Tysiące turystów co roku gromadzą się w tym romantycznym mieście. I nie jest to zaskakujące, bo nie sposób tu zrobić kroku, żeby nie natknąć się na coś ciekawego. Bogata historia, wyjątkowa lokalizacja, południowa gościnność, atrakcje Wenecji sprawiają, że jest to naprawdę pożądane miejsce na wakacje. Spacerując po ulicach, jeżdżąc vaporetto, wspinając się na taras widokowy, odwiedzając pałace i kościoły, zyskasz niesamowite doświadczenia i nową wiedzę. Cała stara część miasta i Zalew Wenecki słusznie zajmują miejsce na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Przede wszystkim podpowiemy gdzie jechać i co warto zobaczyć, a nasz przewodnik pomoże zaplanować najlepszą trasę.

Galeria Akademii

Włochy od dawna uważane są za kolebkę doskonałych szkół sztuk pięknych, gdzie znani artyści z innych krajów, w tym z Rosji, uczyli się umiejętności pędzla. Szkoły florenckie, mediolańskie, rzymskie dały początek życiowym znakomitym malarzom. Wenecjanie, nie chcąc pozostawać w tyle za innymi miastami w tym rejonie, otworzyli Akademię Sztuk Pięknych (1750) z inicjatywy słynnego artysty J. Piazzetta.

Po zajęciu miasta przez wojska napoleońskie w 1807 roku do jego nazwy dodano słowo „Królewski” i przeniesiono je do budynków, w których obecnie się mieści jako galeria sztuki Akademii, jako najbogatsza kolekcja muzealna najlepsze dzieła artystów i rzeźbiarzy Wenecji przeszłości. Budynki dawnego klasztoru i kościół Santa Maria same w sobie są arcydziełami architektury, dlatego godne są reprezentowania słynnych obrazów Belliniego, Tycjana, Veneziana i innych genialnych mistrzów. Adres: Campo della Carita, 1050. Wpisowe: 9 euro, dzieci do lat 18 za darmo.

Zarezerwuj prywatny transfer z lotniska do hotelu za 3 799 RUB

kanał grande

Tak się złożyło w losach miasta, że zamiast ulic ma kanały, wzdłuż których wdzięczne vaporettos, słynne gondole i inne statki przemykają tam i z powrotem, dostarczając turystów i mieszkańców w różne części miasta. Grand Canal to główna droga wodna, która biegnie przez całą Wenecję (od dworca do zbiegu z kanałami Giudecca i San Marco). Szerokość głównego kanału (od 30 do 70 m) pozwala na poruszanie się po nim w różnych kierunkach, a długość (3,8 km) jest w stanie zaspokoić szeroką gamę żądań turystów.

Płynąc Canale Grande można zobaczyć najbardziej luksusowe pałace, średniowieczne kościoły i stare rezydencje. Ustawiły się one po obu stronach kanału jak wielobarwna ściana fasad, wywołująca wrażenie pięknej baśni, magicznej nierealności i uroku. Przez kanał przecinają 4 mosty, z których każdy jest bardzo piękny: Accademia, Scalzi i Rialto, które zapewniają przejście z jednej strony kanału na drugą, gdzie znajdują się przystanki cumownicze. Na nich można poczekać na kolejne vaporetto lub gondolę, kupić bilet w kasie. Wycieczka po Canale Grande to niezapomniana podróż w świat piękna.

Pałac Dożów

Ta monumentalna, majestatyczna budowla jest nie tylko niewątpliwym arcydziełem architektury, ale także zabytkiem historii. Pomyślany jako rezydencja dożów (najwyższych władców mini-państwa), pałac został najpierw zbudowany na pozostałościach starożytnych rzymskich murów. Po pożarze na przełomie XIV i XV wieku. wzniesiono nowy budynek w kształcie litery U, zachowujący dawny wygląd, ale bardziej luksusowy i bogaty, wykonany z białego, szarego i różowego marmuru. Wystarczy pobieżne spojrzenie na wszystkie 3 fasady, aby stwierdzić, że pałac to prawdziwe arcydzieło architektury, ucieleśnienie bezgranicznej pracy i talentu murarzy i architektów. Sklepienia łukowe, figurowe iglice, rzeźby, balustrady balkonów – wszystko wykonane z filigranową elegancją.

Nad bramą frontową (Porta della Carta – Brama Papierowa) wznosi się rzeźbiarski wizerunek uskrzydlonego lwa i klęczącego Doża Foscari. Wnętrza zachwycają majestatycznymi rzeźbami, masywnymi marmurowymi schodami, luksusowymi dekoracjami ścian i sufitów. Warto odwiedzić, aby docenić wielkość przeszłości. Adres: pl. św. Marka, 1.

Jak się tam dostać: S Zaccaria vaporetto

Otwarte do zwiedzania: latem codziennie od 9 do 19; zimą: od 09.00 do 17.00. Kasy biletowe zamykają się godzinę wcześniej.

Pałac Ca'd'Oro

Nazwa tego pałacu – szczyt wdzięku i piękna – jest tłumaczona jako „złoty dom” dla użycia złotego liścia w jego dekoracji. Choć nie zachowała się, nazwa jest mocno zakorzeniona jako symbol niezwykle pięknego wyglądu gotyckiej budowli. Jakby biała ażurowa koronka pokrywała centralną część elewacji: tworzą ją pełne wdzięku kolumny z rombowymi splotami u góry, iglice w kształcie krzyża na poddaszu dachu i stiukowe wzory.

