Watykan jest jednym z najbardziej wyjątkowych państw na świecie. Jego tajemnice, jego historia, jego dochody, jego luksus i piękno – wszystko to pozostaje poza zasięgiem kamer i oczu ogółu społeczeństwa. Tylko nieliczne sale otwierają się na świat, zalany luksusem wysokiej kultury i złotem światła. Takie sale to pomieszczenia Muzeów Watykańskich, które mają dość szeroki profil. Ale nawet znajomość takiego „rozczłonkowanego” splendoru jest już godna podziwu.

Muzeum Piusa Klementyna

Niewątpliwie jednym z najbardziej uderzających elementów kompleksu watykańskiego jest Muzeum Piusa Clementine'a. Początkowo powstał jako miejsce przechowywania szeregu artefaktów reprezentujących kulturę grecką i rzymską. Pierwsze kolekcje z powodzeniem lokowano na terenie pomarańczowego dziedzińca zdobiącego Belweder. Jednak liczba eksponatów szybko rosła i postanowiono stworzyć nowe „nisze” dla najważniejszych dzieł sztuki. Tak więc dzisiaj nisze Hermesa, Apolla, Laokoona, Perseusza i kilku innych są otwarte.

Oprócz rzeźb bogów i bohaterów starożytnego świata istnieje również jedna z najbogatszych w światowej praktyce kolekcji rzeźbiarskich wizerunków zwierząt. W Sali Rotunda blask Złotego Domu Nerona zostaje odtworzony w twórczej obróbce w ramach idealnego klasycyzmu. Na szczególną uwagę zasługuje podłoga tego pokoju: wyłożona jest autentycznymi rzymskimi mozaikami, na zawsze odwzorowującymi militarne zdolności Greków. Kolejna sala jest podporządkowana tematyce egipskiej: sarkofagi, freski, mozaiki, posągi z III wieku oraz inne obiekty historii i sztuki.

Koloseum, Forum Romanum, Palatyn z jednym biletem
Wstęp Czas do Bazyliki św. Piotra z audioprzewodnikiem
Szybki wstęp do Muzeów Watykańskich i Kaplicy Sykstyńskiej
Galeria Borghese: Wstęp zarezerwowany Skip-the-
Line: Muzea, Kaplica Sykstyńska, Bazylika św. Piotra
Rzym: Wycieczka autobusowa hop-on hop-off do
Rzymu: 24, 48 lub 72 godziny
Bazylika Świętego Piotra z wejściem na kopułę i zwiedzaniem krypty

Muzeum Chiaramonti

Jej założycielem był papież Pius VII pochodzący z rodu Chiaramonti. W zbiorach muzeum znajdują się płaskorzeźby, płaskorzeźby, przykłady rzeźby portretowej związane z kulturą klasyczną Grecji i Rzymu. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, jest korytarz, który jest kolosalną galerią łukową, podzielony na sześćdziesiąt niezależnych sekcji. Najważniejszym artefaktem – z historycznego punktu widzenia – jest posąg Ateny, a właściwie głowy Ateny, o niespotykanych w tamtym okresie rozmiarów. Kompleks tego muzeum obejmuje trzy budynki. Sama Galeria Chiaramonti, która jest najstarszą częścią muzeum. Nad jego projektem pracowali mistrzowie Akademii im. św. Łukasza.

Głównym dekoratorem był osławiony Antonio Canova. Braccio Nuovo, co oznacza „nowy rękaw”, to stosunkowo nowa sekcja, w której znajdują się eksponaty przedstawiające historię Rzymu i mitologię Grecji. To tutaj znajduje się największa kolekcja rzeźby portretowej. Wizyta w galerii Lapidarium odbywa się dziś tylko na specjalne życzenie, ponieważ przechowywane są tu naprawdę wyjątkowe inskrypcje z okresu przedchrześcijańskiego i chrześcijańskiego, które są jednym z najważniejszych źródeł historycznych.

