Starożytne miasto o długiej historii znajduje się nad Wołgą i jest stolicą Republiki Tatarstanu. Zachował wiele zabytków dziedzictwa kulturowego, unikatowe obiekty architektoniczne. Majestatyczny zespół kazańskiego Kremla stał się wizytówką miasta.
W mieście działa jedyny rosyjski oddział słynnego „Pustelni” Petersburga. Drzwi największego skarbca sztuki zostały otwarte w Muzeum Sztuk Pięknych Tatarstanu itp. Aby zapoznać się z miastem, proponujemy odwiedzić muzea Kazania z naszej listy.
Kreml kazański
Kazański Kreml można słusznie uznać za serce nie tylko miasta, ale całej Republiki. Na jego terenie doskonale współistnieją tatarskie i rosyjskie tradycje kulturowe, a kopuły katedry Zwiastowania współistnieją z minaretami meczetu Kul-Sharif.
Na terenie Kremla znajduje się wiele obiektów architektonicznych, które zasługują na uwagę. Szczegółowa znajomość zajmie kilka dni, ale szybki przegląd z przewodnikiem mieści się w 1,5 godziny. Na co więc przede wszystkim zwrócić uwagę?
Jeśli masz szczęście przebywać w Kazaniu przy dobrej pogodzie, zdecydowanie musisz wędrować po terytorium i rzucić okiem na pochyloną wieżę Syuyumbike, wspomnianą wyżej katedrę i meczet, klasztor Przemienienia Pańskiego, Pałac Gubernatora.
Nie martw się jednak, jeśli na zewnątrz pada deszcz. A w takiej sytuacji znajomość walorów architektonicznych można zastąpić wycieczką do muzeów Kremla i zapoznaniem się z ekspozycjami poświęconymi kulturze islamu, historii republiki, Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, a także wystawą sztuki, która jest filią Ermitażu w Petersburgu.
Kreml kazański nie jest trudny do znalezienia, znajduje się w centrum miasta, w pobliżu stacji metra Kremlevskaya. Ci, którzy zdecydują się dotrzeć do serca tatarskiej stolicy komunikacją lądową, mogą skorzystać z autobusów i trolejbusów, a punktem orientacyjnym będzie przystanek przy ulicy Bauman.
Przebiega przez nią całkiem sporo. Wejście na terytorium Kremla jest bezpłatne. Ale za bilet do każdego z muzeów trzeba będzie zapłacić osobno. Lepiej też przed wizytą sprawdzić harmonogram ich pracy na oficjalnej stronie internetowej.
Muzeum Narodowe Republiki Tatarstanu
Jest jednym z symboli miasta. Mieści się w budynku Gostiny Dvor, który jest zabytkiem architektury, ale najciekawsze rzeczy czekają na gości nie na zewnątrz, ale w środku. Jego historia zaczęła się dość dawno, bo w 1895 roku.
Od tego czasu wielokrotnie zmieniała swoją nazwę, lokalizację, ale istota pozostała niezmieniona – jest to najważniejszy ośrodek naukowo-badawczy kultury w Rzeczypospolitej, który ma po prostu ogromne znaczenie dla okolicznych mieszkańców. Przecież to tutaj dbają o to, aby kultura tatarska nie tylko nie została zapomniana, ale też potraktowana z troską i szacunkiem.
Tak się złożyło, że podstawą ekspozycji zawsze były prywatne kolekcje. Jedną z pierwszych była osobista kolekcja A.F. Lichaczow, znany historyk i archeolog.
Niemal przez całe życie kolekcjonował ciekawe przedmioty znalezione podczas wykopalisk i ostatecznie postanowił je upublicznić. Ciekawe, że do dziś istnieje nie tylko ze środków publicznych, ale także z pieniędzy sponsorów.
Znajduje się w centrum miasta, w domu nr 2 przy ulicy Kremlowskiej, w pobliżu stacji metra o tej samej nazwie. Można się do niej dostać metrem lub autobusami i trolejbusami – tras jest tu wystarczająco dużo.
Możesz odwiedzić każdy dzień z wyjątkiem poniedziałku od 10-00 do 18-00 (w piątek dzień pracy jest krótszy o godzinę, do 17-00).
Kazański Teatr Akademicki im. Kaczałowa
Kazański Teatr Akademicki od setek lat przyciąga miłośników sztuki. Jego historia zaczęła się w 1791 roku, kiedy miejscowy gubernator Barataev po raz pierwszy zebrał małą trupę. Później znacznie się rozrósł, głównie za sprawą chłopów pańszczyźnianych okolicznych właścicieli ziemskich.
Od tego czasu popłynęło dużo wody. Dziś trupa składa się z profesjonalistów i zbiera fulla zarówno w domu, jak i na trasie. Tylko jedna rzecz pozostaje niezmieniona.
Z Sceny Kazańskiego Teatru Akademickiego zawsze słychać prawdziwe przemówienia, tu stawiane są codzienne i wzniosłe pytania, na które z pewnością znajdzie się odpowiedź. I nawet w czasach sowieckich, kiedy łatwo można było wylądować w miejscach nie tak odległych dla własnego zdania, tu ludzie nie bali się tego wyrażać.
Dziś repertuar Teatru Kaczałowa jest dość obszerny. Odbywają się tu zarówno znane spektakle oparte na dramatach Czechowa i Puszkina, jak i spektakle oparte na dziełach współczesnych, dość niejednoznacznych i kontrowersyjnych. Niemniej jednak, pomimo sporów krytyków, sala jest zawsze pełna. Co więcej, przyjeżdżają tu nawet teatralni ze stolicy.
Oczywiście większość spektakli Kazańskiego Teatru Akademickiego jest przeznaczona dla widzów dorosłych. Istnieje jednak również kilka programów dla dzieci, które są pokazywane rano.
Kolebka sztuki Tatarstanu znajduje się przy ulicy Baumana 48.
Można do niej dojechać autobusem lub trolejbusem (trasów jest tu całkiem sporo), najbliższy przystanek to Bauman Street. Przedstawienia wieczorne tradycyjnie zaczynają się o 18:00, przedstawienia dla dzieci o 11:00. Kasy biletowe czynne są od 10:00 do 19:00.
