W pewnym sensie Hamburg można nazwać przypadkiem szczególnym, ponieważ w tym mieście panuje niezwykle przytulna, miękka atmosfera tych bardzo miłych niemieckich miast z romantycznego średniowiecza, ale bynajmniej nie wiecznie drgający rytm typowego miasta portowego, choć stoi prawie na wodzie – rodzaj niemieckiej Wenecji. Jest godny podziwu ze względu na architektoniczne uroki, bogatą zieleń miejscowych parków i luksus życia kulturalnego. Porozmawiajmy o najpopularniejszych atrakcjach w Hamburgu.

Galeria

Mistrzowie Bertram i Francke – XIII i XIV wiek, starożytne ryciny – sylwetki “ciemnych wieków” średniowiecza, blask dynamizmu chwili – pędzle impresjonistów z XIX wieku, eksperymentalne próbki epoka modernizmu – stulecie minęło całkiem niedawno – a te paralele przecinają się w miejscu starożytnych murów fortecznych, pływających w słońcu, w blasku blasku rwącego potoku Alster, w turkotu kolei – są przecięte trzema budynkami galerii Kunsthalle płynnie przechodzącymi w siebie.

Nowoczesna galeria jest jak cukiernia gdzieś w centrum Paryża – okna rozświetlone są światłami, a lady zaraz zawalą się z uroczystym skrzypieniem od natłoku ciasta, kremowych nadzień i plam czekoladowych. Tak więc tutaj – za ścianami z lekkiej skały muszlowej, za rzekomo starożytną kolumnadą, pod wysoką kopułą – Munch, Toulouse-Lautrec i Runge, popijający słodko herbatę – szalenie niepodobni w artystycznym manierze. A takich improwizowanych „herbatników” są tysiące – jak nie odwiedzić chociaż kilku z nich?

Забронируйте индивидуальный трансфер от аэропорта до вашего отеля за 5 629 RUB

Galeria Kunsthalle zbiera kurz za zamkniętymi drzwiami tylko w poniedziałki, natomiast w pozostałe dni jest gotowa do wypełnienia stukotem kroków i przelewami podziwiających okrzyków, już od dziesiątej rano. Ale wraz z zamknięciem galerii wszystko jest nieco bardziej skomplikowane – z reguły kończy pracę o szóstej, jednak w święta, a także w czwartki znak „zamknięty” jest odwracany do góry nogami dopiero o godz. dziewiąta w południe. Oczywiście wizyta w Kunsthalle wzbudzi większe zainteresowanie wśród dorosłych – bilet kosztuje dwanaście euro, ale specjalne warunki działają dla dzieci, np. jeśli dziecko ma mniej niż siedem lat, to wstęp będzie dla niego bezpłatny.

Muzeum Johannesa Brahmsa

Wysoki barokowy budynek jest jedną z najbardziej idealnych wariacji na temat niemieckich klasycznych tradycji architektonicznych ze śnieżnobiałymi ramami okiennymi, które nawet zbyt wyraźnie wyróżniają się na ciemnym ceglanym tle, z bogatymi stiukowymi kolumnami, które strzegą głównego wejścia, z witrażami, improwizacje ze szkła, postarzanego w stonowanej, zielonkawej tonacji.

W tym wysokim budynku swoje życie – choć epizodycznie – przeżył człowiek, który swoją miłością do opery nigdy nie poddał się upływowi czasu – Johannes Brahms. Dziś dom, którego szkło odzwierciedla dziecinność i spontaniczność tego człowieka, zamienił się w muzeum, w którym wszystko tak czy inaczej krzyczy o swojej przynależności do tego człowieka – krzywe szczyty notatek, pamiętniki i notatki, całe monografie poświęcone Brahms i oczywiście jego muzyka została już jednak nagrana na nośniki dyskowe.

Do Muzeum Brahmsa można dostać się metrem, a zrobią to pierwsze trzy jego oddziały, które będą odpowiadały kolejno następującym stacjom: Stephanplatz, Messekhalen, St. Pauli. Wstęp do muzeum jest bezpłatny dla dzieci i młodzieży do czternastego roku życia, ale muzeum chętnie zobaczy wszystkich innych od dziesiątej rano do piątej po południu za symboliczną opłatą 5 euro w każdy dzień z wyjątkiem poniedziałku.

Muzeum Lalek Falkenstein

Dla muzeów, w których stale mieszkają lalki lub kukiełki, charakterystyczna jest całkowicie magiczna atmosfera, która nie jest jednak pozbawiona kilku przerażających nut – niektóre eksponaty są nawet zbyt wiarygodne lub charyzmatyczne, co jest szczególnie odczuwalne w lalkowej Pradze, ale Hamburg nie pozostaje w tyle za tym miastem. -sceny oferując własny domek dla lalek.

Lalki są gromadzone w Muzeum Falkenstein, ale nie według zasady ich wysokiego kosztu lub wieku, ale według ich przynależności do okresu. W murach małej willi, położonej w ciszy miejscowego parku Sven-Simon, gromadzone są próbki marionetkowego świata ostatnich trzech wieków, które z nawiązką ukazują zmiany, jakim podlegały standardy piękna poszczególnych fragmentów czasu. podlega. Jednocześnie lalki nie gromadzą kurzu za szklanymi kapturkami, ale żyją w małych szkicowniach, gdzie z niezwykłą dokładnością i szczegółowością rekonstruowane są prawdziwe budynki i pomieszczenia, ponownie z tych epok.

Do muzeum można dojechać autobusem lub prywatnym samochodem. W pierwszym przypadku odpowiednie są autobusy nr 189 i 286 – oba zatrzymują się na stacji S-Bahn – Blankenese, gdzie znajduje się samo muzeum. Zwiedzający mogą spacerować po salach Falkenstein tylko w bardzo napiętych godzinach – od jedenastej rano do piątej w południe od wtorku do niedzieli. Jednocześnie cena biletu waha się od trzech do pięciu euro.

Jezioro Alster

Każde starożytne miasto ma swoje płuca – olbrzymie plamy szmaragdu, które wyróżniają się wśród szarości budynków ze szkła i betonu, ale wiele ma też własne arterie, ściskając je w pewnym okresie czasu można stracić wspomniane echa antyk. W Hamburgu taką arterią stało się jezioro Alster, które pojawiło się po zainstalowaniu tamy na jednym z dopływów Łaby.

