Zabytki Ho Chi Minh City będą wymagały wystarczająco dużo czasu, aby je zobaczyć: w końcu miasto ma tak wiele twarzy. Chociaż nie jest stolicą, jest prawdziwą duszą Wietnamu. Nowoczesna zabudowa nie tłumi, a raczej uzupełnia część historyczną. Świątynie różnych wyznań są doskonale ze sobą połączone, pozwalając turystom w krótkim czasie zapoznać się z kulturą Wietnamczyków, Chińczyków, Indian. Podróżując po mieście i zwiedzając zabytki, goście jednocześnie studiują historię kraju. Epokę kolonialną zastępuje okres odzyskania przez państwo niepodległości, a następnie zjednoczenia części południowej i północnej. Budynki i pomniki z różnych czasów są tak misternie splecione, że wrażenie pozostaje jasne i niezwykłe. Paryż Wschodu porusza, kusi i zaprasza do powrotu.

Pałac Zjednoczenia

Ten wyjątkowy budynek to połączenie 2 stylów architektonicznych: narodowego i europejskiego. Graniczy z owalnym jeziorem z gigantycznymi lotosami i liliami. W pobliżu znajduje się trawnik, również owalny. Na terenie znajdują się korty tenisowe, altana do wypoczynku, ogród i zagajnik. Wystawiony jest również sprzęt wojskowy, który brał udział w szturmie pałacu w 1975 roku. Kompleks jest używany do oficjalnych przyjęć, ale są bezpłatne wycieczki po terenie i budynku. Audioprzewodnik można wypożyczyć w punkcie informacyjnym.

Historia Pałacu Zjednoczenia jest bardzo ciekawa:

Otrzymał tę nazwę po zakończeniu wojny między Wietnamem Północnym i Południowym. Pierwszy budynek w tym miejscu powstał w 1873 roku. Budynek nosił nazwę Norodom (od króla Kambodży).
W marcu 1945 roku, po klęsce Francji, Norodom stał się częścią Japonii. Ale we wrześniu 1945 roku, po klęsce Japonii i zwycięstwie koalicji antyhitlerowskiej, Francuzi ponownie wrócili do Norodomu.
We wrześniu 1954 roku budynek przeszedł na własność Ngo Dinh Diem. Na jego rozkaz Norodom stał się Pałacem Niepodległości.
Podczas wojny między częściami niegdyś zjednoczonego Wietnamu Pałac został poważnie uszkodzony. Postanowili go zburzyć i zbudować nowy. Prace kontynuowano od 1962 do 1966.
W listopadzie 1975 roku odbyła się konferencja zjednoczeniowa. To po niej budynek stał się znany jako Pałac Zjednoczenia.
W 1976 roku konstrukcja obiektu uzyskała status pomnika narodowego, w 2009 roku – narodowego zabytku.

Miejscowi często nazywają ten zabytek Głową Smoka, ponieważ według Feng Shui budynek powstał na miejscu głowy jaszczurki.

Wieża finansowa Bitexco

Budynek ten jest zbudowany w formie jednego z symboli kraju – kwiatu lotosu. Niektóre płatki już zakwitły i rozłożyły się na ziemi, inne zwinęły się i odpoczywają. Wysokość konstrukcji to ponad 260 m. Budowcom udało się stworzyć iluzję budynku ze szkła, dzięki ciągłemu przeszkleniu. Wewnątrz wieży znajdują się restauracje, kawiarnie, sklepy (m.in. Adidas i Samsung), kino, food court, kryty taras widokowy i lądowisko dla helikopterów.

Jedną z rozrywek organizowanych przez administrację wieży jest wbieganie po schodach. Sportowcy będą musieli przebiec wszystkie marsze od 1 do 49 piętra. Biorą w nim udział nie tylko mieszkańcy Ho Chi Minh City, ale także zagraniczni turyści. W zasadzie gości przyciąga taras widokowy, z którego na pierwszy rzut oka widać całe miasto. Aby się tu dostać, powinieneś skorzystać z szybkobieżnej windy. Wzrost zajmuje mniej niż 20 sekund.

Sama strona jest bardzo piękna: ma niezwykłe oświetlenie, jest czysta, są sofy do relaksu. Sklepy z pamiątkami sprzedają magnesy z symbolami wieży, kalendarze, pocztówki. Na interaktywnych ekranach dowiesz się jakie atrakcje znajdują się w pobliżu, jak się tam dostać. Czas spędzony na wieży widokowej nie jest ograniczony: turyści przyjeżdżający tu w ciągu dnia czekają na zachód słońca. Stąd jest niezwykle jasny. A czas można spędzić w jednej z kawiarni na porcję pysznych lodów.