Sala Kameralna Chaliapin
Do nowych zabytków można zaliczyć Salę Kameralną Chaliapina, znajdującą się w dzwonnicy kościoła Objawienia Pańskiego. Jednak w tak krótkim czasie zdążył już zdobyć popularność wśród fanów muzyki i po prostu ciekawskich turystów.
Sama sala jest niewielka, a atmosfera jest tu tworzona raczej niż sala koncertowa, ale salonowa. Jednocześnie doskonała akustyka przyczynia się do sukcesu każdego z występów.
Repertuar ciągle się zmienia, bo na scenie występują nie tylko zaproszeni muzycy, ale także historycy sztuki, a nawet pisarze. W sali kameralnej znajduje się małe muzeum poświęcone życiu i twórczości F.I. Szaliapina.
Biografia tego piosenkarza jest bardzo ściśle związana z Kazaniem i nie ma nic dziwnego w tym, że zachowało się tu wiele jego rzeczy osobistych. Goście mogą zobaczyć na własne oczy legendarny fortepian gabinetowy, a także listy, plakaty, płyty i wiele innych.
W hali, kiedy nie ma koncertów, można obejrzeć filmy o Fiodorze Iwanowiczu, a także posłuchać nagrań jego występów. Generalnie pomimo tego, że ekspozycja zajmuje niewielką powierzchnię, zwiedzanie jej z pewnością zajmie dużo czasu.
Sala Kameralna Chaliapin znajduje się przy ulicy Bauman, pod adresem 78.
Najbliższa stacja metra to plac Gabdulla Tukay.
Otwarte od wtorku do soboty w godzinach 12:00-18:00, ale lepiej sprawdzić grafik koncertów tuż przed wizytą.
Muzeum Literacko-Pamięciowe Gorkiego
Kazań jest miejscem narodzin wielu znanych osób, w tym życia i twórczości Maksyma Gorkiego i piosenkarza Fiodora Iwanowicza Chaliapina. To im dedykowana jest ekspozycja. Lokalizacja nie została wybrana przypadkowo.
Pod koniec XIX wieku w dwupiętrowym domu przy obecnej ulicy Gorkiego mieściła się piekarnia, w której przyszły słynny pisarz pracował jako pomocnik i pomocnicy. Dziś w salach odtworzono wnętrza, zgromadzono rzeczy osobiste Gorkiego i Chaliapina, a także inne eksponaty związane z ich pracą, w tym listy osobiste i notatki robocze.
Oprócz samej ekspozycji znajduje się kawiarnia literacka Stray Dog. Nieustannie odbywają się tu twórcze wieczory, gromadzą się miłośnicy sztuki i miejska inteligencja. Dodatkowo ściany zdobi kolekcja Silver Age. Niezwykle przyjemnie jest wypić filiżankę kawy lub zjeść obiad w takim otoczeniu, nawet jeśli nie uda się na koncert czy występ pisarzy.
Znajduje się na ulicy Gorkiego, pod adresem 10. Niedaleko od niego znajdują się dwa przystanki autobusowe – ulica Gogola i Teatr Tenchurin.
Drzwi są otwarte codziennie z wyjątkiem piątku, od 10-00 do 17-00. Ale o trwających wydarzeniach lepiej sprawdzić na oficjalnej stronie internetowej. Nawiasem mówiąc, bilety na nie nie są tanie, ponieważ kawiarnia nie jest zbyt duża i tradycyjnie jest wiele osób, które chcą ją odwiedzić.
Muzeum Boratyńskiego
Jewgienij Abramowicz Boratyński, jeden ze słynnych poetów epoki Puszkina, nie urodził się w Kazaniu, ale życie łączyło go i jego potomków z tym miastem mocnymi nićmi. Obecnie w skrzydle rodzinnego majątku miejskiego otwarto muzeum, którego ekspozycja poświęcona jest życiu i twórczości jednej z gwiazd literatury rosyjskiej XIX wieku.
Dzięki historykom sztuki i potomkom Jewgienija Abramowicza udało się nie tylko odtworzyć atmosferę, ale także zebrać sporo osobistych rzeczy poety, dziś kolekcja liczy ponad 4000 tysięcy eksponatów. W tym zbiory wierszy wydanych za jego życia.
Swoją drogą, niektórym może się to wydawać dziwne, ale kompleks przez długi czas opierał się na entuzjazmie, władze zwróciły na to uwagę dopiero na początku lat 90-tych. Wcześniej ekspozycja mieściła się w najzwyklejszym biurze szkoły miejskiej nr 34.
Oczywiście większość stoisk poświęcona jest Jewgienijowi Abramowiczowi. Jednak wśród nich są tacy, którzy wspominają i opowiadają o swoich przyjaciołach – A.S. Puszkina i A. Dalvige. Ich prace znajdują się również na wystawach.
W przestronnych salach cyklicznie odbywają się wieczory twórcze, a także coroczne odczyty literackie. Odwiedzenie ich to wielki sukces, zwłaszcza dla tych, którzy uważają się za wielbicieli literatury.
Znajduje się przy ulicy Maksyma Gorkiego, 25/28.
Można do niej dojechać autobusem, trolejbusem lub tramwajem, najbliższy przystanek to ulica Tołstoja. Drzwi otwarte są od poniedziałku do soboty od 10:00 do 17:00.
Muzeum Sztuk Pięknych Republiki Tatarstanu
Jedna z największych kolekcji malarstwa w naszym kraju. Znajduje się w luksusowej rezydencji, która kiedyś należała do dowódcy wojsk okręgu kazańskiego i przyciąga nawet tych, którzy są całkowicie obojętni na artystyczne rozkosze.
Tutaj można zapoznać się z dziełami europejskich i rosyjskich artystów XVI-XIX wieku, a także mistrzami pędzla epoki sowieckiej. Miejsce w hotelu zajmują obrazy wykonane przez autorów tatarskich i poświęcone narodowym tradycjom Rzeczypospolitej.
Ponadto jest to jedyna ekspozycja w naszym kraju, na której można szczegółowo przestudiować twórczość N.I. Feszyn. Nawiasem mówiąc, często po to przyjeżdżają tu specjaliści z całego kraju. Duma to zbiór ikon, które kiedyś zostały wyjęte z soborów w Swijażsku i są tu do dziś.