Pałac, oficjalnie noszący imię św. Zofii, ma bogatą historię związaną z wieloma szlacheckimi rodzinami Wenecji i wspaniałymi architektami, braćmi Bona. Okresowo zmieniali się właściciele pałacu, a w 1894 roku baron Franchetti, koneser sztuki, zgromadził pokaźną kolekcję obrazów, rzeźb, ceramiki, porcelany i antycznych mebli. Włożył wiele wysiłku w odtworzenie dawnego wyglądu Złotego Domu. Obecnie mieści się w nim Galeria Sztuki Franchetti, którą chętnie odwiedzają turyści, których przyciąga nieodparcie piękny widok na pałac. Adres: Cannaregio, 3932, naprzeciwko targu rybnego Rialto.

Most Westchnień

Most Westchnień ma braci z nazwy w innych miastach świata, ale tylko tutaj pierwotnie miał niezbyt przyjemny cel. Połączył Pałac Dożów, w którym sprawowano sprawiedliwość, z położonym po przeciwnej stronie budynkiem więzienia. Idący do cel więziennych westchnęli z bólu, wyobrażając sobie swój smutny los – stąd nazwa. Konstrukcja została zakryta, aby wykluczyć możliwość ucieczki więźniów.

Zewnętrznie most, wykonany w stylu barokowym z białego marmuru, jest bardzo piękny i elegancki, luksusowe zdobienia stiukowe nadają mu poetycko wysublimowany wygląd. Z Mostem Westchnień związane są legendy o Casanovie, który również szedł po moście i jako jedyny zdołał uciec z więzienia. Mówi się, że to Byron wydał swoją opinię na temat tytułu. Ale sami mieszkańcy są przeciwnikami takiej interpretacji, więc wymyślili własną legendę: aby na zawsze utrwalić uczucia kochanków, muszą przepłynąć pod mostem o zachodzie słońca w gondoli i pocałować. Ludzie zawsze chcą wierzyć w dobre rzeczy – o zachodzie słońca pod mostem ustawiają się kolejki gondoli z parami.

Most Rialto

Wenecja nazywana jest nie tylko „miastem kanałów”, ale także „mostami”, ponieważ jest w niej prawie 400 takich konstrukcji. Najstarsza ich historia to most Rialto, który został zbudowany w 1281 roku z drewna zamiast przeprawy pontonowej. Jednak pierwsza konstrukcja nie przetrwała długo, podobnie jak inne drewniane mosty, które ją zastąpiły, dopóki w połowie XVI wieku nie zapadła decyzja o budowie mostu kamiennego.

Wspaniały projekt przedstawiony przez architekta de Ponte został zatwierdzony, a w 1591 roku zbudowano okazałą konstrukcję, umieszczoną na 12 tysiącach pali. Nowo wybudowany most zewnętrznie przypominał pierwszy – Ponta della Moneta, ale nazwano go “Rialto” przez analogię z najbliższym rynkiem. Kamienny „Rialto” stał się super niezawodną przeprawą przez kanał i miejscem ożywionego handlu, gdzie na długości 48 m mieściło się wiele sklepów kupieckich. Teraz wciąż są tu sklepy, sklepy z pamiątkami, turyści lubią odwiedzać. Mieszkańcy honorują swoistą wizytówkę miasta oraz starożytny zabytek, jakim jest Most Rialto.

Plac św. Marka

Główny plac składa się z 3 części: samego placu i 2 obiektów – Piazzetta San Marco (od Wielkiego Kanału do dzwonnicy) i Piazzetta Leonchini (od strony kościoła o tej samej nazwie i Pałacu Patriarchów). To ulubione miejsce mieszkańców, otoczone przepięknymi budynkami wypełnionymi gołębiami, wielokrotnie służyło jako arena do kręcenia filmów fabularnych i dokumentalnych. Historia starożytnego placu, podobnie jak katedry św. Marka, wiąże się z legendami o św. Marku.

Znajduje się tu majestatyczna dzwonnica zbudowana w IX wieku. Widoczna jest ze wszystkich stron, bo jej wysokość to ponad 98 m (najwyższa wśród dzwonnic we Włoszech). Wizyta na placu to fascynująca wycieczka w przeszłość, kontemplacja piękna i wdzięku unikalnych zabytków architektury, z których głównym jest niesamowity Pałac Dożów. Plac jest zawsze pełen ludzi spacerujących po nim, patrzących na fasady budynków, karmiących gołębie.

Katedra Santa Maria della Salute

Pojawienie się tego najpiękniejszego kościoła poprzedziła tragiczna karta w historii Wenecji – okrutna zaraza z lat 1631-32, kiedy to zginęły tysiące mieszkańców. Władze miasta, wzywając w swoich modlitwach do Matki Bożej o zbawienie mieszczan, obiecały wznieść kościół w przypadku ustąpienia zarazy. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności epidemia wkrótce ustała, a Senat miasta przeznaczył fundusze na budowę katedry ku czci zbawiciela ludu – Matki Boskiej. Kościół powstał w 1631 roku według projektu młodego, niezwykłego architekta Longena, a prawie 50 lat później na wyspie Dorsoduro, w pobliżu głównego kanału, powstała świątynia boskiej urody.

Arcydziełem architektury jest okrągły ośmiościan w stylu barokowym, bogato zdobiony wdzięcznymi rzeźbami, ażurowymi stiukami i wieloma innymi elementami dekoracyjnymi. Półkulista kopuła centralna z wieńczącą ją kolumnową iglicą spoczywa na bębnie z dużymi łukowymi oknami. Nieco dalej, obok dzwonnic, znajduje się mniejsza kopuła. Luksusowa dekoracja wnętrz może konkurować pięknem i bogactwem z najsłynniejszymi świątyniami świata.

Adres: Dorsoduro, 30123. Otwarte: codziennie 09.00 – 12.00, 15.00 – 17.00; 12.00 – 15.00 – przerwa. Wejście jest bezpłatne.

