35 najlepszych muzeów w Paryżu – lista, zdjęcia, opis, ceny 2021, mapa
To nie przypadek, że Paryż nazywany jest kulturalną stolicą Europy. Trudno gdziekolwiek znaleźć tak różnorodne muzea, jak skupione w tym mieście. Każdy, kto odwiedza stolicę Francji, ma okazję zobaczyć na własne oczy nie tylko dzieła sztuki słynnych mistrzów, ale także zapoznać się szczegółowo z innymi, równie ciekawymi aspektami życia miasta. Dlatego wszystkie muzea w Paryżu są wygodnie podzielone na kilka głównych grup, w zależności od zainteresowań zwiedzających.
Żaluzja
Wśród muzeów sztuk pięknych najbardziej honorowe miejsce zajmuje oczywiście Luwr. Należy zauważyć, że dokładna inspekcja wszystkich hal jest prawie niemożliwa w ciągu jednego dnia. Dlatego dla wygody turystów Luwr został podzielony na pewne działy. W jednej części zwiedzający mogą zapoznać się z najlepszymi przykładami sztuki wschodniej i europejskiej, a także dziełami słynnych francuskich rzeźbiarzy.
Kolejna część Luwru poświęcona jest wyrobom starożytnych mistrzów greckich i eksponatom okresu etruskiego, a także obrazom artystów włoskich i francuskich. Kolejna część przedstawia zwiedzającym starożytne eksponaty rzymskie. Znajdują się tam również obrazy autorstwa francuskich artystów, powstałe od najdawniejszego okresu do XIX wieku.
Dom Inwalidów
Cały zespół architektoniczno-parkowy, położony nad malowniczymi brzegami Sekwany, trudno nazwać Les Invalides, ale w rzeczywistości tak jest. Zastanawiając się nad ogromem okazałych budowli, mimowolnie zaszczepia się szacunek dla władzy, która swego czasu opiekowała się chorymi, bezradnymi, ubezwłasnowolnionymi na skutek wojny lub innych okoliczności. Przede wszystkim troskę o nich wykazał król Francji Ludwik 16, który nakazał budowę domu dobroczynnego dla żołnierzy, którzy stali się inwalidami wojennymi i zostali pozostawieni bez opieki krewnych (1670).
Nadwornemu architektowi postawiono niełatwe zadanie: zbudować wielofunkcyjny budynek, który mógłby pomieścić jednocześnie 6000 osób, które nie tylko powinny się w nim leczyć, ale także żyć na stałe. Król przewidział, jak pojawienie się takiego klasztoru pozytywnie wpłynie na patriotyzm żołnierzy armii czynnej, dlatego hojnie przeznaczono środki ze skarbca na budowę, która trwała 6 lat przed pierwszą osadą. Cały kompleks, uderzający ogromną powierzchnią, został ukończony w 1706 roku.
L. Bruant adekwatnie poradził sobie z trudnym zadaniem, projektując najwygodniejsze lokale, łącząc to z atrakcyjną estetycznie architekturą zdobiącą całościową perspektywę miasta. Terytorium Domu Inwalidów zajmuje 10 hektarów ziemi, gdzie wśród malowniczych krajobrazów znajdują się budynki, z których każdy jest zabytkiem historycznym i architektonicznym.
Zarezerwuj prywatny transfer z lotniska do hotelu w Paryżu za 3 751 RUB
Najważniejszym z nich jest funkcjonująca tutejsza Katedra św. Louis jest przykładem architektury klasycystycznej, z kolumnami doryckimi i korynckimi, z 27-metrową wdzięczną kopułą ozdobioną trofeami wojskowymi. Powyżej znajduje się elegancka kopuła latarni z piramidalną iglicą. Na portyku znajdują się posągi Ludwika 9 i Karola Wielkiego. Przy odnawianiu złocenia kopuły zużyto 12 kg złota. Znaczącym miejscem jest grób Napoleona, którego trumnę przywieziono tu w 1840 roku. Na terenie Les Invalides znajduje się 5 muzeów odzwierciedlających militarną i wojskową historię Francji. Ich ekspozycje są bardzo interesujące do zwiedzania i odkrywania.
Muzeum Wojska
W 1905 roku starożytne muzea artylerii i historii wojska połączono w jedno Muzeum Wojska, a całą kolekcję umieszczono w Les Invalides. Pierwsza część poświęcona jest starożytnej broni aż do Oświecenia. Są to rycerskie zbroje europejskich wojowników, broń samurajów, duża kolekcja broni ostrej z różnych narodów i pierwsze przykłady broni palnej. W kolejnym – próbki mundurów wojskowych, broni New Age, opowiada także o udziale Francji w ówczesnych konfliktach zbrojnych.
Kolejne pomieszczenie zajmują wojny napoleońskie i armia napoleońska – pełne mundury kirasjerów, rzeczy napoleońskie oraz przedmioty związane z licznymi koloniami francuskimi w Afryce i innych częściach świata. Ostatni rozdział opowiada o dwóch wojnach światowych ubiegłego stulecia – dioramy głównych bitew 1914 roku, rola samochodów w sprawach wojskowych, opowieść o ruchu oporu i jego znaczeniu w walce z faszyzmem. Oddzielne działy poświęcone są symbolom wojskowym, scenom batalistycznym w sztukach wizualnych, a także żołnierzom-zabawkom – blaszanym, kartonowym i drewnianym.
Muzeum Historii Współczesnej
Pomaga lepiej zrozumieć przyczyny światowych konfliktów i wstrząsów militarnych, problemy społeczne, ich odzwierciedlenie w kulturze współczesności. Zaczęło się w 1914 roku od prywatnych zbiorów francuskiego przedsiębiorcy Leblanc i założonej przez niego Biblioteki Wojskowej. W 1925 roku na jego podstawie otwarto Muzeum Wojskowe. Mieściło się wówczas w Château de Vincennes, a w 1973 roku zostało przeniesione do Les Invalides, gdzie mieści się do dziś, zmieniając nazwę na Muzeum Historii Współczesnej. Zgromadzono najbogatszy zbiór eksponatów, który obrazuje życie naszego społeczeństwa, stosunki międzynarodowe, ich rozwój od końca XIX wieku do współczesności.
