśnie formie wymyślił ich autor i pokonując wszelkie trudności, z błyskotliwością wcielił w życie swój pomysł. Budowę wież rozpoczęto w 1996 roku, dwie z nich „wzrosły” w 1999 roku, ostatnia (kwadratowa) została ukończona dopiero w 2007 roku. Teraz trzy piękności, z gracją górujące na błękitnym izraelskim niebie, zachwycają oczy okolicznych mieszkańców i setek turystów. Najwyższym z nich jest okrągła wieża (187 m), na wysokości 182 metrów znajduje się taras widokowy, z którego otwiera się jasna, zachwycająca perspektywa Tel Awiwu.

Jego trójkątna siostra jest nieco niższa (169 m), a kwadratowa ma 154 m. Wszystkie trzy drapacze chmur łączy ogromny kompleks handlowy na niższych kondygnacjach. Łącznie w wieżach znajduje się 30 restauracji, około 200 sklepów, 8 sal widowiskowych, plac zabaw dla dzieci z maszynami do ćwiczeń, labirynty i basen. Azriel Center to najczęściej odwiedzane miejsce.

Dom Pagody

Niezwykle piękny dom, zbudowany w 1925 roku na zlecenie miejscowego biznesmena Blocha, jest bardzo interesujący ze względu na swoją architekturę, a raczej mieszankę stylów architektonicznych. Stało się to, według popularnej legendy, z powodu kaprysów klienta, który zmienił architektów: najpierw autorem projektu był Alexander Levy, potem amerykański architekt, potem znowu Levy.

Ten ostatni, jakby w odwecie na klienta, ucieleśnił w swoim eklektycznym pomyśle kilka stylów różnych kultur, w wyniku czego powstał Pagoda House. Budynek o osobliwej urodzie składa się z 4 pięter, z których każde ma w projekcie elementy określonego stylu architektonicznego. Piętro ozdobione jest motywami orientalnymi, z ostrołukowymi łukami okien.

W projekcie drugiego piętra zachował się styl bizantyjski i cechy średniowiecznych kościołów. Trzecie piętro reprezentuje architektura świątyń greckich i kolumn doryckich. Czwarte piętro prezentowane jest w formie pawilonu w stylu mauretańskim z dekoracjami elewacji z rzeźbami ściennymi, kolumnami i łukami figuralnymi. Cudowny dom kończy się wielopoziomowym dachem w stylu chińskim, od którego otrzymał swoją nazwę.

Zarezerwuj prywatny transfer z lotniska do hotelu za 4 884 RUB

Ale dom Blocha słynie nie tylko z tego: stał się pierwszym prywatnym domem, w którym w latach 30. zainstalowano windę, która stała się przynętą dla dzieci, które chcą jeździć dziwaczną windą. Kolejną innowacją było centralne ogrzewanie domu, które na owe czasy było nowością techniczną w aranżacji budynków.

W wyjątkowym domu, oprócz rodziny właściciela, mieszkały rodziny znanych osobistości kraju: prokuratora pod zarzutem Eichmanna; Hayt, pierwszy izraelski chirurg plastyczny; utalentowany lekarz Wołoch. Przez pewien czas pierwsze piętro zajmowała synagoga, na pozostałych w czasie wojny mieściły się warsztaty i sklepy; piwnica służyła jako schronienie. Obecnie właścicielem budynku jest Robert Weil, szwedzki Żyd, który ku uciesze mieszkańców odrestaurował dom.

Muzeum Ziemi Izraela

Pawilony tematyczne muzeum, otwarte w 1952 roku, reprezentują historyczny i antropologiczny rozwój społeczności żydowskiej, począwszy od epoki miedzi pne. mi. a kończąc na 19. mi. Odwiedzający są naprawdę zdumieni dużą liczbą starożytnych zabytków z okresu prehistorycznego, które wyraźnie świadczą o dość wysokim poziomie postępu technologicznego tamtych epok.

