Co zobaczyć w Stambule w 5 dni na własną rękę – trasa, zdjęcie, opis, mapa

Stambuł ma szczególną magię, która wynika z harmonijnego połączenia kilku światowych religii i kultur. W mieście założonym w 667 pne. Np. spotykają się wschód i zachód, korzenie bizantyjskie, greckie, genueńskie i osmańskie są ściśle powiązane. Tutaj gromadzone są unikatowe obiekty historyczne i nowoczesne budowle.

Pierwszy dzień

Lwia część tras ze Stambułu zaczyna się w Sultanahmet, którego historia sięga odległego roku 203. Dziś tę nazwę nosi centralna dzielnica metropolii (część dzielnicy Fatih) i starożytny plac – skupisko unikalnych obiektów, które zdobiły miasto od czasów Bizancjum i Imperium Osmańskiego.

Plac Hipodromu (Sultanahmet)

Centrum życia publicznego bizantyjskiego Konstantynopola stanowił Hipodrom, założony w III wieku za cesarza rzymskiego Septymiusza Sewera i przebudowany za cesarza Konstantyna. Głównym przeznaczeniem terenu, którego wymiary dochodziły do ​​450 m długości i 120 m szerokości, były wyścigi rydwanów.

Dziś część Placu Sultanahmet zadomowiła się na terenie dawnego Hipodromu. Oto świadkowie minionej epoki, którzy przetrwali do dziś. Największym z nich jest egipski obelisk, sprowadzony z Kairu około 390 roku. Stabilność granitowego pomnika, ozdobionego hieroglificznymi symbolami, ważącego około 282 ton, jest niesamowita: zamontowana tylko na czterech metalowych wspornikach przetrwała kilka potężnych trzęsień ziemi.

Drugi filar Hipodromu – złożony z wielu kamiennych bloków obelisk Konstantyna – wzniósł Konstantyn VII, który postanowił uwiecznić pamięć swojego dziadka Bazylego Macedończyka I. Niedaleko 21-metrowego kolosa znajdują się szczątki jakiegoś brązowa kolumna węża i niemiecka fontanna, podarowane Abdulowi Hamidowi II przez cesarza Wilhelma II.

Błękitny Meczet

Powszechnie uznawane arcydzieło architektury, najbardziej imponująca budowla w Stambule i jedna z najpiękniejszych budowli na świecie to Błękitny Meczet wybudowany w 1616 roku. Swoją nazwę zawdzięcza wielu (około 20 000) biało-niebieskich kafelkom ceramiki iznickiej używanej do dekoracji wnętrz. Oficjalna nazwa „Meczet Sultanahmet (Ahmediyeh)” została nadana świątyni na cześć biskupa Ahmeda I, który postanowił przebłagać Allaha, wznosząc wspaniały klasztor.

Do budowy okazałej budowli, łączącej style architektury osmańskiej i bizantyjskiej, użyto tylko cennych rodzajów kamienia i najlepszego marmuru. W sercu srebrnoszarej konstrukcji, zwieńczonej 13 kopułami, leży fundament o długości 72 m i szerokości 64 m. Obok monumentalnego gmachu wznosi się ku niebu sześć spiczastych minaretów – dokładnie tyle, ile miał Zakazany Meczet w Mekce .

Dla turystów niemuzułmańskich otwarty jest dziedziniec i niewielka część głównej sali modlitewnej, nad którą wznosi się 43-metrowa kopuła. Ściany są pomalowane surami z Koranu i wzorami z motywami kwiatowymi. Podłoga pokryta jest dywanami ozdobionymi kwiatowymi ornamentami. Światło wpadające przez 260 witraży tworzy iluzję lekkości i objętości.

Meczet Hagia Sophia

Naprzeciw Błękitnego Meczetu wznosi się kolejny słynny punkt orientacyjny – Hagia Sophia. Ten luksusowy budynek, ukończony w 537 roku, przez kilka stuleci był miejscem kultu chrześcijańskiego. Kres dziejów prawosławnej katedry przypadł na upadek Bizancjum – w 1453 roku świątynię zamieniono na meczet. A w 1935 roku Mustafa Kemal Ataturk podpisał dekret o przekształceniu Hagia Sophia w muzeum.

Potężny budynek jest piękny zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Główną ozdobą wnętrza mieniącego się drogocennymi kamieniami są bizantyjskie mozaiki i freski. Co dziwne, Osmanie uratowali je przed zniszczeniem, szpachlując malowidła ścienne zwykłym tynkiem, który zachował jasne kolory niemal w swojej pierwotnej formie. Najcenniejszy jest wizerunek Matki Boskiej w otoczeniu cesarzy Konstantyna i Justyniana.

Począwszy od 1935 r. nawoływania do rozpoczęcia kultu islamskiego w Hagia Sophia nie ustały w Turcji. W 2020 r., gdy gospodarka kraju gwałtownie spadła z powodu pandemii i pogorszyły się stosunki z prawosławną Grecją, prezydent Erdogan podjął historyczną decyzję, podpisując dekret o wykorzystaniu muzeum jako meczetu. Teraz turyści mogą zwiedzać starożytne mury za darmo, ale wstęp w czasie modlitw jest zabroniony.

Muzeum Mozaiki

Inspekcja unikalnych malowideł mozaikowych, rozpoczęta w Hagia Sophia, może być kontynuowana w muzeum, znajdującym się na terenie dawnego Wielkiego Pałacu Konstantynopola. Niesamowity rysunek na kamieniach po raz pierwszy odkryto podczas prac budowlanych, które rozpoczęły się w latach 30. XX wieku. Archeolodzy, którzy przybyli na teren wykopalisk, stwierdzili, że znalezisko nie było odosobnione – mozaikowe płótna zajmowały powierzchnię ponad 4000 m².