Humburgerzy rozumieją wartość tego sztucznego zbiornika jak nikt inny – Alster nigdy nie padł ofiarą niestrudzonego ludzkiego entuzjazmu i pragnienia postępu w swojej prawie ośmiowiecznej historii – żadne odpady nie zostały wrzucone do jego wód, jego brzegów nie zostały wzięte pod uprawę nowych ziem. Zamiast tego w pobliżu jeziora założono najbogatsze parki, a samo jezioro nadal jest starannie oczyszczane i chronione.

Szczególnie interesujące są być może spacery wodne po jeziorze. Maleńkie łodzie motorowe, łodzie wiosłowe i promy kursują po Alsterze, oferując nieco bliższe spojrzenie na znane zabytki miasta, ale już pod takim wodnym kątem „nad”. Zwykle cena takich spacerów waha się od dziesięciu do piętnastu euro. W ostatnich latach do programu takich wycieczek dołączyła nowość – figurka dziewczynki z elegancką postacią młodej kąpiącej się, która została zamontowana na środku jeziora. Czterometrowy gość szybko stał się „swój”, niemal od razu zakochał się zarówno w miejscowych, jak i gościach, którzy również nie mają nic przeciwko relaksowi na akwamarynowym brzegu błyszczącego Alster.

Muzeum Sztuki i Rzemiosła

Miasto posiada w tej chwili jedną z najpełniejszych kolekcji na świecie, w skład której wchodzą eksponaty ilustrujące życie ludzi od zarania cywilizacji ludzkiej do współczesności, a także materialne dowody przemian kulturowych człowieka i jego otoczenia. Muzeum Sztuki i Rzemiosła jest prawdziwie uniwersalne, co można łatwo prześledzić na przykładzie sal poświęconych rozwojowi trendów w modzie.

Zaczynają tu od szat z olśniewających egipskich grobowców, płynnie przechodząc do przykładów chińskiego jedwabiu, flamandzkiej koronki, sztuki francuskiego gobelinu, a nawet przykładów współczesnego konceptualizmu, np. do twórczości Isseia Miyaki. I takie ponad kompletne kolekcje można nazwać w odniesieniu do niemal każdego elementu życia człowieka, na przykład niedawno otwartej ekspozycji instrumentów klawiszowych. Samo muzeum mieści się w trzypiętrowym budynku, przypominającym przede wszystkim zamek, wykonanym zgodnie z wysokimi wymogami klasycyzmu.

Najłatwiej dostać się do niego metrem, ponieważ ten rodzaj transportu – w tym przypadku – wyeliminuje możliwość zgubienia się lub nie znalezienia odpowiedniej stacji, ponieważ możesz dostać się do muzeum sztuki i rzemiosła wzdłuż którejkolwiek z gałęzi. Najważniejsze, żeby nie przegapić jednej ze stacji: Hauptbahnhof-Sud lub Hauptbahnhof-Nord. Lepiej zapoznać się z harmonogramem muzeum na oficjalnej stronie internetowej, ponieważ harmonogram ten jest bardzo elastyczny. Ale ceny za zwiedzanie są więcej niż stabilne – dwanaście euro dla dorosłych i bezpłatny przejazd dla osób, które nie przekroczyły progu osiemnastu lat.

Galeria sztuki współczesnej

Galeria Kunsthalle już od wczesnego średniowiecza aż do rozbłysku nowej ery w sztuce od dawna zajmuje pozycję głównego niemieckiego skupiska kultury klasycznej. Ale odsetek naprawdę skandalicznych i sprzecznych znaczeniowo, a nawet możliwości bycia zaliczonym do sztuki w zasadzie nie jest tu tak duży. Sytuacja zmienia się diametralnie, jeśli chodzi o galerię sztuki współczesnej, która stopniowo oddzieliła się od samej galerii Kunsthalle, zmieniając się z filii w niezależną z przeprowadzką do osobnego budynku, zaprojektowanego w stylu konstruktywizmu – ogromnego sześcianu światła .

Galeria sztuki nowoczesnej zawiera zarówno obrazy, jak i rzeźby z epoki modernizmu i postmodernizmu w całej ich wieloaspektowej świetności i grozie, XXI wiek nadał galeriom instalacje jako nową manifestację sztuki. Ze względu na celowo awangardowe nastawienie tej galerii jej ekspozycje mogą nie spodobać się wszystkim gościom tego miejsca, dlatego warto najpierw dowiedzieć się nieco więcej o eksponatach, aby później się nie zawieść.

Głównym punktem na spacer do galerii jest most Lombardbrücke, który jest charakterystycznym budynkiem na Starym Mieście. Możesz także zjechać metrem do stacji Hauptbahnhov Nord. Galeria jest otwarta dla publiczności we wtorki, środy i piątki do szóstej wieczorem i do dziewiątej w czwartki. Standardowa cena biletu to dwanaście euro.

Muzeum Historii Hamburga

Początek XX wieku to dla Gambrugu masowe niszczenie starych budynków, co uniemożliwiło budowę wolnego portu. Jednocześnie postanowili ponownie wykorzystać cegły zniszczonych domów, ale już do budowy budynku, który dziś zajmuje jedno z największych interaktywnych muzeów w historii Hamburga, w którym znajdują się kolekcje przeznaczone do oświetlania wszystkich najjaśniejszych, najkrwawszych, aw niektórych przypadkach wręcz mistycznych kart z historii miasta – od małej fortecy po największe miasto portowe.

Wizyta w muzeum nie stanie się nudnym obowiązkiem, choćby ze względu na to, że większość eksponatów można dotknąć, a nawet samemu przymierzyć – co warte są niektóre pirackie statki i rekonstrukcje codziennego życia starego portu! Dodatkowym plusem dla gości muzeum jest możliwość dość „legalnego” wykonania zdjęcia na pamiątkę, co zwykle jest zabronione w najpoważniejszych instytucjach o tym profilu. To prawda, że nadal musisz robić zdjęcia bez lampy błyskowej.