Oprócz głównej ekspozycji znajduje się tu dzwonnica, na którą zdecydowanie warto się wspiąć chociażby po to, by spojrzeć na Kazań z lotu ptaka i podziwiać jego piękno.
Znajduje się w centralnej części miasta, przy ulicy Karola Marksa 64.
Ekspozycja czynna w każdy dzień z wyjątkiem poniedziałku w godzinach od 10-00 do 17-45 (w soboty do 16-45, w piątek od 12-00 do 21-00).
Muzeum-mieszkanie Musa Jalil
Wśród Tatarów Musa Jalil jest nie tylko pisarzem, ale prawdziwym bohaterem narodowym. Przyczynił się przecież do rozwoju kultury narodowej i to nie tylko na terenie Rzeczypospolitej, ale w całym Związku Radzieckim. Pomimo tego, że urodził się nie w Kazaniu, ale na terenie prowincji Orenburg, jego życie związane było głównie z tym miastem.
Nic dziwnego, że postanowili uwiecznić jego pamięć, otwierając spersonalizowane muzeum. Składa się z dwóch oddzielnych mieszkań, z których jedno jest miejscem pamięci, drugie służy jako sala wystawowa, w której eksponowane są książki i rzeczy osobiste pisarza.
Raz w roku, 15 lutego, odbywa się święto – Dzień Oryginału. Zwiedzający mają niepowtarzalną okazję zobaczyć słynne „Notatniki Moabit”, które powstały podczas ich pobytu w faszystowskiej okupacji.
Ponadto znajduje się niewielki salon literacki, w którym regularnie odbywają się spotkania wielbicieli twórczości Musy Jalila, a swoje prace prezentują młodzi autorzy tatarscy. Dla młodszych gości przygotowana jest interaktywna wystawa „Visiting Musa”. To nie tylko wycieczka, ale prawdziwa podróż w świat literatury narodowej.
Znajduje się przy ulicy Gorkogo, dom 17.
Możesz się do niego dostać metrem. Najbliższa stacja to Plac Gabdulla Tukay.
Drzwi są otwarte w każdy dzień z wyjątkiem niedzieli, od 10-00 do 17-00.
Muzeum Apartamentów Sharif Kamal
Sharif Kamaletdinovich Kamal jest znanym pisarzem tatarskim i osobą publiczną. Był pierwszym pisarzem w Republice, na którego cześć w 1950 r. otwarto spersonalizowane muzeum.
Co w ogóle nie jest przypadkowe, bo twórczość Kamala jest praktycznie informatorem dla każdego, kto lubi literaturę tatarską. Oprócz prac autora, które poruszały ważne kwestie społeczne, wśród jego zasług jest tłumaczenie Odwróconej gleby Szołochowa, jedno z pierwszych i najbardziej udanych.
Jako jeden z pierwszych w republice mówił o tym, że bycie bogatym nie jest dobre, a kobiety mają takie same prawa jak mężczyźni. Mieszkanie pisarza składa się z dwóch pokoi – izby pamięci, w której odtworzono wyposażenie i wnętrze.
Goście mogą nie tylko zapoznać się z twórczością i życiem Kamala, ale także zapoznać się z życiem inteligencji tatarskiej w pierwszej połowie XX wieku. Druga sala to kreatywny salon, w którym do dziś odbywają się wieczory literackie, spotkania i czytania.
W tym dla studentów. Ostatni pracownicy są szczególnie uważni i starają się, aby każda wizyta była nie tylko pouczająca, ale i ekscytująca.
Znajduje się przy ulicy Ostrovskogo 15.
Dostanie się do niego nie jest takie łatwe – ze stacji metra Gabdulla Tukay Square będziesz musiał zbłądzić ulicami.
Działa od poniedziałku do soboty od 10:00 do 17:00. Będziesz musiał dodatkowo zapłacić za przewodnika.
Muzeum Konstantina Wasiliewa
Konstantin Wasiliew jest jednym z sowieckich artystów, który nie został rozpoznany za życia. Tematy, o których pisał, nie były wówczas zbyt popularne, przedstawiając na płótnach epickich bohaterów, baśniowe postacie i mitologiczne stwory.
Chwała i sława jego twórczości zyskała po śmierci autora. Dziś większość z nich, ponad 150, znajduje się w zbiorach Muzeum Kazańskiego, otwartego w 2013 roku. Chociaż w rzeczywistości pojawił się znacznie wcześniej, jeszcze w latach 90-tych. Ale znajdował się daleko od centrum i nie przyciągał zbytnio turystów.
Dziś kompleks składa się z pięciu przestronnych sal, których wnętrza utrzymane są w minimalistycznym stylu. W końcu, zdaniem krytyków sztuki i koneserów malarstwa, prace Wasiliewa wymagają szczególnej świadomości i nic nie powinno ich odwracać.
Nawiasem mówiąc, reżyser był przyjacielem artysty, a dzisiejsze spotkanie z nim w jednym z korytarzy to prawdziwy sukces. Mimo wysokiego stanowiska chętnie komunikuje się ze zwiedzającymi i opowiada o życiu autora obrazów.
Oprócz ekspozycji, która przyciąga turystów, istnieje własna baza artystyczna, w której odbywają się zajęcia dla koła artystycznego dla młodzieży szkolnej. Znajduje się w centrum, przy ulicy Baumana 29/11.
Możesz się do niego dostać pieszo ze stacji metra Kremlevskaya.
Godziny otwarcia od 10-00 do 18-00, poniedziałek jest dniem wolnym od pracy.
Muzeum Tukay
Imię Gabdulla Tukay jest dość powszechne w Kazaniu – jego imieniem nazwano stację metra, ulicę, teatr i wiele innych. Lokalni krytycy literaccy stawiają jego nazwisko na równi z A.S. Puszkina i M.Yu. Lermontow. Rzeczywiście, to Tukay jest uważany za twórcę języka tatarskiego i literatury narodowej.