Jest to szczególnie widoczne w pawilonie „Człowiek i jego dzieło”, gdzie można zobaczyć nie tylko próbki ceramiki, tkactwa, produkcji biżuterii, ale także metody, według których wykonywano rękodzieło. Pokazuje procesy przerabiania ziarna na mąkę i wypieku chleba, różne narzędzia i wszelkiego rodzaju urządzenia, amfory i dzbanki.

Pawilon Nekhushtan (symbol epoki miedzi) przedstawia kamienne topory i młoty, noże krzemienne i miedziane dłuta. Przedstawiono autentyczne przykłady pieców hutniczych z różnych okresów rozwoju przedchrześcijańskiego. Piec w kształcie misy z epoki miedzi (4000 pne); piece kopułowe (brąz późny); piec szybowy epoki żelaza. Są też fragmenty pieca szklarskiego (XIII w.) odkryte podczas wykopalisk w fortecy krzyżowców Sommelaria.

W pawilonie świątynnym Madianitów znajduje się model wspomnianej świątyni. Jej nazwa jest zgodna z nazwą obszaru, na którym się znajdowała – ziemia Midian, w której wydobywano miedź (przed 12 rokiem p.n.e.). Perłą pawilonu jest miedziany wąż Nekhushtan z głową pokrytą złoceniami.

W Szklanym Pawilonie prezentowana jest ekspozycja dawnych naczyń szklanych, podzielona na 3 okresy produkcji szkła – nie dmuchane i dmuchane. Tutaj też są „perły”: „ryton” – cienki grecki róg do wina z 2 otworami; oraz „Niebieski dzban” podpisany przez jego twórcę Enniona (I wne, pierwsza połowa).

Pawilon filatelistyczny obrazuje historię rozwoju poczty od połowy XIX do połowy XIX wieku. do połowy XX w. (1948), kiedy powstało państwo Izrael. Szeroko prezentowane są tu eksponaty w postaci kopert, listów, zdjęć, plakatów, różnego rodzaju skrzynek pocztowych. Najciekawszym obiektem jest ciężarówka pocztowa (1949). Filatelistom z pewnością przypadnie do gustu duża kolekcja znaczków pocztowych, wśród których jest wiele bardzo rzadkich i cennych.

Park Narodowy Cezarei

Ten wyjątkowy park jest jedynym na świecie, w którym w głębinach morskich znajdują się stanowiska archeologiczne. Został otwarty w 2006 roku w miejscu centrum starożytnego palestyńskiego miasta Cezarei, które przed wiekami znalazło się pod wodą.

Obecnie teren parku narodowego obejmuje, oprócz części podwodnej, nowoczesną, dobrze utrzymaną plażę, stary czynny port i wiele obiektów infrastruktury uzdrowiskowej. Cezarea Park to najpopularniejsze miejsce wśród turystów. Ze starożytnego miasta pozostały masywne kamienne mury, teraz zabudowane malowniczymi galeriami sztuki, sklepami z jasnymi oknami, kawiarniami, restauracjami i wypożyczalniami.

Wizyta w tym parku to masa nowych, nieznanych dotąd wrażeń i wiedzy, ekscytująca podróż w świat tajemnic i nowych odkryć. Każdy, kto ma umiejętności nurkowe, może zobaczyć podwodną część parku, gdzie znajdują się obiekty portowe, zatopione statki, sprzęt budowlany wykorzystywany przy budowie starożytnych portów za króla Heroda (25 obiektów).

Na terenie parku znajdują się cztery stanowiska nurkowe, wyposażone we wszelki niezbędny profesjonalny sprzęt. 10-minutowy program „Podróż przez czas” – teledysk o historii rozwoju Cezarei, wyraźnie opowiadający o tym za pomocą innowacji komputerowych. Imponująca do głębi jest wizyta w sali kinowej, gdzie na 4 ekranach widzowie „spotykają się” z postaciami historycznymi, które odegrały znaczącą rolę w życiu miasta (Król Herod, Baron Rothschild, Hanna Senesh i inni).