Są to liczne plakaty, akta z gazet i czasopism, pocztówki, obrazy, rzeźby i inne znaki czasu. Zgromadzono tu ponad 150 tysięcy próbek dzieł sztuki z całego świata, ilustrujących ten okres, ze wszystkimi jego dramatycznymi i znaczącymi wydarzeniami. Nieustannie odbywają się wystawy poświęcone różnym pamiętnym datom. Osobno w funduszach znajdują się dokumenty i kroniki II wojny światowej, które pozwalają zobaczyć te wydarzenia oczami zwykłych ludzi. Są też dokumenty poświęcone niedawnej przeszłości naszego kraju – od rewolucji 1917 roku do upadku Związku Radzieckiego.
Muzeum Rodina
Nic dziwnego, że w pobliżu wspomnianego punktu orientacyjnego znajduje się równie znany obiekt – w Paryżu dosłownie na każdym kroku dzieje się coś niesamowitego. Opowiemy o ekspozycji znajdującej się w rezydencji Biron i poświęconej jednemu z najwybitniejszych rzeźbiarzy świata sztuki – Rodinowi. Jego niesamowite rzeźby stały się trwałą klasyką, odwiecznym standardem sztuki, z której uczą się setki współczesnych mistrzów.
Wspaniały park, zadbane zielone trawniki, żywopłoty z przystrzyżonych krzewów, klarowny układ są dowodem głębokiego szacunku Francuzów dla ich wielkiego rodaka. Wśród piękna krajobrazu parku harmonijnie rozmieszczone są słynne klasyczne rzeźby: Myśliciel, Beethoven, Mieszkańcy Calais, Bramy piekielne. Rzeźbiarz pracował z inspiracją nad tymi ostatnimi przez wiele lat, nie tylko wypełniając polecenie władz paryskich, ale tworząc arcydzieła, przepuszczając sercem i duszą każdy fragment, każdy szczegół. Dlatego teraz każdy z nich jest wzorem sztuki wysokiej.
W idealnym stanie zachowana jest również druga część – stary dwór, zawierający niezrównane dzieła Rodina i innych rzeźbiarzy z jego osobistej kolekcji. Prezentowane są obrazy i fotografie, oryginalne rękodzieła wykonane przez wszechstronnie utalentowanego mistrza. Wszystko tutaj jest tak piękne, że brakuje słów, by wyrazić głębię uczuć, emocji, podniecenia, które otaczają Cię na widok najpiękniejszych kreacji.
Mała, ładna kaplica, która stanowi trzecią część, zachwyci Cię również niesamowitymi eksponatami – antycznymi artefaktami, które Rodin, nie obojętny na piękno, entuzjastycznie zbierał. Wraz z nimi na regularnych wystawach prezentowane są tu obiekty sztuki współczesnej.
Galeria
Paryżanie przyzwyczajeni do tej nazwy dużego kamiennego pawilonu wcale nie są zaskoczeni, ale ci, którzy tłumaczą ją z francuskiego, są bardzo zdziwieni. Poza tym „zabawa z palmą”, czy jest tu galeria sztuki współczesnej?! Faktem jest, że budynek ten został zbudowany w 1861 roku specjalnie dla sportu i rozrywki pod kierunkiem Napoleona III. Ulubioną rozrywką rodziny królewskiej była gra podobna do tenisa, w której zamiast rakiet uderzano piłkę dłonią. Stąd dziwna nazwa.
Budynek zaczął pełnić funkcję galerii sztuki w 1940 roku, kiedy niemieccy najeźdźcy wykorzystali go jako magazyn skonfiskowanych dzieł sztuki. Pożar w 1942 r. zniszczył większość cennych przedmiotów. Na pamiątkę tego po wojnie na krótko otwarto tu muzeum malarstwa impresjonistycznego, do którego przeniesiono obrazy z Luwru.
Po kilkudziesięciu latach zapomnienia (w 1991 r.) w budynku niezniszczalnym zaczęto organizować czasowe wystawy sztuki współczesnej, które regularnie zapoznają wszystkich z nazwiskami i twórczością nowych mistrzów (wśród nich jest wiele wyjątkowych talentów). Paume” – symbol przeszłości historycznej i sztuki teraźniejszości.
Muzeum Balzaca
Wielkość i prostota – te dwie wykluczające się koncepcje doskonale charakteryzują zarówno największego klasyka literatury światowej, jak i nazwane jego imieniem muzeum. Skromna jak na standardy Paryża trzypiętrowa rezydencja położona na ulicy. Reynoir (dawne przedmieście stolicy) jest tego dowodem. W tym domu pod innym nazwiskiem mieszkał autor epopei „Komedia ludzka”. Mimo ogromnej popularności swoich powieści Balzac, pryncypialny i bezkompromisowy, nie miał bogatych i wpływowych sponsorów, którzy dostarczali pokaźnych sum, więc wszystkie zarobione przez pisarza pieniądze nie starczały na nowe projekty. Postanawiając zostać wydawcą, popadł w długi, których nie mógł spłacić i zmuszony był ukrywać się przed wierzycielami.
W tej rezydencji dzień pracy pisarza trwał 16 godzin, podczas których geniusz pióra doskonalił każdą frazę, każdy fragment kolejnego dzieła. Napisał tu wiele znanych powieści społecznych. Wdzięczni rodacy pozostawili bez zmian ten zakątek paryskiej ziemi, w którym Balzac tak dobrze żył, gdzie spędził najszczęśliwsze 5 miesięcy rodzinnej sielanki ze swoją gorliwie i namiętnie ukochaną Eveliną Ganską. Główne fundusze znajdują się w 6 salach tematycznych, których eksponaty żywo i rzetelnie ilustrują życie i twórczość wielkiego pisarza. Wszyscy będą tutaj zainteresowani.