Nic dziwnego, że poświęcona mu ekspozycja znajduje się w jednej z najbardziej luksusowych rezydencji starotatarskiej osady. Nawiasem mówiąc, poświęcona jest jej jedna z wystaw, na której prezentowane są przedmioty życia tatarskiego. Jednak nadal głównymi eksponatami są rzeczy osobiste Gabdulli Tukay, kolekcje jego prac opublikowane za jego życia i po jego śmierci. Również tutaj można zobaczyć maskę pośmiertną pisarza.
W innej sali ekspozycyjnej goście mają okazję zapoznać się z życiem społecznym i kulturalnym Kazania na przełomie XIX i XX wieku. Ponadto można zajrzeć do sali wykładowej, w której cyklicznie odbywają się ważne naukowo wydarzenia i spotkania twórcze, a także do małej księgarni.
Działają jednocześnie dwa kluby – w jednym zaangażowani są nauczyciele języka i literatury tatarskiej, w drugim wszyscy, którzy chcą studiować jego mądrość i tradycje narodowe. Znajduje się na ulicy Tukay, w domu 74. Na wprost wejścia znajduje się przystanek komunikacji miejskiej – Kino im. G. Tukay.
Ekspozycja czynna od wtorku do niedzieli od 10:00 do 17:00.
Muzeum Saidasheva
W Tatarstanie są bardzo wrażliwi na wszystko, co dotyczy lokalnej kultury, zwyczajów i tradycji. Nic dziwnego, że kompozytor Salih Saidashev, uważany za twórcę tatarskiej muzyki ludowej, jest czczony nie mniej niż Mozart w swojej ojczyźnie, austriackim Salzburgu.
Muzeum poświęcone życiu i twórczości kompozytora zgromadziło ogromną liczbę związanych z nim eksponatów. Są to nuty, na których grał maestro, oraz zdjęcia, a także rzeczy osobiste i meble z jego domu i oczywiście instrumenty muzyczne. Jest tu nawet maska pośmiertna – niewielu sławnych ludzi jest uhonorowanych takim zaszczytem.
Lokalni przewodnicy są entuzjastyczni i pełni szacunku. Serdecznie pozdrawiam każdą grupę, a historia okazuje się ważniejsza niż oficjalna. Co nie może nie radować turystów.
Oprócz hali wystawienniczej znajduje się salon, w którym regularnie odbywają się wieczory i koncerty. Koneserzy sztuki przyjeżdżają tu z samej stolicy, aby podzielić się opiniami i posłuchać współczesnych muzyków tatarskich.
Znajduje się przy ulicy Gorkogo 13, niedaleko stacji metra Gabdulla Tukay Square.
Możesz wejść do niego w każdy dzień z wyjątkiem poniedziałków, od 10-00 do 17-00.
Muzeum Historii Katedry Zwiastowania
Nowa instytucja państwowa znajduje się w najstarszym pomniku prawosławia w Kazaniu. Należy do niewielkiej liczby muzeów na świecie, pracujących przy świątyni. Ciekawe ekspozycje mają podwójny wpływ na człowieka w tym świętym miejscu.
Wzbogacają ją duchowo, napełniają duszę szczególnymi wartościami. Ekspozycje obejmują ponad 100 obiektów, elementów dzieł sztuki, dokumentów związanych z historią Cerkwi prawosławnej od XVI wieku do współczesności.
Interesujące jest badanie ksiąg prawosławnych, ikon wykonanych w różnych stylach, starych fotografii zabytków, które zdobiły przedrewolucyjne miasto. Przechowuje się tu sztab pierwszego arcybiskupa Kazania. Sviyazhsky Gury Kazan Wonderworker był jednym z najbardziej czczonych świętych w Rosji. Możesz zobaczyć oryginalną kopię karety podarowanej Katarzynie II w 1767 roku.
Ekspozycje są wykonane przy użyciu nowoczesnych technologii i umożliwiają oglądanie filmów prawosławnych. Zajrzyj w dowolny zakątek katedry i obejrzyj malowidła ścienne za pomocą elektronicznego kiosku. Możesz nawet nauczyć się pisać obrazy starożytnym pismem, uczestnicząc w kursie mistrzowskim „Stara rosyjska kaligrafia”.
Muzeum Historii Naturalnej Tatarstanu
Zainteresowanie pojawieniem się naszej planety jej gór, oceanów, wulkanów wzrasta wraz z pojawieniem się nowych instrumentów, metod badawczych. Stopniowo wnętrzności ziemi ujawniają swoje sekrety.
Odkrycia naukowe potwierdzają wiele ciekawych momentów jej życia. Przed nami pojawiają się szkielety naprawdę wędrownych mamutów, dinozaurów, niedźwiedzi jaskiniowych, nosorożców włochatych, ogromnych zwierząt morskich. Odkrywane są nowe minerały, elementy układu okresowego pierwiastków, które powstały podczas erupcji wulkanów.
Informacje o procesach geologicznych planety są proponowane od 2006 roku w Muzeum Historii Naturalnej Tatarstanu (jedynym tego typu centrum naukowo-edukacyjnym w regionie Wołgi). Co roku pojawiają się tu nowe artefakty.
Sprowadzane są z wypraw paleontologicznych, mineralogicznych. Pierwsze ekspozycje zorganizowano z materiałów Stukenberga, zaczerpniętych z Uniwersytetu Kazańskiego.
Zapoznanie się z wystawami odbywa się w tradycyjnej i nowoczesnej formie interaktywnej. Proponuje się komunikować się z mieszkańcami epoki lodowcowej, chodzić obok ogromnej jaszczurki, karmić prehistoryczne ryby w akwarium. Oglądaj odległe planety za pomocą interaktywnego teleskopu.
Weź udział w wykopaliskach, udając paleontologa. Odkryj sekrety pojawienia się człowieka na ziemi.
„Dom Miszkina”
Ta życzliwa, wesoła bestia towarzyszyła dzieciństwu wszystkich dzieci. Białe i żółte, duże i małe misie z drewna, plastiku, miękkiej pluszowej tkaniny (a nawet wypełnionej trocinami) były ulubieńcami rodziny, najlepszymi przyjaciółmi dzieci. Aby zapamiętać te czasy, pokazanie dzieciom i wnukom wyjątkowych zabawek jest oferowane w oryginalnym muzeum znajdującym się w centrum.