Gregoriańskie Muzeum Sztuki Świeckiej

Powstanie muzeum datuje się na połowę XIX wieku. W tym czasie jego ekspozycje znajdowały się w Pałacu Laterańskim. Podstawą zbiorów były eksponaty o charakterze świeckim, które odkryto podczas wykopalisk na początku XIX wieku. Po przeprowadzce do nowego budynku, ten element kompleksu watykańskiego został otwarty dla szerokiej publiczności. Wśród najcenniejszych skarbów wyróżnia się posąg Sofoklesa – genialna kopia brązowego oryginału pochodzenia greckiego, posąg Neptuna – rzymska kalka na podobnym greckim posągu, głowy Ateny – szereg kopii rzymskich mistrzów który wziął za podstawę pracę Myrona. Warto również zwrócić uwagę na imponującą liczbę sarkofagów, ozdobionych wizerunkami bogów i bohaterów starożytności, a także cudownie ocalałymi fragmentami Partenonu. Kolejnym ciekawym dodatkiem były mozaiki,

Gregoriańskie Muzeum Etruskie

Prawdziwą dumę Rzymu można uznać za spuściznę Etrusków, wielkiej cywilizacji, której świt nadszedł w VIII wieku p.n.e. To oni stworzyli podwaliny pod dalszy rozwój starożytnej kultury rzymskiej. Dziś w dawnym pałacu Innocentego III przechowywane są przedmioty gospodarstwa domowego starożytnych ludzi i perły ich dziedzictwa kulturowego. Podstawą kolekcji były artefakty znalezione w połowie XIX wieku podczas wykopalisk osad na południu kraju. Następnie dodano tu artefakty z wykopalisk na Sorbo, w zasadzie kończąc tworzenie funduszu muzealnego. W tej chwili goście mogą odwiedzić dwadzieścia dwie sale tematyczne.

Niektóre z nich ukształtowane są chronologicznie, np. Sala Archaiczna czy Sala Brązowa. W innych odtworzono pewne aspekty życia Etrusków. Tak więc dziś sale są otwarte, powtarzając otoczenie etruskich świątyń, grobowców i skarbców. Przechowuje się tu wiele naprawdę unikalnych znalezisk, takich jak lustro z twarzą bogini na powierzchni, starożytne lampy oliwne, liczne naczynia do przechowywania kadzideł, a także umiejętnie wykonane szkło.

Gregoriańskie Muzeum Egipskie

Ta część kompleksu watykańskiego została otwarta w pierwszej ćwierci XIX wieku. W nazwie muzeum zachowało się imię jego założyciela, papieża Grzegorza XVI, jednak w rzeczywistości pierwsze szkice zbiorów pojawiły się za Piusa VII. Kultura egipska jest pod wieloma względami odniesieniem, dlatego nie dziwi fakt, że próbki dzieł wielkich mistrzów Egiptu znajdowały się pod ochroną Watykanu. Są to różne maski pośmiertne, które zostały stworzone dla faraonów oraz zręczne popiersia i liczne rzeźby. Do chwili obecnej dostępnych jest dla zwiedzających dziewięć sal.

Oprócz przedmiotów gospodarstwa domowego starożytnych Egipcjan i różnych atrybutów towarzyszących ceremoniom pogrzebowym, przechowywane są tu także mumie niektórych faraonów oraz stele z hieroglifami. Szereg sal poświęconych jest znaleziskom ilustrującym życie starożytnej Syrii i Mezopotamii, których cywilizacje niewiele ustępowały Egipcjanom. Ponadto to właśnie tutaj znajduje się unikatowa kolekcja starożytnej ceramiki tradycji chrześcijańskiej i islamskiej, znaleziona również w Egipcie.

Galeria Sztuki (Pinakoteka)

Początkowo Pinakoteka oznaczała pewną kolekcję obrazów, które zostały podarowane chwale bogini Ateny. Nieco później zaczęli nazywać pomieszczenia, w których przechowywano próbki dzieł sztuki. Podobna interpretacja odnosi się do okresu starożytnego Rzymu. W okresie renesansu Pinakoteki zaczęto nazywać zbiorami obrazów dostępnymi do publicznego oglądania. Nowoczesna Pinakoteka Watykańska pojawiła się na początku XX wieku, stając się jedną z największych galerii malarstwa religijnego. Tutaj gromadzone są dzieła największych włoskich mistrzów, od Giotta po dzieła Crespiego.