1-godzinny rejs po Paryżu 15 EUR
Bilet bez kolejki na dach Łuku Triumfalnego 12 EUR
Wieża Eiffla: wstęp na 2. piętro 41 EUR
Wersal i ogrody: Bilet bez kolejki z audioprzewodnikiem 26 EUR
Hop- na wycieczce Hop-bus. kl., prem. lub apartament – od 32,40 €
Bilety: Montparnasse: taras na dachu 56. piętra – 18 €
Pokaz w Moulin Rouge z szampanem – 87 €
Abonament paryskich muzeów: 2, 4 lub 6 dni – 53 €
Katedra Notre Dame i wieże z przeskokiem -dostęp przez linię – 31€
Dom Muzeum Wiktora Hugo
Na cześć nie mniej znanego kolegi i współczesnego Balzakowi, Victora Hugo, na Placu Królewskim (obecnie Wogezy), w starym domu pod numerem 6., została otwarta ekspozycja. Tutaj, w apartamentach na 2 piętrze, rodzina wielkiego humanisty żył prawie 16 lat, w czasie których sławny już i pieszczony uwagą rządzących pisarz tworzył swoje najlepsze dzieła. Ściany tego domu pamiętają inne wielkie osobistości przeszłości, które tu przyjeżdżają: Dumas, Liszt, Rossini, Balzac, Mérimée. Otwarcie nastąpiło w 1902 roku, w setną rocznicę urodzin Hugo, z inicjatywy przyjaciela pisarki Meris, który kupił dwór i położył podwaliny pod fundację.
Organizatorzy starali się odtworzyć prawdziwy klimat codzienności, wiele mebli dokładnie pasuje do prawdziwych pierwowzorów. Zachowało się wiele obrazów znanych artystów, którzy malowali płótna dla rodziny Hugo, przedstawiające jego żonę, dzieci i samego pisarza. Jest tam “Czerwony Pokój”, wyposażony w luksusowe rzeźbione meble, z wieloma portretami przyjaciół pisarza i sławnych mieszkańców Francji. Interesujący jest „chiński salon”, nad projektem którego pracował sam Hugo. Zawiera wiele przedmiotów, które odzwierciedlają chińskie życie i twórczość artystyczną, zebrane przez pisarza: talerze, figurki, wazony. Bardzo efektowna jest gotycka jadalnia.
Muzeum Grevena
Nosi imię rzeźbiarza i rysownika Alfreda Grevina, który ciężko pracował nad tworzeniem woskowych kopii postaci światowych celebrytów i znanych fikcyjnych postaci. W ten sposób swoją wdzięczność wyraził inicjator projektu, francuski dziennikarz Arthur Meyer. Prace Grevina zadziwiają uderzającym podobieństwem do pierwowzorów, oddają najdrobniejsze indywidualne szczegóły oryginałów: gesty, spojrzenia, rysy twarzy, dłonie.
Ta „kolekcja” przedstawia dawno zmarłe osobowości, które tworzyły historię, politykę, sztukę w różnych czasach i epokach. Jest wielu, którzy nadal robią wielkie rzeczy w imię postępu i dobrobytu. Kogo tu nie ma: muzycznych geniuszy Mozarta i Beethovena, światowych polityków Kennedy'ego i de Gaulle'a, Napoleona i Charlesa 12, hollywoodzkich i francuskich gwiazd filmowych, znanych sportowców i piosenkarzy, artystów i pisarzy – około 500 figur woskowych. Tutaj każdy będzie miał okazję poznać swoich idoli, z którymi w rzeczywistości nie miał okazji się porozumieć.
Muzeum Salvadora Dali
Wszędzie tam, gdzie otwierane są wystawy słynnego surrealisty, Paryż nie mógł się oprzeć talentowi genialnego Katalończyka, którego muzeum przygotowano dla najbardziej zaszczytnego miejsca dla przedstawicieli sztuki – paryskiej bohemy – genialnego Montmartre. W stolicy Francji prezentowanych jest ponad 300 dzieł sztuki: obrazy, rzeźby, ryciny.
Niejednoznaczne spojrzenie na znajome rzeczy, mistyczny wydźwięk jego prac jest bardzo imponujący, skłania do myślenia i rozumowania, a nie tylko bezmyślnej kontemplacji tego, co jest przedstawione. Poprzez fantazje artysty wyraża tyle tonów i półtonów, tyle emocji, że można długo patrzeć na tę czy inną kreację, wywołując burzę uczuć („Zarysy czasu”, „Kosmiczny słoń” i inne).
Muzeum Magii
Otwarte w piwnicy starej kamienicy pod adresem: ul. Św. Paweł 11 – hołd i podziw dla trudnej sztuki iluzjonizmu i magii. Nawet najbardziej znani sceptycy nie mogą nie być zaskoczeni sztuczkami słynnych iluzjonistów – ta sztuka zasługuje na Muzeum Magii. Powodem jego odkrycia była prywatna kolekcja wszelkiego rodzaju akcesoriów do różnych sztuczek i przedmiotów żonglerskich, które początkowo bardzo lubił twórca Georges Proust. Zafascynowany magią, zebrał wiele przedmiotów używanych przez kuglarzy i iluzjonistów. Początkowo jego kolekcja była co jakiś czas pokazywana na wystawach, a od 1993 roku stała się podstawą otwartego muzeum.
Cuda zaczynają się tu już od progu, kiedy otwierasz drzwi: obok nich, na długopisie z piórem, przebiegły „diabeł” pisze zaproszenie do wejścia z nim. Wchodząc do środka, trafiasz do magicznej krainy, w której zastępuje się 15 iluzorycznych przedstawień. Po nich odbywa się pokaz magicznych przedmiotów wywołujących zdumienie: krzesła, skrzynki, różdżek itp. Oglądanie nietypowych eksponatów sprawi wiele przyjemności.
Muzeum Marmottana Moneta
W mieście jest tak wiele wystaw, że można je znaleźć w różnych miejscach, na przykład w Bois de Boulogne, gdzie w dawnym zameczku myśliwskim z XIX wieku mieści się Muzeum Impresjonizmu. Namiętny kolekcjoner obrazów Marmottan, stając się właścicielem przytulnej rezydencji, umieścił w niej obrazy z epoki napoleońskiej. Spadkobierca Marmottana uzupełnił kolekcję ojca książkami, nowymi obrazami, antycznymi meblami i przekazał wszystko akademii sztuki.