Około 300 różnych Niedźwiedzi osiedliło się w domu z bali, w określonym miejscu, robiąc swoje zwykłe rzeczy. Ktoś lata balonem, gra na bałałajce, ścina drewno opałowe, pije herbatę z miodem, a najbardziej leniwy niedźwiedź w pasiastym ubraniu leży na hamaku.
Każdy niedźwiedź ma swoją historię z odpowiednią świtą. Proponuje się z nim zapoznać przy wejściu do domu. Tworzy się przytulna atmosfera prawdziwego paleniska z dziadkami, kotami i psami.
Ogromny miś wita gości swojego domu i zaprasza do zanurzenia się w atmosferze dziecięcej magii. Twórcą ulubionych postaci są studenci kazańskiej szkoły teatralnej i artystycznej.
Ich pomysły realizowane są nie tylko poprzez elementy ciekawych ekspozycji, ale także za pomocą pasjonującej gry. Dzieci rozwiązują zagadki, wykonują zadania. Uczestniczą w atrakcjach w pobliżu prawdziwego legowiska, składają życzenia pod drzewem Czarodzieja.
Muzeum Kultury Islamu
Badanie historii pojawienia się, narodzin tradycji kultury islamskiej w regionie Wołgi jest ważnym i interesującym zadaniem. Islam słynie z bogatego systemu metod wychowawczych, które wpłynęły na ukształtowanie się narodu Tatarstanu. Proponuje się poznać szczególne momenty jego rozwoju w instytucji znajdującej się w meczecie Kud Szarif.
Oto eksponaty, kolekcje związane z historią cywilizacji muzułmańskiej. Są zjednoczeni w trzech głównych kierunkach: „Kultura książki Tatarów”, „Islam od epoki reformizmu do współczesności”, „Cywilizacja muzułmańska regionu Wołgi: od Bułgara do Kazania”.
Zaprojektowano interaktywną ekspozycję z elementami multimedialnymi. Wśród nich są „Interaktywne okno w „Gabinecie Oświeconych” z widokiem na stary Kazań, rekonstrukcja architektury „Kazańskiego Kremla” w 3D, „Przewijanie Koranu”.
Ostatnie zdanie uważane jest za centralny eksponat wystaw. Koran został opublikowany w 1803 roku i jest pierwszym arabskim wydaniem wydanym przez muzułmanów.
Podczas wycieczek proponuje się zapoznanie się z faksymile unikalnych rękopisów Świętej Księgi, usłyszenie dźwięku sur Koranu. Jest to jedyne unikatowe archiwum dokumentów świata islamskiego ludów turecko-tatarskich w Rosji.
Dom-Muzeum VI Lenina
Życie Uljanowów związane jest z pobytem w mieście. Ojciec Władimira studiował tu na uniwersytecie i ukończył go z wyróżnieniem. Zgodnie z ustaloną tradycją, co roku przyjeżdżali tu wszyscy razem, aw 1888 roku przenieśli się do domu Orłowów.
Była to dwupiętrowa drewniana rezydencja z przytulnym balkonem i otoczona małym ogrodem. Budynek jest typowym budynkiem domu miejskiego z drugiej połowy XIX wieku, w którym mieszkała rosyjska inteligencja.
Pomimo tego, że rodzina mieszkała tu przez około rok, etap kształtowania się poglądów politycznych przyszłego przywódcy minął w tym domu (stał się zwolennikiem pozycji marksistów). W listopadzie 1937 roku w domu otwarto jedno z pierwszych w stolicy muzeów poświęconych życiu VI Lenina.
W lokalu całkowicie zachowany został dawny klimat z życia rodziny. Najlepiej opowiada o warunkach kształtowania się osobowości lidera o rewolucyjnych poglądach.
W zbiorach znajdują się prawdziwe dokumenty, fotografie, książki, liczne fotokopie ukazujące wydarzenia historyczne z epoki. Wiele dokumentów ujawnia interesujące strony jego biografii.
Na ich podstawie wydano przewodniki, broszury, utworzono ekspozycje w Kokuszkinie, gdzie Lenin przebywał na wygnaniu za udział w studenckim zgromadzeniu rewolucyjnym w 1887 r.
Dom-Muzeum E. A. Boratyńskiego
Era Puszkina słynie z dużej liczby nazwisk, które weszły do historii literatury, sztuki i odkryć naukowych. Wśród nich nazwisko poety wyróżnia się jako jasna gwiazda: mistrz liryki filozoficznej, elegia E. A. Boratyńskiego.
Pomimo tego, że poeta większość życia spędził w Petersburgu, Kazań był dla niego małą ojczyzną, miejscem życia jego przodków. Kilka pokoleń poety mieszkało w Kazaniu i okolicach (prowincje XIX-XX w.). Często tu przyjeżdżał.
Od marca 1977 r. można było zwiedzać stary dwór miasta, zapoznać się z dokumentami archiwalnymi obrazującymi życie wielkiego poety. Znajduje się tu ponad 4000 eksponatów, przeniesionych z rodzinnych archiwów krewnych poety mieszkających w różnych miastach i krajach.
Podczas wycieczek proponuje się obejrzenie pamiątek poety, dokumentów, fotografii, rzadkich wydań z poprzednich stuleci. Wśród nich wyjątkowy portret Lwa Tołstoja, namalowany za jego życia, dożywotni portret Irakli Boratyńskiego.
Młodszy brat poety był gubernatorem Kazania. W jednym z pokoi zachowało się biurko. Legendy rodzinne potwierdzają, że Puszkin kiedyś dla niego pracował. Interesujące jest przyjrzenie się wyjątkowemu albumowi rodzinnemu, w którym znajduje się około 100 fotografii wykonanych pod koniec XIX wieku.
Na liście przedmiotów o szczególnej wartości znajdują się pamiątki A. Delviga, fotografie Kazem-Beka. Utrwalają rzadkie widoki Kazania, twarze okolicznych mieszkańców. Adres nieruchomości: ul. Gorkogo, 25/28.
Muzeum Kayum Nasyri
Historia kraju, związek z pokoleniami przodków jest determinowany przede wszystkim zachowaniem języka, w którym się porozumiewali. Największą społeczną misją języka jest przekazywanie wiedzy, doświadczeń nagromadzonych przez ludzkość.