Fascynującą atrakcją jest Wieża Czasu, znajdująca się na terenie odrestaurowanej z ruin starożytnej fortecy. Tutaj zwiedzający odbywają wirtualny spacer po wielkim ekranie przez starożytne miasto, „wchodzą” do domów, „robią zakupy na lokalnym targu i spotykają statki w porcie”.

Wspinając się na sam szczyt wieży, można zobaczyć oszałamiające piękno okolicznych krajobrazów. Entuzjaści golfa mają okazję pochwalić się swoimi umiejętnościami w luksusowym klubie golfowym światowej klasy. Cezarea Park to niezapomniane miejsce pełne tajemniczych atrakcji.

Wymiana diamentów

W dobie najwyższych nowoczesnych technologii i wzrostu poziomu ludzkiej inteligencji prymitywne zainteresowanie homo sapiens iskrzącymi się kamieniami o magicznej nazwie „diamenty” wcale nie osłabło, a wręcz przeciwnie, coraz bardziej i jeszcze. Świadczy o tym stan rzeczy izraelskiej giełdy diamentów, znajdującej się na przedmieściach – Ramat Gan. Baron Oppenheimer, który zostawił diamentowe dziedzictwo, znając dobrze pasję bogatych i szlacheckich do wykwintnych kamieni, złożył państwu luksusowy prezent. Izraelska Giełda Diamentów jest najbardziej wpływową i największą pod względem obrotu z nimi diamentami i biżuterią.

Jest to kompleksowe centrum obróbki diamentów i handlu międzynarodowego, zajmujące 4 ogromne budynki. Mieszczą się w nich szlifiernia diamentów, hale wystawiennicze i handlowe, sklepy jubilerskie, biura usługowe, placówka medyczna, urząd celny, placówki gastronomiczne i miejsca modlitwy. Giełda Diamentów to prawdziwe miasto w mieście, w którym każdego dnia toczy się aktywne życie, zawierane są transakcje; gdzie magiczne diamenty błyszczą swoimi magicznymi fasetami, przyciągając swoim blaskiem setki tysięcy klientów, kupców i wielkich biznesmenów.

Przyjedź tutaj (tylko po wcześniejszym uzgodnieniu) i dociekliwych turystów z całego świata. Tutaj masz okazję obejrzeć cały proces przekształcania nieokreślonych diamentów w arcydzieła biżuterii. Produkcja jest wyposażona w ultranowoczesny sprzęt i kadrę wysoce profesjonalnych rzemieślników, dzięki czemu towary giełdy cieszą się dużym zainteresowaniem międzynarodowym (roczny obrót sięga 10 miliardów dolarów). Istotną rolę odgrywa tu nienaganny system kontroli jakości zgodny z międzynarodowymi standardami oraz prawna czystość transakcji.

Imponująca wizyta w Muzeum Diamentów Oppenheimer, którego kolekcje składają się z diamentów, diamentów, różnych kamieni szlachetnych i biżuterii. Wśród nich znajdują się unikatowe prehistoryczne relikty odkryte podczas wykopalisk w Izraelu: kolekcja „Złotych Jabłek” wykonanych ze srebra. Wiele bezcennych eksponatów porusza wyobraźnię:

Most życzeń w Jaffie

Ciekawym miejscem na starym mieście Jaffy jest kamienny Most Pragnień, łączący przeciwległe krawędzie fosy. Mimo niewielkich rozmiarów i dyskretnej architektury most przyciąga wielu swoją tajemniczą tajemnicą. Zawiera wszystkie znaki zodiaku, według legendy, przynoszące szczęście i spełnienie pragnień, jeśli poprosisz i dotkniesz swojego obrazu zodiaku. Ludzie cały czas wierzą w cuda, więc każdy, kto odwiedza Jaffę, chętnie tu przyjeżdża.