Katedra św. Marka

Majestatyczna świątynia jest miejscem pielgrzymek turystów, słynąca nie tylko ze wspaniałego wyglądu architektonicznego, ale także z miejsca, w którym spoczywają prochy św. Marka, patrona Wenecji. Według legendy anioł ukazał się świętemu we śnie i przepowiedział, że to w pobliżu wyspy Rialto spoczną jego prochy. Skradzione w Aleksandrii relikwie świętego wywieziono do Wenecji i pochowano w kaplicy, na miejscu której wzniesiono później katedrę dworu dożów, która później stała się katedrą (1807).

Obecną budowę katedry ukończono w 1063 roku na miejscu poprzedniej, przyjmując za podstawę świątynię 12 apostołów w Konstantynopolu. Ale potem była wielokrotnie ukończona, w wyniku czego wygląd katedry odzwierciedlał mieszankę stylów architektonicznych od gotyku po wschodni. Dach z pięcioma kopułami wykonany jest w formie krzyża greckiego, pięć wejść z wysokimi łukami ozdobiono ażurowymi kolumnami w duchu bizantyjskim. W łukach umieszczono rzeźby świętych, na elewacji umieszczono piękne mozaikowe panele. Wystrój wnętrza oślepia złotymi i jasnymi kolorami.

Adres: pl. św. Otwarcie katedry: kwiecień. – listopad – codziennie 09.45 – 17.00; Słońce i wakacje – od 14.00 do 16.00. Wejście jest bezpłatne.

Otwarte: codziennie 09.45 – 16.45.

Dzwonnica: listopad – kwiecień – 09.30 – 15.45; maj – czerwiec, październik: od 09.00 do 19.00; lipiec – wrzesień, od 09.00 do 21.00.

Wyspa Burano

Burano to wyspa rybacka, położona 7 km od centrum, słynąca z wielokolorowych fasad domów. Przyjeżdżając tutaj, trafiasz do kolorowej bajki, jak w bajce dla dzieci, w której każdy dom jest pomalowany na swój własny, niepowtarzalny kolor. Odbite w wodzie kanału domy tworzą naprawdę fantastyczny obraz kalejdoskopu. Odcienie błękitu, pomarańczy, gorącego różu, turkusu i brązu malują radosny krajobraz. Prawie przed każdym domem stoi ta sama “zabawna” łódź – indywidualny transport mieszkańców tej niesamowitej dzielnicy.

Słynnym tu rzemiosłem było niegdyś wirtuozowskie tkanie ażurowych koronek, których piękno i wdzięk pozwoliły nazywać je koronkami weneckimi, znanymi na całym świecie. Ale teraz oryginalne produkty można zobaczyć tylko w Muzeum Koronki: z biegiem czasu umiejętności koronczarek odeszły w zapomnienie. Turyści odwiedzając wyspę udają się do lokalnej pasticherii (piekarni), gdzie kupują pyszne ciasteczka z ciasta kruchego – buranelli. Co 2 godziny vaporetto N 41, N42 i 52 odjeżdżają do Burano.

Adres: Calle Capele 30142.

Muzeum czynne: codziennie oprócz wtorków: kwiecień. – wrzesień. – od 10.00 do 17.00; paź. – marzec: 10.00 – 16.00.

Katedra Santa Maria Gloriosa dei Frari

Bazylika jest niezwykłym kompleksem religijnym franciszkańskim. Na przestrzeni wieków Bazylika gromadziła ważne i bardzo cenne dzieła, dzięki którym można odbyć podróż przez historię sztuki Wenecji od XV do XVIII wieku. Wśród wielu zachowanych tu arcydzieł wyróżnia się słynne dzieło Tycjana Assunta, a także słynna Madonna Pesaro, znajdująca się w rodzinnej kaplicy Pesaro.

W zakrystii znajduje się Tryptyk Bellini Madonna z Dzieciątkiem. Wspaniałe drewniane chóry, liczne pomniki nagrobne znanych postaci miasta, niezwykła kolekcja rzeźb to absolutne arcydzieła kościoła dei Frari. Znajduje się tam również jedyny wenecki drewniany posąg św. Jana Chrzciciela autorstwa Donatello.

Otwarte od poniedziałku do soboty od 9 do 18. Niedziele i święta od 13 do 18.

Katedra San Giorgio Maggiore

Stoi na osobnej wyspie i jest doskonałym przykładem architektury renesansowej. Jest to jeden z największych kościołów w mieście z imponującym widokiem na Piazza San Marco. Fasada wykonana w stylu klasycystycznym z marmurowymi kolumnami na wysokim cokole. Na kopule znajduje się posąg św. Jerzego o wysokości 3,85 metra, który pokryty jest około 560 miedzianymi płytami. Po raz pierwszy w Wenecji zamiast tradycyjnego krzyża na kopule umieszczono rzeźbę.

Wnętrze daje poczucie przestrzennej wielkości. Ten benedyktyński kościół ma doskonałą kolekcję obrazów. Wśród nich są tak cenne dzieła jak Tintoretto: „Ostatnia wieczerza” i „Manna z nieba” oraz „Adoracja pasterzy” Bassano. Obecnie w Bazylice mieszkają mnisi benedyktyni. Aby cieszyć się panoramicznym widokiem, musisz wjechać windą na dzwonnicę.

Otwarte: od kwietnia do października codziennie od 9.00 do 19.00.

Od listopada do marca codziennie od 8-30 do 18-00.