Stopniowo fundusz powiększał się o prywatne kolekcje, w tym dzieła słynnych francuskich impresjonistów. Większość z nich należała do pędzla Moneta, więc oficjalnie stało się znane jako Muzeum Marmottan-Monet. Tylko tutaj można zobaczyć wspaniałe płótno Moneta „Impresja wschodu słońca”, które zapoczątkowało impresjonizm w malarstwie, i wiele innych arcydzieł. Drugie piętro budynku jest całkowicie zajęte przez wspaniałe pejzaże, portrety, widoki Paryża uchwycone przez Moneta i jego uczniów. Pierwsze piętro to eksponaty Marmottana: meble w stylu empirowym, majestatyczne rzeźby i portrety Napoleona, perskie dywany i inne luksusowe przedmioty. Oto unikalny zbiór ksiąg miniaturowych z okresu europejskiego średniowiecza.
Centrum Muzealne „Miasto Nauki i Przemysłu”
Centrum, w którym znajdują się obiekty symbolizujące wszelkie osiągnięcia naukowe i technologiczne, ich drogę rozwoju i doskonalenia, przyciąga miliony turystów. Tutaj ludzie w każdym wieku będą mogli zaspokoić wszechstronną ciekawość: historia Wszechświata, Ziemi, odkrycia astronomów, tajemnice ludzkiego mózgu, eksploracja oceanów – zakres tematów prezentowanych w działach środek jest niezmiernie szeroki. Zwiedzanie centrum to nie tylko kontemplacja, ale aktywne uczestnictwo w procesie różnorodnych eksperymentów ze światłem i dźwiękiem, z parowozem, z obrotem Ziemi.
„Miasto Nauki i Przemysłu” obejmuje Muzeum Nauki i Przemysłu, sferę kinematograficzną Geode, łódź podwodną Argonaut, akwarium, audytorium im. Lumiere, Planetarium, naukowe centrum rozrywki dla dzieci. Wizyty tutaj są szczególnie przydatne dla tych ostatnich, aby utrwalić w praktyce wiedzę zdobytą w szkole.
Muzeum Picassa
Wspaniała trzypiętrowa rezydencja Sale w stylu klasycznym to godne miejsce dla muzeum genialnej samorodki, która miała uniwersalny talent twórcy artystycznego – Pabla Picassa. Utalentowany rzeźbiarz, wielki twórca nowatorski, rytownik, mistrz ceramiki, grafik – to wszystko jeden Picasso, twórca nowego kierunku w sztuce – kubizmu i następca tradycji surrealizmu. Mieści się w nim największa kolekcja różnorodnych dzieł wyjątkowego artysty, odzwierciedlająca w porządku chronologicznym wszystkie okresy życia i twórczości wielkiego Hiszpana.
Wśród eksponatów znajduje się wiele arcydzieł z prywatnej własności rodziny Picasso, ale są też te, które należą do państwa. Oprócz prac mistrza istnieje wiele wycinków z gazet i czasopism o treści pochwalnej i krytycznej, rękopisy autora, zdjęcia i rzeczy osobiste geniusza.
Muzeum Perfum Fragonard
Paryż od dawna słynie z wykwintnych perfum o najlepszym aromacie. Świeckie panie uważały za zaszczyt ich używać, dla każdej radzieckiej kobiety wielkim szczęściem było dostać butelkę francuskich perfum. Ale nawet teraz prestiż słynnych francuskich perfum wciąż jest na szczycie. „Fragonard” to świątynia boskich aromatów, które zaczynasz czuć już przy wejściu.
Została założona przez firmę o tej samej nazwie, której właścicielami są potomkowie artysty i estety Fragonarda, i nie zawiodła: ludzie przyjeżdżają tu tłumnie, jak do Luwru. Tutaj można „skosztować” zapachów setek perfum, poznać szczegółową historię tych perfum, posłuchać opowieści o niesamowitych zdolnościach „zapachów”, zobaczyć specjalne urządzenia do produkcji aromatycznych płynów i butelek o różnych kształtach i rozmiarach. Fascynujące wnikanie w świat pięknych zapachów sprawi każdemu estetyczną przyjemność.
Muzeum Orsay
Na Wystawę Światową w 1900 r. w samym centrum zbudowano Gare d'Orsay, aby odciążyć pozostałe stacje i stacje w Paryżu i na jego przedmieściach. Pod względem technologicznym był to najbardziej innowacyjny budynek tamtych czasów i pierwsza zelektryfikowana stacja. Ale po wystawie praktycznie nie był używany zgodnie z przeznaczeniem, a do lat 40. był zupełnie pusty. W 1980 roku budynek został zrekonstruowany i umieszczono w nim część zbiorów przechowywanych w Luwrze. W 1986 roku Muzeum zostało otwarte i od tego czasu stało się jedną z głównych galerii sztuki nie tylko w Paryżu, ale na całym świecie.
Zgromadzone dzieła sztuki z przełomu XIX i XX wieku. Zebrano najbogatszą kolekcję impresjonistów i postimpresjonistów, arcydzieła Moneta i Maneta, Seurata, Van Gogha, Gauguina, Degasa, Pissarro i innych wielkich artystów. Rzeźba jest reprezentowana przez dzieła Rodina, Camille Claudel, Maillola, Degasa i innych mistrzów. Oprócz malarstwa, odrębnie zgromadzono dużą kolekcję rysunków artystów tej samej epoki oraz fotografii jako szczególnego rodzaju sztuki, która również ma wartość historyczną. Wydzielona sala poświęcona jest rękodziełowi artystycznemu: meble i elementy wyposażenia wnętrz, kolekcja naczyń, witraże i ozdobne panele drewniane.
Muzeum Oranżerii
Mieści się w szklarni pozostałej po dużym kompleksie pałacowym. Pałac został zniszczony podczas rewolucji, zachował się bardzo lubiany przez paryżan ogród, a szklarnia przez długi czas służyła jako magazyn, potem jako koszary żołnierskie, a w 1927 roku mieściło się w nim muzeum, które stało się rodzaj kontynuacji d'Orsay. Na dwóch piętrach znajdują się obrazy artystów z początku ubiegłego wieku – Moneta, Cezanne'a, Matisse'a, Modiglianiego, Renoira i innych. Drugie piętro w całości poświęcone jest największemu dziełu Claude'a Moneta – „Wodom”.