Brama Wiary

W jednym z najwyższych punktów nadmorskiego pasa antycznego miasta znajduje się malowniczy łuk w kształcie kwadratu – Brama Wiary. Zostały one zlecone przez dwóch braci Meir, słynących z powstania w 1965 roku najwyższego drapacza chmur swoich czasów na Bliskim Wschodzie. Rzeźbiarz Kafri przez 2 lata pracował nad oryginalną kompozycją rzeźbiarską na cześć trzeciego brata Meira.

Brama została wykonana ze szlachetnego kamienia galilejskiego, co samo w sobie jest rzadką ozdobą, nie mówiąc już o eleganckich rzeźbiarskich wizerunkach wyrzeźbionych na filarach bramy. 4-metrowe pionowe filary pokrywają wizerunki patriarchów Starego Testamentu: Abrahama, Icchaka i Yaakova. Podstawą pionowych filarów są kamienie z „Ściany Płaczu” jako symboliczne połączenie z Pierwszą Świątynią Jerozolimy.

Na jednym z filarów wyrzeźbiony jest biblijny spisek ofiarny, na którym Abraham pochylając się nad barankiem podnosi Icchaka do góry. Drugi przedstawia spisek proroczego snu Jakuba, w którym dwa anioły znajdują się nad nim, „waląc” skrzydłami. Na poziomej kamiennej poprzeczce bramy rzeźbiarz umieścił obraz realizacji przymierzy: zdobycia Jerycha przez Kohanim niosących Arkę Przymierza i miecze.

Według legendy Bramy mają magiczną moc spełniania pragnień, jeśli obejdziesz je po lewej stronie, odwróć się do nich, wypowiadając życzenie; zamknij oczy i dotknij ich. Wielu szczerze w to wierzy i udowadnia swoją sprawę własnym przykładem.

Fontanna “Znaki Zodiaku”

Innym obiektem w Jaffie, który spełnia życzenia, jest przedziwna fontanna, wyposażona w 2011 roku na miejscu opuszczonej studni, rzekomo posiadająca magię. Twórcy rzeźbiarskiej ramy fontanny, nie bez pewnej dozy ironii, stworzyli wizerunki znaków zodiaku, nadając im humorystyczny posmak. Każdy z tych, którzy przychodzą do fontanny, wrzuca do wody monetę i po wypowiedzeniu pragnienia musi dotknąć jego rzeźbiarskiego znaku. Tłum ludzi przy fontannie wyraźnie ilustruje wiarę ludzi w cuda.

Mini Park Izraela

Ziemia Święta Izraela ma tyle atrakcji historycznych, kulturowych i archeologicznych, że nawet pobieżne zbadanie ich zajmie dużo czasu. Każdy, kto z pewnością chce zobaczyć wyjątkowe zabytki, może to zrobić w jeden dzień w parku miniatur Mini Israel. Nieopodal, w mieście Latrun, znajduje się niezwykle ciekawy park. Terytorium w formie Gwiazdy Dawida podzielone jest na 6 sektorów, z których każdy reprezentuje mini-miasto lub mini-dzielnicę Izraela.

W parku znajdują się miniaturowe obiekty, które swoim wyglądem dokładnie powtarzają prawdziwe pierwowzory odtworzonych zabytków religii, architektury, sztuki i kultury. Obserwuje się usytuowanie układów względem siebie, każdy z nich otoczony jest krajobrazami odpowiadającymi rzeczywistości. Co więcej, powstały dzięki żmudnej pracy projektantów krajobrazu i agronomów nie ze sztucznymi drzewami i krzewami, ale z żywymi karłowatymi okazami roślin. Tutaj możesz zobaczyć świątynie, kościoły, teatry, unikalne przyrodniczo miejsca.

Szczególnie zachwycają postacie ludzi i zwierząt, niektóre wykonują ruchy mechaniczne, przedstawiające czynności: ludzie pracują, chodzą; zwierzęta biegają. Transport samochodowy kursuje po trasach mini-państwa: ciężarówki, autobusy, samochody osobowe. Statki morskie, łodzie (100 sztuk) poruszają się po powierzchni wody.