Za muzeum jedzie autobus numer 112, który zatrzymuje się na stacji o tej samej nazwie. Muzeum jest nieczynne w poniedziałki, aw dni powszednie i soboty do godziny piątej, w niedzielę doliczana jest jeszcze jedna godzina zwiedzania. Bilety zwykle kosztują do dziewięciu euro, co jest bardziej niż rozsądne.

Muzeum Cap San Diego

Pełne wdzięku formy i biel statków towarowych, które pozostały tylko w pamięci historycznej, uosabia Cap San Diego, statek, który przez dziewiętnaście lat podróżował z Niemiec do Ameryki Południowej, a następnie zakotwiczył w Hamburgu, aby stać się jednym z najbardziej majestatycznych statków pływających muzea. Jak można się domyślić, większość jego ekspozycji dotyczy konkretnie nawigacji, choć głównym eksponatem jest Cap San Diego. Goście statku są zaproszeni do bezpośredniego obejrzenia jego pracy od środka, a nawet wzięcia w niej udziału.

Dziś statek służy nie tylko do celów czysto wycieczkowych. Dwukrotnie – czasem trzy razy – w roku wypływa w morze z pół tysiącem osób na pokładzie, a także regularnie staje się miejscem uroczystości. W takim przypadku minimalna cena wynajmu wyniesie ponad dwieście euro. Zwykła wycieczka statkiem będzie kosztować maksymalnie siedem euro, mimo że Cap San Diego jest otwarty dla publiczności we wszystkie dni tygodnia. Otwarcie odbywa się zwykle o godzinie dziesiątej rano, a zamykanie – o szóstej w południe. Trudno będzie nie znaleźć pływającego muzeum, ponieważ jest ono na stałe zacumowane przy nabrzeżu Landungsbrücken, które należy do trzeciego terminalu portu Überseebrücke.

Teatr operowy

Opera, w której jednak można oglądać także spektakle baletowe, od samego początku swego istnienia była nieco poza kategorią podobnych instytucji, gdyż wysoko ceniła sobie niezależność i nie przekształciła się w teatr dworski, którego profil byłby bardziej uzależniony od kaprysów dworskiej szlachty. Zamiast tego opera stała się publiczna, zamieniając się w coś podobnego do jaskrawych fajerwerków w życiu rodzinnego miasta.

Niestety nowoczesny teatr nie zachował swojej pierwotnej konstrukcji – pierwszy drewniany budynek teatru został barbarzyńsko spalony, a nowy gmach, naznaczony inscenizacją Goethego Egmonta, padł ofiarą „przypadkowo” zrzuconej w czasie II wojny światowej bomby. Całkowite odrestaurowanie opery zajęło około dziesięciu lat, ale w końcu ponownie zajęło swoją niszę w przestrzeni kulturalnej Niemiec.

Repertuar teatru jest różnorodny, zróżnicowane są też ceny za zwiedzanie – wszystko zależy od charakteru spektaklu i obsady zaangażowanej w tę produkcję, choć nie sposób też nazwać tych cen zbyt wysokimi. Zazwyczaj bilety można kupić już od jedenastu euro, choć nie będą to najlepsze miejsca. Zespół naprawdę ciężko pracuje, bo teatr jest otwarty przez cały rok. Można tam dojechać autobusem. Odpowiedni są ci, którzy zatrzymują się na stacji Stephansplatz – odpowiednio 603, 112, 109, 36, 34, 5 i 4 numery.

ogród Botaniczny

Co zaskakujące, na miejscu niewielkiego ogrodu aptecznego wyrósł cały ogród botaniczny. To prawda, że nie stało się to w jednej chwili – zajęło ponad sto lat i specjalny status portu w Hamburgu, aby ogród apteczny stał się tylko jednym z wielu kwitnących i pachnących elementów ogromnego ogrodu botanicznego.

Ogród Botaniczny jest tradycyjnie podzielony na Północ i Południe, które również dzielą się na strefy tematyczne. Na przykład za prawdziwą chlubę ogrodu uważa się wciąż Ogród Japoński, który prezentuje wszystkie niezbędne elementy klasycznej idei tego miejsca z trzema jodłami, wśród których gałęzi są pomieszane dzwony, altany, tradycyjne kamienne ścieżki, plusk woda i miękkie, dyskretne kolory. Każdy zakątek świata przedstawiony w ogrodzie botanicznym jest odwzorowany ze szczególną szczegółowością i podziwem.

Wejście jest bezpłatne, co sprawia, że jest to niezwykle popularne miejsce spacerów i organizacji różnorodnych wydarzeń kulturalnych. Jednocześnie można cieszyć się spokojnym spacerkiem po ogrodzie zarówno wczesnym rankiem, jak i już dość późnym wieczorem – czynny jest od siódmej rano do jedenastej w południe. Można się tam również dostać metrem – dojazd do stacji St. Pauli oraz autobusem – numer 112 i 688 do przystanku Handwerkskammer.

Muzeum Sztuki Erotycznej

Jedna z najbardziej kompletnych kolekcji dzieł sztuki, w taki czy inny sposób związanych z seksualnymi i erotycznymi aspektami ludzkiego życia, znajduje się w muzeum sztuki erotycznej. Ekspozycja muzeum powstała z inicjatywy osoby prywatnej i bardzo szybko została uzupełniona licznymi eksponatami z różnych epok i stylów.

Znajdują się tu unikatowe pod względem kulturowym drzeworyty, litografie, obrazy na jedwabiu pochodzące z Kraju Kwitnącej Wiśni (najstarsze z nich pochodzą z XVI wieku), a także przykłady kultury europejskiej – wolny barok paryski, klasyczna zachodnioeuropejska nowoczesność, jasność i niejednoznaczność barw postmodernizmu. Niezwykle dobrze wybrana jest również lokalizacja muzeum – na jednej z najbardziej ruchliwych ulic – na Reeperbahn, która słynie z rozrywkowego profilu free-form i pierwszych eksperymentów Beatlesów.

Muzeum sztuki erotycznej, a także księgarnia o odpowiednim profilu są otwarte przez cały rok. Harmonogram prac przesunięto na stronę popołudniową – muzeum otwiera się po dwunastej i jest gotowe na przyjmowanie gości przez kolejne dziesięć godzin od niedzieli do wtorku lub dwanaście godzin w pozostałe dni. Ceny biletów również są dość wierne – rzadko przekraczają osiem euro.