Pagoda Nefrytowego Cesarza

To najbardziej elegancka i odwiedzana przez turystów pagoda. Gości przyciąga elegancka architektura, elegancki dziedziniec z basenem, w którym pływają żółwie, niezwykłe rytuały przynoszące szczęście odwiedzającym. Nawiasem mówiąc, druga nazwa świątyni to Żółw. Pagoda jest czynna: wierni modlą się tutaj, w środku palą się świece. Ale turyści mogą tam wejść, co najważniejsze, nie przeszkadzać modlącym się. Na dziedzińcu świątyni jest bardzo przytulnie: ścieżki są wyłożone płytkami, ułożone są klomby, sadzone drzewa.

Rośnie tu święte dla buddystów drzewo figowe. Słynie z tego, że gałęzie łatwo się zapuszczają. Proces przebiega tak szybko, że wkrótce nie można zrozumieć, gdzie znajduje się główny pień. Legenda tłumaczy tę właściwość rośliny faktem, że drzewo figowe było kiedyś najwyższym na świecie. Ludzie wspinali się na osiemnaste niebo, by poprosić o coś najwyższego boga. Ale ich prośby stały się zbyt samolubne, więc Ngoc Hoang nakazał drzewu rozłożyć się na ziemi, a ludzie powinni prosić tylko w świątyniach.

Podwórko przy stawie z żółwiami jest zawsze zatłoczone. Rytuały można wykonać tutaj:

Wewnątrz świątyni panuje ciemność ze względu na to, że światło przenika tylko przez otwory w dachu, a dymi od tlących się kadzideł i palących się świec. Tutaj warto odwiedzić ołtarz 5 Buddów, gdzie wierni zostawiają prezenty i modlą się. Jeśli czas pozwoli, warto wybrać się na wędrówkę po korytarzach pagody.

Poczta centralna

Obecna poczta jest jednocześnie skansenem. Tutaj możesz zadzwonić do dowolnego kraju z nowoczesnego telefonu ze starej budki, kupić, napisać i wysłać pocztówkę. Budynek został wybudowany w 1891 roku. Autorem projektu jest francuski architekt.

Udało mu się połączyć styl kolonialny z tradycyjnym orientalnym:

Taka dziwaczna mieszanka stylów nie pozostawia nikogo obojętnym. A jeśli weźmiemy również pod uwagę, że projekt posadowienia budynku opracował Eiffel, staje się jasne, dlaczego turyści długo studiują budowę. Dla Wietnamczyków szczególnie cenne jest to, że Ho Chi Minh pracował tu jako 17-latek. Przypomina to jego portret tuż przed wejściem.

Po bokach znajdują się 2 mapy: jedna pokazuje Sajgon i okolice w 1892 roku, druga pokazuje jednocześnie linie telegraficzne. Dla tych, którzy chcą kontynuować swoją podróż po mieście, Infocenter oferuje swoje usługi. Tutaj można zapoznać się z zabytkami kultury i architektury, dowiedzieć się, jak do nich dotrzeć.

Tunel Kuti

Te podziemne galerie były przeznaczone do tajnych działań wojennych. Były aktywnie wykorzystywane przez Viet Cong w celu zadawania nieoczekiwanych ciosów armii amerykańskiej. Najeźdźcy odpowiedzieli opryskując defolianty wewnątrz odkrytych przejść. Środek ten doprowadził do opóźnienia i akumulacji wód gruntowych. W celu ostatecznego zniszczenia galerii przeprowadzono bombardowanie dywanowe.

Tunele zaczynają się w pobliżu wioski Cu Ti. Ich łączna długość przekracza 150 km, pomieszczenia (składy żywności i amunicji, salony, szpital i kuchnie) rozmieszczone były na 3 kondygnacjach i połączone były wąskimi korytarzami. Korytarze miały wyjścia na powierzchnię, których niewtajemniczona osoba nie mogła znaleźć.

Dziś Tunele Kuchi są jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc turystycznych. Część galerii została odrestaurowana, doprowadzono elektryczność wewnątrz, rozbudowano i wzmocniono przejścia. Ale jest mało prawdopodobne, aby duża osoba była w stanie odwiedzić podziemne miasto, a zwykłym będzie ciężko: w niektórych miejscach będziesz musiał poruszać się na zadzie lub czołgać się. Dodatkowo pod ziemią jest duszno i brakuje tlenu.