Odzwierciedla światopogląd pokoleń, ich tradycje, osiągnięcia w dziedzinie sztuki i literatury. Z jego pomocą (nie bez powodu język nazywany jest „lustrem ludzkiej duszy”) wyrażane są cechy ludzi, kraju.
Podstawy języka literackiego Tatarstanu położył naukowiec (lingwista, etnograf, pisarz, historyk) Kayum Nasyri. W domu, będącym zabytkiem architektury drewnianej XIX wieku, mieszkał słynny naukowiec. Dom został przebudowany w 2002 roku (jest wierną kopią starego budynku).
Odrestaurowano gabinet naukowca, z elementów warsztatów ślusarskich, stolarskich i introligatorskich powstały ciekawe ekspozycje. Naukowiec lubił wykonywać pracę użytkową. Wiele „wskazówek” w jego działalności pochodziło z wycieczek do tatarskich wsi dawnego powiatu swijażskiego.
Na liście eksponatów znajdują się przedmioty osobiste (trzcina, skrzynia, pieczęć osobista, zegar – chronometr). Fotografie, podręczniki (medresa logiki, przepisana przez naukowca, opatrzona jego podpisem), ogromny materiał etnograficzny przywieziony z podróży.
Wśród elementów ekspozycji prezentowane są liczne przykłady sztuki ludowej (wiersze, pieśni, legendy). W oparciu o materiały z książki naukowca „Kwiaty i zioła” wokół domu wyrósł piękny ogród. Często odbywają się tam lekcje dla uczniów na temat roślin leczniczych z tego obszaru. Osiedle znajduje się przy: ul. Komuna Paryska, 35.
Muzeum Iluzji i Dom Olbrzyma
W maju 2015 roku przy głównym deptaku Bauman 17 (prawie stary Arbat w Moskwie) otwarto nowoczesny kompleks rozrywkowy. Oryginalna ekspozycja-atrakcja znajduje się na dwóch kondygnacjach budynku.
W jednej jego części znajduje się galeria obrazów 3D. Każdy uczestnik zapraszany jest do sprawdzenia się w pewnym elemencie fabuły: przebywania w akwarium z rekinami, meduzami, piraniami. Leć nad przepaścią, dowiedz się wszystkiego o piekielnym kotle.
Znajdź się na pokładzie Titanica, zostań jednym z potworów hollywoodzkiego horroru, bohaterem twoich ulubionych kreskówek. Główną różnicą między przejazdami jest możliwość wykonania unikalnych zdjęć bez obróbki komputerowej. Eksperci pomogą wybrać najlepszy kąt, zrobić zdjęcia.
Druga część zespołu to niepowtarzalny powrót do świata dzieciństwa. Giganci żyją tu wśród ogromnych mebli i rzeczy osobistych. Nawet ich lunch ma wymiary porównywalne ze zwykłą szafą i proponuje się wspiąć się na krzesło po drabinie. Każdy uczestnik staje się postacią w niezwykłej bajce.
Dom Muzeum Wasilija Aksionowa
Lata dzieciństwa pisarza Aksenowa spędził w posiadłości miejskiej położonej w centrum Kazania. Od 1930 r. stał się rezydencją wielu obywateli (gminnych), m.in. dla krewnych pisarza po aresztowaniu jego rodziców.
Mieszkał tu przez ponad 10 lat i przed śmiercią wyrażał chęć stworzenia na osiedlu kompleksu z urzędu pamięci, kawiarni, salonu literacko-muzycznego. Po odbudowie majątku w 2009 roku jego życzenia zostały spełnione.
Otwarcie kompleksu odbyło się podczas festiwalu muzycznego Aksenov-fest z udziałem zespołu rockowego Time Machine. Jego syn był obecny na uroczystości i zaprezentował maszynę do pisania swojego ojca „Koliber”. Ekspozycje zawierają przedmioty osobiste, zeszyty pisarza.
Na starym osiedlu mieści się muzeum, mały hotel, Jazz Crossroads i przytulna restauracja. Nazwa hotelu została wybrana z uwzględnieniem szczególnego związku pisarza z jazzem. W komfortowej sali często odbywają się kreatywne wieczory, spotkania młodych pisarzy i koncerty muzyczne.
Muzeum 1000-lecia Kazania
Narodowe Centrum Kultury w Kazaniu obejmuje kilka niezależnych instytucji państwowych. Wśród nich jest muzeum otwarte z okazji 1000-lecia miasta. Jego ekspozycje odzwierciedlają wydarzenia z historycznej przeszłości Kazania, jego dziedzictwo kulturowe.
Trzy sale tematyczne przedstawiają wszystkie aspekty życia Tatarów od starożytności do współczesności. Pierwsza sala nosi nazwę „Starożytny Kazań” i zawiera elementy ekspozycji od I tysiąclecia pne do XV wieku.
Wśród oryginalnych eksponatów znajdują się odrestaurowane zabytki: Brama Kazańska (dawny symbol miasta), klucz miejski (wykonany przez analogię z kluczem Wołgi Bułgarii), kopia unikatowego eksponatu „Czapka Kazańska”. Wystawy drugiego zadania obejmują okres od XV wieku do początku XX wieku.
Zawierają dokumenty, artefakty ujawniające handel, gospodarkę, rozwój duchowy stolicy prowincji, która stała się częścią Rosji. Ekspozycje trzeciej sali poświęcone są Republice Tatarstanu (1991-2019) jako głównemu centrum regionu Wołgi, całej Rosji. Fundusz ogólny składa się z 49412 jednostek.
Reprezentują ją ekspozycje: Chanat Kazański, Wołga Bułgaria, Zdobycie Kazania, Złota Orda, Kazań dziś i jutro itd. Osobna wystawa poświęcona jest materiałom związanym z historyczną wizytą w mieście dawnych władców: Piotra I, Paweł I i Mikołaj I, Katarzyna II.
W filii instytucji (Kazański Ratusz) znajdują się dokumenty opowiadające o historii samorządu miejskiego.