Muzeum Zoo

Ekspozycja nowoczesnego muzeum zoologicznego zlokalizowanego w Hamburgu opiera się na ponad bogatych zbiorach dawnego muzeum przyrodniczego, które powstało w pierwszej połowie XIX wieku. Niestety część eksponatów została zniszczona wraz z oryginalnym budynkiem w okresie bombardowań wroga, ale pozostałe próbki wystarczyły, by muzeum nie straszyło swoich gości pustymi gablotkami. Co więcej, niektórych gości nowoczesnego muzeum dość trudno odpędzić od wspomnianych gablotek, ponieważ w muzeum zoologicznym znajdują się skamieniałe, zachowane i zrekonstruowane szczątki różnych gatunków zwierząt, począwszy od epoki dinozaurów.

Wszystko, czego potrzebujesz, to entuzjazm, aby odwiedzić to muzeum, ponieważ wstęp jest całkowicie bezpłatny od dziesiątej do piątej wieczorem. Jedynymi wyjątkami są niedziele i dni naprawdę ważnych świąt, kiedy muzeum jest nieczynne. Do muzeum można dostać się metrem. Najbliższa stacja nazywa się Schlump, a dodatkowe dziesięć minut trzeba będzie spędzić na drodze od wyjścia z metra do samego budynku.

Ogród zoologiczny Hagenbeck

Zoo nosi imię niemieckiego naukowca i kolekcjonera dzikich zwierząt Karla Hagenbecka. Przedsiębiorca przeszedł do historii jako autor pomysłu trzymania przedstawicieli świata zwierząt nie w klatkach, ale w klatkach plenerowych, gdzie tworzone są warunki życia zbliżone do naturalnych. Hagenbeck urodził się w Hamburgu i założył tu menażerię, która później otrzymała status zoo. Placówka została otwarta dla publiczności w 1907 roku. Dziś należy do potomków naukowca i działa poprzez prywatne darowizny.

Rodzina Hagenbeck kontynuuje ulepszanie rozwoju założyciela zoo i przyczynia się do ochrony zagrożonych gatunków dzikich zwierząt. Placówka zajmuje powierzchnię około 25 hektarów, długość deptaka: 7 kilometrów. Na terenie zoo znajduje się ponad 16 tysięcy osobników: zwierzęta, ptaki, ryby, gady. Jedna z głównych atrakcji placówki: ogromne tropikalne akwarium zainstalowane przy wejściu. Wydzielona część zoo poświęcona jest… dinozaurom.

Fakt, że wymarły miliony lat temu, nie był dla Karla Hagenbecka przeszkodą: naturalnej wielkości rzeźby prehistorycznych zwierząt wykonane na jego zamówienie wyglądają bardzo realistycznie. Co roku zoo odwiedza około 1,7 miliona turystów. Gości w każdym wieku przyciąga codzienny pokaz karmienia dzikich zwierząt. Na terenie zoo znajdują się kawiarnie, atrakcje dla dzieci, sklepy z pamiątkami.

Kościół św. Mikołaja

Ruiny kościoła św. Mikołaja są pomnikiem mieszkańców miasta, którzy zginęli po dojściu do władzy w Niemczech narodowych socjalistów w latach 30. ubiegłego wieku oraz w czasie II wojny światowej. W 1943 roku siły powietrzne Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii poddały Hamburg (gdzie znajdowały się militarno-przemysłowe, strategiczne przedsiębiorstwa) „nalotom dywanowym”. Miasto zamieniło się w pułapkę przeciwpożarową: palił się asfalt, na powierzchni szalał gorący wiatr burzowy z powodu zmian temperatury. W tych dniach zginęło 50 000 osób (według oficjalnych danych), a 200 000 osób zostało rannych, około miliona obywateli zostało bezdomnych.

Podczas operacji Gomorrah (nazwanej przez wojska brytyjskie na cześć starotestamentowego miasta zniszczonego przez ogień spadający z nieba) zniszczeniu uległo ponad 70% budynków, w tym luterański kościół św. Mikołaja. Po latach miasto odrodziło się z ruin, a zachowana neogotycka wieża kościoła, żałobne rzeźby u jego podnóża i bicie dzwonów w dni pamięci przypominają o zmarłych. Niedaleko budynku znajduje się muzeum poświęcone świątyni. Kościół św. Mikołaja pochodzi z XI wieku.

Jej pierwsza budowla była drewniana, w XIV w. na jej miejscu mieszczanie wznieśli kamienną świątynię. Ucierpiał w XIX wieku, kiedy wybuchł pożar i zniszczył ponad 1700 domów. 32 lata po tych wydarzeniach swoją służbę rozpoczął nowo wybudowany kościół, którego świetność oceniać może wieża pomnika św. Mikołaja. 2 lata po wybudowaniu świątynia była najwyższym budynkiem na świecie. Wysokość zachowanej wieży: 147 metrów. Dziś pod jej iglicą znajduje się platforma widokowa, z której turyści i hamburgery wsiadają do windy, by podziwiać miasto z lotu ptaka.

Kościół św. Michała

Świątynia protestancka, w której architekturze przeplatały się kanony baroku i klasycyzmu, nazywana jest jedną z wizytówek miasta. Wiele wyznań chrześcijańskich uważa Archanioła Michała za patrona marynarzy. nie jest jedynym portem na świecie, w którym na jego cześć wzniesiono świątynię. Losy kościoła w niemieckim mieście trudno nazwać szczęśliwymi, ale budowla przetrwała w czasie II wojny światowej… Pierwszy budynek świątyni wzniesiono w XVII wieku, później uderzył w nią piorun, powodując pożar. Świątynia została odbudowana. Po ukończeniu budowy dzwonnicy wybuchł pożar.

Ocalały mury kościoła, ale zawaliła się wieża. Lokalne władze kategorycznie sprzeciwiały się renowacji budynku, ale mieszczanie zażądali, aby wybudowano go według starych rysunków. Osiągnięto kompromis: kościół wzniesiono w 1912 r., skupiając się na poprzednim projekcie, ale użyto do niego żelbetu. Wysokość nowej dzwonnicy świątynnej, w której działa największy zegar w Niemczech, wynosiła 132 metry. Później urządzono tu platformę obserwacyjną, na którą można się dostać schodami (gdzie jest ponad 400 stopni) lub windą.