Dla tych, którzy chcą zobaczyć tunele, ale nie mogą dostać się do środka, niektóre pomieszczenia zostały zrekonstruowane na ziemi:

Instalacje uzupełniają modele postaci żołnierzy i oficerów. Turyści, którzy chcą, mogą wziąć udział w zadaniu: znajdź wejście do tunelu pod swoimi stopami. To ekscytująca gra, w której proponuje się znaleźć dobrze zakamuflowaną lukę. Tunele Kuti to kompleks turystyczny z hotelem, muzeum, świątynią, restauracjami, sklepami, a nawet miejscem do gry w paintball.

Katedra Najświętszej Marii Panny w Sajgonie

Notre Dame de Saigon została zbudowana przez francuskich kolonistów, aby przenieść część ich wiary do Indochin. Katedra została pomyślana jako ogromna i bogata, aby zaimponować mieszkańcom i przyćmić ich świątynie. Zaczęto ją budować w 1877 roku. Materiały budowlane sprowadzano z Francji: kolorowe witraże wykonano w Chartres, a cegły w Marsylii. Autorem projektu był również francuski architekt: J. Boer. Prace trwały 6 lat.

Na dzwonnicach znajduje się 6 dzwonów. Każdy z nich brzmi w określonej tonacji: wszystkie nuty są reprezentowane, z wyjątkiem FA. Jednoczesne bicie dzwonów słychać tylko w katolickie Boże Narodzenie. Ale osobno brzmią codziennie. Przed katedrą stoi posąg Matki Boskiej. W dłoniach trzyma kulę ziemską, stopami miażdży węża: symbol zła. Wysokość rzeźby to 4 metry.

Wnętrza Notre Dame de Saigon są skromne: dla parafian stoją drewniane ławki, ołtarz z białego marmuru ozdobiony figurami aniołów. Wszystko jest bardzo zwięzłe, ale śpiew chóru kościelnego i dźwięk organów podczas nabożeństwa robią wrażenie. Lokalną atrakcją jest katedra z czerwonego kamienia marsylskiego: nowożeńcy różnych wyznań przyjeżdżają tu po zarejestrowaniu ślubu na sesję zdjęciową, przyjeżdżają turyści.

Park rozrywki Dam Sen

Kompleks ten jest bardzo dogodnie zlokalizowany: w centrum miasta. Park Dam Sen jest jednym z największych w kraju. Tutaj można wspaniale wypocząć dla dzieci i dorosłych. A jeśli macie choć trochę wolnego czasu, warto go odwiedzić.

Park jest zwarty:

Teren jest zadbany: ścieżki wyłożone są płytkami w różnych kolorach, są ławki do odpoczynku dla zwiedzających, liczne mosty mają łuki splecione z lianami i kwiatami. Ogrody sukulentów i kamieni są bardzo piękne. Tutaj zwyczajowo odpoczywa się od zgiełku i medytuje. Aby odwiedzić park wodny, zaleca się wybrać dzień powszedni: jest dość pusty, nie ma problemów z kabinami w przebieralniach i leżakami przed basenami. I nie będziesz musiał stać w kolejce do zjeżdżalni.

Zmęczony jazdą na przejażdżkach i głodny, możesz zrobić sobie przerwę w jednej z małych restauracji. Dania oferowane są jako dania kuchni wietnamskiej i europejskiej. Turyści wolą zjeść obiad w pływającej restauracji Tew Ta. A Ty możesz odpocząć w jednej z altan oplecionych lianami.

Park rozrywki Suoi Tien

To niezwykły park, w którym można nie tylko jeździć na przejażdżkach, ale także poznawać kulturę orientalną. Suoi Thien znajduje się na terenie farmy, na której kiedyś hodowano pytony. Ale w 1992 roku podjęto decyzję o stworzeniu kompleksu powrotu do kultury narodowej. Centrum zostało otwarte dla zwiedzających w 1995 roku. Dziś jego powierzchnia wynosi około 50 hektarów, ale rząd kraju planuje go powiększyć.