Mistrz przekazał swoje dzieło Francji pod jednym warunkiem – wszystkie osiem obrazów musi być wystawionych razem. Po raz pierwszy pokazano je tutaj 16 maja 1927 roku, kilka miesięcy po śmierci artysty. To był początek Oranżerii. Monet pracował nad liliami wodnymi przez cztery lata podczas pierwszej wojny światowej. Patrząc na okropności tych lat, chciał dać światu obraz, który pomoże ludziom przywrócić harmonię w ich duszach. Całość podzielił na osiem dużych obrazów, starannie planując ekspozycję i zastanawiając się nad fabułą każdej części.
Centrum Pompidou
Pod względem frekwencji Centrum Pompidou zajmuje trzecie miejsce wśród atrakcji miasta po Wieży Eiffla i Luwrze. Została zorganizowana na sugestię prezydenta Georgesa Pompidou i została nazwana jego imieniem. Gmach Muzeum Sztuki Nowoczesnej stał się symbolem modernizacji wszystkich sfer społecznych. Centrum zostało otwarte o północy w sylwestra w latach 1977-1978: wszystkie konstrukcje inżynierskie – windy, przewody elektryczne, rury kanalizacyjne i wentylacyjne – zostały przeniesione na zewnątrz, uwalniając tym samym wewnętrzną powierzchnię lokalu.
Na pierwszym piętrze znajduje się sala kinowa. Corocznie odbywają się tu festiwale kina autorskiego i artystycznego. Kolejne dwa piętra zajmuje biblioteka, w której znajdują się miliony książek, materiałów wideo i audio. Ekspozycja sztuki współczesnej rozpoczyna się na trzecim piętrze. Jest reprezentowany przez wszystkie współczesne trendy i gatunki. Najlepsze przykłady w malarstwie, architekturze, rzeźbie, designie i fotografii. Przechowywane są tu również arcydzieła artystów XX wieku: Kandinsky, Mathis, Picasso. Na piątym piętrze odbywają się wystawy, wystawy czasowe i spektakle.
Z wyższych pięter galerii można spojrzeć na miasto – cały Paryż widoczny jest na pierwszy rzut oka. Na placu przed centrum nieustannie gromadzą się artyści, uliczni muzycy i performerzy.
Muzeum kart do gry
Podstawą otwartego w 1986 roku muzeum były dwie niewielkie prywatne kolekcje przedwojennych kart do gry. Zajmował dawną rezydencję książąt Conti. Jednak z biegiem czasu ekspozycja rozrosła się i po 10 latach postanowiono wybudować dla niej osobny budynek. Teraz dwór i nowoczesny budynek, w którym łączy się zadaszona galeria. Obecnie kolekcja liczy około 11 tysięcy eksponatów.
Są to oryginalne karty do gry z całego świata i z różnych epok: jaskrawo kolorowe indyjskie, dziwaczne japońskie, w których zamiast zwykłych kart wykorzystuje się muszle małży, karty renesansowe, słynne karty Tarota, a nawet karty z II wojny światowej z karykaturami Mussoliniego i Hitlera. Oprócz nich prezentowane są prasy drukarskie, za pomocą których wykonano talie; zbiór dzieł sztuki przedstawiających grę w karty lub same karty: obrazy, ceramikę, ryciny itp. Zamknięte w sierpniu i święta.
Muzeum Ścieków
Dawno, dawno temu, kiedy Paryż był również częścią Cesarstwa Rzymskiego, pierwsi ściekali tu Rzymianie, dbając o czystość otaczającej go przestrzeni. Ale od tego czasu minęło wiele lat, a w średniowieczu ulice miasta były wylęgarnią infekcji, bo zwykłe rowy miejskie służyły jako kanały ściekowe, do których łączyły się wszystkie ścieki. Dopiero w XIX wieku inżynier Belgrand zaprojektował taki system tuneli, który będąc w istocie podziemnym zapleczem paryskich ulic, umożliwił szybkie oczyszczenie miasta z nagromadzonego brudu.
Zagłębiając się w trzewia miasta miłości, poznasz historię rozwoju sieci kanalizacyjnej, obejrzysz starożytne urządzenia do oczyszczania ścieków, zapoznasz się z najnowszymi metodami oczyszczania wód i ochrony przeciwpowodziowej miasta. Wycieczki są dostępne tylko od kwietnia do października.
Muzeum Montmartre
Montmartre od dawna kojarzy się z życiem bohemy i jest znany daleko poza granicami Paryża i ogólnie Francji. W posiadłości Rosimonów znajduje się muzeum najbardziej świątecznej dzielnicy. Ten dom został zbudowany dla jednego z aktorów trupy Molera – Claude Rose, który nosił pseudonim Rosimon. Jego pseudonim również przeszedł do domu. Później, na samym początku jego twórczej kariery, mieścił się tu warsztat Renoira. Mieszkało tu wielu znanych francuskich artystów, aktorów i kompozytorów. Na stałe wystawiane są cztery ekspozycje. Pierwsza mówi o czasach, gdy Montmartre było małą wioską. Osobna ekspozycja poświęcona jest okresowi Komuny Paryskiej.
Część środkowa opowiada o najsłynniejszym okresie w historii tego obszaru. Nazywa się „Świąteczny Montmartre”. Większość poetów, aktorów i artystów bardzo kochała Montmartre i osiedlała się tu z przyjemnością, nie tylko ze względu na wiele rozrywek w pobliżu, ale także dlatego, że otwierały się stąd niesamowite malownicze widoki, a ceny mieszkań były bardzo niskie. Istnieje wiele plakatów i plakatów autorstwa A. Toulouse-Lautreca, obrazy i rzeczy osobiste Van Gogha, Degasa, Pissarro, kostiumy tancerek kabaretowych.