Tak więc, dzięki szczęśliwemu wypadkowi, w Stambule pojawiło się Muzeum Mozaiki. W niewielkich galeriach, zlokalizowanych na dwóch poziomach kamiennego budynku, eksponowane są fragmenty znalezionych paneli podłogowych – od metrowych “płócien” po ogromne obrazy. Wszystkie eksponaty fascynują rękodziełem – każda kreacja wykonana jest z kostek z terakoty, szkła, marmuru i limonki, których wielkość nie przekracza 5 mm.

W zbiorach muzeum znajduje się 90 „obrazów” różnych gatunków. Zwiedzającym prezentowane są biżuterię wykonaną z mitycznych scen i scen z codziennego życia bizantyjskiego: obrazy z polowań, żniw, karmienia zwierząt, zabaw dla dzieci. Oprócz mozaik znajdują się tam fragmenty kolumn i portyków, które niegdyś zdobiły perystyl Wielkiego Pałacu.

Pałac Ibrahima Paszy

Każdy, kto oglądał serial “Wspaniałe stulecie”, nie pozostał obojętny na jasną postać filmu – Ibrahima Paszy. Ten niezwykły człowiek, który przeszedł długą drogę od syna rybaka do wielkiego wezyra, jest znany jako utalentowany dowódca i jeden z najbardziej wpływowych mężów stanu w historii Turcji.

Dom, położony 900 metrów od rezydencji Topkapi, został podarowany Ibrahimowi Paszy przez sułtana Sulejmana I jako prezent ślubny dla wezyra i księżniczki Hatice. Kamienny 4-piętrowy budynek, zbudowany w starym stylu osmańskim, w niewielkim stopniu przypomina pałac. Budynek przypomina bardziej niezdobytą fortecę otoczoną czterema dziedzińcami.

Dziś w dawnym pałacu Ibrahima Paszy mieści się Muzeum Sztuki Tureckiej i Islamskiej. W jego murach zgromadzono około 40 000 eksponatów, prezentujących dzieła sztuki muzułmańskiej: od epoki Umajjadów (VII w.) po panowanie dynastii osmańskiej.

Najbogatsza kolekcja obejmuje starożytne rękopisy, sprzęty domowe, płytki ceramiczne, rzadkie dywany, biżuterię, próbki ubrań sułtanów i mieszkańców haremu.

Cysterna Bazyliki

Cysterna Bazyliki o długości prawie 145 m i szerokości 65 m przypomina ukrytą w lochu pałacową salę. W rzeczywistości jest to nic innego jak dawny zbiornik do przechowywania wody pitnej przeznaczony dla Wielkiego Pałacu. Stworzenie kompleksu zajęło dwa stulecia: budowa rozpoczęła się w IV wieku za cesarza Konstantyna, a zakończyła w 532 za panowania Justyniana.

Dziś Cysterna Bazyliki nie jest już wykorzystywana jako zbiornik wodny – stała się wyjątkowym muzeum. Po zejściu 12 m po mokrych stopniach, odwiedzający trafiają do ogromnej sali. Dwanaście rzędów (każdy składający się z 28 marmurowych kolumn) wspiera gigantyczną kopułę o powierzchni 9800 m².

Imponujące ściany o grubości 4 m pokryte są wodoodporną izolacją. Podłoga to basen o głębokości około 0,6 m. W czystej, stojącej wodzie pływają ryby, a kamienne sklepienie odbija się jak w lustrze.

Specjalne lampy i reflektory rzucają przytłumione światło na imponującą architekturę podziemi. Tajemnicza atmosfera Cysterny Bazyliki fascynuje. Mistycznego akcentu temu miejscu nadają jego główne atrakcje – odwrócone głowy Meduzy Gorgony, zdobiące podstawy dwóch centralnych kolumn.

Cysterna Teodozjusza

5 minut spacerem od Placu Hipodromu znajduje się kolejny dawny zbiornik Konstantynopola – Cysterna Teodozjusza. Został zbudowany za panowania cesarza rzymskiego Teodozjusza II w latach 428-443. Podziemna sala służyła do przechowywania wody pochodzącej z akweduktu Walensa, przeznaczonej do zasilania nimfeum, łaźni Zeuksippa i Wielkiego Pałacu Konstantynopola.

Opuszczony zbiornik znajdujący się pod starą posiadłością odkryto dopiero w 2010 roku. Prace konserwatorskie rozpoczęły się w 2014 roku, a 8 lat później Cysterna Feodosia została otwarta dla zwiedzających. Dla wygody turystów posadzka pokryta cienką warstwą wody została wyposażona w drewniane podesty.

W przeciwieństwie do kolumn Cysterny Bazyliki, zabranych przez Bizantyjczyków z różnych świątyń, kolumny Cysterny Teodozjusza zostały wykonane specjalnie dla tego miejsca. Łącznie w pomieszczeniu wznoszą się 32 kamienne filary o wysokości 9 m, wzmocnione żelaznymi obręczami, które razem wspierają ceglane sklepienia stropowe o wymiarach 42×25 m.

Meczet Baezid

Meczet Bajezyda, znajdujący się na placu o tej samej nazwie w zachodniej części Sultanahmetu, został założony w 1500 roku z rozkazu Bajazyda II. Ósmy sułtan powierzył budowę świątyni architektowi Yakubshah bin Sultanshah, który w swoim pomyśle połączył wczesne style osmańskie, bizantyjskie i klasyczne.

Budowę meczetu, do budowy którego użyto granitu, marmuru i porfiru, poprzedza niewielki zacieniony dziedziniec. W środku rosną stare cyprysy, a chłód zapewnia marmurowa fontanna. Świątynia wyglądem przypomina Hagia Sophia: centralna 17-metrowa kopuła jest również podtrzymywana przez mniejsze półkopuły. Dwa minarety oddalone są od siebie o 100 metrów.