Muzeum Życia Socjalistycznego
Sposób życia w czasach Związku Radzieckiego jeszcze nie zaginął w historycznej dżungli Tatarstanu. Tysiące wspomnień, realne elementy codzienności żyją w opowieściach naocznych świadków, literaturze tematycznej. Rzeczy, duch lat 70. i 80. XX wieku, które żyły w dużym kraju, prezentowane są w jedynym, wyjątkowym miejscu w Rosji.
Pomysł zorganizowania „kolekcji pozytywnych emocji” należał do Rustema Waliachmetowa w latach rozpadu Związku Radzieckiego. Każdy element ciekawych ekspozycji przywołuje nostalgiczne wspomnienia.
Chciałbym zapamiętać piękne opakowanie (na przykład „kamienny kwiat”), znajomy zapach perfum, włączyć stary odkurzacz, spojrzeć na ekran starego telewizora, przymierzyć ubrania. Teraz tylko elementy gier komputerowych mogą przypominać dawne wnętrze.
Ekspozycje składają się z 7 tys. eksponatów. Znajomość z nimi zaczyna się od schodów, gdzie kiedyś znajdowała się palarnia dla mieszkańców mieszkania komunalnego w domu przy ulicy Uniwersyteckiej.
Po ich wysiedleniu pierwszą wystawą była ekspozycja „Złe nawyki w ZSRR” (pokazująca paczki papierosów, papierosy, prawdziwe butelki alkoholu). Patrząc na eksponaty trudno uwierzyć, że całkiem niedawno były to elementy „dorobku, techniki”, rzadkie przedmioty, którymi żył kraj.
Muzeum Chuck-Chuck
Trudno wyobrazić sobie tradycje życiowe Tatarów bez narodowej imprezy herbacianej. Do tej pory wszystkie tajemnice jego przygotowania są nieznane. W domu kupca Wafa Bigajewa (zabytek architektury z początku XIX wieku) można poznać szczegóły procesu, spróbować uzdrawiającego napoju, posłuchać jego historii.
Na podstawie zachowanych dokumentów i fotografii odtworzono dawne wnętrze, zaprezentowano elementy życia codziennego (narzędzia, ubrania) zamożnej rodziny tatarskiej. Wszystko można dotykać, badać ze wszystkich stron.
W sklepie muzealnym można kupić i skosztować czak-czak, baursak, narodowe słodycze i inne potrawy przyrządzane według starych receptur. Podczas wycieczki podawane są informacje o różnych okresach życia ludności Tatarstanu, oparte na badaniach naukowców – encyklopedystów kraju.
W trakcie pracy instytucji otrzymywała nagrody w wielu republikańskich, ogólnorosyjskich, międzynarodowych konkursach.
Muzeum Szczęśliwego Dzieciństwa
Temat wspomnień z sowieckiej przeszłości odbija się na murach wielu zabytków miasta. To nie tylko odzwierciedlenie życia dorosłego, ale także wielu aspektów życia dzieci, sposobów ich wychowania.
Jej głównym elementem zawsze były zabawki, gry tematyczne i literatura dziecięca. Tylko w pamięci człowieka żyją stare biurka pokryte napisami, elementarzami, niebieskimi globusami, obowiązkowymi portretami, popiersiami Lenina (teraz te atrybuty życia przedstawiają inne imiona, inne twarze).
Możesz spędzić dużo czasu oglądając liczydła, stare urządzenia komputerowe, dyplomy, krawaty, odznaki, proporczyki z minionych lat. Jakbyś wracał do murów swojej starej szkoły (tu możesz dotknąć dowolnego eksponatu). Na drugim piętrze znajduje się ekspozycja „labirynt życia”. W każdym pokoju znajdują się rzeczy, które towarzyszą człowiekowi przez całe życie.
Pierwsze modele żelaznych samochodów (marzenie każdego sowieckiego chłopca). Gumowe zwierzęta, miniaturowe szycie, maszyny dziewiarskie, liczne opcje dla lalek vintage (nie wyglądają jak nowoczesne Barbie). Setki zabawek z czasów sowieckich.
W jednej z sal znajdują się próbki dawnych mundurków szkolnych (teczki, garnitury, sukienki, fartuchy). Kiedyś dzisiejsze zabawki i ubrania staną się rarytasami muzealnymi, pochodzącymi z okresu szczęśliwego dzieciństwa dowolnej epoki.
Muzeum-Pomnik Wielkiej Wojny Ojczyźnianej
Czyny i patriotyzm narodu radzieckiego podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej pozostają świeże w ludzkiej pamięci. Groby poległych żołnierzy jeszcze nie zarosły, nie zniknęły potężne struktury wojskowe zbudowane w okresie wojny.
Pamięć o wdzięcznych potomkach żyjących w wolnych krajach byłego Związku Radzieckiego znajduje odzwierciedlenie w licznych ekspozycjach i wystawach. W Kazaniu takim historycznym miejscem jest kompleks pamięci na starożytnym Kremlu.
Ekspozycje powstały na podstawie dokumentów przekazanych przez Muzeum Narodowe, organizację kombatantów, wojskowe służby poszukiwawcze oraz archiwa osobiste. Wśród nich proponuje się przyjrzeć się broni, umundurowaniu, wyposażeniu wojskowemu, barwom pułkowym, rysunkom artystów z frontu. Tablice oficerskie, mapy, kompasy, rozkazy, medale, ważne dokumenty.
Za pomocą języka relikwii frontowych można poczuć wyczyn zwykłych żołnierzy idących na śmierć, broniących Ojczyzny. Na liście eksponatów znajdują się przedmioty przywiezione z pól bitewnych: karabiny, 37-mm działo przeciwpancerne, mundury generałów, oficerów Armii Czerwonej, zdobyta broń wroga.
Co roku w kompleksie pamięci odbywają się uroczyste wydarzenia poświęcone zwycięstwu w wojnie.
Muzeum Broni Duch Wojownika
Patrząc na nowoczesne rakiety, samoloty, zielony sprzęt o przeznaczeniu, które nie jest od razu zrozumiałe, błędem jest sądzić, że kiedyś żołnierze mieli do dyspozycji zupełnie inną broń. Określili nastrój, ducha wojownika, pomogli wygrać.