Na makietowych lotniskach samoloty zamarły podczas załadunku. Organizatorzy nie zapomnieli o kolei o długości 1 km, po której naprawdę poruszają się kolejki. Aby zapewnić ruch wszystkich obiektów, pod ziemią ułożono ponad 40 km przewodów elektrycznych i kabli, zaangażowanych było 400 silników; zainstalowane czujniki, żarówki i latarki.

Flora parkowa jest tutaj bardzo bogata i zróżnicowana, występuje tu wiele gatunków egzotycznych roślin, drzew i krzewów ozdobnych. Niesamowite krajobrazy otaczają wspaniałe fontanny, sztuczne stawy z żyjącymi w nich pięknymi rybami. Spokojnemu wypoczynkowi sprzyjają przytulne alejki z kamiennymi ławkami po bokach. Dla mieszkańców Rothschild Park jest ulubionym miejscem spacerów.

Galeria Franka Meislera

Absolwent Wydziału Architektury Uniwersytetu w Manchesterze, Meisler stał się popularnym utalentowanym rzeźbiarzem. Po przeprowadzce do swojej historycznej ojczyzny w 1960 r. aktywnie angażował się w kreatywność i stworzył wiele oryginalnych metalowych rzeźb. Jako materiał użył złota, srebra, stopu brązu z innymi metalami i ozdabiał swoje dzieła kamieniami szlachetnymi, zamieniając rzeźby w biżuterię. Wiele z jego prac ma ruchome części, tajne „podświetlenia”. Na przykład w „rzeźbiarskim” Picasso możesz odgiąć rąbek kurtki i zajrzeć do środka.

Niektóre z jego arcydzieł są uchwycone w ruchu, jak dziewczyna pędząca na deskorolce. Jedną ręką trzyma telefon przy uchu, a drugą trzyma dziecko pod pachą. Prawdopodobnie rzeźbiarz w takich pracach odzwierciedlał szaleńcze tempo życia współczesnej kobiety. Uderzająca ekspresja i zabawa rzeźb Meislera przyciągają licznych wielbicieli i koneserów jego twórczości.

Białe Miasto

W XIX wieku wielu Żydów zostało zmuszonych do emigracji, przez co stara Jaffa pękała w szwach. W efekcie powstało nowe miasto – pierwsze żydowskie miasto wśród wydm, odbudowane od czasów biblijnych. Druga fala imigracji nadeszła w czasie wzmożonej polityki antysemickiej w Niemczech.

Wielu żydowskich architektów wywodziło się ze szkoły Bauhaus, która miała łączyć funkcjonalność i estetykę. Tak wyrosło Białe Miasto, doskonale przystosowane do egzystencji wśród piasków pod palącym wschodnim słońcem. Dziś gdzieniegdzie po całym mieście rozsiane są dzielnice, których budowa miała miejsce w okresie międzywojennym, a także w pierwszej dekadzie po II wojnie światowej.

W centrum miasta obserwuje się szczególnie dużą koncentrację zabudowy w stylu Bauhaus. A na początku naszego stulecia Białe Miasto oficjalnie znalazło się pod ochroną międzynarodowych organizacji kulturalnych, jako unikalna architektoniczna szkółka początku ubiegłego wieku.

Dziś pojawiają się nowe budynki w podobnym kolorze. Współcześni architekci szanują dawne tradycje i dbają o to, aby ich budynki nie wyróżniały się zbytnio na ogólnym śnieżnobiałym tle.

Cmentarz Trumpeldorów

Jeden z najsłynniejszych cmentarzy w mieście znajduje się w samym centrum miasta. Urok tego miejsca nie ma nic wspólnego z wiejską prostotą starego cmentarza nad Morzem Galilejskim, ani nie ma tu atmosfery świętości, jak na Górze Oliwnej. Miejsce to pojawiło się podczas wybuchu epidemii cholery, kiedy zwłoki nie były już składane na starym cmentarzu. Jakiś czas po serii rytuałów upał opadł, a cholera przestała pozbawiać życia ludzi.