Dziś Meczet Bayezid jest częścią ogromnego kompleksu religijnego. Obejmuje ona imaret i karawanseraj, przekazane bibliotece miejskiej, łaźnię turecką i muzeum sztuki kaligraficznej. Za świątynią znajduje się targ książek Sakhaflar, a od strony południowej znajdują się mauzolea, z których jedno jest miejscem spoczynku Bayezida II.

Meczet Sulejmana

Na jednym ze wzgórz miasta wznosi się drugi co do wielkości meczet w Stambule – wspaniały Sulejmaniye. Budując tę ​​świątynię, sułtan Sulejman I zaznaczył swoje zwycięstwo nad Królestwem Węgier, udowadniając całemu światu, że Imperium Osmańskie było potężnym państwem. Autorem niezrównanej kreacji architektonicznej, której stworzenie zajęło siedem lat, był najlepszy turecki architekt Mimar Sinan.

Wygląd Suleymaniye jest prosty i elegancki. Na rogach meczetu wznoszą się cztery minarety z dziesięcioma balkonami. Jest to głęboko symboliczne: Sulejman Wspaniały był czwartym padyszahem Stambułu i dziesiątym sułtanem Imperium Osmańskiego. Ogromna sala modlitewna zajmuje powierzchnię 3500 m². Cztery potężne filary podtrzymują główną kopułę, która ma 27,75 metra średnicy i 48,5 metra wysokości.

W ogrodzie za głównym meczetem snem wiecznym śpią szlachetne osoby z dynastii osmańskiej. Sulejman I i jego jedyna żona, Haseki Aleksandra Anastasia Lisowska Sułtan spoczywają w bogato zdobionych grobowcach. Pochowano tu także księżniczki Hatice i Mihrimah oraz sułtanów Ahmeda II i Sulejmana II. W pobliżu murów świątyni znajduje się mauzoleum architekta Mimara Sinana.

Na notatki. Radzimy zakończyć pracowity dzień w Seven Hills, restauracji serwującej niesamowite dania z owoców morza i najświeższe ryby złowione w Morzu Marmara. Średni czek to 180 lirów. Zarezerwuj wcześniej stolik w rogu holu lub na tarasie, a następnie podczas kolacji będziesz mógł podziwiać piękne widoki na Bosfor i starożytne meczety.

Drugi dzień

W VII wieku p.n.e. mi. na południowym brzegu zatoki, z lotu ptaka przypominającego zakrzywiony róg, powstało starożytne greckie miasto Bizancjum, które kilka wieków później otrzymało nazwę Konstantynopol. Dziś w okolicach wybrzeża legendarnego portu znajdują się słynne zabytki, którym proponujemy poświęcić drugi dzień wycieczki. Program wycieczki można uzupełnić rejsem statkiem po Bosforze.

Wzgórze i kawiarnia Pierre Loti

W górnym biegu Złotego Rogu, w rejonie Eyup, wznosi się wzgórze Pierre Loti. Swoje imię zawdzięcza francuskiemu marynarzowi i pisarzowi Louisowi Marie-Julienowi Viotowi. Autor, piszący pod pseudonimem Pierre Loti, swoją debiutancką powieść poświęcił miłości Turczynki i oficera z Francji.

Praca oparta jest na osobistej historii Vio, która w Stambule spotkała piękną Azjadę. W swoich wspomnieniach powieściopisarz często wspominał swoje ulubione miejsca – malownicze wzgórze i przytulną kawiarnię w cieniu starych cyprysów.

Turyści wspinają się na szczyt wzgórza na jedną z najlepszych platform widokowych w mieście, znajdującą się na wysokości 53 m n.p.m. Można się tu dostać kolejką TF2 lub pieszo, podążając za meczetem Eyüp i cmentarzem muzułmańskim. Droga na górę zajmie nie więcej niż 30 minut.

Oprócz wyjątkowych widoków, które otwierają się ze wzgórza, Pierre Loti słynie z kawiarni o tej samej nazwie, znajdującej się obok tarasu widokowego. To miejsce z otwartym tarasem jest bardzo popularne wśród turystów, dlatego lepiej przyjechać tu rano.

Wybór dań jest niewielki: od jedzenia – tylko gozleme – ciasta z różnymi nadzieniami. Ale tutaj serwują pyszną turecką kawę i pachnącą herbatę jabłkową.

Mury Konstantynopola (Teodozjusz)

W V wieku władca Konstantynopola, cesarz Teodozjusz II, postanowił wybudować mury twierdzy, aby chronić miasto przed wrogimi najazdami barbarzyńców. Projekt powierzono prefektowi Anfimy. Tworzenie fortyfikacji trwało od 408 do 413, jej długość wynosiła 5630 m.

Po zniszczeniu części bastionu w wyniku trzęsienia ziemi w 740 r. mury musiały zostać odbudowane. W tym samym czasie pojawiła się szeroka fosa i 110 baszt, z których 17 zaopatrzono w bramy przejazdowe. Główne wejście do miasta prowadziło przez frontową Złotą Bramę – trójprzęsłowy marmurowy łuk, ozdobiony płaskorzeźbami i zwieńczony posągiem bogini Zwycięstwa.

Pod koniec XIX wieku, w miarę rozszerzania się terytorium Stambułu, zaczęto burzyć starożytne mury. Odbudowę zdemontowanych fortyfikacji lądowych, pokrywających przed setkami lat zachodnie granice Konstantynopola, rozpoczęto w latach 80. ubiegłego wieku z funduszy przyznanych przez UNESCO. Dziś najlepiej zachowaną część dawnego muru twierdzy można zobaczyć na obszarze Fatih.