Pałac Ca' Rezzonico

Znajduje się na Canale Grande. Jest to typowa wenecka budowla arystokratyczna z XVIII wieku. Mieści się w nim cenna kolekcja XVIII-wiecznych mebli i obrazów weneckich. Na szczególną uwagę zasługują pokoje z luksusowymi freskami Tiepolo, Guarana i Guardi. Galeria Sztuki Egidio Martini, z prawie 300 pracami, obejmuje obrazy ze szkoły weneckiej.

Godziny otwarcia: od 1 listopada do 31 marca 10.00-17.00; od 1 kwietnia do 31 października 10.00-18.00. Kasa biletowa zamykana jest na godzinę przed wizytą. Zamknięte we wtorki, a także 25 grudnia, 1 stycznia, 1 maja.

Teatro La Fenice

Teatro Grande La Fenice, położony w dzielnicy San Marco w San Fantin, jest dziś główną operą. Dwukrotnie niszczony i odbudowywany, był miejscem ważnych sezonów operowych i symfonicznych oraz Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej. W XIX wieku było miejscem licznych prawykonań utworów Rossiniego, Belliniego, Verdiego. W XX wieku dużo uwagi poświęcono sztuce nowoczesnej. Odbyły się w nim światowe premiery Igora Strawińskiego, Benjamina Brittena, Siergieja Prokofiewa i Bruno Maderny.

Po kilku pożarach mistrzom w 2001 roku udało się odtworzyć atmosferę dawnego teatru. La Fenice została przebudowana w XIX-wiecznym stylu. Ozdoby ze złota i pluszu, wykwintne stiuki i stiuki sprawiają, że wnętrzu teatru nie można się oprzeć. Został wyposażony w dodatkowe sale prób z nowoczesną technologią, liczba miejsc wzrosła z 840 do 1000. Doskonała akustyka, orkiestra i chór. A teraz teatr jest ośrodkiem o pierwszorzędnym znaczeniu, z ponad setką przedstawień operowych rocznie, spektaklami baletowymi i koncertami muzyki kameralnej.

Otwarte do zwiedzania codziennie od 9:30 do 18:00.

Kolekcja Peggy Guggenheim

Kolekcja Peggy Guggenheim to najważniejsza kolekcja we Włoszech poświęcona sztuce amerykańskiej i europejskiej z pierwszej połowy 1900 roku. Składają się na nią prace największych artystów tamtych czasów: Picassa, Pollocka, Kandinsky'ego, Duchampa, Brancusiego. Dużym zainteresowaniem cieszy się kolekcja Gianniego Mattioli, w której znajdują się prace artystów włoskiego futuryzmu.

Muzeum wciąż powiększa swoje zbiory, eksponując arcydzieła ze zbiorów prywatnych. W 2012 roku do kolekcji Guggenheima weszło 80 dzieł włoskiej, europejskiej i amerykańskiej sztuki powojennej z kolekcji Hannelore i Schulhoffa. Można zobaczyć wystawy czasowe, a także piękne kompozycje rzeźbiarskie Nashera. Muzeum mieści się w kupionym przez Guggenheima pałacu Venier dei Leoni.

Otwarte codziennie od 10:00 do 18:00.

Zamknięte we wtorki i 25 grudnia.

Arsenał wenecki

Weneckie potęgi morskie były kiedyś powszechnie znane. Statki zbudowano w słynnej stoczni znajdującej się na wyspie Castello. Pierwszy budynek powstał w XII wieku, później był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Główne wejście znajduje się od strony lądu i jest ozdobione potężnymi postaciami lwów. Zewnętrznie przypomina łuk triumfalny i nie jest to zaskakujące, ponieważ była to silna flota, która zapewniła Wenecji wpływy na morzach. Arsenał dał pracę 16 tysiącom osób.

Teraz nie działa i jest w złym stanie. Można zobaczyć tylko część Arsenału, w której odbywa się Biennale Sztuki. Niektóre warsztaty i magazyny są zamknięte dla zwiedzających, ponieważ służą jako baza morska. Mimo to Arsenał zaprasza turystów do Muzeum Marynarki Wojennej, które znajduje się bardzo blisko. Działa codziennie od 8.45 do 17.00. Do tego niesamowitego średniowiecznego zabytku architektonicznego można dostać się tramwajem wodnym nr 1, 4.1, 4.2.

Most Konstytucji

To jeden z najbardziej kontrowersyjnych zabytków starożytnego miasta. Most obejmuje Canal Grande i łączy dworzec kolejowy Santa Lucia z dworcem autobusowym. Został zbudowany w 2008 roku przez hiszpańskiego architekta Santiago Calatrava. Większość mieszkańców miasta przyjęła ten pomysł z wrogością. Ludzie wierzyli, że szklany most zakłóci harmonię starożytnego miasta i będzie w nim wyraźnym dysonansem. Rzeczywiście, ta konstrukcja nie pasuje do otaczającego krajobrazu.

Kolejną wadą mostu jest to, że okazał się niebezpieczny w deszczową pogodę. Szklane panele stają się bardzo śliskie po zamoczeniu. Protesty mieszczan przerodziły się w publiczne manifestacje, a władze miasta poczyniły symboliczne ustępstwa – odwołały uroczyste otwarcie mostu. Budowie towarzyszyły również niepowodzenia.

Calatrava był w stanie ukończyć most cztery lata później niż obiecano i wydał dwa razy więcej pieniędzy, niż pierwotnie podano. Niecałe pięć lat później most wymagał remontu. Długość mostu wynosi nieco mniej niż 80 m, a szerokość waha się od 10 do 15 metrów. Z obu stacji można do niego dojść w kilka minut. Warto odwiedzić tę skandaliczną atrakcję, aby wyrobić sobie o niej własne zdanie.