Przy wejściu do świątyni zainstalowano brązowy posąg Archanioła Michała. Główna relikwia kościoła: 20-metrowy ołtarz wykonany z białego marmuru do dziś zachwyca swoim przepychem. Świątynia jest miejscem pochówku prochów dwóch wielkich kompozytorów niemieckich: Johanna Matthesona (jego opera o Borysie Godunowie stała się pierwszym europejskim dziełem na temat historii Rosji) oraz syna Bacha Carla Philippa Emmanuela (jeden z twórców klasycyzmu). styl w muzyce).

Kościół św. Katarzyny

Budynek kościoła protestanckiego jest jednym z najstarszych w mieście. Wszedł do historii muzyki: w tym kościele na organach zagrał swoje utwory Jan Sebastian Bach. Pierwsza wzmianka o kościele św. Katarzyny w źródłach historycznych pochodzi z XIII wieku. Po 200 latach na jego miejscu wzniesiono nowy budynek. Świątynia była często przebudowywana, ale architektom udało się nadać jej harmonijny wygląd. Kościół znajduje się w miejscu płytkich wód gruntowych.

Aby zachować budynek pod fundamentem, przewidziano „poduszkę” z 1100 bali modrzewiowych. Drewno nie boi się wody – tylko się od niej wzmacnia. Taki projekt kościoła jest bardzo symboliczny, gdyż budowlę wznieśli marynarze, stoczniowcy. W czasie II wojny światowej zniszczona została wieża dzwonnicy, a pożar, który wybuchł po trafieniu bomby, zniszczył większość zabytków. Aby zebrać fundusze na odbudowę świątyni, parafianie sprzedali swoją ziemię.

Do 1956 roku zrekonstruowano kościół i 115-metrową dzwonnicę, a rok później luksusowe witraże, stworzone przez współczesnych rzemieślników, ozdobiły okna świątyni. Od lat 60. ubiegłego wieku kościół został ponownie otwarty dla publiczności. W jego budynku można zobaczyć kilka posągów św. Katarzyny wykonanych w XV i XVII wieku, dwa unikalne średniowieczne obrazy ołtarzowe przedstawiające Chrystusa.

Kościół św. Jakuba

Grób Apostoła Jakuba, według legend i świadectw cudownego odnalezienia relikwii zapisanych w kronikach kościelnych, znajduje się w Hiszpanii. Aby pokłonić się sanktuarium, pielgrzymi z całej Europy wyruszają szlakiem pielgrzymkowym, nazwanym imieniem ucznia Chrystusa. W jej trakcie powstawały świątynie i klasztory w różnych stanach, w których zmęczeni wędrowcy znajdowali schronienie. Do takich budowli należała kaplica św. Jakuba (Jakub).

Na jego miejscu w XIV wieku wzniesiono kościół. W niektórych źródłach jako czas otwarcia wskazuje się XV wiek ze względu na fakt, że układ, wygląd budynku zmieniał się kilkakrotnie w ciągu stulecia. W czasie wojen napoleońskich Francuzi zamienili kościół luterański w stajnię i zniszczyli większość relikwii. Parafianie zdołali odrestaurować kościół, ale został on zniszczony w czasie II wojny światowej. Do 1962 roku budynek został przebudowany według zachowanych starych rysunków.

Jedyną rzeczą jest to, że dokonano zmian w kształcie i konstrukcji jego iglicy. Głównym skarbem dzisiejszej świątyni są jej średniowieczne ołtarze ku czci Trójcy Świętej Apostołów Piotra i Łukasza. W kościele znajdują się organy, na których gra Jana Sebastiana Bacha. W świątynnej dzwonnicy na wysokości 84 metrów znajduje się kawiarnia, której dochody przeznaczane są na cele charytatywne.

Plac Beatlesów

Okrągły obszar o średnicy 29 metrów wygląda jak płyta winylowa. Na Beatles-Platz znajdują się metalowe figurki członków legendarnego zespołu. Finansowanie budowy nowego obiektu (jak wiele, które kojarzy się z Beatlesami) nie obyło się bez skandali. Początkowo władze planowały wydać 100 000 euro na utworzenie placu i wybudowanie go w 2 lata. Koszt materiałów i pracy wzrósł 5-krotnie, ponieważ zgodnie z wynikami konkursu wybrali projekt budowy Beatles-Platz w 3 miesiące.

W skarbcu miejskim takich funduszy nie było – sytuację uratowały prywatne darowizny. Teren otwarty w 2008 roku. Na szczęście dla lokalnych władz członkowie zespołu nie przybyli na uroczystość. Tablice pamiątkowe z nazwami piosenek Czwórki Liverpoolu „obnosiły” rażące błędy ortograficzne. Budowniczowie później poprawili to drugie, a skandal nadal nabierał rozpędu … Olej do ognia dolał fakt, że na placu przedstawiono 4 postacie, a w Hamburgu w latach 60. 5 osób wystąpiło w grupie dla 2 lat.

Beatlesi pracowali nielegalnie w miejskich klubach nocnych. Pete Best i Paul McCartney byli zamieszani w konflikt kryminalny: zostali oskarżeni o podpalenie. Muzycy zostali deportowani z Niemiec, co nie przeszkodziło im w szybkim powrocie do Hamburga i kontynuowaniu występów. Wszystkie te szczegóły tylko uatrakcyjniają plac – ulubione miejsce na selfie Beatlesów. Znajdujące się obok muzeum miało mniej szczęścia: działało przez 3 lata i zostało zamknięte z powodu nierentowności.

Dom Czajkowskiego

Centrum duchowe i edukacyjne o tej samej nazwie należy do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Społeczność, która zbudowała budynek, powstała na początku tego stulecia i podlega jurysdykcji Patriarchatu Moskiewskiego. Dom Czajkowskiego posiada jedną z najlepszych bibliotek rosyjskojęzycznych w Niemczech oraz klasę komputerową do nauki języka rosyjskiego. W pobliżu budynku znajduje się Plac Czajkowskiego. Wielki kompozytor wielokrotnie odwiedzał Hamburg, podziwiał twórczość swoich niemieckich kolegów i kochał muzykę sakralną.