Meczet Sułtana Mihrima

Okazała budowla, która od pięciu wieków urzeka harmonią wdzięcznych linii, nosi imię jedynej córki Sulejmana Wspaniałego. Poślubiwszy Rustema Paszy, Mihrimah, która miała niezwykły umysł, uzyskała dostęp do spraw państwa. Zwiększyło to i tak bajeczną fortunę księżniczki, która przywiązywała dużą wagę do dobroczynności. Za jej pieniądze zbudowano dwa meczety, z których jeden wznosi się 300 metrów od murów Konstantynopola.

Mihrimah Sultan wybrał Mimara Sinana na rolę architekta. Architekt, potajemnie zakochany w pannie, ucieleśniał swoje uczucia w wyszukanym budynku, którego budowa trwała zaledwie cztery lata. Zbudowany w 1565 roku meczet posiada tylko jeden minaret – symbol samotności Mihrimah, która straciła matkę w 1558 roku, a trzy lata później męża.

Wnętrze meczetu jest hipnotyzujące. Kamienne ściany zdobią obrazy mozaikowe oraz wykwintne elementy z marmuru, kości słoniowej, złota i masy perłowej. Dzięki licznym łukowatym oknom światło dzienne wpadające do budynku sprawia, że ​​pomieszczenie wygląda jak mieniąca się kryształowa kula. Wrażenie lekkości stwarza również brak ciężkich detali we wnętrzu.

Muzeum Karie

Repozytorium bezcennych mozaik i fresków stworzonych przez mistrzów bizantyjskich w XIV wieku to muzeum otwarte w dawnym kościele Chrystusa Zbawiciela w Chorze (w wymowie tureckiej – Kariye). Cerkiew tę nazwę otrzymała od klasztoru Chora, założonego prawdopodobnie w XIV wieku. W 1945 roku, po powstaniu Republiki Tureckiej, odrestaurowany kościół zamieniono na muzeum.

Zewnętrznie fasada klasztoru wygląda ascetycznie, ale gdy zajrzysz do środka, obraz zmienia się diametralnie. Muzeum składa się z trzech pomieszczeń: przedsionka, holu głównego i grobowca. Starożytne ściany są bogato zdobione mozaikami i freskami, których głównym tematem są sceny biblijne. Przed oczami zwiedzających ukazują się arcydzieła przedstawiające kamienie milowe w życiu Jezusa Chrystusa, Matki Bożej i świętych.

W 2020 roku dawny klasztor Chora spotkał los Hagia Sophia – uzyskał status meczetu. Możesz go odwiedzić za darmo o każdej porze, z wyjątkiem modlitw i godzin modlitewnych. Jednak wejście do muzeum jest nadal płatne.

Balat i Fener

Aby naprawdę poznać miasto, nie wystarczy podążać ścieżkami wytyczonymi przez miliony turystów odwiedzających turecką metropolię. Dlatego zapraszamy, aby poczuć ducha nieturystycznego Stambułu i udać się w miejsce, w którym zabudowa w ogóle nie zmieniła się od średniowiecza, gdzie suszone są ubrania na linach rozpiętych między domami, a aromat kawy migdałowej unosi się w powietrzu. powietrze. Balatowi i Fenerowi.

Do lat 50. Balat był znany jako dzielnica żydowska. Fener od wieków zamieszkiwali Grecy, którzy przenieśli się tu po upadku Konstantynopola. Niemożliwe jest wytyczenie wyraźnej granicy między tymi dwoma regionami atmosferycznymi. Rodziny żydowskie współistnieją tu z rodzinami muzułmańskimi, ormiańskimi i greckimi, a cerkwie przeplatają się z meczetami i synagogami.

Balat i Fener swoją popularność w dużej mierze zawdzięczają wąskim uliczkom wyłożonym kolorowymi domami, które stały się ulubionym miejscem fanów zdjęć na Instagramie. Po sesji zdjęciowej odwiedź prawosławną katedrę św. Jerzego, żelazny kościół św. Szczepana, średniowieczne ruiny Małego Pałacu Blachernae i zajrzyj do sklepów vintage lokalnych artystów.

Rejs statkiem po Bosforze

Świetną opcją na odpoczynek po długim spacerze jest przejażdżka łodzią (vapur) lub autobusem morskim (deniz otobüs) wzdłuż Bosforu. Głównym nabrzeżem Złotego Rogu jest Haliç (Eminönü Haliç), położone w pobliżu mostu Galata. Ceny podróży różnią się w zależności od trasy. Ponadto możesz wcześniej zarezerwować wycieczkę łodzią z rosyjskojęzycznym przewodnikiem.

Podczas rejsu po drodze można spotkać majestatyczne liniowce i małe łodzie rybackie, których mieszkańcy często sprzedają turystom kanapki ze smażoną makrelą. W niektórych miejscach Bosfor jest tak wąski, że nie możesz uwierzyć własnym oczom, jak statki potrafią uniknąć kolizji.

Z wody widoki Stambułu ukazują się w zupełnie innym świetle. Podczas wycieczki wodnej zobaczysz najpiękniejsze arcydzieła architektury zarówno europejskiej, jak i azjatyckiej części miasta: Most Bosforski, fortecę Rumelihisar, meczet Ortakoy, pałace Dolmabahce, Chiragan i Beylerbeyi, Wieżę Dziewiczą. Nawiasem mówiąc, z łodzi można obserwować unoszące się poniżej stada ryb i meduz o różnych kształtach i kolorach.

Trzeci dzień

Na północ od Zatoki Złotego Rogu osiedliła się Beyoglu – jedna z najstarszych i najbardziej kolorowych dzielnic metropolii. Pierwsze osady pojawiły się tu około 8000 lat temu. Turyści znają to miejsce z jego historycznego centrum – dzielnicy Galata, a także wzdłuż ulicy Istiklal i placu Taksim.