Biblioteka Narodowa św. Marka

Spacerując po dzielnicy San Marco nie sposób nie zauważyć wspaniałej budowli w stylu renesansowym. Dwa rzędy arkad, pilastry, posągi z białego marmuru czynią z Biblioteki Narodowej prawdziwe arcydzieło renesansu. Ten największy zbiór książek pochodzi z 1469 roku. Następnie kardynał Bessarion przekazał republice cenny dar – zbiór książek, wśród których znajdowały się wczesne druki oraz rękopisy, w tym w starożytnej grece i łacinie.

Ponadto do rozbudowy biblioteki przyczyniło się wiele rodzin arystokratycznych. W 1603 r. uchwalono specjalne prawo, zgodnie z którym kopia każdej książki wydrukowanej w Wenecji musiała zostać przesłana do tej biblioteki. Było to pierwsze takie prawo na świecie. W przyszłości to doświadczenie zostało przejęte przez Bibliotekę Brytyjską i Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych. W XIX wieku Napoleon zaczął likwidować klasztory, a do Biblioteki Narodowej trafiły obszerne księgozbiory klasztorne.

Teraz ta kolekcja książek może pochwalić się prawdziwymi skarbami, które nie mają odpowiednika nigdzie na świecie. Turyści mogą nie tylko podziwiać budynek z zewnątrz, ale także zobaczyć wspaniały wystrój wnętrz. Biblioteka Narodowa czynna jest w dni powszednie od 8.00 do 19.00, w soboty od 8.00 do 13.30. Warto zauważyć, że harmonogram pracy różnych działów może się różnić.

Most Akademii

Ten mały most o długości 48 metrów łączy obszary Dorsoduro i San Marco. Swoją nazwę otrzymał na cześć włoskiego muzeum sztuki Galerii Akademii. Władze miasta myślały o budowie mostu w tym miejscu już w 1488 roku, ale trudno było zbudować konstrukcję, a pieniędzy nie starczyło. Dlatego budowę ukończono dopiero po 66 latach. Podstawę stanowiły elementy stalowe. Most istniał do 1933 roku. Następnie został całkowicie rozebrany.

Kolejna opcja była drewniana i nie trwała długo. W 1985 roku nad Canal Grande wybudowano nową konstrukcję, która jest w użyciu do dziś. Most przeszedł już kilka przebudów, a obecnie trwają dyskusje na temat jego rozbiórki i budowy kolejnej wersji. Academy Bridge można uznać za awaryjne ze względu na duże obciążenia konstrukcji wsporczych. Dodano obciążniki i metalowe zamki, które weneccy miłośnicy licznie wieszają na balustradzie.

Pałac Contarini del Bovolo

To jeden z najbardziej niezwykłych i niesamowitych pałaców. Jest bardzo zwarty i zajmuje niewielką powierzchnię, ale ma wydłużoną wysokość. Pałac został zbudowany w XV wieku przez architekta Giovanniego Candi. Liczne łuki z wdzięcznymi kolumnami sprawiają, że fasada pałacu jest smukła i lekka. Ale jego prawdziwą atrakcją są zewnętrzne spiralne schody znajdujące się w narożnej okrągłej wieży. Wygląda jak piękna biała spirala, dzięki której w nazwie pałacu pojawiło się słowo „bovolo”, co tłumaczy się jako „ślimak”.

Wcześniej budynek ten był jedną z miejskich rezydencji rodziny Contarini, która miała niebagatelny wpływ na życie Wenecji. Dość powiedzieć, że w różnym czasie 8 członków rodziny zostało dożami. Spiralne schody zostały niedawno poddane renowacji, a w 2014 roku zostały ponownie udostępnione zwiedzającym. Palazzo znajduje się w okolicy San Marco. Z mostu Rialto trzeba iść do Campo Manin, a tam już jest tabliczka, na której jest wypisana nazwa pałacu.

Miejskie Muzeum Correr

Galeria ta została założona w 1830 roku przez namiętnego kolekcjonera Teodoro Correrę. Był właścicielem wyjątkowej kolekcji dzieł sztuki. Całą kolekcję przekazał miastu. Muzeum znajduje się w samym sercu miasta, na Piazza San Marco. Ekspozycja podzielona jest na trzy części.

Wszystkie te kolekcje znajdują się w 33 salach wystawienniczych. W muzeum można zobaczyć dokumenty historyczne, monety, broń i odświętne stroje. Przechowywane tam zabytki były świadkami ważnych wydarzeń. Jest wiele przedmiotów, które należały do wielkich ludzi. Na przykład pistolet admirała Morosiniego. Bardzo bał się o swoje życie i wszędzie widział intruzów. Ten niepokój nie opuścił go nawet w kościele, więc pistolet został wykonany w formie modlitewnika. Skarby galerii sztuki można nazwać obrazami Belliniego, Lo Schiavone, Lorenzo Veneziano, Antonello da Messina.

Otwarte od 1 listopada do 31 marca od 10.30 do 17.00. Od 1 kwietnia do 31 października zmienia się harmonogram – od 10.00 do 19.00.

Katedra Santi Giovanni e Paolo

Kościół ten jest jednym z największych i najbardziej znanych w mieście. Słynie z bogatej kolekcji rzeźb, stylu gotyckiego, nagrobków dożów, których pochowano tu ponad 20. Budowę katedry rozpoczęto w XIII wieku. Ten kawałek ziemi został podarowany przez Doża braciom dominikańskim. Budowę udało się ukończyć dopiero w 1430 roku. Od momentu konsekracji świątyni odbywały się tu nabożeństwa żałobne za zmarłych dożów i właśnie tam zostali pochowani. Wnętrze katedry uderza w wyobraźnię arcydziełami malarstwa.