Tutaj turystom oferowane są:

Możesz po prostu usiąść i zrelaksować się na zaimprowizowanej ławce: rzeźbie lotosu znajdującej się na środku jeziora. Zwyczajem jest przechodzenie przez kładkę od jednego do drugiego posągu. A warto zaspokoić głód w jednej z wielu restauracji. Serwuje ona dania kuchni europejskiej i wietnamskiej. Nawiasem mówiąc, kasa biletowa przy wejściu sprzedaje bilety tylko na prawo do zwiedzania parku, wszystkie inne rozrywki są płatne osobno. Możesz kupić bilet łączony, ale warto wcześniej dowiedzieć się, czego on dotyczy.

Park Tao Dan

To niesamowite miejsce w centrum miasta, polecamy je odwiedzić tym, którzy są zmęczeni zgiełkiem. W Tao Dan nie ma żadnych atrakcji, ale można po prostu odpocząć w cieniu zadbanych palm i trawników. Terytorium ozdobione jest rzeźbami zwierząt i bogów, mostami, wieżyczkami, fragmentami murów. Wszędzie jest wiele pnączy. Miejscowi mieszkańcy wybrali Tao Dan do ćwiczeń i sportu.

Ornitolodzy amatorzy gromadzą się tutaj, aby obserwować ptaki żyjące na terenie. Zwykłe parki rozrywki są otwarte do późnych godzin nocnych. Ale Tao Dan jest pusty tuż po zachodzie słońca. Mieszkańcy tłumaczą to tym, że duch młodego mężczyzny przechadza się tu nocą.

Park Rin Rin

To miejsce na samotność i medytację. Nie ma tu atrakcji i placów zabaw, ale atmosfera jest pełna ciszy i spokoju. Ogród został zaaranżowany w ramach wieloletniego programu przyjaźni i współpracy między Wietnamem a Japonią. Zaprojektował go wietnamski Ngo Tien, który przez długi czas mieszkał w Kraju Kwitnącej Wiśni. Zainwestował tu swoje osobiste środki, a japońscy artyści, pracownicy firmy Ngo Tiana, aktywnie pracowali nad projektem. Główną ideą parku jest jedność 3 elementów: kamienia, ryby i roślin. Co więcej, piękno kamienia powinno być w 60% naturalne i tylko w 40% uzupełniane przez człowieka.

Prawie wszystkie materiały do ogrodu sprowadzono z Japonii:

Prace przygotowawcze trwały około 6 lat: selekcjonowano i obracano kamienie, przygotowywano bonsai, selekcjonowano rośliny. A samo zagospodarowanie terytorium zajęło tylko sześć miesięcy. Przy każdym kamieniu znajduje się tabliczka wskazująca skąd przywieziono element wystroju, który mistrz i ile nad nim pracował. A strumyk spadający ze szczytu największego kamienia stał się centrum kompozycji. Ciekawe ryby pływają w wodzie. Terytorium jest lekko zasypane, więc będąc w ogrodzie widać tylko starannie przycięte drzewa, trawniki, strumień i czyste niebo. Wszystkie inne pozycje znikają.

Ogród Zoologiczny i Botaniczny

Bardzo przyjemny kompleks do odpoczynku od zgiełku miasta. Zajmuje powierzchnię ponad 20 hektarów i dzieli się na:

Zoo różni się nieco od zwykłych Europejczyków: zwierzęta trzymane są w otwartych wybiegach, otoczonych stalową siatką. A szczególnie niebezpieczne osobniki są również ogrodzone szczególnie mocnym szkłem. Goście mają możliwość zobaczenia z góry agresywnych krokodyli: nad basenem z gadami znajduje się ścieżka. To samo znajduje się nad siedliskami zwierząt kopytnych. Ryby tropikalne osiedliły się wygodnie w sztucznych zbiornikach.

Wiele zwierząt figuruje w międzynarodowej Czerwonej Księdze. W zoo prowadzone są prace naukowe: w 2015 r. pojawiło się dziecko zagrożonego białego tygrysa bengalskiego, w 2018 r. wallaby (ssak torbacz). Nie tak dawno temu zaczęły tu hodować argusy czubate. Ten ptak w niewoli rozmnaża się tylko w lokalnym zoo. Ogród botaniczny jest naturalnym przedłużeniem zoo.

Niektóre drzewa i krzewy sadzi się tuż obok wybiegów. Rośliny umieszcza się tak, aby powstała iluzja gęstego lasu. Wiele z nich jest importowanych z innych krajów. Niektóre rośliny można znaleźć na łamach międzynarodowej Czerwonej Księgi. Na terenie znajduje się małe jezioro ozdobione figurkami zwierząt. A szklarnia z rzadkimi orchideami i paprociami nie pozostawia nikogo obojętnym.