Piotr Iljicz Czajkowski przyjaźnił się z Johannesem Brahmsem. Symbolicznie: w pobliżu miasta znajdują się place nazwane imieniem geniuszy. Główną część Domu Czajkowskiego zajmuje tytułowa sala na 160 miejsc. W sali koncertowej regularnie odbywają się charytatywne koncerty muzyki klasycznej, festiwale, spotkania twórcze z udziałem gwiazd światowej sceny, pokazy filmów dokumentalnych, wystawy i kursy mistrzowskie. Centrum duchowo-edukacyjne działa na koszt rosyjskich i niemieckich datków sponsorskich.

Lochy Hamburga

„Hamburg Dungeon” jest popularny wśród tych, którzy lubią łaskotać nerwy. Na terenie muzeum znajdują się 2 atrakcje, w których przy pomocy nowoczesnej technologii i doskonałej gry aktorskiej ożywają horrory portowego miasta. Warto zauważyć: to bardzo realne koszmary, z którymi mieszkańcy borykają się od wieków.

Goście muzeum stają się uczestnikami interaktywnego pokazu, zanurzonego w ponurej atmosferze kryminalnej przeszłości miasta i klęsk żywiołowych. W tej chwili instytucja prowadzi 11 programów rozrywkowych, w tym przeznaczonych dla uczniów. Organizatorzy pokazu uważają, że takie atrakcje wzbudzają zainteresowanie młodszego pokolenia prawdziwą historią. Zwiedzający muzeum mogą się wiele dowiedzieć o życiu przemytników i życiu codziennym Inkwizycji.

Budynek wyposażony jest w dokładną kopię sali tortur. Osobne ekspozycje muzealne poświęcone są nalotowi piratów, zarazie, pożarowi, powodzi, najazdowi napoleońskiemu. Egzekutor, Sędzia, Doktor Zarazy mieszkają w lochach. Ma też swoją Białą Damę – popularną postać w legendach o lochach w różnych częściach świata. Czas trwania każdego programu wycieczki to 90 minut. Muzeum jest otwarte codziennie z wyjątkiem Bożego Narodzenia.

dom sylwestrowy

Budynek magazynowy o wysokości 11 pięter powstał w latach 20-tych ubiegłego wieku. Został zbudowany w stylu ekspresjonizmu, ale w jego wystroju odgaduje się motywy eklektyczne, gotyckie, racjonalistyczne. Na zewnątrz budynku wykorzystano lokalne materiały i tradycyjne niemieckie technologie. Na zewnątrz Chilehouse przypomina statek. Dom jest przykładem na to, jak z powodzeniem można postawić obiekt komercyjny na wąskiej, długiej działce. Niedługo po oddaniu do użytku budynek został uznany za arcydzieło i jedną z wizytówek miasta.

Ma swoją nazwę na cześć Chile. Właściciel majątku Henry Sloman, właściciel firmy żeglugowej, jeden z najbogatszych mieszkańców Hamburga na początku XX wieku, spędził ponad 30 lat w Ameryce Łacińskiej, gdzie dorobił się fortuny. Później „Chilehouse” przeszedł na własność jego potomków. Utrzymanie domu wymagało znacznych nakładów finansowych, spadkobiercy Slomana nie byli w stanie rozwiązać tego problemu. Dziś Chilehouse jest pod ochroną państwa, które dba o odrestaurowanie i zachowanie historycznego wyglądu budynku, który został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Muzeum Figur Woskowych Panopticon

Instytucja jest uważana za najstarszą spośród muzeów figur woskowych w Niemczech. Został otwarty dla publiczności w 1879 roku. Od tego czasu świetność instytucji przywiązuje się do prywatnego muzeum, gdzie ekspozycje poświęcone są aktualnym tematom i zagadnieniom, w tym defraudacji. W XIX wieku w jego salach można było zobaczyć woskowe figury zagubionych urzędników miejskich i burmistrzów, przestępców i skandalicznych celebrytów półświata.

Wieki później „Panoptikon” do pewnego stopnia pozostał wierny tradycji: jego zbiory są okresowo uzupełniane rzeźbami odrażających osobistości. Na przykład: niedawno pojawiła się tutaj postać ekoaktywistki Grety Thunberg. Po II wojnie światowej z unikatowej kolekcji muzealnej liczącej 140 rzeźb pozostało tylko 19. Odrestaurowanie kolekcji zajęło 5 lat. W odrestaurowanym muzeum znalazło się miejsce dla figur woskowych przedstawicieli walczących obozów politycznych (zwolenników Hitlera i głów państw koalicji antyhitlerowskiej), sportowców, znanych postaci kultury.

Rzeźby współczesne znacznie różnią się od pierwszych eksponatów pod względem materiałów i technik wykonania. Dziś dwójki znanych osobistości poruszają się, „rozmawiają”. Średnio zakup każdej rzeźby kosztuje muzeum 18-20 tys. euro. Jego dumą są postacie Romy Schneidera, Charliego Chaplina, Freddiego Quinna, Udo Jurgensa, Johanna Wolfganga Goethego, Michaela Jacksona.

Statek-muzeum „Rickmer Rickmers”

Majestatyczny trójżaglowy statek-muzeum przypomina czasy, kiedy na takich statkach przewożono towary między kontynentami. Wielu turystom i mieszkańcom kojarzy się z romantyzmem dalekich wędrówek. Statek, którego długość wynosi 97 metrów, pochodzi z końca XIX wieku. Początkowo był przeznaczony do lotów do państw Wschodu iz powrotem, następnie do mapy jego tras dodano Wielką Brytanię i Amerykę Łacińską. Żaglówka przewoziła ryż, bambus, węgiel, saletrę.