To tutaj artysta Giovanni Bellini rozpoczął swoją wspinaczkę na wyżyny. Katedrę zdobią również obrazy autorstwa Paolo Veronese, Lorenzo Lotto. Należy również zwrócić uwagę na rzeźby. Przed kościołem znajduje się arcydzieło Andrei del Verrocchio – pomnik kondotiera Colleoni. Przedstawia się go dumnie na koniu. Otrzymał taki zaszczyt po tym, jak przekazał miastu swoje naprawdę kolosalne bogactwa.

Wieża zegarowa św. Marka

Wieża zegarowa uważana jest za wizytówkę miasta, jest najbardziej rozpoznawalnym punktem orientacyjnym. Miejsce jego budowy nie zostało wybrane przypadkowo. Architekt założył, że zegar będzie widoczny nawet z obszarów przybrzeżnych Adriatyku. Wszyscy goście miasta na widok wieży mieli reprezentować bogactwo i siłę miasta.

W XV wieku nie każde miasto mogło sobie pozwolić na posiadanie własnego mechanizmu zegarowego, więc potęga Wenecji budziła szacunek dla każdego, kto udał się do jej brzegów. Wszystkie obrazy zdobiące wieżę zegarową mają znaczenie symboliczne. Na płaskim dachu znajdują się dwie postacie ludzkie – młoda i stara. Uderzają w określone odstępy czasu uderzeniami młotka w dzwon. Kilka wieków później postacie stały się czarne i zyskały przydomek „Maurowie”.

Mają na celu uosobienie czasu, w którym upływa ludzkie życie. Pod nimi widać lwa, który przedstawia św. Marka. Środek wieży stanowi jasnoniebieska tarcza, ozdobiona złotymi wizerunkami. Turyści mogą zobaczyć wieżę zegarową od wewnątrz. Zwiedzanie z przewodnikiem w kilku językach odbywa się 4 razy dziennie. Warto wcześniej zarezerwować takie wydarzenie, ponieważ każda grupa rekrutuje nie więcej niż 12 osób.

Scuola San Marco

Scuola to organizacja charytatywna, która odegrała ważną rolę w życiu miasta. Bractwo to przez 600 lat działało na rzecz Wenecji, dopóki terytorium to nie zostało zdobyte przez Napoleona, który zlikwidował wszystkie szkoły. Organizacja ta powstała w 1260 roku. Jej celem była pomoc ludziom chorym i biednym. Początkowo scuola znajdowała się w innym budynku, który zginął w pożarze w XV wieku. Na początku XVI wieku wybudowano nowy budynek.

Teraz jest wyjątkowym przykładem architektury renesansowej. Zewnętrznie budynek przypomina eleganckie rzeźbione pudełko. Fasada ozdobiona jest kolumnami, niszami, marmurowymi płaskorzeźbami. Po najeździe Napoleona ulokowano tam szpital wojskowy, a wiele kosztowności zostało zrabowanych. Obecnie budynek zajmuje szpital miejski. W 2013 roku został otwarty dla publiczności. Na drugim piętrze znajduje się niesamowite muzeum medycyny.

Można tam zobaczyć instrumenty chirurgiczne, którymi wcześniej posługiwali się lekarze. Scuola posiada wspaniałą bibliotekę, w której można znaleźć nawet dzieła starożytnego Eskulapa – Hipokratesa czy Awicenny. Nawet goście, którzy są dalecy od medycyny, są niezmiennie zaskakiwani wystrojem wnętrz lokalu. Luksusowa złocona rzeźba w drewnie nie pozostawi nikogo obojętnym.

Działa od wtorku do soboty. Godziny otwarcia od 9.30 do 17.00, obiad od 13.00 do 14.00.

Scuola San Rocco

Scuola została zbudowana w 1478 roku, aby pomóc chorym i biednym. Został nazwany na cześć świętego Rocha, który był czczony za swoją siłę w walce z zarazą. W XVI wieku scuola była najbogatszym bractwem miasta i ogłosiła konkurs. Zwycięzca otrzymał prawo do dekoracji ścian budynku. Stali się słynnym mistrzem Jacopo Tintoretto. 54 jego prace stały się prawdziwym skarbem scuoli.

Aby obejrzeć obrazy w kolejności, w jakiej zostały namalowane, musisz najpierw przejść przez pierwsze piętro, a następnie kontynuować inspekcję w głównym holu na drugim piętrze. Wnętrze zachwyca również pięknymi rzeźbami w drewnie i alegoryczne rzeźby w drewnie. Sam budynek jest dobrze zachowany. Scuola można odwiedzić w każdy dzień od 9.30 do 17.30, z wyjątkiem Nowego Roku i Bożego Narodzenia. Kościół jest otwarty codziennie, także w święta.

Kościół San Zaccaria

W IX wieku cesarz bizantyjski Leon V podarował miastu relikwie św. Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela. Aby je przechowywać, zbudowali wspaniały kościół San Zaccaria. W XII wieku został prawie doszczętnie zniszczony przez silny pożar, a władze miejskie odrestaurowały go na nowo. W przyszłości kościół był kilkakrotnie przebudowywany. Przez długi czas istniała tradycja – Doża zawsze odwiedzał ten kościół w Wielkanoc. Teraz jest to jeden z najbardziej znanych zabytków i jest to uzasadnione, ponieważ turyści mają w nim coś do zobaczenia.

Po pierwsze, godna uwagi jest fasada, będąca połączeniem dwóch stylów – gotyku i renesansu. Po drugie, w głównym budynku kościoła uderza bogactwo obrazów. W ołtarzu przechowywana jest Madonna z Dzieciątkiem i Świętymi Belliniego. Niewiele jest oświetlenia do kontroli, ale można włożyć monetę o wartości 50 eurocentów do specjalnego urządzenia znajdującego się w pobliżu, a obraz zostanie podświetlony. Można zejść do krypty kościoła, gdzie osiem weneckich dożów znalazło swoje ostatnie miejsce spoczynku. Krypta jest w połowie zalana, co nadaje jej tajemnicy.