Most Galata

Każdy, kto przyjeżdża do miasta, zabiera ze sobą zdjęcia z miejsca, w którym spotykają się Wschód i Zachód. To most Galata, którego drewniany poprzednik został zbudowany w 1845 roku na polecenie matki sułtana Abdul-Mejida I. Od tego czasu przeprawa przez Bosfor była wielokrotnie przebudowywana. Ostatnie przeobrażenia datuje się na 2005 rok – to właśnie wtedy potężna konstrukcja nabyła tory tramwajowe.

Nowoczesny Most Galata to dwukondygnacyjna konstrukcja o długości 484 m i szerokości 42 m, posadowiona na betonowych palach.Część środkowa 80-metrowa jest regulowana. Pierwsza kondygnacja to strefa dla pieszych, druga to trzypasmowa jezdnia.

Chodniki górnego piętra mostu Galata wybrali tutejsi rybacy, którzy przyjeżdżają tu ze względu na połów i komunikację. Wokół krzątają się sprzedawcy ulicznego jedzenia: słynne kanapki z rybnym „balykiem ekmek”, pieczone kasztany, kokorech i faszerowane małże. Dolny poziom jest wypełniony restauracjami, od tanich restauracji po ekskluzywne lokale.

Na notatki. Jeśli jesteś fanem Instagrama i jasnych, pozytywnych zdjęć, zjedź małym objazdem za mostem Galata w prawo, na Necatibey Cd. Po 450 m znajdziesz Hoca Tahsin Sok. – ta sama ulica w dzielnicy Karakoy, nad którą szybują dziesiątki różnokolorowych parasoli. Ponadto kolorowe graffiti na ścianach domów i malownicze werandy przytulnych kawiarenek będą doskonałym tłem dla zdjęć.

Wieża Galata

600 metrów od legendarnego mostu znajduje się kolejna atrakcja Galaty – słynna Wieża Galata. Jego historia zaczęła się prawie 1500 lat temu, kiedy to w 527 cesarz Justynian Wielki wybudował u brzegów Bosforu drewnianą latarnię morską. Wielokrotnie przebudowywany budynek otrzymał w 1875 roku wygląd zbliżony do współczesnego.

Wysokość 9-piętrowej konstrukcji wynosi 67 m. Ponieważ budynek stoi na wzgórzu, wydaje się jeszcze wyższy, dominując w krajobrazie miasta. Grubość kamiennych murów wynosi 3,75 m. Według obliczeń konstruktorów masa wieży to około 10 000 ton, co odpowiada masie 36 samolotów szerokokadłubowych.

U podnóża wieży znajduje się winda i schody prowadzące na szczyt budynku, gdzie znajduje się taras widokowy. Z wysokości 51,65 m otwierają się wspaniałe widoki: Złoty Róg na południu, Beyoglu na północy oraz Bosfor i azjatycka część Stambułu na wschodzie. Panoramę metropolii można również podziwiać z okien mieszczącej się tu restauracji i kawiarni.

Istiklal

Po przejściu 100 metrów na północ od Wieży Galata znajdziesz się na najsłynniejszej ulicy Stambułu – kolorowej Istiklal, której nazwę tłumaczy się jako „niepodległość”. Historia promenady, ciągnącej się 1,4 km do placu Taksim, rozpoczęła się za panowania Sulejmana I. W tamtych czasach przy tej małej uliczce znajdowała się brama, przez którą przechodziła droga do Stambułu.

Kosmopolityczny deptak słynie z wielu sklepów, sklepów z pamiątkami, restauracji, klubów nocnych i słynnych atrakcji. Spacerując wzdłuż Istiklal, zobaczysz świątynię Antoniego z Padwy, synagogę Neve Szalom, kościół Świętej Trójcy, meczet Husseina Agi, kościół św. Marii Draperis i założone w 1481 roku Liceum Galatasaray.

Jednym z najbardziej charakterystycznych budynków Istiklal jest Pasaż Cicek (Pasaż Kwiatowy). Neoklasycystyczny budynek, który zwraca uwagę szklaną kopułą, złoconymi stiukami i wdzięcznymi łukami, powstał w 1876 roku. Swoją nazwę zawdzięcza emigrantom z Rosji, którzy w latach dwudziestych XX wieku otworzyli tu kwiaciarnie. Dziś miejsce to jest popularne wśród koneserów eleganckich wnętrz, orientalnej muzyki i tureckiej kuchni narodowej.

Muzeum Madame Tussauds

Centrum handlowe „Grand Pera” na Istiklal to jedna z nowoczesnych atrakcji miasta – Muzeum Madame Tussauds. Nie będzie trudno go znaleźć – w oknie pyszni się woskowy sobowtór Bruce'a Willisa. W momencie otwarcia (2016) w stambulskim oddziale słynnego londyńskiego muzeum znajdowało się 55 postaci. I to nie jest limit: co roku kolekcja uzupełniana jest o 3-4 postacie.

Zwiedzających wita model legendarnego czerwonego tramwaju retro. Ekspozycję otwiera sala „wschodnia”, na czele której stoi ojciec Republiki Tureckiej Mustafa Kemal Ataturk. W pobliżu znajdowały się wybitne osobistości kraju: sułtani Mehmed II Zdobywca i Sulejman Wspaniały, architekt Mimar Sinan, mistyk suficki Jalaladdin Rumi, pierwsza pilotka Sabiha Gokcen.

Oprócz bohaterów narodowych w muzeum znajdują się niezwykle realistyczne kopie znanych światowych naukowców, wynalazców, sportowców, aktorów, muzyków, gwiazd showbiznesu i popularnych postaci z kreskówek. Jedna z sal poświęcona jest technologii wykonywania eksponatów woskowych. Tutaj możesz zrobić odlew z własnej ręki.

Plac Taksim

Jednym z najsłynniejszych placów w Stambule jest Taksim, nazwany tak ze względu na wzniesiony tu w XVIII wieku węzeł wodociągowy (tur. taksim). To chyba najbardziej „gęsto zaludnione” miejsce metropolii z mieszkańcami i turystami. Stąd bierze początek ulica Istiklal, zbiegają się tu centralne aleje i bulwary.