Muzeum Karnawałowe
Niemal jedyny w mieście poświęcony historii i tajemnicom samego Paryża. Znajduje się w starej rezydencji, co samo w sobie jest niezwykłe: majestatyczne wejście z płaskorzeźbami i herbem pierwszych właścicieli, sceny alegoryczne na fasadzie między oknami, posąg Króla Słońce na dziedzińcu. Składa się z kilku sal wystawowych poświęconych określonej epoce w historii miasta. Najstarszy okres reprezentują narzędzia z późnej epoki kamienia, znaleziska archeologiczne, takie jak maski pogrzebowe, kły mamuta itp.
W kolejnych salach można obejrzeć średniowieczne elementy wyposażenia wnętrz, wizerunki świętych i aniołów, portrety rodzinne właścicieli dworu oraz biżuterię. Odtworzono tu wiele historycznych wnętrz – m.in. sypialnię Marii Antoniny, kilka sal z epoki Ludwika XV, odtworzono pokoje Hotelu Riviera. Osobna sala poświęcona jest historii Rewolucji Francuskiej. Istnieje kilka modeli gilotyn, prawdziwych kluczy do Bastylii i innych artefaktów. Czasy nowożytne reprezentują obrazy, fotografie i litografie miasta z XVIII-XIX wieku, plakaty pierwszego kabaretu, wystawy sztuki.
Muzeum Mody
Został otwarty w 1977 roku w budynku wybudowanym pod koniec XIX wieku. Kiedyś ten dom należał do wdowy po generale Gallier. Postanowiła przekazać państwu całą bogatą kolekcję dzieł sztuki należących do ich rodziny. W tym celu wybudowano dwór w stylu późnorenesansowym. Ale wkrótce cały majątek został znacjonalizowany, a dom przez długi czas stał pusty, aż do otwarcia w nim w 1977 r. Muzeum Mody i Włókiennictwa. Zgromadzono 70 tysięcy eksponatów, w tym ubrania z XVIII wieku, m.in.: stanik Marii Antoniny i kilka strojów Ludwika XVII.
Tutaj przechowywane są sukienki Josephine, kostiumy Sarah Bernhardt, modele kostiumów z Galerii Lafayette itp.
Wszystkie te unikatowe eksponaty wymagają specjalnych warunków przechowywania, dlatego wystawiane są tylko na wystawach czasowych. Moda XX wieku to odkrycie słynnych domów mody, dzieło sióstr Callo, Schiaparelli, Poiret i innych.Koniec lat 40. i 50. – nowy wygląd i nowe obrazy w modelach Diora, Chanel, Balenciagi. Oddzielne ekspozycje opowiadają o historii bielizny od XIX wieku po projekty współczesne. Specjalny dział poświęcony jest temu, jak powstawały i powstają modele: od pomysłu autora do realizacji.
Muzeum Delacroix
Tutaj gromadzone są przedmioty osobiste i obrazy artysty. Tu mieszkał od grudnia 1857 do końca życia. Aby zachować spuściznę artysty, w 1929 roku powstało Towarzystwo Przyjaciół E. Delacroix. W 1952 roku kupił ten dom, pracownię i ogród przy domu, aw 1954 przekazał go na własność Skarbu Państwa. Muzeum otwarto tutaj w 1971 roku.
Oto obrazy artysty odnoszące się do różnych okresów jego twórczości, w tym prób tworzenia fresków. Przechowywane są jego notatki z podróży, pamiątki i szkice przywiezione z podróży do Maroka, przedmioty z pracowni artysty, fotografie i listy od artysty. Oprócz obrazów samego Delacroix można tu zobaczyć prace jego przyjaciół artystów – Colina, Gueta, Saint-Marcela i innych.
Muzeum Domu Bourdelle
W latach 30. XX w. na miejscu domu zmarłego w 1929 r. E. A. Bourdelle'a miała rozpocząć się budowa nowych domów. Całe dziedzictwo mistrza w tym okresie skupione było w rękach jego żony i córki, które nie zawsze potrafiły stawić opór władzom francuskim. Pomogli im małżonkowie, przedsiębiorcy i mecenasi sztuki Theodore-Ernest Cognac i Marie-Louise Je. Kupili tę działkę od władz miasta, dzięki czemu mogli zachować kolekcję sztuki rzeźbiarskiej. Muzeum otwarto tu dopiero po zakończeniu wojny, w 1949 roku.
Z inicjatywy I. Bizardela, ówczesnego kierownika Akademii Sztuk Pięknych, urząd burmistrza postanowił otworzyć w warsztacie i ogrodzie Muzeum Bourdelle, które potomkowie rzeźbiarza przekazali miastu. Podstawą była kolekcja samego artysty i jego rodziny – 200 obrazów artystycznych, 800 rzeźb, szkiców, dokumentów i fotografii. Dom zachował historyczną atmosferę, która rozwinęła się za życia Bourdelle, wiele przedmiotów należących do jego rodziny, ale główną wartością jest praca samego mistrza.
Muzeum Cluny
Dawno, dawno temu w tym miejscu znajdowały się łaźnie rzymskie. Później, w XIV wieku, zbudowano tu miejską rezydencję opactwa Cluny, następnie przebudował go jeden z opatów tego zakonu. W 1793 r. dom został upaństwowiony i przez bardzo długi czas służył do zupełnie innych celów. W 1833 r. Alexander du Sommer umieścił w dworze swoją prywatną kolekcję. W 1842 roku, po jego śmierci, rodzina przekazała tę kolekcję państwu.
Możesz rozpocząć swoją wycieczkę od łaźni rzymskich z III wieku. Symbolizują jedność i wzajemne połączenie tych dwóch epok. Można obejrzeć starożytne rzeźby, kolekcję gobelinów, w tym słynną „Damę z jednorożcem”, osobno prezentowane są próbki średniowiecznych tkanin i gobelinów, biżuteria i witraże.
Muzeum Planów Pomocy
Zainteresuje wszystkich, którzy w dzieciństwie budowali fortece zapałek lub papierowe miasta. Nie tylko historycy, geodeci i architekci będą chcieli zobaczyć małą kopię złowrogiego Zamku czy Luksemburga i zbadać wszystko bardzo szczegółowo. Została otwarta w 1953 roku, a obecnie przechowuje 100 układów, ale zwykle wystawianych jest nie więcej niż 28. Sekcje ekspozycji poświęcone są określonym regionom geograficznym kraju. Za Ludwika XIV rozpoczęto tworzenie planów reliefowych dla bastionów, miast i terenów przy nich położonych we Francji.