Z głębi wieków życia Tatarów pochodziły elementy ogromnej kolekcji broni: ofensywnej, defensywnej. Błyszczące ostrza szabli, miecze wykonane w epoce brązu, epoce Złotej Ordy. Miecze należące do Scytów, Sarmatów, Hunów, Cymeryjczyków. Proponuje się posłuchać ich cech podczas ciekawej wycieczki.
Na stoiskach wystawowych znajdują się szable różnych wieków, jako symbol rozwoju idei uzbrojenia. Prezentowana jest informacja „gdzie, przez kogo i kiedy zostały użyte”. Tarcza, hełm, szabla, miecz mogą dotykać, używać podczas filmowania.
Proponuje się spocząć na tronie Chana, pokrytym skórami dzikich zwierząt, jak tysiące lat temu. Nie wojna, ale duch wojownika, kontrolowany przez umysł, pozwala uniknąć wrogości, pokonać nieoczekiwane niebezpieczeństwa.
Świadczy o tym oryginalna dekoracja w postaci unoszącej się pod sufitem łodzi. Są przeszyte strzałami i są symbolem niebezpieczeństw, które czyhają na podróżnych. Wiedza, umiejętność posługiwania się bronią sprawią, że każda podróż będzie bezpieczna.
Ekspozycja znajduje się na terenie Kremla Kazańskiego.
Muzeum Historii Uniwersytetu Kazańskiego
W 1979 roku słynny Uniwersytet Kazański obchodził 175-lecie istnienia. W swoim rozwoju przeszła ze statusu imperialnego do centrum edukacyjnego o znaczeniu federalnym. W ciągu 200-letniej historii naukowcy wyrośli na bazie uniwersytetu, którego nazwiska stały się znane na całym świecie.
Powstały szkoły naukowe z wybitnymi badaczami, którzy dokonali wielu odkryć dla ludzkości. Na uczelni studiowali i pracowali przyszli mężowie stanu, naukowcy, przedstawiciele sztuki, literatury i sportu. Wśród nich są nazwiska Arbuzowa, Lwa Tołstoja, Aksakowa, Łobaczewskiego, Butlerowa itp.
Ojciec Lenina był studentem (który ukończył z wyróżnieniem). Udane ekspozycje odzwierciedlają rolę uczniów i nauczycieli w życiu politycznym Rosji. Kompleks pamiątkowy znajduje się w głównym budynku KFU. Obejmuje Salę Cesarską i audytorium na wykłady.
Zachowało się w nim wnętrze z XIX-XX wieku. Tu studiowali Lenin i Tołstoj. Wszystkie imprezy studenckie tradycyjnie odbywały się w Sali Cesarskiej. Teraz jest to jedno z ulubionych miejsc w mieście z doskonałą akustyką na festiwale muzyczne i koncerty.
Galeria-warsztat Slavy Zaitsev
W małym pomieszczeniu prywatnej galerii nie ma arcydzieł mistrzów malarstwa, grafiki, rzeźby. Niesamowite obrazy nie są malowane temperą, olejem, akwarelą, ale odwiedzający robią szczególne wrażenie, zaskakują swoim wyglądem. Łączna liczba prac to 100 sztuk.
Powierzchnia wystawiennicza zajmuje 126 m. Utalentowany artysta kazania Sława Zajcew znalazł dla siebie rzadki kierunek w sztuce, określił własny styl. Do malowania obrazów wykorzystuje liczne improwizowane materiały: gwoździe, nici, spinacze do mebli, piasek, liście, skrzydełka motyla itp.
Artysta wykonał swoją pierwszą pracę w stylu „kolażu” kosztem obrazów z czasopism. Patrząc na obrazki ze zszywek, uzyskane przez wbicie ich w tablicę, wydaje się, że zostały wykonane zwykłymi ołówkami.
W jednym pomieszczeniu znajduje się galeria i pracownia artysty, zbiór rzadkich roślin zebranych przez Zajcewa. On sam spotyka gości (wraz z gadającą papugą), opowiada, wykonuje pracę w ich obecności, prowadzi kursy mistrzowskie. Galeria znajduje się w centrum miasta, na dziedzińcu.
Muzeum Antyalkoholowe Moonshine
Napój alkoholowy otrzymuje się przez destylację zacieru (destylacja rzemieślnicza) za pomocą specjalnych urządzeń (domowej roboty, fabryki). Do uzyskania zacieru używano różnych produktów zawierających cukier: zboża, buraków, owoców, ziemniaków.
W przeciwieństwie do bimbru, wódka jest wytwarzana z rektyfikowanego alkoholu. Wspólny produkt stał się jednym z najpopularniejszych elementów codziennego życia różnych narodów („rakia” w Bułgarii, „garelka” na Białorusi, „palinka” na Węgrzech, „bimber” w Polsce itp.). Istnieje wiele tradycji jego wytwarzania i użytkowania.
Jako „waluta” jest używany do dziś. Moonshine zajmuje ważne miejsce w historii rosyjskiego życia. Nie można sobie wyobrazić wesołych jarmarków (Saratow, Makaryev, Niżny Nowogród), dużych miast regionu Wołgi bez bimbru.
Dowiedz się o popularnym napoju, zobacz artykuły gospodarstwa domowego, które towarzyszą jego produkcji, skorzystaj z ekspozycji oryginalnego muzeum. Tworzone są na bazie 10 tysięcy elementów. Zostały przywiezione z prywatnych kolekcji, znalezionych w dawnych ośrodkach bimbrowniczych.
Fotosy Moonshine, szklanki, butelki, szklanki, naczynia kuchenne z minionych stuleci znajdują się w pokojach o starym wnętrzu. Niektóre ściany pokryte są gazetami, wycinkami z czasopism i skrawkami starej tapety. Pokryte są ręcznie robionymi dywanami.
Podczas wycieczki proponuje się wysłuchać historii pojawienia się bimbru, poznać pochodzenie słynnych wyrażeń: „wypełnij oczy”, „chodź pod muchą”, „5 kropli”, „pij do piekła”. Skąd wzięła się tradycja „ubijania naczyń na szczęście”, „nie pozostawiania pustych butelek na stole”, „picia dla pań stojących”?
Na zakończenie wycieczki proponuje się wzięcie udziału w degustacji pięciu odmian bimbru.
Placówka znajduje się przy głównej ulicy Baumana.