Główną atrakcją Taksim jest Pomnik Republiki, który od 1928 roku góruje nad placem na wysokość 12 metrów. Warto zauważyć, że rzeźbiarz przedstawił w swoim dziele nie tylko ważne tureckie postacie polityczne na czele z Ataturkiem, ale także sowieckich rewolucjonistów.: Arałow i Woroszyłow.

Spacerując po placu nie zapomnij zrobić sobie zdjęcia zabytkowym „nostalgicznym” tramwajem, jak nazywają go miejscowi. Prototyp tego pojazdu pojawił się na ulicach miasta w 1871 roku. Dziś wzdłuż trasy stacji Taksim-Tunel kursuje czerwona przyczepa z otworami zamiast drzwi i oryginalnym drewnianym wnętrzem, przewożąca codziennie 5–6 tys. osób.

Kościół Świętej Trójcy

Na południe od placu Taksim znajduje się jedna z największych cerkwi prawosławnych w mieście – cerkiew Świętej Trójcy, stworzona według rysunków architekta P. Kampanaki. Wcześniej na terenie klasztoru znajdował się cmentarz grecki i mały drewniany kościółek. Nowa parafia otworzyła swoje podwoje dla wierzących we wrześniu 1880 roku.

Zewnętrznie Kościół Świętej Trójcy różni się od kościołów prawosławnych w Stambule. Budowla, pośrodku której wznosi się malowana freskami kopuła zwieńczona krzyżem, została zbudowana w stylu neobarokowym, uzupełnionym elementami bazyliki. Fasada, ozdobiona rzeźbieniami i witrażami, obramowana jest dwiema czterokondygnacyjnymi gotyckimi dzwonnicami.

Dzięki 12 kopulastym oknom, symbolizującym apostołów Chrystusa, atmosfera wewnątrz świątyni otula światłem i spokojem. Główną dekoracją wnętrza są freski sufitowe. Na ścianach wiszą greckie ikony, z których wiele powstało w czasach Cesarstwa Bizantyjskiego. W kościele można oddać cześć niezniszczalnym relikwiom św. Teofania, Salomona i Eufemia Wielce Chwalona.

Czwarty dzień

Bez wizyty w części azjatyckiej znajomość Stambułu można uznać za nieudaną. Dlatego proponujemy popłynąć promem i udać się na prawy brzeg Bosforu – do obszaru Kadikoy. A w drodze powrotnej wybierz się na spacer nabrzeżem po europejskiej stronie legendarnej cieśniny i odwiedź dwie piękne perły starożytnego miasta: Pałac Dolmabahce i Meczet Ortakoy.

Aleja Bagdadu

Najczęściej odwiedzanym przez turystów miejscem po azjatyckiej stronie miasta jest Aleja Bagdadu, część starożytnej rzymskiej drogi, która łączyła Bizancjum z miastami Licji. Nazwa 14-kilometrowej alei, ciągnącej się równolegle do wybrzeża Morza Marmara w rejonie Kadikoy, została nadana na cześć zwycięstwa Murada IV w wojnie turecko-perskiej w latach 1635-1639.

Pod względem liczby sklepów Bagdad jest gotowy konkurować nawet z Istiklalem, uznaną mekką handlową metropolii. Niedaleko molo Kadikoy, na odcinku alei między ulicami Kiziltoprak i Suadiye, skupione są dziesiątki domów towarowych i butików: od wieżowca Marks & Spencer po stambulski oddział Louisa Vuittona.

Tutaj nigdy nie jest nudno. Bardzo często ulica staje się epicentrum prezentacji i popularnych wydarzeń, takich jak wiosenny festiwal zakupów, parada z okazji Dnia Republiki czy korowód kibiców klubu piłkarskiego Fenerbahce. Wieczorami restauracje i kluby nocne w Bagdadzie oblegane są przez lokalną „złotą imprezę”, w szeregach której można spotkać znanych tureckich projektantów, artystów i aktorów.

Stacja Haydarpash

W maju 1906 r. rozpoczęto budowę stacji Haydarpasa, zaprojektowanej przez niemieckich architektów Otto Rittera i Helmuta Kuno. W sierpniu 1908 roku na prawym brzegu Bosforu otwarto stację, która stała się ważnym punktem na linii kolejowej łączącej Berlin z Bagdadem. Z jej pomocą Cesarstwo Niemieckie chciało realizować plany rozszerzenia swoich wpływów na Wschodzie. Projekt został sfinansowany przez Deutsche Bank.

Haydarpasa to monumentalna budowla klasycystyczna o powierzchni prawie 4000 m². Fasada z piaskowca ozdobiona jest barokowymi zegarami i okrągłymi wieżyczkami. Konstrukcję posadowiono na platformie wspartej na 22-metrowych palach dębowych (łącznie jest ich 1100). Taka konstrukcja ułatwiła dokowanie z promami przypływającymi od strony europejskiej.

W listopadzie 2010 roku podczas prac konserwatorskich wybuchł pożar, w wyniku którego częściowo zniszczony został dach i IV piętro. W związku z tym wydarzeniem, a także budową podwodnego tunelu kolejowego Marmaray, Haydarpasa została zamknięta w 2013 roku. W jednym skrzydle budynku dawnego dworca kolejowego władze miasta planują otworzyć muzeum, w drugim – hotel i centrum handlowe.

wieża dziewcy

Wieża Dziewicy (lub Kyz Kulesi, jak nazywają ją miejscowi) została prawdopodobnie zbudowana na początku pierwszego tysiąclecia. Nie ma dokładnych danych dotyczących roku rozpoczęcia lub zakończenia budowy tego zabytku architektury. Według jednej wersji budynek powstał w okresie wojen między Spartą a Atenami (411 p.n.e.). Według innej interpretacji wieża pojawiła się za panowania Konstantyna i pełniła rolę fortu strażniczego.