Już w XVII wieku powstało 150 modeli różnych twierdz i zamków oraz ich okolic z różnych części Francji i innych państw. Plany zostały wykonane przez najlepszych inżynierów wojskowych i stanowiły pilnie strzeżoną tajemnicę państwową. Przetrzymywano je w Luwrze pod specjalnym nadzorem. W latach 20. ubiegłego wieku przestały mieć znaczenie militarne i stały się po prostu wartością historyczną. Można zobaczyć miniatury twierdz i zamków znajdujących się w różnych częściach kraju.
Muzeum Człowieka
Został założony w 1937 roku przez Paula Riveta. Z czasem przekształcił się w ośrodek badawczy i stał się częścią Narodowego Muzeum Historii Naturalnej. Przez cały okres istnienia jej kolekcje zmieniały się okresowo. Obecnie stale prezentowane są cztery ekspozycje, ilustrujące wszystkie etapy rozwoju społeczeństwa ludzkiego jako całości i samego człowieka. Pierwsza opowiada o rozwoju człowieka, z uwzględnieniem pewnych okresów i poszczególnych etapów. Druga odzwierciedla problemy wzrostu populacji na planecie, a trzecia pokazuje różnorodność genetyczną i jej wpływ na społeczeństwo.
Czwarta ekspozycja poświęcona jest badaniom etnograficznym Afryki, Azji, Ameryki i Arktyki. To nie tylko wystawa, ale pełnoprawny ośrodek naukowy, którego specjaliści zajmują się badaniem problemów globalnych, np. adaptacji człowieka do środowiska i wpływu środowiska na jego rozwój, a także wpływ samego człowieka na charakter i konsekwencje tych interwencji, przewidywanie rozwoju biologicznego człowieka itp. d.
Wielka Galeria Ewolucji
Na czterech kondygnacjach o łącznej powierzchni 6000 mkw. m mieściła kolekcję, która ilustruje pochodzenie i rozwój życia na naszej planecie. Wielka Galeria Ewolucji jest również częścią Narodowego Muzeum Historii Naturalnej. Wszystkie eksponaty ułożone są w kolejności, w jakiej według Karola Darwina pojawiły się na Ziemi. Na piętrze znajdują się szkielety i wypchani podwodni mieszkańcy. Na drugim zwierzęta lądowe umieszcza się zgodnie z ich siedliskiem – na obszarach naturalnych. Ekspozycja trzeciego piętra opowiada o wpływie człowieka na świat przyrody.
Tutaj możesz również zapoznać się z prognozami naukowców dotyczącymi przyszłości życia na planecie. Czwarte piętro poświęcone jest bezpośrednio ewolucji: jak życie na Ziemi przeszło z organizmów jednokomórkowych do tak różnorodnych form. Można zobaczyć, jak dziedziczność i dobór naturalny wpływają na rozwój życia; dowiedz się, jakich odkryć w tej dziedzinie dokonali naukowcy w naszych czasach. Osobne pomieszczenie opowiada o wymarłych gatunkach zwierząt i roślin oraz tych, które są teraz na skraju wyginięcia.
Muzeum Muzyki
W 1995 roku na zlecenie Ministerstwa Kultury Francji powstało niezwykłe przedsiębiorstwo – Muzykograd. W 1997 roku pod jego kierunkiem otwarto Muzeum Muzyki. Tutaj można zobaczyć wyjątkowe instrumenty muzyczne – od najstarszych po najnowsze, poznać historię rozwoju muzyki we Francji i na świecie, posłuchać koncertów i wykładów. Ekspozycja oparta jest na kolekcji gromadzonej przez kilkadziesiąt lat w Konserwatorium Narodowym. Można nie tylko zobaczyć starożytne instrumenty muzyczne, ale także posłuchać ich brzmienia, w tym słynnych skrzypiec Stradivari i Guarneri. Pierwsza sala poświęcona jest historii narodzin gatunku operowego, pierwszych balów i baletów Wersalu.
Kolejny dział przenosi zwiedzających w Epokę Oświecenia, rozkwit klasycyzmu, a potem wielki okres romantyzmu, muzykę XIX wieku, rozkwit opery we Włoszech, Francji i Niemczech. Czwarta część ekspozycji poświęcona jest szalonemu wiekowi XX, z całą jego złożonością, niekonsekwencją i tragedią, odzwierciedloną w muzyce tamtych czasów. W następnej sali omówiono historię stylów i gatunków muzycznych narodów Ameryki, Azji i Afryki, innych części Europy. Nowe trendy w muzyce, które stały się popularne w ostatnim stuleciu: jazz, blues, rock i inne, prezentowane są na wystawie czasowej, która w przyszłości ma mieć wydzieloną stałą salę.
Muzeum Wina
Kiedyś Paryż, podobnie jak inne duże miasta europejskie, był otoczony pierścieniem klasztorów. Mieszkający tam mnisi posiadali duże połacie ziemi obsadzonej winnicami. Naturalnie, z biegiem czasu zaczęto wytwarzać wino ze zbiorów różnych odmian. Największy sukces osiągnęli wkrótce mnisi z klasztoru Passy. W klasztornych piwnicach przechowywano beczki wina, które cenił m.in. sam Ludwik XIII. To samo wino dostarczano nie tylko na dwór królewski, ale także na stół większości rodów arystokratycznych.
Jednak później sprawy klasztoru popadły w ruinę. Został splądrowany i zniszczony. W latach 80. ubiegłego wieku jeden z właścicieli paryskiej restauracji przypomniał sobie winiarzy z klasztoru Passy, których piwnice znajdowały się mniej więcej pod jego restauracją. Postanowił je odkopać i urządzić tu salę wystawienniczą i degustacyjną. Piwnice zostały całkowicie odrestaurowane, a od 1984 roku w dawnych katakumbach otwarto muzeum wina. Każdy, kto chce najpierw zapoznać się z historią winiarstwa, jego tradycjami.