W salach, w ścisłym porządku chronologicznym, znajdują się płótna i mozaiki, które konsekwentnie przedstawiają sztukę okresów średniowiecza, renesansu, baroku i kilku innych. Niektórzy światowej sławy artyści będą znani szerokiej publiczności, tacy jak Raphael, Cavaraggio, Tycjan, Leonardo da Vinci. Inne, mniej znane poza Włochami, pomogą spojrzeć inaczej na malarstwo religijne. Są to prace takich artystów jak Giotto, Ange, Criveli, Bernini.

Muzeum Pio Cristiano

Zbiory tego muzeum są gromadzone kosztem artefaktów z okresu wczesnochrześcijańskiego, to znaczy wszystkie powstały w przedziale od drugiego do czwartego wieku naszej ery. Większość z nich została znaleziona podczas wykopalisk w rzymskich katakumbach. Najwcześniejsze kolekcje znajdowały się w Bazylice na Lateranie, jednak zostały następnie przeniesione do Watykanu. Wystawę otwarto dopiero pod koniec XX wieku. Zasadniczo muzeum prezentuje różnorodne sarkofagi, które są ozdobione różnymi płaskorzeźbami, a także rysunkami o tematyce antycznej. Wszystkie ułożone są w porządku chronologicznym, a także pogrupowane według zasady wątków ikonograficznych.

Prawie wszystkie rysunki są znakomicie zachowane i nie straciły na estetyce, mimo swojego więcej niż przyzwoitego wieku. Jednym z najważniejszych eksponatów jest sarkofag Dobrego Pasterza, który podobno powstał w IV wieku. Autentyczny wygląd nie został w pełni zachowany – sarkofag, który dziś jest prezentowany zwiedzającym, jest wersją odrestaurowaną w XVIII wieku.

Etnologiczne Muzeum Misyjne

Pałac Laterański w różnych czasach stał się rajem dla wszelkiego rodzaju instytucji, w taki czy inny sposób związanych ze światem twórczości. Etnologiczne Muzeum Misyjne nie było wyjątkiem, które pierwotnie mieściło się pod starożytnymi podziemiami, a następnie zostało przeniesione bezpośrednio do Watykanu, gdzie wybudowano nowy budynek do przechowywania i eksponowania zbiorów. O ile pierwsze wersje zbiorów zawierały około czterdziestu tysięcy artefaktów, to dziś ich liczba przekroczyła już sto tysięcy obiektów, które są gromadzone z całego świata. Nacisk kładziony jest na różnego rodzaju kulty religijne. Są to zarówno dawno wymarłe kulty, jak i kulty, które dopiero niedawno zaczęły nabierać siły.

Zbierane są tu artefakty z Japonii, Chin, Indii, Korei, Tybetu, Mongolii, różnych krajów afrykańskich, a nawet Oceanii. Goście muzeum będą mogli zapoznać się ze specyfiką różnych narodowości. Podziemia są szczególnie interesujące dla naukowców i specjalistów, którzy mogą zwiedzać sale zawierające przedmioty kultu.

Biblioteka Watykańska

Biblioteka, zwana Apostolską, jest chyba najważniejszym elementem kompleksu muzealnego Watykanu. Ta cytadela wiedzy zawiera księgi sięgające wczesnego średniowiecza, liczne rękopisy i rękopisy unikatowe. Biblioteka powstała w średniowieczu, ale jej fundusze rosną do dziś. Oprócz rękopiśmiennych i drukowanych źródeł znajdują się tu także liczne mapy, imponująca kolekcja inkulabów, monet i medali. Niestety lub na szczęście, ale dla większości turystów tylko niewielka część lokalu jest otwarta.

Jest jednak mało prawdopodobne, aby opinia publiczna była w stanie docenić traktaty w klasycznej łacinie, ale o wiele łatwiej docenić bogactwo projektu – w tym celu wiele osób odwiedza Bibliotekę stolicy chrześcijaństwa. Freski o niesamowitej urodzie zostały stworzone tylko przez najbardziej godnych mistrzów swojego rzemiosła. Uczeni i studenci odwiedzający tę instytucję w ramach swojej pracy badawczej mogą zapoznać się z szerszą ofertą eksponatów. Według legend Biblioteka faktycznie posiada system przejść i sekretnych pomieszczeń, w których przechowywane są rękopisy zawierające odpowiedzi na najtrudniejsze pytania wszechświata.