Starali się nie korzystać z cmentarza, gdyż otaczały go wydmy, które połykały nagrobki. Ze względu na żydowskie tradycje część osób trzeba było chować w nocy, a procesje ginęły przed dotarciem na miejsce domniemanego grobu. Działo się to do czasu wyświęcenia drogi na cmentarz. Wkrótce na cmentarzu zaczęto chować nie tylko zwykłych ludzi, ale także polityków, artystów i przywódców syjonistycznych.

Muzeum Narodu Żydowskiego w Domu Diaspory

Muzeum Narodu Żydowskiego nosi imię Nauma Goldmana. Znajduje się na kampusie Uniwersytetu w Tel Awiwie, w samym środku bujnych ogrodów. W momencie powstania – w 1978 roku – był jednym z najbardziej innowacyjnych kompleksów na świecie. Ekspozycje muzeum mają na celu wizualną prezentację historii narodu żydowskiego. Artefakty podzielone są na sześć niezależnych sekcji.

Dział „Rodzina” z różnorodnymi przedmiotami gospodarstwa domowego i modelami gmin żydowskich ze wszystkich kontynentów przechodzi do działu „Religia” z miniaturami synagog z całego świata (w tym duża synagoga chińska). Dział „Kultura” posiada wyjątkową ekspozycję poświęconą odrodzeniu języka hebrajskiego. Działy „Wśród Narodów Świata”, „Powrót do Syjonu” i „Wspólnota” nie wymagają dodatkowego przedstawiania. Ponadto muzeum posiada duży zbiór dokumentacji wizualnej.

Kościół św. Piotra

Kościół Apostoła Piotra i Sprawiedliwej Tabithy posiada dzwonnicę, która jest jednym z najwyższych punktów w Jaffie. Wpływy bizantyjskie są wyraźnie odczuwalne w proporcjach świątyni. To uczucie jest wzmocnione, jeśli spojrzysz na kopułę kościoła i obrazy, które zdobią jego ściany od wewnątrz. W budowę zaangażowani byli zarówno miejscowi rzemieślnicy, jak i włoscy architekci. Nad ikonami pracował wybitny rosyjski mistrz Anton Ledakow.

Warto zauważyć, że choć początkowo miejsce pod budowę kościoła zostało wybrane niemal spontanicznie, to zgodnie z wynikami wykopalisk archeologicznych, które prowadzono znacznie później, odkryto starożytny grobowiec podobno najsprawiedliwszej Tabity. Były też bogate mozaiki bizantyjskie, prawdopodobnie z V wieku.

Park Jarkon

Tel Awiw trudno nazwać miejscem zielonym lub kwitnącym. Tutejsza dżungla wyrosła na szkle i betonie. Ziemia nagrzana wschodnim słońcem nie była zbyt hojna na więcej. Dlatego park Yarkon jest tak ważny. Odnosi się wrażenie, że Izraelczycy postanowili zrekompensować ogólny brak zieleni obsadzeniem ponad trzydziestu ośmiu hektarów ziemi zacienionymi alejkami.

Zbudowali tu Ogród Botaniczny z największą kolekcją kaktusów, niezmiennie przyciągający turystów park wodny, urządzili kącik dla dzieci z licznymi animatorami, a nawet wykopali sztuczne jezioro, nad którego brzegiem działa dziś „miejsce dla ptaków”. Na uwagę zasługuje również ogród skalny w stylu japońskim. Ze wszystkich stron słychać najbardziej zróżnicowaną muzykę na żywo – od pretensjonalnych klasyków po młodzieżowe zespoły amatorskie.

Teatr Habima

Dziś teatr Habima jest słusznie uważany za najstarszy teatr repertuarowy w Izraelu. Jego historia jest dość dynamiczna. Początkowo otwarto go w Rosji w 1913 roku, ale niemal natychmiast z powodu problemów finansowych teatr został zamknięty. Cztery lata później rząd ponownie otrzymał petycję o otwarcie teatru żydowskiego. Nowy budynek teatru często nazywany był tabakierką ze względu na swoje skromne rozmiary, ale to właśnie w nim grano jedne z najsłynniejszych sztuk: A-Dibuk, Bal Pierwotny i wiele innych.