Wodny Teatr Lalek „Złoty Smok”

Występy na wodzie to starożytna wietnamska tradycja. W XI wieku, kiedy prace rolnicze zostały czasowo wstrzymane, chłopi bawili się grając przedstawienia kukiełkowe. A scena była zalana polami ryżowymi. Artyści amatorzy zagrali swój pierwszy występ na północy kraju w delcie rzeki Hongha. Dziś starożytna tradycja żyje: codziennie w parku Tao Dan gram spektakle na wodzie. Swoją drogą widowisko jest tak popularne, że bilety należy rezerwować z wyprzedzeniem. Pomimo tego, że lalki mówią po wietnamsku, wszyscy widzowie mogą łatwo zrozumieć, o co toczy się gra.

Umiejętność wykonawców i dynamika fabuły są ewidentne. Tematyka spektakli jest różna:

Widzowie ciepło przyjmują zabawne i smutne historie opowiadane przez lalkarzy z teatru. Spektaklowi towarzyszy muzyka wykonywana przez dawne instrumenty: flety, bębny, cytry, skrzypce, a nawet gongi. Instrumenty ułożone są tak umiejętnie, że akustyka wokół sceny wodnej jest niesamowita.

Nawiasem mówiąc, wszystkie lalki są również wykonane według starej technologii: najpierw rzemieślnik wycina kawałek drewna, następnie maluje go i pokrywa wodoodpornym lakierem. Szwaczki tworzą kostiumy, biorąc pod uwagę najdrobniejsze szczegóły i charakter postaci. Zwiedzanie Złotego Smoka to doskonały sposób na relaks oraz poznanie kultury i obyczajów.

Muzeum Historii Wietnamu

Ekspozycja przyjęła pierwszych zwiedzających w 1929 roku. Wtedy to nazywało się Muzeum Blancharda de la Brosse. I dopiero w 1979 roku został przemianowany na Muzeum Historii Wietnamu. Dziś jest to ciekawa wystawa, która opowiada gościom o życiu ludów sprzed 300 tysięcy lat, Doliny Mekongu i Wietnamu Południowego. Niektóre artefakty są szczególnie cenne.

Turyści mogą zobaczyć:

Artefakty są pogrupowane według okresów historycznych i zaopatrzone w tabliczki informacyjne. Będzie tu ciekawie zarówno dla prostego turysty, jak i osoby studiującej kulturę Azji Południowo-Wschodniej.

Budynek Komitetu Ludowego

Autorem projektu jest Francuz Garda, dlatego patrząc na budynek turyści czują się jak w centrum Europy, a nie w południowo-wschodniej Azji. Dom wygląda nieco pretensjonalnie, ale bardzo pięknie. Zdobią go kolumny, u góry sztukaterie. Mimo stałego upału i wilgoci, różowobrązowy kolor ścian wygląda dość świeżo.
Od momentu budowy (1908) do odzyskania niepodległości budynek pełnił funkcję ratusza. A następnie przekształcony w ratusz.

Mieścił się tu Komitet Ludowy po zakończeniu ostatniej wojny indochińskiej. Wtedy to dom otrzymał swoją obecną nazwę. Ale jest jeszcze jeden, nieoficjalny: ratusz w Sajgonie. Niestety nie ma możliwości wejścia do budynku: mieści się tu administracja miasta. Ale zdecydowanie powinieneś to zobaczyć: w pobliżu znajduje się przytulny plac ze stawami i ławkami, na którym odpoczywają miejscowi i turyści. A zakochane pary umawiają się na randki pod brązowym pomnikiem pierwszego prezydenta: Wuja Ho z dziećmi.

Wokół Komitetu Ludowego znajduje się wiele przytulnych kawiarenek, w których można spędzić czas przy kawie, herbacie lub przekąsce. Ceny tutaj, pomimo bliskości administracji miejskiej, są dość demokratyczne.

Teatr operowy

Opera została zbudowana przez Francuzów, więc w jej wyglądzie łatwo odgadnąć cechy architektury europejskiej:

Na pierwszy rzut oka widać, że teatr jest podobny do Wielkiej Opery w Paryżu. Ale zauważalne są również nieoczekiwane momenty: często klatka schodowa pełni rolę zaimprowizowanej sceny. Aktorzy występują na schodach, podczas gdy publiczność rozsiada się poniżej. Teatr wieczorem jest piękny: zapalają się światła, budynek wydaje się absolutnie nieziemski.