Godziny kościelne:

Od poniedziałku do soboty – od 10.00 do 12.00, od 16.00 do 18.00.

Niedziela – tylko od 16.00 do 18.00.

Dzwonnica św. Marka

Na placu o tej samej nazwie łatwo znaleźć dzwonnicę św. Marka. W starożytności na jej miejscu znajdowała się strażnica, a innych budynków jeszcze nie było. Zbudowana w IX wieku dzwonnica pełniła jednocześnie kilka funkcji. Służyła jako latarnia morska dla statków. Również na jego szczycie znajdowało się pięć dzwonów, z których każdy miał swoje przeznaczenie i informował mieszkańców miasta o ważnych wydarzeniach. W XV wieku piorun i trzęsienie ziemi zniszczyły dzwonnicę.

Został odrestaurowany dopiero w 1513 roku. Na szczycie zainstalowano pozłacany posąg Archanioła Gabriela. Sto lat później do budynku dobudowano loggię, w której mieszkali strażnicy Pałacu Dożów. Na początku XX wieku kampanila doznała kolejnego zniszczenia. Przyczyną był pęknięcie. Tym razem odbudowa trwała zaledwie 9 lat. Wysokość dzwonnicy wynosi 99 metrów, jest to jeden z najwyższych budynków we Włoszech.

Dach ostrosłupowy wieńczy dwumetrowy posąg przedstawiający archanioła Gabriela. Z tarasu widokowego roztacza się niezapomniany widok na miasto i morze. Mieszkańcy uważają, że to właśnie w tym budynku Galileusz po raz pierwszy użył swojego teleskopu, a Goethe lubił chodzić na górę i pisać tam wiersze. Twierdził, że widoki miasta dają mu inspirację.

Godziny kampanii:

Od 1 października do 31 marca dzwonnica czynna jest od 9.30 do 17.00.

Od 1 kwietnia do 15 kwietnia – od 9.00 do 17.30.

Od 16 września do 30 września – od 8.30 do 21.00.

Zwykle w styczniu dzwonnica jest nieczynna z powodu remontu. Odbywa się od 7 do 24 stycznia.

Kolumny św. Marka i św. Teodora

Kolejny mały plac przylega do Piazza San Marco, który jest ozdobiony dwiema majestatycznymi kolumnami. Jeden z nich zwieńczony jest posągiem uskrzydlonego lwa symbolizującego św. Marka. Na szczycie drugiego znajduje się posąg św. Teodora. Kolumny te zostały sprowadzone w 1125 roku, były trofeum w wyniku zwycięstwa nad Tyrem. Początkowo na brzeg dostarczono trzy kolumny, ale jedna z nich zatonęła i nadal leży na dnie laguny.

Pozostałych dwóch nie udało się od razu zidentyfikować i do 1196 roku leżały na brzegu. Wcześniej między tymi dwiema kolumnami dokonywano egzekucji przestępców, od tego czasu przesądni mieszkańcy miasta starają się nie przechodzić między nimi. Nawet po zamontowaniu, próby tych celowników się nie skończyły. Po najeździe Napoleona lew z brązu został przeniesiony do Paryża. Gdy imperium Bonapartego upadło, lew cofnął się, ale podczas transportu rozpadł się na 84 części.

Aby je odrestaurować, starali się je stopić, dzięki czemu rzeźba nabrała niesamowitego wyglądu. Dopiero pod koniec ubiegłego wieku lew odzyskał swoje formy. Jego historia jest wyjątkowa. Naukowcy odkryli, że lew został rzucony w Asyrii 2500 lat temu. Święty Teodor zasłużył na to honorowe miejsce, ponieważ był kiedyś uważany za patrona Wenecji. W naszych czasach kolumnę wieńczy kopia rzeźby, a oryginał przechowywany jest w Pałacu Dożów.

Ponte delle-Tette

Ten pozornie mały, nieokreślony most można nazwać jednym z najbardziej pikantnych zabytków. Nazwa Ponte delle Tette tłumaczy się jako „Most nagich piersi”. W średniowieczu miasto słynęło z kurtyzan. Było ich tak dużo, że na początku XV wieku wydano dekret ograniczający obszary ich połowów. Prostytutki mogły pracować tylko w określonych miejscach iw określonych godzinach. Jednym z takich miejsc był Ponte delle Tette.

Ale co z nagimi piersiami? Faktem jest, że w tym czasie we Włoszech panował homoseksualizm. Ten grzech w tamtych czasach był karany śmiercią. Władze miasta nie straciły nadziei, że zagubione dusze można „wyleczyć” z nałogu, widząc piękną kobietę. Dlatego kurtyzanom polecono wyeksponować swoje wdzięki w rejonie tego mostu. Zasady te obowiązywały do XVIII wieku. Następnie zalegalizowano prostytucję, a Ponte delle Tette stracił swój urok.

Muzeum Historyczne Marynarki Wojennej

Cała historia Republiki Weneckiej jest nierozerwalnie związana z morzem. To miasto od dawna słynie z silnej floty, dla której właśnie tam zbudowano statki. Obecnie fragmenty tej chwalebnej przeszłości można znaleźć w Muzeum Marynarki Wojennej. Znajduje się obok Arsenału, a budynek, który zajmuje, pierwotnie miał służyć do przechowywania zboża. Dopiero pod koniec XVII wieku zaczęto tam przechowywać detale i modele statków. Teraz w muzeum można zobaczyć unikatowe eksponaty – model pływającego pałacu używany w rytuale „zaręczyn dożów z morzem”, torpedy, łodzie, gondole, modele twierdz, portrety admirałów, pociski itp. .