Muzeum Historyczne

Naprawdę trudno jest dostać się do tego wyjątkowego budynku, ponieważ istnieje jasny przepis, zgodnie z którym liczba zwiedzających nie może przekroczyć czterdziestu osób. Ale bitwa o bilet będzie tego warta. Najbogatszy wystrój, jasne eksponaty, dokumenty, ikony, mundury, fotografie, artykuły gospodarstwa domowego, siodła, palankiny, a nawet powozy – wszystkie te przedmioty pomagają pełniej zanurzyć się w proponowaną epokę historyczną. Wszyscy papieże w zawiłościach politycznych i międzyludzkich konfliktów będą na oczach zwiedzających.

Utalentowany przewodnik opowie Ci, jak, jak i dlaczego żyli papieże wszystkich czasów. Chyba najbardziej niezwykłe są następujące eksponaty: przedni powóz Leona XII (był nim przez prawie sto lat powóz Papieży), pierwsza lokomotywa Watykanu pochodząca z początku XX wieku, a także jako Popemobile, rodzaj środka transportu używanego przez papieży w razie potrzeby podróży publicznych.

Galeria Arazzi

Ta galeria jest uważana za jedną z trzech głównych galerii znajdujących się na terenie Pałacu Apostolskiego Watykanu. Został otwarty w ostatniej ćwierci XVI wieku. Głównym architektem tej niesamowitej budowli był Macerino. Oto gobeliny przedstawiające sceny biblijne, a także sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Rozmiary płócien stworzonych przez człowieka są niesamowite. Tylko dziesięć gobelinów zmieściło się na stu metrach galerii, ale ich wartość jest niezaprzeczalna. Większość wątków oparta jest na szkicach i pracach licznych uczniów Rafaela Santiego.

Znana jest niemal nieukrywana wrogość, jaką mistrz okazywał tym, którzy próbowali porównać jego pracę z obrazami Michała Anioła. Dlatego te gobeliny wyraźnie oddają jego firmowy styl z przesadnie dużymi postaciami w porównaniu z krajobrazem, świadomym podkreśleniem indywidualnych gestów i detali oraz subtelną grą akcentów. Arrasy wykonali flamandzcy rzemieślnicy z manufaktury Piotra van Elsta. Początkowo arrasy te znajdowały się w pobliżu fresków Rafaela w Kaplicy Sykstyńskiej, jednak później zostały przeniesione do Galerii Arazzi, aby ukazać się szerszej publiczności. Najcieńszy jedwab i wełna, lepki zmierzch sal, ciche głosy przewodników – wydaje się, że kolorowe postacie ożywają i wpatrują się w gości tych podziemi.

Galeria map

Triada galerii Pałacu Apostolskiego obejmuje również galerię map geograficznych. Stworzenie galerii zajęło prawie dwa lata. Za komponent architektoniczny dzieła odpowiadał słynny XVI-wieczny mistrz Ottoviano Mascherino, który w tym czasie pełnił funkcję architekta Pałacu Papieskiego. Z jego inicjatywy rozbudowano zachodnie skrzydło Belwederu – prawie o jedną kondygnację. Ale wykonana praca była konieczna. Ponad sto metrów korytarza pomalowano od podłogi do sufitu topograficznymi mapami Włoch. Wczesna epoka papiestwa odbijała się na ścianach i sufitach, wyraźnie wyznaczając ziemie papieskie i główne miasta-państwa Włoch, które w tym momencie nadal toczyły otwarte lub ledwo zauważalne wojny dla zwykłych ludzi.