Imponujące są również wnętrza: podłoga na pierwszym piętrze wyłożona jest wzorzystymi płytkami, na drugim jest parkiet, drewniane krzesła obite są karmazynowym aksamitem. Na górę prowadzą schody z kutą ażurową balustradą. Akustyka jest znakomita: słychać ją w każdym miejscu sali. Sprzęt nagłośnieniowy jest najnowocześniejszy, oświetlenie spełnia najnowsze światowe standardy. I scena się odwraca.

Ale żeby to wszystko zobaczyć, trzeba będzie kupić bilet na spektakl. Scena opery gości światowej sławy, ale turyści uwielbiają show AO. Spektakl opowiada o życiu zwykłych współczesnych Wietnamczyków i ich odległych przodków, a udział w nim biorą akrobaci, żonglerzy, gimnastycy, tancerze. Recytatorzy i sceny teatralne dodają koloru.

Pagoda Vinh Ngem

Vinh Nghiem został zbudowany w latach 1964-1971. Autorem projektu jest Nguyen Ba Lang. Rozwój uwzględniał potrzeby buddystów tego kraju. Działało też Stowarzyszenie Przyjaźni Japońsko-Wietnamskiej: wiele materiałów przywieziono z Japonii. Nowoczesna pagoda jest gotowa na nieustanne przyjmowanie pielgrzymów: na terenie jest wystarczająco dużo budynków, w których przybysze osiedlają się na noc, jedzą i medytują. Społeczność buddyjska miasta jest odpowiedzialna za to wszystko.

Kaplica to siedmiopiętrowa kamienna wieża o wysokości 40 m. W osobnej wieży składowane są urny z prochami zmarłych. Imponujący dzwon z brązu. Jego średnica wynosi prawie 2 m. Wszystkie zabudowania znajdują się na brzegu jeziora. Architektura budynków odzwierciedla tradycje Japonii. Za domem modlitwy znajduje się budynek poświęcony bogini Sakjamuni i dwóm bóstwom, które jej służą.

Codziennie odbywają się tu nabożeństwa, które może odwiedzić każdy turysta. Ale jednocześnie ważne jest, aby szanować uczucia wierzących: kobiety powinny zakrywać głowy, zaleca się, aby jak najwięcej ukryć ciało za pomocą ubrania. Na pamiątkę tego fascynującego miejsca można kupić książki i pamiątki. Wszystko to sprzedawane jest w sklepach na terenie kompleksu. Społeczność świątynna zajmuje się działalnością charytatywną: chętnie przyjmuje datki od gości.

Pagoda Jacques'a Lama

Ta piękna świątynia znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Głównymi materiałami używanymi w budownictwie są szlachetne drewno. Pagoda Jacques Lam zaczęła przyjmować wierzących w 1744 roku. Ale początkowo był to mały budynek do świętowania nowego roku według kalendarza księżycowego. A już w 1772 r. przybyli tu mnisi buddyjscy. W tym samym czasie na terenie zbudowano pomieszczenia gospodarcze i mieszkalne niezbędne dla pielgrzymów i ministrów.

Jacques Lam stał się pierwszą świątynią buddyjską na południu kraju. A dzisiaj jest wielu pielgrzymów, którzy przybyli studiować lub doskonalić praktyki duchowe. Mimo że od jego budowy minęło kilka stuleci, Jacques Lam doskonale harmonizuje z otaczającą go nowoczesną zabudową. Aby wejść do środka, trzeba minąć niesamowite piękno bramy. Całość pomalowana jest w ciepłych żółto-brązowych tonach i uzupełniona symbolami Wschodu: liśćmi styroksu i kwiatami lotosu.

Liczne rzeźby Buddy znajdujące się na terenie są wykonane z kamienia, drewna, brązu, a nawet betonu. Autorami są utalentowani miejscowi rzeźbiarze. A w sumie w Jacques Lamie jest 118 posągów. Przedstawiają one etapy rozwoju kraju od XVIII wieku do dnia dzisiejszego. A reliktem świątyni jest ceramiczny wazon podobny do kolumny. Uważa się, że jeśli rektor dołączy do pobliskiego ekranu notatkę z życzeniem, to się spełni. Zbieraj notatki mnichów buddyjskich. Biblioteka zawiera cenne rękopisy.