Oczywiście stare wino, którym mnisi traktowali Louisa, nie przetrwało w piwnicach, ale tutaj można zobaczyć antyczne butelki, ceramiczne naczynia na wino i metalowe kieliszki. Specjalne instalacje poświęcone są scenkom związanym z piciem francuskiego wina przez znane osoby. Na koniec wycieczki możesz spróbować nowoczesnych odmian i kupić kilka butelek swojego ulubionego napoju.
Muzeum Życia Romantycznego
Budynek został wybudowany w 1830 roku. Zaraz po wybudowaniu wprowadził się do niej Ari Schaeffer, artysta, który służył na dworze księcia orleańskiego. Piątkowe wieczory w domu artysty odwiedzali znani muzycy, artyści i pisarze. Grali tu Chopin i Liszt, śpiewała Pauline Viardot, często bywała tu George Sand, Karol Dickens, Turgieniew i inni znani współcześni artyście.
Muzeum zostało założone przez potomków Ari Schaeffera i przez długi czas pozostawało prywatne, aż w 1983 roku cała kolekcja została przekazana państwu. Jeden z działów jest w całości poświęcony George Sand.
Tutaj, na pierwszym piętrze posiadłości, odrestaurowano nawet wnętrze posiadłości Noan, gdzie słynna pisarka uwielbiała spędzać czas z najbliższymi. W kilku pokojach znajdują się rzeczy, które należały do niej, portrety członków jej rodziny, akwarele malowane przez George Sand i jej syna. Przechowywany jest tu również odlew ręki F. Chopina, wykonany za życia kompozytora. Drugie piętro poświęcone jest życiu Schaeffera. Tutaj gromadzone są jego obrazy i przywracane jest życie nadwornego malarza.
Muzeum Sztuki Targowej
Założona w 1972 roku przez aktora i antykwariusza J.-P. Fawan. Od 1996 roku zajmuje pawilony dawnego rynku w Bercy, który powstał w XIX wieku. Za stworzenie i restaurację eksponatów J.-P. Fawan spędził 35 lat. Tutaj zgromadzono 14 naprawdę dużych atrakcji, 16 namiotów, w których znajdują się automaty do gry, 18 zestawów do organizowania prawdziwych przedstawień – wszystkie eksponaty są autentyczne i zabierają zwiedzających w prawdziwy wir paryskich targów od połowy XIX wieku do lat 50-tych.
A kolejne półtora tysiąca eksponatów znajduje się w magazynach. Cała kolekcja prezentowana jest w trzech działach tematycznych. Venetian – tworzy atmosferę karnawałowego miasta: słynne kanały i mosty, gondole, commedia dell'arte w wykonaniu mechanicznych lalek ubiegłego wieku. W Teatrze Magii można zobaczyć widowisko wizualne – tzw. “żywe obrazy” do muzyki w wykonaniu orkiestry mechanicznej z XIX wieku.
W spektaklach tradycyjnie biorą udział artyści trapezu, magicy i oczywiście mimowie. Spektakle odbywają się często w Zielonym Ogrodzie. Drzewa w nim oświetlone są lampkami i girlandami. W ogrodzie znajdują się rzeźby postaci z bajek, postaci Carrolla, muzyków ulicznych.
Muzeum Jacquemart-André
U początków tej niezwykłej galerii sztuki leży kolekcja sztuki, biżuterii i antycznych gobelinów autorstwa Édouarda André, spadkobiercy odnoszącej sukcesy rodziny francuskich bankierów, którzy większość swojej fortuny wydali na sztukę. Kilka lat później ożenił się z artystką Nellie Jacquemart. Para dużo podróżowała i zawsze przywoziła z podróży płótna artystyczne i rzeźby, które mogły ozdobić ich posiadłość w Paryżu. Po śmierci małżonków cała kolekcja została przekazana Instytutowi Francuskiemu, a na jego podstawie otwarto to muzeum w 1913 roku.
W pięciu salach wystawienniczych prezentowane są obrazy renesansowe artystów włoskich, flamandzkich i francuskich. Sale balowe i muzyczne ozdobione są rzeźbami, a ściany ozdobione czerwonym brokatem. W bibliotece, oprócz obrazów Rembrandta, van Eycka i innych artystów flamandzkich, znajdują się próbki przywiezione przez małżonków z Egiptu. Salę włoską zdobią obrazy ukochanych przez małżonków włoskich artystów. Perłą tej kolekcji jest Madonna z Dzieciątkiem Botticellego.
Muzeum Mineralogii
Został otwarty w 1794 roku przy Państwowej Szkole Górniczej. W jego tworzeniu brał udział R-J Gayuy. Pierwsze ekspozycje opierały się na kolekcjach z prywatnych kolekcji, które gromadzone były przez wybitnych francuskich mineralogów. Na początku XIX wieku przeniósł się do rezydencji Vendôme. Przez całe stulecie kolekcja była uzupełniana z prywatnych kolekcji oraz próbek przywiezionych z ekspedycji geologicznych i górnictwa na całym świecie. Dziś w funduszach znajduje się ponad 100 tysięcy eksponatów. Około 4000 jest stale wystawianych. Istnieje szeroka gama kamieni szlachetnych, meteorytów i innych minerałów pochodzenia pozaziemskiego.
Oddzielne sale poświęcone są historii mineralogii i wybitnym geologom francuskim. Interaktywny system pozwala uzyskać dodatkowe informacje o każdym kamieniu. Gabloty sali L poświęcone są historii biżuterii we Francji. Przechowywane są tutaj klejnoty osób koronowanych: broń, bransolety, tiary i inne ozdoby. Specjalne pomieszczenie poświęcone jest sztucznym minerałom, a także asteroidom i meteorytom, w tym ogromnemu meteorytowi marsjańskiemu, który został odkryty na Saharze w 2014 roku.
Skorzystaj z usług kiwitaxi i na lotnisku, o określonej godzinie kierowca będzie na Ciebie czekał, pomoże z bagażem i niezwłocznie zawiezie do hotelu. Dostępnych jest kilka klas samochodów – od ekonomicznej po 19-miejscową minibusa. Cena jest stała i nie zależy od liczby pasażerów i adresu w Paryżu. Taxi z/na lotnisko to wygodny i wygodny sposób dotarcia we właściwe miejsce.