Następnie teatr niejednokrotnie zmieniał swoją lokalizację, a genialna trupa podbijała sceny Francji, Niemiec, USA, Łotwy i innych krajów. Jednak po kolejnym tournée w 1927 r. większość trupy zdecydowała się na wyjazd do Palestyny, podczas gdy sam dyrektor artystyczny pozostał w Stanach Zjednoczonych. Współczesny teatr Habimy to rodzaj partnerstwa. Stale się rozwija. A „A-Dibuk” stał się produkcją legendarną.

stary port

U zbiegu rzeki Jarkon na Morzu Śródziemnym znajduje się Stary Port. Potrzeba jego odkrycia pojawiła się w okresie mandatu brytyjskiego, kiedy Arabowie zaczęli atakować żydowskich imigrantów. Mniej więcej w tym samym czasie w porcie Jaffa rozpoczęła się blokada dostaw ładunków. Wszystko to zmusiło władze miasta do poważnego podejścia do otwarcia nowego portu. Pierwszy worek cementu, który przybył do miasta w 1936 roku, jest nadal częścią miejscowego muzeum. Port nie był szczególnie duży.

Nie było to wymagane, ponieważ przybywały tu tylko zwrotne łodzie, które mogły dostarczać ładunek do miasta z zakotwiczonych statków. Stary port działał do momentu powstania portu w Asztodzie. Potem przez prawie trzydzieści lat został zapomniany. Nowoczesny port to obszar turystyczny z kawiarniami i barami. Najlepszą porą na wizytę jest sobota, kiedy na ulicy pojawiają się handlarze antykami.

Neve Cedek

Neve Cedek to zabytek kulturalno-historyczny, który pozwala zobaczyć w kolorach najlepsze przykłady architektury XIX i XX wieku. Dawno, dawno temu żyli tu wyjątkowo zamożni mieszkańcy, co pozostawiło pewien ślad w atmosferze tego miejsca. Powstał spontanicznie, bo po prostu nie było planu urbanistycznego.

W pewnym momencie Neve Tzedek, z powodu niezwykle gwałtownego wzrostu przemysłowego w ostatnim stuleciu, znalazł się w gęstym pierścieniu drapaczy chmur i mógł zostać zburzony. Na szczęście tak się nie stało, a dziś ta dzielnica jest centrum lokalnej bohemy. Skupia się tu wiele galerii sztuki, a bogata dekoracja fasad starych dworów zamienia spacer wzdłuż niej w jasny karnawał masek.

Muzeum Ilany Gur

Dom Ilany Gur to także muzeum eksponujące sztukę współczesną. To taka kolorowa atmosfera, która najlepiej pasuje do tak błyskotliwej osobowości jak Ilana Gur. Była wnuczką założyciela jednej z klasycznych szkół artystycznych w Tel Awiwie, ale nigdy nie ukończyła szkoły. Nie przeszkodziło jej to jednak w otrzymaniu nagrody Roscoe i nawiązaniu znajomości z wieloma prezydentami.

Muzeum posiada stary dom Jaffa, który niegdyś służył jako hotel dla żydowskich pielgrzymów. Na zewnątrz wąska uliczka, wewnątrz ogromna przestrzeń. Zwykle najbardziej oszałamiające wrażenie robi pokój mnichów, pośrodku którego stoi drewniany stół i dwanaście krzeseł. Na stole leżą dziwaczne przedmioty i rośliny z żelaza.

Muzeum Palmach

Palmach jest bardziej muzeum eksperymentalnym. Mimo pozornie niezbyt ekscytującego tematu, jest bardzo interesujący. Wszystkie ekspozycje poświęcone są historii i tradycji „Kompanii Szokowych”, które składały się wyłącznie z poborowych Żydów. W sumie jest dwanaście sal, ale sposób prezentacji materiałów różni się nieco od zwykłego formatu muzealnego.