Oprócz danych czysto geograficznych można tu zobaczyć liczne odniesienia do wydarzeń historycznych, które miały wówczas miejsce. Na kamieniu kwitną wizerunki mitologicznych postaci, przerażających morskich potworów, bohaterów i pięknych dam. Mistrzowie nie zapomnieli o perłach architektonicznego świata – na murach pojawiły się także najważniejsze miejsca swojej epoki. Na uwagę zasługuje fakt, że hala podzielona jest na siedemnaście części. Naturalnie geografia Włoch dzieli się na dwa elementy: jeden jest obmywany przez łagodne wody Andriatyku, drugi – przez morza Liguryjskie i Tyrreńskie. A przede wszystkim są to apostołowie i święci, rozgrywają się sceny ze Starego Testamentu.

Apartamenty Borgia

Apartamenty te należą do chyba najbardziej niesławnego papieża – Aleksandra VI, który nosił imię Borgia. On i jego rodzina – Hiszpanie na tronie włoskim – od dawna przeszli do historii z wygórowanymi ambicjami i metodami dalekimi od słuszności. Nic więc dziwnego, że nawet po śmierci Aleksandra VI kolejni wikariusze Chrystusa nie spieszyli się z zajmowaniem bogato zdobionych pomieszczeń, zamieniając je w muzeum. Mistrz Pinturicchio i artyści, którzy byli jego uczniami, pracowali nad malowaniem prywatnych apartamentów papieża. Sale, które znajdują się dziś w tym wyjątkowym muzeum, noszą nazwy głównych motywów obrazów.

Możesz więc odwiedzić Salę Sakramentów Wiary, która przedstawia główne sakramenty chrześcijańskie; Sala Sybilli i Proroków, ozdobiona wizerunkami siedmiu znanych wówczas planet (to tu najstarszy syn papieża Cesare Borgia zlecił zamordowanie męża swojej pięknej siostry); Sala Świętych, prawie całkowicie ozdobiona osobiście przez Pinturicchio; Sala Papieska, w której wcześniej przechowywano portrety papieży, które jednak nie zachowały się do dziś; Sala cudów wiary ze szkicami głównych świąt religijnych; a także Hall of Sciences, który jest malowany akcesoriami wolnych sztuk, czasami przedstawianymi w formie antropomorficznej.

Stanza Rafael

Niestety potrzeba strof Rafaela pojawiła się po śmierci papieża Aleksandra VI Borgii. Nienawiść ze strony kurii osiągnęła apogeum, a kolejny papież Juliusz II odmówił zamieszkania w apartamentach Borgiów. Do dekoracji nowych komnat zaprosili młodego mistrza Rafaela, który niedawno skończył dwadzieścia pięć lat. Ozdabiał pokoje swoimi uczniami, wypełniając każdą ze ścian freskami, które zdobiły je od podłogi do sufitu. Dekorowano cztery sale, jednak ostatnia z nich jest mniej znana, gdyż została ukończona przez uczniów mistrza po jego śmierci.

Najwięcej zachwytu wzbudza Stanza dela Senyatura – studium Papieża. Głównym tematem obrazów jest umysłowa aktywność człowieka. Najbardziej znanym jest genialny fresk „Szkoła Ateńska”, który uważany jest za najbardziej uderzający przykład sztuki renesansowej. W centrum kompozycji znajdują się Arystoteles i Platon, reprezentujący materialistyczne i idealistyczne kierunki myśli filozoficznej, a wokół znajdują się wybitni myśliciele swoich czasów.

Loggie Rafaela

Ten zabytek kultury należy do okresu wysokiego renesansu, kiedy sztuka rzymskiego klasycyzmu osiągnęła swój szczyt. Architekt Bramante opracował projekt loggii, z której miał się otwierać imponujący widok na kwitnące Wieczne Miasto i uosabiał go z blaskiem. Rafael Santi, główny dekorator tego pomnika, był bliskim krewnym Bramantego i to on podjął się projektowania jego dzieła. Pilastry, sklepienia, mury – wszystko to namalował sam Rafael i jego uczniowie. Warto zauważyć, że jego styl korporacyjny nie jest wyczuwalny w projekcie.

Liczne ornamenty i powtarzające się elementy inspirowane były groteskami, które zdobiły Złoty Dom w Rzymie. W sumie powstało ponad pięćdziesiąt elementów kompozycyjnych obrazu. Wszystkie tworzą jedną kompozycję i realizują jeden plan. Loggie Rafaela również nazywają to Biblią.