Koniec życia statku nie był powodem jego demontażu. Wręcz przeciwnie: statek został odrestaurowany, wprowadzono zmiany w jego konstrukcji, zainstalowano silniki, poprawiono właściwości jezdne. W 1987 roku otwarto tu muzeum, w którym prezentowane są autentyczne przedmioty codziennego życia żeglarzy, modele statków oraz pamiątki historyczne. W galerii Rickmer Rickmers regularnie odbywają się wystawy malarzy marynistycznych. Na statku znajduje się restauracja, w której menu znajdują się ciekawe dania z owoców morza. Największą atrakcją wśród odwiedzających statek jest wspinanie się na szczyt 35-metrowego masztu w celu obejrzenia okolicy.

miniaturowa kraina czarów

Muzeum to jedno z najdobitniejszych potwierdzeń, że projekty odnoszące sukcesy komercyjne często mają swoje źródło w dziecięcych marzeniach ich twórców. Historia powstania „Miniaturowej Krainy Czarów” jest jak z bajki… Na początku tego stulecia bracia bliźniacy Brown postanowili otworzyć prywatne muzeum, w którym będzie największy działający model kolei w całym kraju. świat. Frederik i Gerrit opracowali biznesplan, wysłali wnioski kredytowe do różnych banków.

Otaczający projekt podeszli do projektu bliźniaków ze sceptycyzmem. Zdarzył się jednak cud: jeden z banków udzielił kredytu. Stworzone przez nich w pierwszym roku pracy muzeum spłaciło środki zainwestowane w jego otwarcie. Dziś kadra niesamowitej instytucji to około 300 osób. „Miniaturowa kraina czarów” składa się z 10 części, z których jeden poświęcony jest Hamburgowi. Powierzchnia zabudowy miasta obejmuje 200 metrów kwadratowych. Po torach miniaturowego Hamburga jeździ 190 pociągów, po autostradach 1300 wagonów.

Łączna długość torów kolejowych muzeum (w tym wszystkie 10 odcinków): ponad 15 tys. metrów. Po jego drogach porusza się ponad tysiąc pociągów i 9 tysięcy samochodów. Na modelach znajduje się ponad 4000 kopii budynków, około 260 000 figurek ludzi i zwierząt oraz około 130 000 miniaturowych drzewek. Każda sekcja jest interesująca na swój sposób. Aby zanurzyć się w atmosferę Austrii, USA, Szwajcarii, Skandynawii, różnych części Niemiec, Włoch wystarczy odwiedzić niesamowite muzeum, w którym dzień jest również miniaturowy: trwają tylko pół godziny (15 minut dziennie i tej samej nocy).

Filharmonia nad Łabą

Historia budowy 26-piętrowego budynku wiąże się z licznymi skandalami, ale ta konkretna sala koncertowa jest jedną z najpopularniejszych europejskich atrakcji i jest uznawana za genialną kreację architektoniczną. Budowa Filharmonii trwała około 10 lat, została ukończona w 2017 roku. Otwarcie placówki było wielokrotnie przekładane. W tym czasie koszt materiałów i pracy wzrósł 3-krotnie. Na budowę wydano ponad 780 mln euro. Czy koszty się opłaciły, czy nie?

Kontrowersyjną kwestią było jednak to, że budynek przekształcił teren starego portu, zwrócił uwagę opinii publicznej na problem racjonalnego wykorzystania starych budowli i niewygodnych terenów pod budowę. Dziś Filharmonia jest ośrodkiem kulturalno-mieszkalnym, w którym znajdują się dwie sale koncertowe na 2100 i 550 widzów, sklepy, mieszkania. Infrastruktura budynku obejmuje restaurację i kawiarnię, znajduje się tu również popularny pięciogwiazdkowy hotel.

Zewnętrznie Filharmonia przypomina bajeczny gigantyczny kryształ. Fasada futurystycznego budynku ozdobiona jest szklanymi panelami, które odbijają niebo i wodę. Jego podstawa: magazyn wybudowany w 1963 roku. Prostota, zwięzłość dolnej części budynku dodatkowo podkreśla wspaniałość nadbudowy. Całkowita wysokość konstrukcji: 110 metrów. Aby podziwiać miasto i port z tarasu widokowego Filharmonii, wystarczy wjechać ruchomymi schodami na 8. piętro, gdzie dostępny jest bezpłatny dostęp.

Muzeum-okręt podwodny B-515

Radziecka łódź podwodna jest zarówno muzeum, jak i wyjątkowym eksponatem znajdującym się w pobliżu miejskiego targu rybnego. Ma inne imię: U434 (podawane głównie w niemieckich przewodnikach). Okręt podwodny z napędem spalinowo-elektrycznym został zwodowany w Związku Radzieckim w 1976 roku. Po 19 latach życie statku dobiegło końca. Wojsko nie zmodernizowało łodzi podwodnej i spisało ją na straty. Była w tym czasie w porcie. Niemieccy przedsiębiorcy kupili B-515 i wyposażyli go w jedno z najpopularniejszych prywatnych muzeów w Niemczech i Europie.

Nowi właściciele statku odtworzyli w nim atmosferę panującą na sowieckich okrętach podwodnych. Mundury na modelach wojskowych są autentyczne (jak wszystkie insygnia). Ograniczona przestrzeń wewnątrz kabin dosłownie miażdży i pozwala poczuć się na miejscu ludzi, którzy tu służyli. Większość przedmiotów na statku jest autentyczna. Część z nich została zakupiona przez organizatorów muzeum na pchlich targach, co doprowadziło do incydentów. Na przykład: wśród eksponatów znajdują się rzeczy, które należały do personelu wojskowego Ukrainy. Na pokładzie okrętu podwodnego przeznaczonego do działań wojennych zwiedzający muzeum stykają się ze światem radzieckich okrętów podwodnych, wcześniej zamkniętym dla wścibskich oczu.

Międzynarodowe Muzeum Morskie

Organizację muzeum wspierano na szczeblu państwowym, w uroczystej ceremonii jego otwarcia w 2008 roku wzięły udział pierwsze osoby z niemieckiego rządu. Budynek portowego magazynu, w którym znajdują się unikatowe kolekcje, zachwyca rozmachem i rozmachem. Jego surowa architektura sprawia wrażenie, jakby na powierzchni wody zamarzł nie do zdobycia statek-zamek. Składa się z 9 tematycznych talii przeznaczonych dla widzów dorosłych i dzieci. Znajdują się tam sale poświęcone historii budowy statków, modelom małych statków, wielkim odkryciom geograficznym, skarbom morskim i dziełom sztuki.

Peter Tamm (założyciel muzeum) żartował: w jego wyjątkowej kolekcji brakuje tylko przedmiotów z Arki Noego, reszta na pewno się znajdzie. Niesamowity człowiek o morskiej duszy, od lat oddany dziennikarstwu i wydawnictwu. Zebraną kolekcję przekazał miastu. Jeden z pięciu synów Tamma kieruje dziś instytucją i kontynuuje pracę rozpoczętą przez ojca. Wartość funduszy muzealnych przekracza dziś 100 mln euro.