Od poniedziałku do czwartku jest otwarty od 8.45 do 13.30. Piątek od 8.45 do 17.00. Sobota i niedziela od 10.00 do 17.00.

Punta della Dogana

Wenecja jest miastem morskim, co oznacza, że od zawsze kwitł w niej handel. Działalność handlowa doprowadziła do powstania komory celnej, która jest dogodnie zlokalizowana obok Arsenału. Budynek, który dziś mogą podziwiać turyści, powstał w 1682 roku. W swojej architekturze zwraca uwagę wieża zwieńczona grupą rzeźbiarską. Budynek funkcjonował do 1980 roku, następnie 20 lat pustki zastąpiło burzliwą działalność. Później rada miasta postanowiła przekształcić dawny budynek celny w przestrzeń sztuki współczesnej. Jest dostępny w każdy dzień z wyjątkiem wtorku. Godziny otwarcia – od 10.00 do 19.00.

Stocznia San Trovaso

To jedna z najstarszych stoczni miejskich. Specjalizowała się w budowie gondoli. Zostały wykonane ręcznie i wykorzystano 8 gatunków drewna. Do tej pory turyści mogą podziwiać ten proces i robić niepowtarzalne zdjęcia. Dla zwiedzających dostępne są bezpłatne wycieczki z przewodnikiem trwające pół godziny. Historia stoczni sięga XVII wieku.

Budynek drewniany posadowiony jest na fundamencie z pni modrzewiowych. Ściany i fundament są pokryte gliną dla większej wytrzymałości. Drewniana konstrukcja nie jest typowa dla miasta na wodzie, dlatego można ją nazwać rarytasem. Stocznia ma sporo pomieszczeń. Niektóre z nich przeznaczone są do produkcji, inne są nadal zamieszkane przez właścicieli gondoli.

Kościół San Pantalon

Pełna nazwa tej ciekawej budowli to kościół św. Panteleimona. Kościół katolicki uderza kontrastem między swoim wyglądem zewnętrznym a wystrojem wnętrz. Fasada kościoła, wybudowana w XI wieku, wyróżnia się prostotą i surowością. Turyści badając go nie pozostawiają poczucia niekompletności. Ale w środku goście podziwiają arcydzieła Fumiani, Veronese, Veneziano, Vivarini i Longhi. Nabożeństwo katolickie bez organów jest nie do pomyślenia.

Instrument muzyczny, znajdujący się w kościele San Pantalon, datowany jest na 1803 rok. Interesująca jest historia powstania głównego płótna zdobiącego kościół. To obraz „Męczeństwo św. Panteleimona”, namalowany przez Giovanniego Antonio Fumianiego. Praca nad płótnem zajęła mu 24 lata. Ta praca była jego ostatnią pracą. Tradycja mówi, że Fumiani zmarł podczas kończenia swojego arcydzieła. Przyczyną śmierci był upadek z rusztowania. Artysta został pochowany w tym samym kościele. Powierzchnia obrazu to 443 metry kwadratowe. m. Do kościoła można wejść od poniedziałku do soboty.

Godziny otwarcia od 10.00 do 12.00 i od 13.00 do 15.00. Wstęp wolny.

Kasyno

Kasyno zostało formalnie otwarte w 1959 roku. Niemniej jednak można go śmiało nazwać najstarszym domem hazardowym na świecie, ponieważ kasyno jest spadkobiercą tradycji Ridotto. Ten piękny pałac zaczęto budować w 1481 roku, a ukończyć w 1509 roku. Pałac od dawna jest domem rodziny królewskiej. W XVI wieku w pałacu mieścił się kościół i teatr pod wezwaniem św. Mojżesza. Dom hazardowy Ridotto otworzył swoje podwoje dla gości w 1638 roku.

Było to miejsce uprzywilejowane, mogli się tam dostać tylko członkowie rodzin arystokratycznych. W 1774 roku kasyno zostało zamknięte. Pałac kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk. Władze miasta kupiły pałac tuż po zakończeniu II wojny światowej i 13 lat później otworzyły w nim kasyno. Aby odwiedzić palazzo, goście muszą przestrzegać zasad ubioru.

Most Scalzi

Najczęściej jest to pierwszy wenecki most, który widzą turyści. Znajduje się w bliskiej odległości od dworca kolejowego i od dawna jest wizytówką miasta. Nazwa tłumaczy się jako „most boso”. Istnieją dwie wersje wyjaśniające jego pochodzenie. Według pierwszego, w dawnych czasach w tej okolicy było całkiem sporo żebraków, którzy nie mieli nawet pieniędzy na buty. Druga wersja mówi, że w nazwę bierze udział kościół znajdujący się nieopodal.

Należała do bractwa mnichów karmelitów, których często nazywa się „bosymi”. Most został po raz pierwszy zbudowany w tym miejscu w 1856 roku. Mieszczanie początkowo odebrali to negatywnie, uważając, że most nie pasuje do wyglądu miasta. Była to również przeszkoda w nawigacji, ponieważ wysokość nie pozwalała na przepłynięcie statków. Wszystko to doprowadziło do tego, że w 1934 roku most został przebudowany, osiągając wysokość 7 metrów. Obecnie w pobliżu mostu osiedlili się liczni handlarze pamiątkami.

Każdy otwiera miasto na swój sposób. W tym mieście-pomniku jest o wiele więcej ciekawych miejsc, które zasługują na uwagę. Będąc tu raz, będziesz chciał wracać ponownie.