Istnieje wiele legend wyjaśniających nazwę romantycznej budowli. Jedna z legend opowiada o córce sułtana. Pewnego dnia wyrocznia przepowiedziała, że ​​księżniczka umrze od ukąszenia węża w dniu, w którym osiągnie pełnoletność. Aby zapobiec nieszczęściom, władca uwięził swoją córkę w wieży na środku Bosforu.

Kiedy dziewczynka skończyła 18 lat, ojciec przyniósł jej kosz pełen egzotycznych owoców. Jednak ukochane dziecko pana nie miało okazji nacieszyć się soczystymi owocami: jadowity wąż chowający się w koszu ugryzł księżniczkę. Proroctwo się spełniło.

Współczesne życie Baszty Dziewiczej rozpoczęło się w 1992 roku, kiedy to z pomocą burmistrza miasta budynek uzyskał status centrum kulturalnego. Po światowym remoncie pojawił się tu taras widokowy, restauracja, bar i sklep z pamiątkami. Możesz dostać się do zabytków łodzią, odpływającą co 15 minut z molo Salacak lub Kabataş.

Dolmabahce

W połowie XIX wieku Abdul-Mejid I, który marzył o „wycięciu okna do Europy”, postanowił zmienić średniowieczne Topkapi na bardziej luksusowe „zachodnie” mieszkanie. Tak więc w 1856 roku nad brzegiem Bosforu pojawiła się nowa rezydencja sułtana – zachwycający Pałac Dolmabahce.

Na powierzchni 45 000 m² znajduje się 46 hal, 285 pokoi, 68 latryn i 6 hammamów. Cały ten przepych kryje się za 600-metrową fasadą wykonaną w stylu rokoko, baroku i neoklasycyzmu.

Spektakularne wnętrza urządzone są nie gorzej niż najlepsze zamki królewskie w Europie. Potężne sale ozdobione są złoconymi sufitami, kolumnami i łukowymi arkadami, ręcznie robionymi dywanami i przepięknymi malowidłami ściennymi. Wśród skarbów pałacu znajduje się kolekcja obrazów Aiwazowskiego i największy żyrandol na świecie, podarowany Abdulowi-Mejidowi I przez angielską królową Wiktorię.

Dzisiejsze Dolmabahce to muzeum narodowe. Jego główną wartością są oryginalne zabytkowe wnętrza: Sala Syufera, sala obrzędowa, komnaty sułtana, cesarskie schody i pomieszczenia haremu. Najważniejszym elementem kolekcji jest łóżko, które w listopadzie 1938 roku stało się łożem śmierci Mustafy Kemala Atatürka.

Meczet Ortakoy

Jednym z najbardziej spektakularnych meczetów w mieście jest Ortaköy lub Wielki Meczet Medshidie. Prawdziwe arcydzieło architektury orientalnej pojawiło się na europejskim brzegu Bosforu w 1854 roku, zastępując znajdującą się tu wcześniej świątynię, zniszczoną podczas powstania ludowego z 1730 roku. Nowy klasztor czekał jednak trudny los: trzęsienie ziemi, a następnie pożar spowodowały w nim poważne szkody.

Ostatnie prace konserwatorskie zakończyły się na początku XXI wieku. Nowoczesny Meczet Ortakoy to elegancka budowla, której architektura łączy neoklasyczny i osmański styl barokowy. Nad kopułą wznoszą się dwa białe marmurowe minarety. Szczyt każdego zwieńczony jest balkonem szeryfa. Komnaty sułtana i harem przylegają do budynku świątyni.

Wnętrze meczetu jest jeszcze piękniejsze niż jego fasada. Ściany klasztoru są wyłożone różową mozaiką i ozdobione arabską kaligrafią. Dzięki ogromnym oknom salę modlitewną wypełniają promienie światła dziennego. A wieczorem salę oświetla ogromny kryształowy żyrandol.

Piąty dzień

Wisienką na torcie wycieczki do Stambułu będzie wizyta w uderzającym przykładzie średniowiecznej architektury osmańskiej – sułtańskim pałacu Topkapi. Dodatkowo na „deser” pięciodniowej wycieczki zostawiliśmy piękno przyrody Parku Gulhane, antyczne eksponaty Muzeum Archeologicznego oraz kolorowe galerie handlowe Wielkiego Bazaru.

Topkapy

W 1459 roku na szczycie przylądka Sarayburnu, w miejscu, gdzie samotnie stał kościół św. Ireny, rozpoczęła się budowa pałacu sułtana. Inicjatorem budowy był Fatih Mehmet (Zdobywca). Pałac, który do 1839 roku służył jako oficjalna rezydencja 25 władców osmańskich, nosił nazwę „Topkapi”, co oznacza „bramę armatnią”.

W kolejnych wiekach dokonano licznych zmian w architekturze zespołu pałacowego. Największy z nich – stworzenie haremu – pochodzi z XVI wieku. W 1923 roku Topkapi zostało przekształcone w muzeum. W licznych salach eksponowane są bezcenne skarby Turków.

Oprócz złotych tronów i wysadzanych klejnotami szat można tu zobaczyć inkrustowany szmaragdem i diamentem sztylet Topkapi oraz 86-karatowy diament Spoonmana. Szczególną wartość ma święty „Sztandar Proroka”, a także włos z brody i fragment zęba Mahometa.

Nawet krótkie zbadanie wszystkich pomieszczeń kompleksu pałacowego o powierzchni 700 000 m² zajmie co najmniej 2 godziny. Pomyśl tylko: Topkapı obejmuje cztery gigantyczne dziedzińce, z których każdy zawiera kilka dużych budynków. Najczęściej odwiedzaną przez turystów częścią jest harem, na który składa się 300 pokoi, szpital, łaźnie i dwa meczety.