Wycieczka opiera się nie na suchych dokumentach zbierających kurz pod gablotkami, ale na żywych historiach naocznych świadków. Wychodzi mały spektakl, któremu towarzyszą spektakularne efekty specjalne, a także obszerny film, którego zdjęcia oparto na dokumentach.

Muzeum Sztuki

Muzeum Sztuk Pięknych to właściwie szereg praktycznie samodzielnych pawilonów, w których znajdują się próbki malarstwa i rzeźby sztuki współczesnej, począwszy od XIX wieku. Najbardziej uderzające są „świątynia modernizmu”, ogród rzeźb Loli Ebner, pawilon Heleny Rubinstein, a także gmach główny, którego ekspozycje przeniesiono tu z domu Dizengoffa. Wystawiają się tu zarówno izraelscy mistrzowie, jak i uznani mistrzowie zachodni: Renoir, Matisse, Picasso, Monet, a nawet Pollock.

Kolekcje muzealne są stale uzupełniane poprzez hojne darowizny i dary regularnie składane przez mecenasów, wzmacniając sprawę Meira Dizengoffa, pierwszego burmistrza Tel Awiwu, który uważał, że miasto potrzebuje nie tylko harmonii architektonicznej, ale także świadomości kulturowej.

Muzeum Sił Obronnych Izraela

Główne izraelskie muzeum sprzętu wojskowego znajduje się w Neve Tzedek, jednej z dzielnic. Muzeum przedstawia jedne z najbardziej uderzających stron w historii izraelskich spraw wojskowych. Na szczególną uwagę zasługują sale poświęcone działalności żydowskiego podziemia. W szczególności organizacja Haganah była aktywna zarówno podczas mandatu brytyjskiego, jak i podczas niepodległości kraju. Prezentowane są tu także dziesiątki jednostek sprzętu wojskowego. Ponadto prezentowane są tu nie tylko czysto izraelskie osiągnięcia nauk wojskowych, ale także przechwycona broń i broń, która została skonfiskowana różnym organizacjom terrorystycznym.

wieża zegarowa z jaffy

W centrum starej Jaffy na Placu Zegarowym stoi Wieża Zegarowa, która jest fizycznym ucieleśnieniem zwrotu myśli publicznej w kierunku kultury świeckiej. Został zbudowany na początku ubiegłego wieku na cześć dwudziestej piątej rocznicy panowania Abdula Hamida II. Podobne struktury pojawiły się w całym imperium. Warto zauważyć, że został zbudowany głównie z datków miejscowych Żydów i Arabów. Ten zabytek architektoniczny w żaden sposób nie kojarzy się z religią, choć na zewnątrz budzi skojarzenia ze starym europejskim kościołem. Dziś zegar na wieży pokazuje dwa razy – lokalny i europejski. O drugiej po południu nad miastem słychać bicie dzwonów na wieżach.

Strzeliste drzewo pomarańczowe

Z tą niezwykłą atrakcją związana jest jedna znana miejska legenda. Mówią, że kiedyś mężczyzna chciał wyhodować drzewo pomarańczowe w pobliżu swojego domu. Wydawałoby się to takie proste pragnienie! Okazało się to jednak niemożliwe, ponieważ przepisy były bardzo surowe w stosunku do tych, którzy chcieli uprawiać coś na terenie Starego Miasta. Lata sporów nic nie dały. Właściciel działki nie miał innego wyjścia, jak zasadzić drzewo w naczyniu, które nie dotykało ziemi, nie naruszając tym samym prawa.

Niestety ta dowcipna legenda to tylko legenda. A strzeliste drzewo pomarańczowe w żadnym wypadku nie jest spontaniczną instalacją René Morina. Jednak mieszkańcy szybko zakochali się w tym dziwnym pomniku. Ogromne naczynie ceramiczne i wspaniałe drzewo doskonale wpisują się w ogólny styl antycznego miasta.