Głównym reliktem placówki jest… zabawka dla dzieci: mały blaszany statek. Symbolizuje to, co jest ponad wszelkimi pieniędzmi i biżuterią: jest prezentem od matki dla sześcioletniego Piotra. Później od tak prostej rzeczy rozpoczęło się dzieło całego jego życia. W młodości Peter marzył o zostaniu admirałem i dzięki temu osiągnął więcej: zrealizował wspaniały międzynarodowy projekt stworzenia floty miniaturowych statków należących do wszystkich epok historycznych.

Muzeum Czekolady Chocoversum

Instytucja nazywana jest rajem dla smakoszy i zakupoholików. Tutaj dowiesz się dosłownie wszystkiego o tajnikach wyrobu czekolady, dobroczynnych właściwościach ziaren kakaowych, zapoznasz się z historią produkcji wyrobów cukierniczych. W murach muzeum panuje szczególna atmosfera szczęścia, co jest całkiem naturalne, bo poczęstunek może poprawić nastrój. Fakt został naukowo udowodniony: czekolada łagodzi stany depresyjne, zwiększa witalność, poprawia samopoczucie dzieci i dorosłych.

Inicjatorem otwarcia i właścicielem muzeum: niemiecka fabryka „Hachez”. Jej główna produkcja i siedziba znajdują się w innym mieście – Bremie. Nie jest to pierwsze muzeum Hachez w Niemczech, ale instytucja hamburska (otwarta w 2012 roku) jest uważana za jedną z najpopularniejszych wśród turystów. Fabryka, która założyła Chocoversum, powstała pod koniec XIX wieku. Tradycje niemieckich i belgijskich czekoladników, technologie produkcji wyrobów cukierniczych są dość podobne.

To całkiem naturalne, bo u początków niemieckiego przemysłu spożywczego byli specjaliści z Belgii. Programy wycieczek w muzeum są zaprojektowane na 90 minut, instytucja jest otwarta siedem dni w tygodniu. Po zwiedzeniu ekspozycji, oczywiście degustacji, pojawia się chęć zakupu „czekoladowego złota”. Obok muzeum znajduje się sklep „Hachez”, w którego asortymencie znajdują się małe czekoladki z figurkami i ogromne, duże różne zestawy.

Muzeum Motoryzacji „Prototyp”

Ci, którzy uważają, że biznes samochodowy jest wyłącznie tradycyjnym męskim zajęciem, są z gruntu w błędzie. Liczba autolad wśród zwiedzających muzeum rośnie z roku na rok. Większość eksponatów z tej unikatowej kolekcji istnieje w pojedynczych egzemplarzach. Dumą muzeum jest samochód wyścigowy prowadzony przez Michaiła Schumachera. Gusta są różne: jedni kochają muzykę klasyczną, inni lubią ryk silników samochodowych.

Te ostatnie brzmią zupełnie inaczej, o czym mogą przekonać się odwiedzający wystawę. Podstawą kolekcji, przeznaczonej dla grupy docelowej w różnym wieku, jest 50 samochodów wyścigowych wyprodukowanych w ubiegłym stuleciu. Wszystkie znajdują się w budynku dawnej fabryki. W pobliżu znajduje się specjalistyczny sklep, w którym można kupić miniaturowe egzemplarze swoich ulubionych samochodów. W samym budynku muzeum znajduje się warsztat do renowacji wyposażenia.

Oddzielona jest od sal ekspozycyjnych przeźroczystym szkłem, co pozwala zobaczyć żmudną pracę specjalistów. W obiekcie znajduje się kino. W budynku znajduje się również ekspozycja pojazdów powstałych w różnych epokach rozwoju człowieka. Obejmuje sanki, motocykle, łodzie. Tym, którzy marzą o tym, by zasiąść za kierownicą pierwszego słynnego samochodu sportowego Porsche z tylnym silnikiem, organizatorzy muzeum stwarzają taką możliwość. Jedno z pomieszczeń budynku wyposażone jest w stymulator wyścigów stworzony z oryginalnych części samochodu.

Stadtpark

Mieszkańcy postrzegają parki nie tylko jako użyteczne tereny rekreacyjne: dla mieszkańców miast są źródłem radości, witalności i inspiracji. Centrum miasta i Stadtpark dzielą 3 kilometry, ale to ten ostatni otrzymał przydomek „zielone serce Hamburga”. Historia parku sięga 1914 roku. Ogrody publiczne i prywatne w Europie często zamieniają się w ogromne tereny rekreacyjne. Tak też stało się ze Stadtpark, którego powierzchnia wynosi dziś 148 hektarów.

Początkowo park był przeznaczony dla przedstawicieli wszystkich środowisk. W tamtym czasie wydawało się to rewolucyjną innowacją. Powstanie terenu rekreacyjnego wokół jeziora otworzyło dostęp do wysokiej jakości wypoczynku dla obywateli, którzy nie mieli możliwości wyjazdów za granicę, podróżowania, odwiedzania kurortów. Park został przebudowany w okresie przedwojennym i powojennym. Ze względów ideologicznych część rzeźb została zdemontowana, a następnie… wróciła na swoje pierwotne miejsca. Do naszych czasów przetrwały 22 figurki zainstalowane przed II wojną światową. Znajdują się one w różnych częściach Stadtpark.

Niektóre z nich są częścią fontann, inne znajdują się na placach zabaw lub w otoczeniu klombów. Na terenie parku działa największe niemieckie planetarium (znajdujące się w budynku wieży ciśnień o wysokości 64 metrów). Boiska sportowe, dwa stadiony, scena koncertowa, basen, plac szachowy, ogród różany powstają w różnych stylach architektonicznych, ale razem z innymi obiektami parkowymi tworzą harmonijny zespół architektoniczny. Stadtpark jest otwarty przez cały rok, a wstęp jest bezpłatny.

Zabytki Hamburga na mapie

[źródło elementu iframe=//www.google.com/maps/d/embed?mid=1iOwffuVIfQQoDge_X4os1bQz157sfNln]