Świątynia Thien Hau

Pagoda znajduje się w chińskiej części miasta. Został zbudowany przez imigrantów z Chin z wdzięczności za to, że bogini Thien Hau pomogła im przedostać się drogą morską do nowego miejsca zamieszkania. Jednocześnie materiały budowlane dostarczane są również z Chin. Thien Hau patronuje rybakom i żeglarzom. Wybierając się w daleką podróż, przychodzą do świątyni i zostawiają ofiary w postaci spiralnie pachnących kadzideł. Girlanda jest zawieszona pod sufitem i podpalona.

Dopóki spirala płonie, Thien Hau chroni ludzi swoimi modlitwami. Świątynia różni się wizualnie od tradycyjnych pagód: to jest kultura chińska. Wnętrza ozdobione są panelami i rzeźbionymi drewnianymi detalami. Thien Hau obok ołtarza pilnują jej towarzysze (czasami uważani są za demony). Do sufitu przyczepiona jest drewniana łódka, która ma przypominać, o kogo bogini się modli.

Muzeum Ofiar Wojny

Ten popularny dziś kompleks nie został zorganizowany od razu:

Prototypem nowoczesnego centrum była niewielka ekspozycja stworzona z okazji 15-lecia armii wietnamskiej. Kilka starych domów w Sajgonie wystarczyło, aby pomieścić artefakty.
Ale w 1965 r. miasto zajęły wojska amerykańskie, a zamiast utworzonej niedawno wystawy budynek zajęła informacyjna służba wojskowa.
Wietnam uzyskał niepodległość w 1975 roku. Wybrane budynki wróciły do centrum, ale teraz zmienił się punkt ciężkości ekspozycji. Tutaj zaczęli wykazywać dowody okrucieństwa wojsk okupacyjnych i bezmyślnego, barbarzyńskiego niszczenia ludności cywilnej, wyrządzającej szkody środowisku naturalnemu. Ekspozycja została nazwana Domem Zbrodni Wojennych imperializmu Stanów Zjednoczonych.
W 1990 roku zmieniła się sytuacja polityczna na świecie. Władze zmieniły nazwę wystawy. Teraz ośrodek nazywał się Muzeum Amerykańskich Zbrodni Wojennych.
Rok 1995 przyniósł wiele nowych rzeczy. Przede wszystkim jest to ocieplenie stosunków między Stanami Zjednoczonymi a krajem Azji Wschodniej. A ekspozycja otrzymała nową nazwę: teraz centrum nosi nazwę Muzeum Ofiar Wojny.
Rok 2002 zapisał się w historii kompleksu: za budżetowe pieniądze wybudowano nowoczesny budynek i zakupiono najnowocześniejsze wyposażenie.

Dziś administracja centrum uważa, że najważniejsze jest pokazanie odwiedzającym, jak straszna i zagrażająca życiu jest każda wojna na planecie. Ekspozycja codziennie odwiedza ponad 2000 osób. Dla wygody gości przy artefaktach umieszczono tablice informacyjne w języku wietnamskim, angielskim i japońskim.

Muzeum Sztuk Pięknych

Budynek jest typowym budynkiem kolonialnym. Początkowo dom pomyślany był jako budynek mieszkalny: klientem był zamożny kupiec z Chin. Dorobił się fortuny pod panowaniem francuskim. Bogacz pragnął, aby jego rodzina mieszkała w domu o europejskiej architekturze. Ale nie mógł całkowicie porzucić tradycji narodowych: wewnątrz znajdują się liczne schody i przejścia, dziedziniec wykonany jest zgodnie z Feng Shui.

W 1987 roku władze miasta zdecydowały o zorganizowaniu wystawy, na której można zobaczyć prace lokalnych i międzynarodowych artystów i rzeźbiarzy. Zbiór był gromadzony stopniowo, ale dziś jest drugim ośrodkiem pod względem liczby artefaktów.

Zapraszamy do obejrzenia:

Wszystkie artefakty są niezwykłe, przez co niezwykle interesujące. A dla tych, którzy chcą kupić pamiątki lub zdjęcie, na I piętrze powstała galeria. Tutaj możesz kupić swoje ulubione dzieło sztuki współczesnej.

Muzeum Tradycyjnej Medycyny Wietnamskiej

XV wiek był dość trudny dla kraju: kraj był okupowany przez Chiny. Ale w tym czasie medycyna wietnamska nabrała cech medycyny chińskiej. To właśnie ta (zjednoczona) medycyna jest tematem ekspozycji w centrum. To jest wystawa prywatna.