Park Gulhane

W pobliżu pałacu sułtana znajduje się wyspa natury i ciszy – Park Gulhane. W epoce osmańskiej ta zielona oaza, której nazwa jest tłumaczona z tureckiego jako „dom róż”, była częścią cesarskich ogrodów Topkapi. Wejście tutaj przeznaczone było dla zwykłych śmiertelników: tylko członkowie rządzącej rodziny mogli odpocząć w cieniu gęstych drzew.

W 1912 r. przebudowano majątki sułtanów i udostępniono je szerokiej publiczności. Dziś do parku przyjeżdżają koneserzy malowniczych krajobrazów i niespiesznych spacerów. Na terenie Gulhane można odwiedzić Pawilon Parady, Muzeum Nauki i Techniki Islamskiej i zobaczyć słynną gotycką kolumnę z III-IV wieku.

Wraz z nadejściem wiosny Gulhane zamienia się w królestwo tulipanów. Kolorowa ekstrawagancja poświęcona narodowemu symbolowi Turcji rozpoczyna się pod koniec marca. W tej chwili całe miasto pachnie, ale jednym z głównych miejsc festiwalu jest park w pobliżu Topkapi. W tym czasie sadzi się tu tysiące kwiatów, które tworzą piękne żywe panele. Pozytywne emocje i żywe zdjęcia gwarantowane!

Muzeum Archeologiczne

Założona w 1891 roku przez Osmana Hamdi Beya, który kierował wykopaliskami w libańskim Sydonie, gdzie odkryto jeden z okrętów flagowych kolekcji stambulskiej, sarkofag Aleksandra Wielkiego. Dziś ekspozycja, która obejmuje ponad 1 milion rarytasów, znajduje się w kompleksie trzech budynków obok parku Gulhane.

W zbiorach muzeum znajdują się bezcenne zabytki związane ze starożytną Grecją, Egiptem, Anatolią, Mezopotamią, starożytnym Rzymem, Asyrią, Sumerem, Akadem i Babilonem. Wśród eksponatów znajdują się grobowce, posągi, płaskorzeźby, popiersia, obeliski, monety, broń, rydwany, części kolumn i wiele innych artefaktów.

Najbardziej imponującymi obiektami są fragmenty babilońskiej bramy Isztar, ozdobione kolorowymi wizerunkami mitycznych stworzeń. Dużym zainteresowaniem cieszą się również licyjskie sarkofagi, egipskie mumie, próbki hetyckiego pisma klinowego z 1700 r. p.n.e. e., płytki ceramiczne osmańskie i seldżuckie.

Wielki Bazar

„Ogromny ul tysiąca małych sklepików”. Tę definicję podał w 1867 roku Wielki Bazar Mark Twain. Słowa amerykańskiego pisarza są dziś aktualne. Ten gigantyczny kryty rynek o powierzchni 30 700 m² przypomina bardziej ruchliwy obszar miejski. Znajduje się tu nie tylko 4400 sklepów detalicznych i 12 hurtowni. Na terenie bazaru znajduje się 61 ulic, otwartych jest 12 meczetów, łaźnia turecka, szkoła i kilka kawiarni.

Historia Wielkiego Bazaru rozpoczęła się w 1453 roku, kiedy Mehmed II postanowił wybudować w mieście dwa drewniane bedestany (zadaszone pawilony), wokół których z roku na rok rosły rzędy handlowe. Przez wiele lat targ, wielokrotnie niszczony przez ogień, za każdym razem niczym ptak Feniks odradzał się z popiołów. Wielki Bazar uzyskał swój nowoczesny wygląd pod koniec XIX wieku.

Centra handlowe olśniewają różnorodnością i jasnością. W labiryntach pachnących przyprawami i aromatami orientalnych alkoholi można znaleźć biżuterię, ubrania, akcesoria, ceramikę, pamiątki, dywany, tekstylia, przyprawy, bakalie, słodycze i wiele innych. Dla wygody zwiedzających każda grupa towarów prezentowana jest na określonej ulicy.

Jak samodzielnie dojechać do centrum

Obecnie w Stambule działają dwa lotniska: lotnisko Sabiha Gokcen (SAW), które obsługuje loty krajowe i europejskie tanie linie lotnicze, oraz nowe lotnisko (IST), do którego przylatuje większość turystów. Otwarta w 2019 roku brama powietrzna znajduje się 41 km od historycznej dzielnicy Sultanahmet.

Z terminalu do centrum miasta można dostać się na trzy sposoby:

1. Autobusy firmy HavaIst. Aby wejść na pokład, kieruj się znakami na Otobüs/Servis/Araç. Najpopularniejsze trasy to HVIST-12 (stacja końcowa – Meczet Bayezid, Sultanahmet) i HVIST-14 (stacja końcowa – Plac Taksim). W zależności od natężenia ruchu czas podróży wynosi od 50 minut do 1 godziny 15 minut.
   Uwaga: za przejazd można zapłacić tylko kartą bankową lub IstanbulCart (sprzedawane w żółtych maszynach lub kioskach na przystankach autobusowych).
2. Transfer z hotelu goszczącego (samochodem lub minibusem). Podróż zajmie około 45 minut, cena przejazdu jest stała i wynosi około 150 lirów.
3. Całodobowa taksówka. Samochód można zamówić z wyprzedzeniem poprzez oficjalne aplikacje przewoźników (Bitaksi, Uber, KiwiTaxi) lub odebrać na miejscu (wybierz żółte auta – są tańsze). Podróż zajmie około 45 minut, cena wycieczki to około 200 lirów.

W najbliższym czasie władze miasta planują otwarcie stacji metra na linii M11 na Nowym Lotnisku.

Zamów przelew indywidualny za 2 609 RUB

Trasa Stambułu na 5 dni na mapie