Twórcy zrobili wszystko, co możliwe, aby jak najbardziej zanurzyć gości w tej odległej epoce:

Historia medycyny jest przedstawiona na obrazach. Dla pełnego doświadczenia goście mogą odwiedzić średniowieczną salę operacyjną i aptekę. Wystawiono tu stare przepisy, lekarstwa i pojemniki do ich przechowywania.

Targ Ben Thanh

W XVII wieku miejsce to było spontanicznym orientalnym bazarem. Ben Thanh otrzymał oficjalny status w 1859 roku. Ale budynki szybko niszczały, więc konieczna była rekonstrukcja na dużą skalę. W 1914 r. otwarto rynek już wyremontowany. Dziś jest to jedna z cech miasta: przyjeżdżają tu prawie wszyscy turyści. Po co? Właśnie dlatego. Zobacz, zanurz się w duchu Wschodu, targuj się.

A fakt kupowania jest tutaj drugorzędny, chociaż można kupić wszystko:

Głodni turyści mogą coś przekąsić w jednej z małych kawiarenek znajdujących się pomiędzy sklepami kupieckimi. Oferowane są zarówno dania kuchni azjatyckiej, jak i europejskiej. Nawiasem mówiąc, jeśli naprawdę chcesz coś kupić, ale targowanie się jest nieprzyjemne, powinieneś poszukać sklepu z podobnym produktem, gdzie jest napis Fixed Price. Towar w nim kosztuje tyle, ile wskazano na metce.

Kościół Tan Dinh

Kolejna spuścizna francuskich kolonialistów. Kościół wybudowano w stylu gotyckim. Niezwykle jest pomalowany na jasnoróżowy kolor. A elegancki biały stiuk sprawia, że świątynia jest niezapomniana. Dzwonnica posiada 5 dzwonów różnej wielkości. Ich łączna waga to ponad 5 ton. A centralną wieżę zdobi duży zegar. Wdzięku budowli dodają liczne ostre wieżyczki.

Na dziedzińcu znajdują się kompozycje rzeźbiarskie przedstawiające Jezusa Chrystusa oraz sceny biblijne. Wewnątrz światło przenika przez kolorowe witraże. Na ścianach oprócz twarzy świętych przedstawiono gwiazdy z 5 promieniami (symbole Wietnamu). W 2016 roku władze zamknęły świątynię do remontu. Rezultatem była zmiana koloru ścian z oryginalnego gorącego różu na śnieżnobiały. To bardzo zdenerwowało parafian i turystów.

Świątynia Mariamman

Ta hinduska świątynia została zbudowana stosunkowo niedawno: pod koniec XIX wieku. Ale jest to najczęściej odwiedzana spośród innych podobnych świątyń w kraju. Inicjatorem jego budowy była społeczność Tamilów, która osiedliła się na przedmieściach ówczesnego Sajgonu. Zebrali pieniądze na budowę. A dziś członkami wspólnoty są główni parafianie Mariamman. Ale wietnamscy buddyści, którzy uznają tę religię, również odwiedzają świątynię.

W Mariamman zawsze jest dużo turystów. Jest kilka powodów:

W ołtarzu znajduje się rzeźba Mariamman. Bogini ma wiele rąk. Otaczają ją sługi: Ganesha i boginie niższej rangi. Wokół ołtarza nieustannie pali się kadzidło.

Rzeka Sajgon

Rzeka Sajgon niesie ze sobą ogromną ilość ładunku. Ale turyści doceniają to za coś innego: płynąc łodzią lub łodzią, można w krótkim czasie zobaczyć całe Ho Chi Minh City. W granicach miasta kilka dopływów wpływa do Sajgonu, a ludzie uzupełniają go kanałami. Dlatego podróżowanie drogą wodną pozwoli zobaczyć nie tylko centrum, ale także niedostępne obrzeża.

Miasto jest szczególnie niezwykłe wraz z nadejściem zmierzchu, kiedy zapalają się światła. Potem brzegi nabierają fantastycznego widoku: parki i skwery przeplatają się z wieżowcami i pagodami, a wszystko to oświetlone jest kolorowymi latarniami. Organizatorzy wycieczek oferują wiele wycieczek wzdłuż rzeki. Niektórym zajmuje to cały dzień, innym kilka godzin. Ale goście miasta są zgodni: warto poświęcić czas, aby zobaczyć Ho Chi Minh City z nieoczekiwanej perspektywy.